ΜΑΥΡΟΜΑΤΑΚΗΣ- ΤΑΜΠΑΚΑΚΗΣ: ΟΙ “ΑΓΡΙΟΙ” ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΡΗΓΜΑ ΠΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗ ΒΙΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΜΑΣ

Σε μια εποχή όπου οι προσωπικές και κοινωνικές ισορροπίες ακροβατούν μεταξύ φαινομενικής ευγένειας και ενστίκτων που βράζουν υπόγεια, ο Γιώργος Παλούμπης επανέρχεται δυναμικά με ένα έργο που όχι μόνο σκηνοθετεί αλλά και υπογράφει συγγραφικά.

Οι «Άγριοι» είναι μια σκληρή, ρεαλιστική ιστορία που εκτυλίσσεται στην Κυψέλη του 2025, στο διαμέρισμα του καθηγητή Νίκου Λεοντή. Ένα έργο όπου οι φαινομενικά καλοπροαίρετες ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται και μεταμορφώνονται, οδηγώντας σε μια κλιμάκωση που απελευθερώνει τα πιο ζωώδη ένστικτα των ηρώων του.

Ο Γιώργος Παλούμπης έχει διαμορφώσει μια σαφή και αναγνωρίσιμη ταυτότητα στο θέατρο. Ο σκηνικός ρεαλισμός για εκείνον δεν είναι απλώς αισθητικό εργαλείο, αλλά μέσο για να “παρασυρθεί ο θεατής σε ένα ταξίδι”, όπως λέει ο ίδιος. “Με απασχολεί η ρευστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης… Με ενδιαφέρουν οι τρόποι που προσπαθούμε να δώσουμε σταθερές βάσεις και αξίες στην ύπαρξή μας, ενώ γεγονότα και συνθήκες ανά πάσα στιγμή τις ανατρέπουν”.

Οι «Άγριοι» γεννήθηκαν ακριβώς μέσα από αυτή την παρατήρηση, από την ανάγκη του να καταγράψει όχι απλώς ένα αφήγημα, αλλά μια αίσθηση εποχής.
Το έργο έχει σαφή πολιτική διάσταση, εστιάζοντας στα θολά όρια μεταξύ θύτη και θύματος, δικαιοσύνης και παραλογισμού. Όπως σημειώνει ο ίδιος: “Οι έννοιες του καλού και του κακού αναμειγνύονται. Δεν υπάρχει απόλυτη θέση. Αυτό είναι χαρακτηριστικό της εποχής μας.”

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, από τους πρωταγωνιστές της παράστασης, ο Μανώλης Μαυροματάκης και ο Μιχαήλ Ταμπακάκης, μίλησαν στο NEWS 24/7 για την εμπειρία τους, τη σχέση τους με τον ρεαλισμό και τη σκοτεινή πλευρά του εαυτού τους που κλήθηκαν να ανασύρουν στη σκηνή.

Ποιοι είναι αυτοί οι Άγριοι του Γιώργου Παλούμπη

Ξέρω ότι δεν μπορείτε να αποκαλύψετε πολλά για την πλοκή των Αγρίων. Θα ήθελα όμως να μου πείτε λίγα λόγια για το πώς αισθάνεστε που συμμετέχετε στην παράσταση αυτή που σκηνοθετεί ο Γιώργος Παλούμπης, του μετρ του νεοελληνικού ρεαλισμού.

Ο Μανώλης Μαυροματάκης αναφέρει χαρακτηριστικά πως: “Προσωπικά εγώ έχω εκπλαγεί που είμαι σε ένα τέτοιο έργο. Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με τον Γιώργο Παλούμπη. Στην αρχή ήμουν επιφυλακτικός, όχι τόσο του ρεαλισμού αυτού καθαυτού – γιατί ακόμα και στο σουρεαλιστικό θέατρο, το “κβάντο” της υποκριτικής είναι ρεαλιστικό. Πρέπει να παίξεις κάτι που πείθει ότι μπορεί να συμβεί.

Το σημαντικό για μένα εδώ είναι η αναπαράσταση της βίας και το τι δίνει αυτή στο κοινό. Ο Γιώργος πιστεύει πως κάνει τον θεατή να σκεφτεί αυτό που ζει. Εγώ πάλι πιστεύω πως όταν κάποιος πιέζεται, δεν αναστοχάζεται. Θέλει μια χαραμάδα ελπίδας για να ανακουφιστεί και να σκεφτεί. Και αυτή η χαραμάδα νομίζω πως υπάρχει μέσα στο έργο – βαθιά μεν, αλλά υπάρχει”.

Και ο Μιχαήλ Ταμπακάκης αναφέρει για τη συνεργασία του με τον Γιώργο Παλούμπη: Ο Γιώργος είναι από τους λίγους ανθρώπους που πραγματικά ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους. Συνήθως είμαι πολύ ντροπαλός, δεν προσεγγίζω ανθρώπους. Αλλά τον είχα στο μυαλό μου. Με πρόλαβε. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ ο τρόπος που δουλεύει και ο ρεαλισμός, που είναι για μένα το πιο δύσκολο θεατρικό είδος. Όλα ξεκινούν από εκεί. Και ο τρόπος που δουλεύει ο Γιώργος είναι ακριβώς αυτό που θέλω”.

Και συνεχίζει συστήνοντας μας αυτούς τους Αγρίους: “Ο Γιώργος έχει γράψει ένα αριστούργημα. Το πιστεύω από την πρώτη στιγμή που το διάβασα. Έχει εξαιρετική δραματουργία, βάσεις και συμβολισμούς. Παρότι είναι απλή ιστορία, σε φέρνει αντιμέτωπο με δύσκολα ερωτήματα. Είναι έργο που μιλά για το σήμερα, χωρίς να γίνεται διδακτικό. Οι χαρακτήρες του είναι άνθρωποι που τους βλέπουμε δίπλα μας καθημερινά. Στη λαϊκή, στο πεζοδρόμιο, παντού. Τους έχουμε σίγουρα συναντήσει. Είναι αναγνωρίσιμοι. Δεν είναι ούτε καλοί, ούτε κακοί. Είναι άνθρωποι με σάρκα και οστά, ικανοί για τα πάντα – όπως όλοι μας. Το έργο δεν παίρνει θέση για το αν κάποιος είναι σωστός ή λάθος. Θέτει ερωτήματα”.

Ο Μανώλης Μαυροματάκης προσθέτει: Το μισό του έργου είναι γεμάτο από ανθρώπους που αγαπάς. Τρεις χαρακτήρες – ο καθηγητής και δύο φοιτητές – μιλούν για έναν καλύτερο κόσμο. Κάνουν χιούμορ, ερωτεύονται, είναι άνθρωποι. Αλλά συμβαίνει κάτι. Κάτι τούς επισκέπτεται από το παρελθόν και μεταμορφώνει τον λόγο τους σε κραυγές, φωνήεντα. Αυτό το ρήγμα αποκαλύπτει τη βία που κρύβεται μέσα μας. Μια καθημερινότητα που δεν αντέχει τις διαστάσεις αυτών των ενστίκτων.

Ο ρεαλισμός σήμερα και η βία

Ο Ρεαλισμός στο θέατρο είναι ιδιαίτερα δημοφιλής τα τελευταία χρόνια έτσι;
Ο Μανώλης Μαυροματάκης συμφωνεί και σημειώνει: “Ναι είναι, αν και δεν μου αρέσει ο όρος “θέατρο της ωμής πραγματικότητας” που πολλοί χρησιμοποιούν ή όπως αλλιώς το αποκαλούν. Αρέσει πολύ, ίσως γιατί το κοινό αναγνωρίζει το κακό που μέσα στο οποίο ζούμε και αυτή η οικειότητα που νιώθει καταντά ανακουφιστική. Και αυτό το κενό της ανακούφισης, ίσως αποτελεί και τον χώρο για σκέψη¨.

Αυτός ο σκληρός ρεαλισμός έρχεται βέβαια σε αντίθεση με την πραγματικότητα, όπου ζούμε σε ένα καθεστώς άκρατης πολιτικής ορθότητας…
Ο Μανώλης Μαυροματάκης τονίζει πως: “Ναι, αλλά μέσα στην πολιτική ορθότητα υπάρχει και βία και συντηρητισμός και τα πάντα. Και αυτό εξαπλώνεται σε όλους τους ιδεολογικούς χώρους. Γιατί και η ιδεολογία σαν μάσκα χρησιμοποιείται. Γιατί η ιδεολογία χρειάζεται αγώνα καθημερινό. Όλοι παλεύουμε για τα δικαιώματά μας, όμως όπως λέει και η Σιμόν Βέιλ, δεν υπάρχουν μόνο δικαιώματα, υπάρχουν κυρίως υποχρεώσεις απέναντι στον άλλον: να μην τον προσβάλλεις, να μην τον κάνεις να πονά. Και αυτό είναι το πιο ιερό πράγμα και δεν έχει πρόσωπο”.

Η βία ελλοχεύει παντού τελικά;
“Ναι. Και ξεκινάει από τις βεβαιότητές μας” αναφέρει ο Μανώλης Μαυροματάκης και συνεχίζει “ρίχνουμε τα πάντα στο ταξικό ζήτημα. Ναι και βέβαια το ταξικό είναι νευραλγικό θέμα, αλλά όχι το μόνο. Γιατί πολλοί από εμάς είμαστε ταυτόχρονα και ευνοημένοι και αδικημένοι, ανάλογα με τον μικρόκοσμο στον οποίο ζούμε”.

Ο Μιχαήλ Ταμπακάκης αναφέρει για το έργο πως “έχει πολλή βία, αλλά η βία αυτή έχει μορφή. Δεν είναι κενή. Στην πραγματικότητα, μιλάει για τη βία που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας. Είμαστε σαν ζώα σε κλουβιά. Όταν ανοίξει το κλουβί, ορμάμε. Μιλάει για την αυτοδικία, για τα λαϊκά δικαστήρια, για το πώς έχει διαμορφωθεί μια κοινωνία αγρίων”.
Και συνεχίζει εξηγώντας τι είναι αυτό που τον εξαγριώνει σήμερα: “Η αγένεια, η βία, η καταπάτηση της ελευθερίας. Είμαι πολύ ήρεμος μέχρι να συμβεί κάτι. Και τότε μπορεί να αντιδράσω πολύ έντονα. Η κοινωνία μας βράζει. Δεν έχει εκραγεί ακόμα, αλλά νιώθω ότι θα γίνει”.

Κάθαρση υπάρχει;

Υπάρχει κάθαρση στο έργο;
“Όχι με την παραδοσιακή έννοια” σημειώνει ο Μανώλης Μαυροματάκης. “Ούτε με από Μηχανής θεούς όπως στις αρχαίες τραγωδίες. Ίσως η κάθαρση υπάρχει μέσα στο χιούμορ – ακόμα και στο κακό χιούμορ. Ίσως στο ίδιο το γεγονός ότι υπάρχουμε μαζί στην πρόβα. Το θέατρο είναι μια συλλογική πράξη. Δεν γίνεται με τον “πολύ κορέκτ” τρόπο. Κάθε ομάδα βρίσκει τον ρυθμό της. Αυτό από μόνο του είναι σπάνιο. Η πρόβα είναι άνθρωποι που πολεμούν μαζί. Και 3ίναι σημαντικό ότι θα έρχονται τετρακόσιοι άνθρωποι να δουν αυτό το πράγμα κάθε βράδυ. Ίσως εκεί να ξεκινάει η κάθαρση. Το ότι είμαστε όλοι μαζί”.

Σας έχει εκπλήξει ο εαυτός σας στον ρόλο αυτόν;
Ο Μανώλης Μαυροματάκης λέει: “Ναι. Κάθε φορά που ξεπερνάω τις συνήθειές μου, λέω: “κοίτα, πήγες παραδίπλα”. Κάποιες φορές, επιστρέφω στις γκρίνιες, αλλά χαίρομαι που δουλεύω με αυτά τα παιδιά. Είναι ωραίοι άνθρωποι και νομίζω επικοινωνούμε βαθύτερα”.

Και ο Μιχαήλ Ταμπακάκης: αναφέρει “είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόση ελευθερία πάνω στη σκηνή. Πατάω 100% στα πόδια μου. Είναι δύσκολο αυτό που κάνουμε, αλλά νιώθω σιγουριά. Ο τρόπος που δουλεύει ο Γιώργος, ο τρόπος που χειρίζεται τους ηθοποιούς, σου δίνει χώρο, ασφάλεια”.

Ο θεατής θα εκπλαγεί;
“Ο θεατής αν περνά καλά στο πρώτο μισό, στο δεύτερο δεν θα περάσει καλά. Θα του τραβήξει κάποιος το χαλί. Και αυτό είναι σπάνιο σήμερα – και απαραίτητο” λέει ο Μ. Μαυροματάκης.

“Ο θεατής θα φύγει πάντως με την αίσθηση μιας εμπειρίας. Δεν είναι απλώς μια παράσταση. Δεν κάθεσαι στην καρέκλα σου απλώς να τη δεις. Σου τραβάει το χαλί κάτω από τα πόδια. Σε μετακινεί. Κι εγώ πιστεύω σ’ αυτό: στη μετακίνηση. Αν η τέχνη μπορεί να πετύχει κάτι, είναι αυτό” καταλήγει ο Μιχαήλ Ταμπακάκης.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Κείμενο: Γιώργος Παλούμπης
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Σκηνογράφος−Ενδυματολόγος: Νατάσσα Παπαστεργίου
Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Μουσική: Αλέξανδρος Καζάκος
Βοηθός σκηνοθέτη: Παναγιώτα Παπαδημητρίου
Βοηθός σκηνογράφου−ενδυματολόγου: Μαριάνθη Ράδου
Παραγωγή: Θέατρο Τζένη Καρέζη
Οργάνωση παραγωγής: Ελένη Σταυροπούλου
Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Τερζόπουλος
Graphic Design: Δημήτρης Παγγές
Digital Marketing: Minor 6 media
Παίζουν: Φώτης Λαζάρου, Δάφνη Λιανάκη, Έκτορας Λιάτσος, Μανώλης Μαυροματάκης, Μιχαήλ Ταμπακάκης, Χριστίνα Μαριάνου