Άρθρο Βαγγέλη Ραπτόπουλου στο News 24/7: Η μαμή της Ιστορίας

Το πρόσφατο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Καταλονίας, και η ωμή βία που εξαπέλυσε η ισπανική κυβέρνηση εναντίον των γηγενών ψηφοφόρων, προσφέρονται για πολλά συμπεράσματα. Δεν μιλώ ως ειδικός (συντάκτης διεθνών θεμάτων, ας πούμε), αλλά ως απλός πολίτης που παρακολουθεί την ειδησεογραφία. Για να μην πούμε, την Ιστορία.

Μιλώντας για δημοψηφίσματα, είναι αδύνατον να μη μας έρθει στον νου τόσο το Brexit, όσο και το τελευταίο δικό μας, το καλοκαίρι του 2015, υπό το εκβιαστικό καθεστώς των capital controls, και όχι μόνο. Λογάριασε και την προπαγάνδα των κυρίαρχων μέσων ενημέρωσης (δηλαδή, σχεδόν όλων!), που φρόντιζαν να παραχαράσσουν ασύστολα την πραγματικότητα κατατρομοκρατώντας τον πληθυσμό. Λογάριασε και τους διάφορους ξένους πολιτικούς παράγοντες που παρενέβαιναν ανερυθρίαστα με δηλώσεις τους, υποδεικνύοντάς μας τι να ψηφίσουμε και απειλώντας μας ότι αλλιώς μας περιμένει το χάος. Κι όμως, ο ελληνικός λαός παρέμεινε ανεπηρέαστος και το αποτέλεσμα ήταν ένα ξεκάθαρο βροντερό «Όχι». Ένα «Όχι», που στη συνέχεια αναιρέθηκε εκ των πραγμάτων.

Όλα ξεκίνησαν με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές των αρχών του 2015. Ο λαός τον διάλεξε για να εφαρμόσει μια διαφορετική πολιτική από εκείνη των διαπλεκόμενων προκατόχων του. Μια αντιμνημονιακή πολιτική, όσο κι αν έχει χάσει το νόημά της η λέξη, εξαιτίας του αδιεξόδου της ΤΙΝΑ (There Is No Alternative). Και τι συνέβη, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να εφαρμόσει τα υπεσχημένα στη διάρκεια της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, και με την προκήρυξη του δημοψηφίσματος; This is a cup! Ή, αλλιώς, ένα οικονομικό πραξικόπημα, που έγινε αυτομάτως αντιληπτό από τη διεθνή κοινότητα.

Με άλλα λόγια, και για να επανέλθουμε στα της Καταλονίας, το πρώτο συμπέρασμα από τη βία της ισπανικής κυβέρνησης απέναντι στη δεδηλωμένη βούληση των Καταλανών, σχετίζεται με τους δημοκρατικούς θεσμούς, όπως είναι οι εκλογές ή τα δημοψηφίσματα. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι θεσμοί αυτοί υφίστανται και λειτουργούν όσο τα αποτελέσματά τους δεν ενοχλούν τους κρατούντες. Αμέσως μόλις εκφραστεί μέσω των εν λόγω θεσμών κάτι ενοχλητικό για τους ισχυρούς, ακαριαία αναστέλλεται η λειτουργία τους ή αναιρούνται τα αποτελέσματά τους. Εν ολίγοις πρόκειται για βιτρίνα, και στο βάθος θεσμοί γιοκ, είναι σαν να μην υπάρχουν.

Το δεύτερο συμπέρασμα σχετίζεται με την αντίδρασή μας: νιώσαμε έκπληκτοι και σοκαρισμένοι από τη βία της ισπανικής κυβέρνησης εναντίον των Καταλανών. Στις φωτογραφίες είδαμε μια ηλικιωμένη με ανοιγμένο κεφάλι, έναν μεσήλικα με σκισμένη και καταματωμένη μπλούζα. Και φρίξαμε. Τόσο είμαστε καλομαθημένοι και βολεμένοι πια, εμείς οι ευρωπαίοι, εμείς οι δυτικοί, ώστε μας πνίγει η αγανάκτηση μόλις βλέπουμε παρόμοιες φωτογραφίες ή βίντεο.

Ξεχάσαμε ότι, αιώνες τώρα, τα έθνη πληρώνουν βαρύ φόρο αίματος και ζωής, όταν αποφασίζουν να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία τους. Τόσο μάς έχει διαφθείρει ο τρυφηλός καταναλωτικός μας βίος, ώστε ξεχάσαμε τις πολυαίμακτες επαναστάσεις και εξεγέρσεις, και νομίζουμε ότι αρκεί ένα δημοψήφισμα για να ανεξαρτητοποιηθεί ένα έθνος, ή θεωρούμε ανήκουστο το άνοιγμα του κεφαλιού μιας ηλικιωμένης.

Καλά κάνουμε από μια πλευρά, οφείλουμε να δείχνουμε υστερικά υπερευαίσθητοι μπροστά στη βία της εξουσίας. Ωστόσο, ακόμα πιο καλό θα ήταν να θυμόμαστε ότι, σύμφωνα και με τη μαρξιστική ρήση, η βία ήταν, είναι και θα είναι η μαμή της Ιστορίας. Ή όπως το έθεσε ο αρχαίος προπάππος μας ο Ηράκλειτος: «πόλεμος πάντων πατήρ».

*Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος είναι συγγραφέας και παραγωγός στο Ραδιόφωνο 24/7. Την εκπομπή του, “Και λίγα λέω”, μπορείτε να την ακούτε από Δευτέρα έως Παρασκευή, 8.10 με 9.00 το βράδυ, στους 88,6. Περισσότερα για τα βιβλία του μπορείτε να δείτε στη διεύθυνση http://vangelisraptopoulos.wordpress.com/