Γιατί μας νοιάζει αν ένας υπουργός στην Ελλάδα είναι γκέι;

Εγένετο ανασχηματισμός, τα ονόματα ανακατεύτηκαν, τα βασικά στελέχη έμειναν στις θέσεις τους, άλλοι μετακινήθηκαν, και άλλοι αναβαθμίστηκαν υπό την προοπτική των εκλογών. Αλλά και υπό την “καυτή πατάτα” των εργασιακών αλλαγών που θα επωμιστεί ο νέος υπουργός Εργασίας, Κωστής Χατζηδάκης.

Από την άλλη, μέσα στον καταιγισμό πληροφοριών, στη δημόσια-ψηφιακή σφαίρα συζητήσεων, τα social media δηλαδή, σχολιάστηκαν περισσότερο δύο πολύ συγκεκριμένες αλλαγές:

Α. Η αναβάθμιση του Νικόλα Γιατρομανωλάκη, ο οποίος αναβαθμίστηκε από Γενικός Γραμματέας Σύγχρονου Πολιτισμού στο Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, σε υφυπουργό αρμόδιο για θέματα Σύγχρονου Πολιτισμού.

Β. Η ανάθεση της θέσης της υφυπουργού αρμόδιας για την ένταξη προσφύγων και μεταναστών στο υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου, στην πρώην υφυπουργό παρά τω Πρωθυπουργώ, Σοφία Βούλτεψη.

Γιατί λοιπόν απασχόλησαν τα social media οι δύο παραπάνω αλλαγές;

Στην περίπτωση του Ν. Γιατρομανωλάκη, τα σχόλια είχαν να κάνουν με το γεγονός ότι είναι ο πρώτος -ανοιχτά- ομοφυλόφιλος που υπουργοποιείται στην Ελλάδα. Εν έτει 2021 αυτό. Τα περισσότερα σχόλια ήταν θετικά, υπήρχαν και οι αιώνιοι φωνασκούντες της ομοφοβικής συντήρησης, και η ζωή συνεχίστηκε με ήπια ή έντονη αντιπαράθεση, με ευχές και κατάρες και με σεξιστικές κορώνες.

Στο δια ταύτα όμως, γιατί πρέπει να μας απασχολεί το γεγονός ότι ένας ανοιχτά γκέι συνάνθρωπός μας γίνεται υπουργός; Γιατί πολύ απλά, αναδεικνύεται ακόμη μια φορά το πόσο πίσω είμαστε ως οργανωμένη κοινωνία. Αποδεικνύεται πως μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας είναι έτοιμο να δεχθεί μια απείθαρχη Εκκλησία που αποφασίζει να ανοίξει τις εκκλησίες παρά τις απαγορεύσεις, και παράλληλα δεν είναι έτοιμο να αναδείξει μια γυναίκα ως πρωθυπουργό της χώρας. Και δεν αναφέρομαι εδώ στη Φώφη Γεννηματά, αλλά στο φαινόμενο αυτό καθεαυτό. Το δυστυχές είναι πως τα παραπάνω διέπουν και την οργανωμένη Πολιτεία στη διαχρονικότητά της. Οι όποιες αλλαγές γίνονται με το σταγονόμετρο, διστακτικά, υπό τον φόβο της απώλειας ψήφων, και περισσότερο για τις εντυπώσεις παρά για την ουσία.

Εν προκειμένω, ελπίζω ο νέος υφυπουργός πολιτισμού να αγωνιστεί με όποιο μέσο έχει, για να μην υπάρξει άλλη δολοφονία σαν αυτή του Ζακ Κωστόπουλου στην Ελλάδα την οποία προσπάθησαν να υποβαθμίσουν ή ακόμη και να συγκαλύψουν στελέχη της κυβέρνησης στην οποία ανήκει. Η ίδια κυβέρνηση που καταψήφισε βέβαια και την αναδοχή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια η οποία πέρασε επί ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να φτάσουμε φυσικά στην υιοθεσία.

Επίσης κάποια στιγμή στην Ελλάδα πρέπει να σταματήσουμε να συσχετίζουμε τη πρόοδο και τη συντήρηση με το αν κάποιος είναι ετεροφυλόφιλος ή ομοφυλόφιλος ή τρανς, και να εστιάζουμε μόνο στη δουλειά που κάνει και όχι στις σεξουαλικές και ενδυματολογικές του προτιμήσεις. Μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο πρέπει να γίνουν πολλά, όμως ακόμη κι έτσι, ο συμβολισμός και οι προθέσεις θα διαχωρίζονται από την ουσία, η οποία είναι και το μοναδικό, τελικό ζητούμενο.

Από την άλλη, ήταν 1η Οκτώβρη του όχι και τόσο μακρινού 2014, όταν ο Ζακ Κωστόπουλος έγραφε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook. “Αν η Βούλτεψη που άκουσα να λέει ότι “γύρω από τους Ρομά ζουν άνθρωποι” λέγεται άνθρωπος, πείτε μου τώρα που κάνω αίτηση διαγραφής από το ανθρώπινο είδος. Τώρα όμως”. Πράγματι, η τότε κυβερνητική εκπρόσωπος, μιλώντας στο MEGA, έκανε τις παραπάνω δηλώσεις οι οποίες “κοσμούν” πλέον το βιογραφικό της.

Η ίδια άλλωστε έλεγε μετά την τραγωδία στο Φαρμακονήσι όταν είχαν χαθεί εννέα παιδιά και τρεις γυναίκες. “Μας έχουν τρελάνει μετά το ναυάγιο στο Φαρμακονήσι κλείνουν την Αθήνα, περιφέρουν Αφγανούς, Πακιστανούς, Μπαγκλαντεσιανούς”. Ενώ δεν έχει μιλήσει λίγες φορές για “άοπλους εισβολείς λαθρομετανάστες”.

Πλέον, αναβαθμίζεται λοιπόν σε αρμόδια για την… ένταξη των απελπισμένων ανθρώπων που θεωρεί “εισβολείς”, σε μια κίνηση που μόνο στρατηγικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά μπορεί να φέρει. Ο δε Ζακ Κωστόπουλος που είχε τότε σχολιάσει το θέμα δε ζει πια, με τον δεύτερο “θάνατό” του να υλοποιείται από τα σχόλια των νοικοκυραίων που επιχαίρουν δηλώσεις σαν αυτές που έχει κάνει κατά καιρούς η νυν υφυπουργός μετανάστευσης.

Ο ανασχηματισμός έφερε στην επιφάνεια τη βαθιά υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας, για ακόμη μια φορά. Από τη μια κάποιοι να “πανηγυρίζουν” δήθεν που ένας ανοιχτά ομοφυλόφιλος παίρνει θέση Αρχής, ενώ είχαν καταψηφίσει την υιοθεσία παιδιών από τα ομόφυλα ζευγάρια, και από την άλλη άλλοι να ικανοποιούν το αντιμεταναστευτικό αίσθημά τους από την κάλυψη της επίμαχης θέσης από μια πολιτικό σαν τη Σ. Βούλτεψη. Είπαμε, το ζητούμενο δεν είναι (μόνο) ο συμβολισμός. Την ουσία θα τη ψάχνουμε στον πυρήνα των ανθρώπινων δικαιωμάτων, των δεδομένων που δεν είναι δεδομένα και στα εργασιακά που έρχονται το επόμενο διάστημα με στόχο να εξαρθρώσουν και τα τελευταία κεκτημένα, εν μέσω πανδημίας και περαιτέρω “ελαστικοποίησης” του είναι μας.

Διαβάστε τις Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο, με την αξιοπιστία και την εγκυρότητα του News247.gr