Οι ταινίες της εβδομάδας: Το “Dune” του Ντενί Βιλνέβ φοβάται να αποτύχει

Σήμερα το πολυαναμενόμενο έπος επιστημονικής φαντασίας συγκεντρώνει τα πιο πολλά βλέμματα, αλλά ταινία της εβδομάδας είναι η απολαυστική “Τελευταία Μονομαχία” με Ματ Ντέιμον, Άνταμ Ντράιβερ και Τζόντι Κόμερ. Μαζί το υποψήφιο για δύο Όσκαρ “Κολέκτιβ”.

Οι κριτικές των ταινιών της εβδομάδας:

Dune

2.5 / 5

(Ντενί Βιλνέβ, 2ω35λ)

Βασισμένος στο έπος του Φρανκ Χέρμπερτ, ο Ντενί Βιλνέβ του “Arrival” και του “Blade Runner 2049” επιχειρεί να φέρει εις πέρας αυτό που λύγισε δημιουργούς σαν τον Ντέιβιντ Λιντς και τον Αλεχάνδρο Χοδορόφσκι, δηλαδή να μεταφέρει στην οθόνη τον τεράστιο κόσμο και την πυκνή μυθολογία του Χέρμπερτ. Tο ένα και κύριο πράγμα που οπωσδήποτε καταφέρνει να είναι αυτό το “Dune”, είναι μια εμπειρία που σε περικυκλώνει. Ο Βιλνέβ σκηνοθετεί τους κεντρικούς τους χαρακτήρες σε ηρωικές ακίνητες πόζες χαμένες σαν λεπτομέρειες μπροστά από αχανή τοπία κι από γιγαντώδεις, μπρουταλιστικές δομές, την ώρα που το μουσικό score-εισβολή-στο-κρανίο από τον Χανς Τσίμερ σου επιτίθεται ντύνοντας το συντριπτικό ποσοστό σκηνών της ταινίας.

Όμως αυτή η εμπειρία δεν συνεπάγεται και χτίσιμο κόσμου και στην πραγματικότητα ο Βιλνέβ ποντάροντας σε τόσο απόλυτο βαθμό στα vibes αντί του οποιουδήποτε άλλου περιεχομένου, διακυνδυνεύει είτε να κερδίσει πλήρως είτε να χάσει απόλυτα τον θεατή, καταλήγοντας σε κάτι το σχεδόν θαυμαστά, αναπολογητικά μονότονο. Το στόρι και οι χαρακτήρες αναπτύσσονται μέσα από σχεδόν ακίνητες (και άνευρα σκηνοθετημένες) σκηνές επεξήγησης, οι οποίες διακόπτονται από σαφείς, γραμμικές και αναμενόμενες σκηνές δράσης. Είναι μια ταινία που δεν ρέει προς καμία απολύτως κατεύθυνση.

Στον κόσμο του “Dune”, δύο πανίσχυροι οίκοι μάχονται για τον έλεγχο ενός πλανήτη που παράγει ένα μπαχαρικό το οποίο λόγω της ενεργειακής του αξίας δίνει τεράστια δύναμη σε όποιον το ελέγχει. Πετρέλαιο στη Μέση Ανατολή, σα να λέμε. Όπως λένε σε ένα voice over στην αρχή της ταινίας οι ντόπιοι αυτού του πλανήτη «περιμένουμε να μάθουμε ποιος θα μας εκμεταλλευτεί μετά». Ο γόνος των Ατρειδών, θα πρέπει να πάρει πάνω του την αποστολή την προστασίας αυτού του σημαντικού στοιχείου, όταν ύστερα από μια μεγάλη προδοσία, η οικογένειά του θα βρεθεί κυνηγημένη. Στον ρόλο ο Τίμοθι Σαλαμέ είναι πολύ σκοτεινός και moody, όμως η ταινία δεν του αφήνει περιθώρια να δείξει κάτι παραπάνω. Το υπόλοιπο καστ είναι γεμάτο ονόματα πρώτης γραμμής, από τον Όσκαρ Άιζακ και τον Τζέισον Μομόα, ως τον Χαβιέ Μπαρδέμ και τη Ζεντέγια, η οποία αναμένεται να λάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στο δεύτερο μέρος, εφόσον αυτό πραγματοποιηθεί.

Ένα όμως από τα προβλήματα της ταινίας είναι πως, λειτουργώντας σχεδόν αποκλειστικά σαν στήσιμο σκηνικού, ουσιαστικά ζει στην αναγκαιότητα του σίκουελ. Από μόνη της είναι σχεδόν μη-ταινία, με πάρα πολύ αραιή δράση, επιφανειακές αναφορές σε ζουμερές θεματικές (που εικάζει κανείς πως θα εξερευνηθούν παρακάτω) και κυριευμένο από επεξηγήσεις μιας μυθολογίας που μοιάζει ταυτόχρονα και πιο πυκνή από όσο χρειάζεται ετούτη η ταινία που έχουμε μπροστά μας, αλλά και πιο αραιή από όσο θα χρειαζόταν ώστε να μπορεί να σταθεί μόνη της ως εμπειρία. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, αυτό το κατά τα άλλα εμβυθιστικό δημιούργημα μοιάζει με ταινία που περισσότερο φοβάται το να αποτύχει, παρά το να ρισκάρει, να τολμήσει να υπάρξει στα αλήθεια.

Η Τελευταία Μονομαχία

3.5 / 5

(“The Last Duel”, Ρίντλεϊ Σκοτ, 2ω32λ)

Ο Ρίντλεϊ Σκοτ, ετών 84, επιστρέφει ορεξάτος και φέτος με δύο ταινίες. Πριν το “House of Gucci” που έχει μετατραπεί σε meme πριν καν κυκλοφορήσει, κάνει απολαυστική δουλειά στο μεσαιωνικό #MeToo παραμύθι ιπποτών που βιάζονται να σταθούν ηρωικά στην αρένα χωρίς κανείς να μπει στον κόπο να διαπιστώσει αν η πριγκίπισσα έχει καμία όρεξη να βρίσκεται σε αυτό το κάστρο.

Στη Γαλλία του 14ου αιώνα, ο ιππότης Ζαν ντε Καρούζ (Ματ Ντέιμον) επιστρέφει από τον πόλεμο για να μάθει πως ο πάλαι ποτέ φίλος του και νυν άσπονδος εχθρός του, Ζακ λε Γκρι (Άνταμ Ντράιβερ) έχει βιάσει τη σύζυγό του, Μαργκερίτ. Ζητά λοιπόν από τον βασιλιά να λύσουν αυτό το ζήτημα τιμής με μια μονομαχία. Αν όμως τα πράγματα δεν συνέβησαν ακριβώς έτσι; Για παράδειγμα, μπορεί η ιστορία να περιγραφεί αλλιώς: Παθιασμένος για την Μαργκερίτ, ο Ζακ κάνει έρωτα μαζί της και βλέπει έκπληκτος μετά να τον κατηγορούν για βιασμό. Σίγουρα, θα φταίει το γεγονός πως ο Ζαν τον μισεί και θέλει να τον καταστρέψει. Ή, μήπως, ας δοκιμάσουμε άλλη μία φορά: Η Μαργκερίτ βιάζεται και βλέπει δύο άντρες να μάχονται, σαν η φρικιαστική πράξη να αφορά εκείνους κι όχι την ίδια.

Ο Σκοτ λειτουργεί με οδηγό ένα εξαιρετικά δομημένο σενάριο από τους Μπεν Άφλεκ, Ματ Ντέιμον και -κυριότερα- της Νικόλ Χολοφσένερ πάνω στο πώς το παράπλευρο θύμα της εγωιστικής τους μονομαχίας ήταν η Μαργκερίτ, παιγμένη εντυπωσιακά από την Τζόντι Κόμερ. Η οποία, όπως και στο “Killing Eve”, κινείται κι εδώ με ευκολία ανάμεσα σε διαφορετικές μορφές- εκεί είναι ζήτημα ταυτότητας, εδώ ζήτημα οπτικής. Η κόντρα των δύο ιπποτών παρουσιάζεται ρασομονικά μέσα από τρεις οπτικές, της τρίτης εκ των οποίων τη φροντίδα έχει αναλάβει η Χολοφσένερ, κι η οποία υποσκάπτει σε επίπεδο τονικό και θεματικό ό,τι ως τότε παρουσιαζόταν ως αλήθεια των δύο αντρών. (Στους ρόλους οι Ματ Ντέιμον και Άνταμ Ντράιβερ, άλλοτε παίζουν σαν τσαρλατάνοι άλλοτε σαν τέρατα, κατά τις ανάγκες της εκάστοτε αφήγησης. Όσο για τον Μπεν Άφλεκ, στον πιο απολαυστικά σαχλό ρόλο του εδώ και καιρό, θα έπρεπε να προταθεί για Όσκαρ αν οι άνθρωποι αυτοί δεν ήταν δειλοί.)

Η ταινία δεν κρύβει ποτέ τις προθέσεις της, αλλά ό,τι χάνει σε λεπτότητα την κερδίζει σε στυλ και σε ορμή. Ο Ρίντλεϊ Σκοτ ξέρει πώς να κάνει στην άκρη όταν η τρίτη πράξη του φιλμ επιτίθεται στον ίδιο του τον εαυτό με φανταστικά αποτελέσματα, αλλά και ξέρει πώς να ισορροπήσει το camp και τον τρόμο του στόρι παρουσιάζοντας κάτι παραδόξως αστείο και ανατριχιαστικό, σοβαρότατο και ανόητο την ίδια στιγμή- σαν ακριβώς διαφορετικές οπτικές πάνω στο ίδιο αντικείμενο. Αυτό το camp “Rashomon” είναι η πρώτη τρομερά ευχάριστη έκπληξη της νέας σεζόν.

Χαρακτηριστικά Γνωρίσματα

3 / 5

(“Identifying Features / Sin señas particulares”, Φερνάντα Βαλάντεζ, 1ω35λ)

Η Μαγκνταλένα, μια μητέρα σε αναζήτηση του αγνοούμενου γιου της, συναντά τον Μιγκέλ, έναν νεαρό που έχει πρόσφατα απελαθεί από τις ΗΠΑ, ο οποίος ψάχνει για τη μητέρα του. Μαζί θα διασχίσουν το έρημο συνοριακό τοπίο ελπίζοντας να βρουν τα πρόσωπα και τις απαντήσεις που τόσο έχουν ανάγκη. Αφηγηματικά απογυμνωμένο δείγμα προσωποκεντρικού κοινωνικού σινεμά, με το φακό της Βαλάντεζ να εστιάζει σχεδόν απόλυτα σε πρόσωπα και σώματα που κινούνται σε ένα χώρο παραδομένο στο σκοτάδι και τις φλόγες. Γεμάτο υποβλητικές στιγμές κι ας ατονεί σε σεναριακές επιλογές που το αφήνουν κάπως μετέωρο. Χρυσός Αλέξανδρος στο περσινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Κολέκτιβ

3.5 / 5

(“Collective”, Αλεξάντερ Νανάου, 1ω49λ)

Μια φωτιά σε μια συναυλία αφήνει κόσμο να νοσηλεύεται στο νοσοκομείο, όταν όμως αρκετοί πεθαίνουν κατά το επόμενο διάστημα, μια ομάδα ρεπόρτερ αρχίζουν να ερευνούν τα πραγματικά αίτια, πετυχαίνοντας έναν λαβύρινθο διαπλοκής. Ένα καθηλωτικό ερευνητικό procedural που καμία πένα δε θα μπορούσε να έχει στα αλήθεια γράψει. Διπλή οσκαρική υποψηφιότητα (Ντοκιμαντέρ και Διεθνές Φιλμ) και τολμηρό σινεμά που εισχωρεί με υπομονή και προσήλωση εκεί όπου πόρτες μοιάζουν κλειστές. Δίχως κορώνες, δίχως συντομεύσεις, δίχως συναισθηματικές ευκολίες.

Κοντορίτο: Το κοκοράκι Κοντορίτο ξεκινά μια ξεκαρδιστική περιπέτεια σωτηρίας του πλανήτη από έναν κακό εξωγήινο. Παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.