ΤΑ 20 ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΛΜΠΟΥΜ ΤΟΥ 2022

Η μουσική βιομηχανία έχει αλλάξει τόσο δραματικά πρόσωπο τον 21ο αιώνα που ακόμα και το κόνσεπτ της μουσικής ανασκόπησης μοιάζει πεπερασμένο.

Όχι ότι δεν έχει σημασία, ένας οδηγός στην απεριόριστη πρόσβαση που έχουμε πια στην αχανή μουσική παραγωγή είναι πιο απαραίτητος από το παρελθόν που οι λίστες με «τα καλύτερα» ήταν για κάποιους ευαγγέλιο, για άλλους πεδίο αντιπαράθεσης και για τη μουσική βιομηχανία το τυράκι που οδηγούσε στην αγορά των Χριστουγέννων.

Αλλά…Οι σταρ που ανατέλλουν (και ίσως δύουν) στις streaming υπηρεσίες, ο αλγόριθμος που καθορίζει πια και το μουσικό μας γούστο, ο κατακερματισμός της μουσικής παραγωγής σε όλο και περισσότερες niche περιοχές (τέτοια δεν έχει γίνει π.χ. η pop, γεννώντας φαινόμενα σαν τη συναρπαστική Rosalia – υπάρχει αλήθεια πια mainstream;), οι όλο και λιγότεροι δίσκοι-events σε μια εποχή που το φυσικό προϊόν διαρκώς υποχωρεί, η υπερπληθώρα των opinion leaders και των σημείων αναφοράς σε σόσιαλ και παραδοσιακά μίντια, στ’ αλήθεια έχουν ακυρώσει προ πολλού το νόημα της φράσης «τα x Καλύτερα Άλμπουμ της ψ χρονιάς». Έτσι κι αλλιώς, πάντα καταχρηστικό ήταν το κόνσεπτ.

20 δίσκοι για το 2022, λοιπόν. Ως η αρχή του μονοπατιού για τους πολλούς περισσότερους που περιμένουν εκεί έξω να τους ανακαλύψετε…

20. Bill Callahan, YTI⅃AƎЯ

[Drag City]

O Bill Callahan είναι ακόμα εκεί. Λιγότερο μισάνθρωπος απ’ ότι υπήρξε ως Smog, περισσότερο στωικός όσο περνούν τα χρόνια, πάντα με χαμηλό προφίλ. Έτοιμος να συνοδεύσει το ουίσκι μας, μιλώντας από τη θέση ενός εκ των κορυφαίων τραγουδοποιών της εποχής μας για φαινομενικά ασήμαντες ιστορίες της καθημερινότητας σε έναν κόσμο που ποτέ δεν ξέρεις πότε θα αναποδογυρίσει ξανά. Όπως το Reality στον τίτλο του φετινού του δίσκου…

19. Ezra Collective, Where I’m Meant to Be

[Partisan]

Στη σελίδα της στο Bandcamp, η πενταμελής μπάντα από το Λονδίνο περιγράφει το δεύτερο άλμπουμ της ως «ικανό να βάλει φωτιά σε ιδρωμένα dancefloors με τον ίδιο τρόπο που μπορεί να αποτελέσει το σάουντρακ για dinner parties». Το δεύτερο σκέλος ακούγεται λίγο ξενέρωτο, αλλά μην το παίρνετε τοις μετρητοίς, οι Ezra Collective είναι η πιο εξωστρεφής μπάντα της “New British Jazz Explosion”. Γι’ αυτό και το δεύτερο άλμπουμ της φλερτάρει ξεδιάντροπα με αυτό που κάποτε, τις καλές εποχές του Χρηματιστηρίου, λέγαμε «έθνικ». Τελικά, το σώζουν ένα βήμα πριν γίνει συλλογή με κουβανέζικα στο Compact Disc Club, δίνουν ένα από τα singles της χρονιάς παρέα με τον Kojey Radical (“No Confusion”), κάνουν και το κομμάτι τους εντάσσοντας στο tracklist μια ηχογραφημένη τηλεφωνική συνομιλία με τον σπουδαίο σκηνοθέτη Στιβ ΜακΚουίν (“Words from Steve”).

18. Dry Cleaning, Stumpwork

[4AD]

Στο δεύτερο άλμπουμ, που δεν αποδεικνύεται καθόλου «δύσκολο», η Florence Shaw προσπαθεί κατά τόπους να τραγουδήσει (ας πούμε στο single “Gary Ashby”) ξεφεύγοντας από την deadpan απαγγελία που ξεχώρισε το ντεμπούτο των Dry Cleaning από τον κιθαριστικό συρφετό (στο νο.4 της λίστας μας για το 2021). Η μπάντα πίσω της συνεχίζει να τα χρωστά όλα στους Sonic Youth, αλλά πού και πού δηλώνει διατεθειμένη να βάλει και λίγα synths στο G&T της. Οι μεταπάνκηδες από το νότιο Λονδίνο ανανεώνονται παραμένοντας σαρδόνιοι και κυνικοί, σκάβοντας ένα κλικ πιο βαθιά από τους Yard Act που διεκδίκησαν φέτος τα indie βρετανικά σκήπτρα. Και είναι λιγότεροι έντεχνοι από αυτό στο οποίο εξελίσσονται οι Black Country, New Road.

17. Beth Orton, Weather Alive

[Partisan]

Είναι νωρίς το απόγευμα, ο καιρός είναι μουντός, σε λίγο θα σκοτεινιάσει και τα σύννεφα πετούν χαμηλά. Είναι η ώρα που σερβίρεται το τσάι και «η άλλη Μπεθ» των 90s (όχι εκείνη των Portishead) προσφέρει την γλυκιά εύθραυστη φωνή της σε 8, φυσικά χαμηλότονα, κομμάτια. Έχουν περάσει σχεδόν 25 χρόνια από τότε που προσγείωνε τους ρέιβερς μέχρι να έρθει το επόμενο weekend, ενίοτε στο πλευρό των Chemical Brothers ή των Red Snapper. Τώρα πια δεν είναι εδώ για το comedown, είναι εδώ για την ειλικρίνεια της αφοπλιστικής ερμηνείας της…

16.Hieroglyphic Being, There Is No Acid In This House

[Soul Jazz]

Αν μπεις στη σελίδα του Jamal Moss στο Discogs ίσως χρειαστείς δραμαμίνες από το πλήθος των κυκλοφοριών με τόσα διαφορετικά aliases. Αν διαβάσεις την προσωπική ιστορία του θα σταθείς, ίσως ηδονοβλεπτικά, στις μέρες που ζούσε άστεγος κι έδινε ακόμα και το κορμί του για να βρει «για το βράδυ στέγη και πρωινό για το επόμενο πρωί». Αν ψάξεις τις φετινές του δουλειες, θα μείνεις στα 3 άλμπουμ που έβγαλε με τίτλο Οι Πιο Γαμάτοι Ήχοι που Δε Θέλατε Ποτέ να Ακούσετε με Πνευματώδεις Τίτλους Κομματιών για να σας Αποδείξω Πόσο Ψαγμένος Είμαι. Αν θες όμως να ακούσεις μια έντιμη, αλλά ταυτόχρονα ασεβή, άσκηση πάνω στη Μεγάλη του House Σχολή του Σικάγο, αυτό το δύσκολο «χορευτικό» άλμπουμ περιμένει υπομονετικά…

15. Horace Andy, Midnight Rocker

[On-U Sound]

“Only legends in the building”. Αν ο Horace Andy κι ο Adrian Sherwood δούλευαν στο ίδιο στούντιο, αυτή η επιγραφή θα έπρεπε να μπει στην πόρτα του: ένας θρυλικός βοκαλίστας που κόλλησε βαριά reggae/dub ένσημα στα 70s για να γίνει ευρύτερα γνωστός στο πλευρό των Massive Attack 20+ χρόνια μετά κι ένας θρυλικός παραγωγός που έχει γράψει τη δική του ιστορία από το 1980 και μετά καταφέρνοντας να γίνει αποδεκτός ως «το μόνο λευκό αγόρι στο δωμάτιο». Η αλήθεια βέβαια είναι ότι για το Midnight Rocker, ο 71χρόνος Andy ηχογράφησε τα φωνητικά στην Τζαμάικα κι ο 64χρονος Sherwood έκανε όλα τα υπόλοιπα στο Λονδίνο. Αν έχετε δυσανεξία στην reggae (κακώς), ξεκινήστε από την διασκευή στο “Safe from harm”…

14. TSHA, Capricorn Sun

[Ninja Tune]

Δεν είναι ακριβώς house, αλλά ασφαλώς χορεύεται και φέρνει τα σώματα κοντά. Δεν είναι ακριβώς garage, αλλά αντλεί λαίμαργα από την παράδοση των βρετανικών breaks. Δεν είναι ακριβώς pop, αλλά κολλάει στο μυαλό και το αυτί. Η TSHA (προφέρεται Τίσα, Τίσα Μάθιους είναι το ονοματεπώνυμό της) ήταν ένα όχι και τόσο καλά κρυμμένο μυστικό της λονδρέζικης urban σκηνής. Εμφανίστηκε με ένα EP το 2018, την σύστησε στο ευρύ κοινό ο Bonobo, η ιστορική Ninja Tune πήρε την υπογραφή της και πριν λίγο καιρό έδωσε το πολυαναμενόμενο LP ντεμπούτο της δικαιώνοντας το hype. Φρεσκάδα!

13. Daniel Avery, Ultra Truth

[Phantasy Sound]

Όταν τον αποθέωναν βετεράνοι που «μετράνε» όπως ο Erol Alkan κι ο αξέχαστος Andrew Weatherall (στον οποίο αφιέρωσε συγκινητικά το “Lone Swordsman”), o Daniel Avery ήταν «έτοιμος για το κοντινό του». Ως μια νέα, ιδιαίτερη φωνή της βρετανικής ηλεκτρονικής σκηνής που είχε πολλά περισσότερα να δώσει από μερικά bangers για την πίστα. Στο φετινό, σίγουρα όχι ευρηματικά τιτλοφορημένο, Ultra Truth το επιβεβαιώνει περισσότερο από πότε. Πότε στο 90s κατόπι των Orb και των Orbital, άλλοτε με drum ‘n’ bass σφήνες, μόνιμα με πυξίδα μια μοντέρνα εκδοχή του IDΜ, ο 36χρονος από το Μπόρνμουθ συνεργάζεται με επιφανείς της γενιάς του (ανάμεσά τους HAAi και Kelly Lee Owens με πολύ ενδιαφέροντα άλμπουμ και φέτος) σε έναν εντελώς τελείως grower δίσκο. Κάθε ακρόαση και πιο γεμάτος.

12. ΛΕΞ, Μετρό

Το 2022 ήταν η χρονιά που: η μαμά κι ο μπαμπάς σου σε ρώτησαν «τι είναι αυτό το ΛΕΞ;» μετά την ιστορική συναυλία στη Νέα Σμύρνη / η Θεσσαλονίκη αισθάνθηκε ότι έπρεπε να πάρει τη ρεβάνς και το έκανε στο Καυταντζόγλειο / ο ΛΕΞ μπήκε ως «ποιητής του περιθωρίου» στο στόμα πολιτικών, πανελιστών και σχολιαστών επί παντός επιστητού στα σόσιαλ / δηλαδή «τώρα αρχίζουν τα δύσκολα» γι’ αυτόν, αφού δεν είναι πια «κοινό μυστικό» αλλά «φαινόμενο» / έβγαλε νέο δίσκο την ίδια μέρα (13/5) με τον Kendrick Lamar, φυσικά και ξέρετε ποιος επικράτησε στο ελληνικό Spotify / στο νέο άλμπουμ φρέναρε ηρέμησε στιχουργικά (με ένα αφήγημα ανάποδου flex «είμαι πια πολύ μεγάλος για να φλεξάρω») και γκάζωσε μουσικά μεγαλώνοντας την παλέτα της παραγωγής.

Αλλά, σε μια χρονιά που οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης ξεναγήθηκαν σε κάτι που δε λειτουργεί, υπάρχει τίποτα πιο κορυφαίο (sic) από τον τίτλο του άλμπουμ του; (Στο δικό μου Wrapped, πάντως, το δεύτερο κομμάτι της χρονιάς σε ακροάσεις ήταν τo «Μετρητά» του Wang)

11. SAULT, 11

[Forever Living Originals]

Την πρώτη μέρα του Νοεμβρίου, οι SAULT – αυτή η, όχι και τόσο μυστηριώδης πια, κολεκτίβα από το Λονδίνο – κυκλοφόρησε ταυτόχρονα ούτε 1, ούτε 2…αλλά 5 άλμπουμ. [Φτάνοντας, στο σύνολο, τα 11 (!) από τον Μάιο του 2019.] Και δεν είναι ότι ο εγκέφαλος τους, αυτός ο φοβερός τύπος που λέγεται Inflo, ξεφορτώνει απλά τους σκληρούς δίσκους του στα ακουστικά μας. Οι SAULT είτε συνολικά αναμορφώνοντας το σύγχρονο R’n’B, είτε απλωμένοι και σε άλλα τερέν από το electro των 80s ως το ambient και φέτος το gospel και τα afrobeats, είναι πάντα σφιχτοί, σαφείς και πρωτότυποι. Παραφράζοντας τον τύπο στο #12 ίσως δεν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε στην εποχή τους. (Την καλησπέρα μας, επίσης, σε Loyle Carner και Kae Tempest.)

10. Beyoncé, Renaissance

[Parkwood/Columbia]

Tα βαριά χαρτιά της βιομηχανίας του R’n’B’ έστριψαν φέτος προς το house για να μας πουν κάτι καινούριο. Άλλοι με δραματικά αποτελέσματα όπως ο Drake που δεν πήγε μόνο κουβά στον τελικό του Μουντιάλ αλλά και με το φετινό του ανερμάτιστο Honestly, Nevermind. Κι άλλες χρειάστηκαν απλά ένα εμβληματικό 90s sample κι ένα εξώφυλλο καβάλα στο ντίσκο άλογο για να κερδίσουν από τα αποδυτήρια. Όπως η Queen B με το “Break my soul”, ένα από τα κομμάτια της χρονιάς, που έδωσε και τον τόνο στη μάλλον θριαμβευτική επιστροφή της.

9. Kendrick Lamar, Mr. Morale & the Big Steppers

[Aftermath/Interscope]

18 κομμάτια, σχεδόν 12.000 λέξεις οι στίχοι τους, 79 λεπτά διάρκεια, 20 τα άτομα που παίρνουν credit παραγωγού, 11 οι guests στα φωνητικά (ανάμεσά τους ο Ghostface Killah, η Florence χωρίς την Μηχανή της και η Beth Gibbons των Portishead). Το 5ο άλμπουμ του Kendrick Lamar είναι κάτι παραπάνω από μεγαλεπήβολο. Ή αλλιώς είναι ο δίσκος που κυκλοφορεί κάποιος αφότου – μόλις στα 31 του, σήμερα είναι 35 – έχει γίνει ο πρώτος ράπερ στον οποίο απονεμήθηκε το βραβείο Πούλιτζερ και η βιομηχανία σέρνεται στα πόδια του. Ο Lamar θέλησε να μιλήσει για τόσα, βασικά για όλα (#metoo, cancel culture, ψυχανάλυση, πατρότητα, φήμη), που 6 μήνες μετά αμφιβάλλω πόσο τα έχουμε μεταβολίσει ακόμα κι αν τον έχουμε στο repeat. Και το αστείο, παράδοξο, τόσο οξύμωρο όσο και υπέροχο, είναι πόση (λίγη) σημασία έχουν όλα αυτά όταν παρακολουθείς έστω και 30” από ένα λάιβ του με χιλιάδες fans να μετακινούνται πάνω κάτω σαν roller coaster από ανθρώπινα σώματα.

8. The Smile, A Light For Attracting Attention

[XL]

Το ερώτημα όταν τελειώνει το ντεμπούτο άλμπουμ των Smile είναι αν υφίστανται ακόμα οι Radiohead. Εύλογο, όταν 2/3 μέλη του γκρουπ είναι οι Thom Yorke και Jonny Greenwood και παραγωγός ο Nigel Godrich, και το αποτέλεσμα θα μπορούσε να είναι ο επόμενος δίσκος της σημαντικότερης μπάντας του 21ου αιώνα (με μήνυμα «επιστροφή στις κιθάρες»). Ό,τι κι αν είναι, το A Light For Attracting Attention είναι «παιδί της πανδημίας», προϊόν του εγκλεισμού δύο ιδιοφυών μουσικών που ποτέ δε μας έχουν απογοητεύσει. Επίσης, δίσκος που «μεγαλώνει» μέσα σου όσο τον ακούς, μέχρι να φτάσεις στο συγκλονιστικό φινάλε των “We Don’t Know What Tomorrow Brings” και “Skrting on the Surface”.

7. Fontaines DC, Skinty Fia

[Partisan]

Αυτή η φανταστική post punk σκηνή που έχει αναπτυχθεί γύρω από τη «γενιά του BRexit» στη Μεγάλη Βρετανία έψαχνε το crossover άλμπουμ της. Το ίδιο και οι Fontaines DC: εξαιρετικοί οι δύο πρώτοι δίσκοι αλλά αυτό που κατάφεραν, ανάμεσα σε άλλα, ήταν να μεγαλώσουν την φιλοδοξία τους να μεγαλώσει το κοινό τους. Με το Skinty Fia, όλοι έμειναν ικανοποιημένοι. Οι Ιρλανδοί μετακινήθηκαν από το ασπρόμαυρο μοτίβο των Echo and the Bunnymen προς τον baggy (πιο) χορευτικό ήχο των Stone Roses, δεν απογοήτευσαν κανέναν στα φεστιβάλ που έπαιξαν (ούτε εμάς στο αθηναϊκό Release), το 2022 ήταν συνεπώς η χρονιά που μάλλον άλλαξαν πίστα. Η πορεία τους θυμίζει λίγο την αντίστοιχη των Arctic Monkeys (χωρίς το σταριλίκι του Alex Turner), οι οποίοι φέτος δίχασαν ακόμα περισσότερο το κοινό τους βγάζοντας ακόμα περισσότερο τις κιθάρες από την πρίζα.

6. The Comet is Coming, Hyper-Dimensional Expansion Beam

[Impulse!]

Ούτε φέτος το γκρουπ του Shabaka Hutchings είχε καμία διάθεση «να πάρει αιχμαλώτους». Το Hyper-Dimensional Expansion Beam σε πιάνει εξαρχής από το λαιμό με το “Code” και για λιγότερα από 45’ σε βυθίζει στην κοσμική τζαζ των Λονδρέζων. Άλλοτε πιο μυστικιστικά (“Aftermath”) κι άλλοτε σε ψυχεδελικό ντελίριο (“Atomic Wave Dance”), σε κάθε περίπτωση οι Comet Is Coming φωνάζουν «δείτε μας λάιβ» για να πάρετε όλο το πακέτο της εμπειρίας μας. Jazz-not-jazz αφροφουτουριστές, space rock σαμάνους, βρείτε κι άλλους νεολογισμούς-πείτε τους όπως θέλετε, οι Comet is Coming είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά πράγματα που έχουμε ακούσει τα τελευταία χρόνια.

5 The Maghreban, Connection

[Zoot Records]

Μια από τις ευχάριστες ανακαλύψεις του 2022 τούτος εδώ ο βετεράνος των υπογείων με το παρελθόν στο hip hop και την jungle. Κατά κόσμον Ayman Rostom, ο Maghreban πέρασε κλειστοφοβικά techno beats από ένα κομψό jazz φίλτρο, βάζοντας τον εαυτό του κάπου ανάμεσα στον Theo Parrish και τους Floating Points-Four Tet. Όμως είναι τα στρατηγικά τοποθετημένα αφρικάνικα και, κυρίως, ανατολίτικα στοιχεία που διαπερνούν το άλμπουμ και το κάνουν αξιοσημείωτο. Και, βέβαια, το “Waiting”, με τη συμμετοχή του Omar: highlight του δίσκου κι από τα καλύτερα dance κομμάτια του 2022.

4. Little Simz, No Thank You

[Forever Living Originals]

Το περσινό νο.1, όχι μόνο της δικής μας λίστας, τίναξε στον αέρα τα “best of” της φετινής χρονιάς. Όταν απροειδοποίητα, χωρίς διθυραμβικές προαναγγελίες και μαγικά μάρκετινγκ κόλπα, κυκλοφόρησε (για την ώρα μόνο στις πλατφόρμες, χωρίς φυσικό προϊόν) το νέο της άλμπουμ στις 12/12. Τα περισσότερα media είχαν ήδη δημοσιεύσει τα «καλύτερά» τους, αλλά ευτυχώς εμείς κλασικοί Έλληνες της τελευταία στιγμής είχαμε προβλέψει, καθυστερήσαμε και το προλάβαμε. Κι αν το είχαμε εμπεδώσει παραπάνω, ίσως ήταν και ψηλότερα. Γιατί η Little Simz, με τον Inflo και πάλι στην παραγωγή μπαινοβγαίνοντας στα παρακλάδια του μαύρου ήχου από το hip hop στη neo soul και παντού ενδιάμεσα, παραδίδει ξανά. Αυτή τη φορά δε μιλάει μόνο για τη γυναικεία ενδυνάμωση, όσο κυρίως για την ψυχική υγεία. Βάζοντας τον εαυτό της στο επίκεντρο. Ναι μεν πέρυσι γνώρισε την καθολική αποθέωση και πριν λίγους μήνες πήρε το Mercury Prize, όμως το προσωπικό κόστος ήταν μεγάλο. Πιέστηκε, στέρεψε, ακύρωσε ένα μεγάλο κομμάτι της περιοδείας της. Κι έγραψε το No Thank You για να τα πει. Με ίσες δόσεις του τσαγανού που την γνωρίσαμε και της εμπειρίας που πια συσσωρεύει.

3. Decious, Vol. 1

[Leaf]

Δεν είναι πολύ εύκολο να πεις ποια ακριβώς είναι η σύνθεση των Decius. Ας πούμε ότι βασικά τους μέλη είναι τα αδέλφια Luke και Liam May (αφεντικά της Trashmouth Records), ο Lias Saoudi (frontman των παλαβιάρηδων Fat White Family) κι ο Quinn Whalley (1/2 των βουτηγμένων στο acid Paranoid London). Είναι εύκολο να πεις όμως ότι το ντεμπούτο τους είναι ότι πιο βρώμικο έβγαλε το 2022. Acid house από εκείνα που κάνουν τα υπόγεια να χάνουν την αίσθηση του χρόνου, ξεδιάντροπη disco από εκείνη που χαλαρώνει τις αναστολές στα dark rooms και post punk αισθητική, έτσι κι αλλιώς εκεί είναι η μήτρα όλων.

2. A Mountain of One, Stars Planets Dust Me

[Amore]

Πρώτο άλμπουμ σε μια δεκαετία για το γκρουπ που μπορείτε να αναφέρε(σ)τε όταν σας ρωτάνε «Balearic; Δηλαδή;». Δηλαδή, αργή οργανική disco σαν το εναρκτήριο “Custards Last Stand”, bossa pop όπως στις πρώτες μέρες των Everything But The Girl (“Black Apple Pink Apple”), σοφιστικέ ηλεκτρονική ποπ από την πίσω πλευρά των 80s (“Star”) και το anthem που θα μπορούσαν να είχαν γράψει οι Depeche Mode αν δε φορούσαν κάποτε μόνο μαύρα (‘Dealer”). Και δεν είναι μόνο αυτά, η επιστροφή των AMO είναι μουσική ηλιοβασιλέματος που δε βγαίνει από κονσερβοποιημένες συλλογές, ένα ασφαλές καταφύγιο για τους κάποτε clubbers, ένα φωτεινό αλλά όχι γλυκερό διάλειμμα από τις οθόνες που στέλνουν πια κατά κανόνα σκοτεινά μηνύματα. Επίσης, αν ως κάποτε οργισμένοι punks/technoheads, δεν έχετε συνθηκολογήσει ακόμα με τους Fleetwood Mac, ίσως ήρθε ή ώρα να το κάνετε.

1. Danger Mouse feat. Black Thought, Cheat Codes

(BMG)

Η ανατριχιαστική στιγμή που μπαίνει ο MF Doom στο “Belize”. Η σειρήνα συναγερμού που βαράει για 4.08” στο “Strangers”, όσο A$AP Rocky και Run the Jewels διαγκωνίζονται με τον Black Thought πάνω σε μερικές από τις πιο badass ρίμες της χρονιάς. Τo παλιομοδίτικo soul sample που σε αγκαλιάζει ζεστά στο “Sometimes” και το πιάνο που σκεπάζει σαν κουβέρτα Raekwon και Kid Sister στο “The Darkest Part” (κι εδώ ανακατεύεται ο Inflo). Το νέο αίμα των Joy Bada$$, Russ και Dylan Cartridge που πυροβολούν στο “Because” πάνω από μια φωνή που μας λέει από τα μακρινά 60s ότι «δε χρειάζεται να ανησυχούμε». Ο Michael Kiwanuka που στέκεται στο ύψος των περιστάσεων απέναντι στον οδοστρωτήρα Black Thought του “Aquamarine”.

Σε μια εποχή που τα beats πίσω από το rap γίνονται όλο και πιο (βιο)μηχανικά, οι παραγωγοί μοιάζουν με τεχνοκράτες που θολώνουν κάθε σύνδρομο διάσπασης προσοχής εκεί έξω και και το hip hop (σε καθε παραλλαγή του) είναι από κάθε άποψη η ποπ της εποχής μας, ποιος φανταζόταν ότι θα βρισκόταν στον δρόμο μας ένα old-school αριστούργημα σαν το Cheat Codes για να μας γυρίσει πίσω στα βασικά; Σύμφωνοι, δεν μιλάμε για κάποιους τυχαίους: είναι το πρώτο hip hop άλμπουμ που φτιάχνει από το 2005 ο χρυσοδάκτυλος παραγωγός Danger Mouse και είναι η πρώτη φορά που ο Black Thought βγαίνει από το ασφαλές περιβάλλον των υπέροχων Roots. Αλλά και πάλι, ποιος θα φανταζόταν μέχρι κι ότι θα ανασύραμε ξεχασμένους στα 90s όρους όπως “boom bap’ για να περιγράψουμε το Καλύτερο Άλμπουμ του 2022; «Μη βιαστείτε να το απορρίψετε ως dad rap», έγραψε ο Guardian. Είναι ένα εισιτήριο (με επιστροφή) στη χρυσή εποχή του hip hop, με περίσσευμα class και swagger, ας προσθέσουμε εμείς.