ΜΙΑ ΙΤΑΛΙΔΑ ΣΤΗ ΜΑΒΙΛΗ

Ήρθε στην Αθήνα για δουλειά. Απεσταλμένη ιστορικής ιταλικής εφημερίδας να γράψει, εν όψει Ευρωεκλογών, για την Αθήνα του 2024. Να πιάσει τον κοινωνικό και πολιτικό σφυγμό, το πώς κυλάει η ζωή σε μια ευρωπαϊκή μητρόπολη, σταυροδρόμι Ανατολής και Δύσης, Βαλκανίων και Μέσης Ανατολής, με δεκάδες εκατομμύρια τουριστικές αφίξεις κάθε χρόνο και τέσσερα – πέντε εκατομμύρια Έλληνες να προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα με τον ουρανό μιας διαφορετικής κρίσης να πέφτει κάθε τόσο στο κεφάλι τους.

Οι επαφές της εδώ την οδηγούν στην πλατεία Μαβίλη όπου γίνεται η πρεμιέρα ενός ηχητικού ντοκιμαντέρ για τον χουλιγκανισμό (full disclosure, είμαι ένας από τους δημιουργούς του – μπορείτε να το ακούσετε εδώ). Η ακρόαση τελειώνει, η συζήτηση που ακολουθεί έχει ένταση, στο τέλος όλοι θέλουν να βγουν έξω στους 20+ βαθμούς ενώ δεν έχει μπει ακόμα ο Απρίλιος.

Οι Έλληνες δημοσιογράφοι είναι καλοί, εκτός πιθανώς από τη δουλειά τους, σε δύο πράγματα: να μυρίζονται από μακριά τα δωρεάν ποτά και να στήνουν πηγαδάκια. Η φίλη μας πηγαίνει από το ένα στο άλλο, προσπαθώντας να βρει εκείνο που της βγάζει περισσότερο νόημα για να παρακολουθήσει με τα ανύπαρκτα ελληνικά της.

Στο πρώτο συζητάνε ακόμα για αυτό που άκουσαν. Για την οπαδική βία στην Ελλάδα. Αν έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια, πόσο την άλλαξε η κοινωνική διάλυση της κρίσης, αν “οι ζωές μας αδερφούλη” κοστίζουν λιγότερο πια.

Αλλά στο αυτί της μεταφράζουν ότι οι ιδιοκτήτες των ελληνικών ποδοσφαιρικών ομάδων έχουν εφημερίδες και κανάλια, κάνουν παρέα και με βουλευτές και με βαρυποινίτες, προσλαμβάνουν απόστρατους αξιωματικούς για υπεύθυνους ασφαλείας, τα δίνουν όλα για τον έλεγχο του παρασκηνίου προκειμένου οι τίτλοι να πιστώνονται σε εκείνους κι όχι στους παίκτες ή τους προπονητές. Της λένε ακόμα για επαγγελματίες χουλιγκάνους που γίνονται μέλη διοικήσεων ή icons της νεοελληνικής ποπ κουλτούρας, για διοικήσεις που πριμοδοτούν τα ακροδεξιά φαν κλαμπ και καμιά φορά τα στέλνουν να αποτελέσουν τον πυρήνα εθνικιστικών συλλαλητηρίων, για τις ανακοινώσεις με τα κροκοδείλια δάκρυα που βγάζουν όλοι σε κάθε τραγικό γεγονός.

Όμως, στο διπλανό πηγαδάκι έχει περισσότερη ένταση. Είναι συζήτηση επί του πιεστηρίου, για τα γεγονότα έχουν συμβεί μόλις το ίδιο απόγευμα. Την παραίτηση, δηλαδή, δύο υπουργών και πολύ στενών συνεργατών του πρωθυπουργού (βγήκε τελικά αλώβητη κοινοβουλευτικά χάνοντας όμως δύο υπουργούς) επειδή παραβρέθηκαν σε κοινωνική εκδήλωση για την ονομαστική εορτή του Βαγγέλη Μαρινάκη, μεταξύ άλλων κι εκδότη της εφημερίδας “Το Βήμα” που την προηγούμενη μέρα είχε προβεί στην αποκάλυψη περί “μονταζιέρας” στις συνομιλίες που διοχετεύθηκαν στον Τύπο τα επόμενα 24ωρα του δυστυχήματος των Τεμπών, συναρμολογημένες με τέτοιον τρόπο ώστε να προπαγανδίζεται η θεωρία του “ανθρώπινου λάθους”.

Οι δημοσιογράφοι στην ομήγυρη προσπαθούν να ενώσουν τα κομμάτια (ας πούμε, οι υπουργοί πήγαν αυτοβούλως ή εντεταλμένοι στην κοινωνική εκδήλωση;), οι θεωρίες δίνουν και παίρνουν, την ίδια ώρα στη Βουλή γίνεται η ψηφοφορία επί της πρότασης δυσπιστίας που έχει καταθέσει η αντιπολίτευση με αφορμή το προαναφερθέν δημοσίευμα.

Με εμφανή αδυναμία να κατανοήσει τον όγκο πληροφοριών και συνδέσεων, καταφεύγει στο επόμενο πηγαδάκι. Εκεί συζητάνε για τα Τέμπη, για την πρόταση δυσπιστίας από την οποία η κυβέρνηση βγήκε τελικά αλώβητη κοινοβουλευτικά χάνοντας όμως δύο υπουργούς. Και βλέποντας την κοινή γνώμη, σχεδόν σε ποσοστό 90% να πιστεύει ότι υπάρχει συγκάλυψη στη διερεύνηση του δυστυχήματος των Τεμπών.

Στο αυτί της μεταφράζουν ότι πρωτοκλασάτα στελέχη της κυβέρνησης απαντάνε “41%” όταν τους λένε για τις ευθύνες τους, ότι ο πρώην υπουργός Μεταφορών πουλάει τρέλα ότι ανέλαβε με την παραίτησή του το πολιτικό κόστος ενώ ξανακατέβηκε για βουλευτής τρεις μήνες μετά (κι επανεκλέχθηκε πανηγυρικά σε μια περιοχή με 200+ διορισμένους στον ΟΣΕ), ότι με διακριτικό τρόπο οι υπουργοί της ΝΔ στην τηλεόραση και με εμετικό τρόπο τα τρολ στα σόσιαλ επιτίθενται στους γονείς που δεν παρατάνε την υπόθεση και προσπαθούν να βρουν το δίκιο τους.

Της λένε, επίσης, ότι οι κίτρινες κάρτες από την Ευρώπη για το κράτος δικαίου στην Ελλάδα έρχονται σωρηδόν είτε με ψηφίσματα είτε με παρεμβάσεις της ευρωπαϊκής εισαγγελίας, αλλά εκείνοι που κάποτε “μένανε Ευρώπη” τώρα βλέπουν παντού ανθέλληνες κι ανθελληνικές συνωμοσίες.

Την επόμενη μέρα, η φίλη μας μαθαίνει κι άλλα. Για τις υποκλοπές, για το σκάνδαλο με τη διαρροή των προσωπικών δεδομένων των αποδήμων, για την αξιωματική αντιπολίτευση που αυτές τις μέρες γυρίζει βίντεο κλιπ με τη σύντομη στρατιωτική θητεία του αρχηγού της, για τις δικαστικές αποφάσεις βιασμού ανηλίκου και παιδοκτονίας που βγαίνουν το ίδιο πρωινό κι από τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης φαίνεται πόσο μηδενική εμπιστοσύνη υπάρχει στη δικαιοσύνη.

Στην Ιταλίδα, δε μοιάζουν και τόσο ξένα όλα αυτά. Έχει ζήσει Μπερλουσκόνι – πραγματικό λαϊκισμό, διαφθορά και διαπλοκή on steroids. Έχει μεγαλώσει με διηγήσεις για τη Μαφία, για την επιχείρηση “Καθαρά Χέρια”, για ξεκαθαρίσματα λογαριασμών κι εν ψυχρώ δολοφονίες θαρραλέων εισαγγελέων. Έχει δει το Il Divo, τον Προδότη, το Il Camorrista. Και ξέρει ποιο είναι το τέλος της διαδρομής. Πλήρης απαξίωση κι αδιαφορία, οι νεοφασίστες στην εξουσία και η Μελόνι πρωθυπουργός…