ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και νόμος του Μέρφι

Οι μπάρμεν μαζεύουν τα γυαλικά, καρέκλες ίπτανται αλλά το πιάνο συνεχίζει να παίζει. Τριγύρω επικρατεί χάος αλλά η Κυβέρνηση επιχειρεί να δώσει έναν τόνο σταθερότητας. Έναν τόνο business as usual. Κρίμα που κανείς δεν δείχνει να την πιστεύει. Το περιστατικό με τον Γιάννη Μουζάλα ήταν απλώς η πρώτη πράξη ενός δράματος που θα ζήσουμε στο προσεχές διάστημα. Ήρθε η ώρα για τις συνέπειες μιας αταίριαστης συγκατοίκησης. Το πρόβλημα είναι ότι πραγματικά δεν είναι η κατάλληλη ώρα.

Ο Πρωθυπουργός βρέθηκε σε δίλημμα. Από τη μία πλευρά κατανοεί ότι η -έστω κατά λάθος- αναφορά του Γιάννη Μουζάλα, φέρνει τον σύντροφο Πάνο σε δύσκολη θέση απέναντι στο ακροατήριό του. Από την άλλη, αν αποφασίσει να καρατομήσει τον Υπουργό, θα εμφανιστεί σαν όμηρος του κυβερνητικού του εταίρου. Ήδη η αντιπολίτευση των χαρακτήρισε “ουρά του Καμμένου”. Το χειρότερο; Θα αντιμετωπίσει την κατακραυγή του κόμματός του όπως και μέρους του ακροατηρίου του. Το οποίο γαλουχήθηκε τα προηγούμενα χρόνια με την άποψη ότι το θέμα της ονομασίας είναι χαμένη υπόθεση και έχει συνηθίσει να αποκαλεί την ΠΓΔΜ, Μακεδονία.

Κανείς δεν μπορεί να τους δώσει άδικο. Όλος ο υπόλοιπος κόσμος αναφέρει τα Σκόπια με το όνομα Macedonia. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών αυτού του πλανήτη δεν γνωρίζει ότι εμείς τα αποκαλούμε ΠΓΔΜ ή Σκόπια. Έχει βεβαίως τη σημασία του το να επιμένουμε στην αναφορά της επίσημης ονομασίας σε διπλωματικό επίπεδο. Όμως η καθημερινή χρήση του ονόματος θα μετατρέψει συν τω χρόνω το ΠΓΔΜ σε λήμμα εγκυκλοπαίδειας.

Ωστόσο η αναφορά του ονόματος Μακεδονία είναι ένα ταμπού για την κοινωνία. Είναι ένα από τα βασικά συστατικά των “πατριωτών” κάθε ιδεολογικής προέλευσης. Η συγκατοίκηση αριστεριστών με ακροδεξιούς στο ίδιο κόμμα, δεν ήταν μια σύνθεση απόψεων. Ακόμη και τα υπόλοιπα, πιο μετριοπαθή στελέχη, ένιωθαν άβολα με την ύπαρξή τους. Αργά ή γρήγορα θα συνέβαινε “το μοιραίο”. Μπορεί να υποβαθμίστηκαν θέματα όπως το σύμφωνο συμβίωσης αλλά εδώ χτυπάμε τον πυρήνα.

Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν ο Καμμένος λειτουργεί βάσει ενός πολιτικού σχεδίου ή αν απλά ενοχλήθηκε από την αναφορά και αντέδρασε κάπως υπερβολικά. Ότι από τα δύο και να συμβαίνει όμως, είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει και επόμενο περιστατικό γιατί υπάρχουν πολλά θέματα πάνω στα οποία διαφωνούν. Μέχρι τώρα η απραξία και η κρισιμότητα των στιγμών, λείαιναν κάπως τις μεταξύ τους αντιδράσεις. Οι όποιες αμοιβαίες υποχωρήσεις γίνονταν όμως, είχαν κάποιο πολιτικό κόστος. Ήταν απλά θέμα χρόνου να υπάρξει τριβή.

Ο Πρωθυπουργός επέλεξε τη σοφή τακτική του να μην δράσει εν θερμώ. Θα σταθμίσει προφανώς τις καταστάσεις και θα πράξει κατά πώς τον βολεύει. Έχει άλλωστε σοβαρή δικαιολογία για να μην ενεργήσει άμεσα. Ούτε ο θερμόαιμος Πανος δεν θα μπορούσε να απαιτήσει την αλλαγή μια μέρα πριν την κρισιμότερη σύνοδο, μέχρι την επόμενη. Ίσως ο Τσίπρας να πιστεύει ότι το θέμα θα υποβαθμιστεί από τη σοβαρότητα των εξελίξεων. όσο για τον Καμμένο, θα ήταν δύσκολο ακόμη και για έναν πολιτικό του δικού του διαμετρήματος, να κάνει πίσω με ελαφρά πηδηματάκια.

Αν αποδειχθεί αρκετή η περίπτωση Μουζάλα για να προκαλέσει ρήξη στο Κυβερνητικό στρατόπεδο, θα είναι απλώς η απόδειξη αυτής της αφύσικης συνύπαρξης. Ούτως ή άλλως όμως όλα δείχνουν ότι θα υπάρξουν και άλλες ευκαιρίες. Ο οικογενειακός καβγάς της Κυβέρνησης ήταν κάτι αναμενόμενο αλλά δυστυχώς εμπίπτει στο νόμο του Μέρφι. Συνέβη όταν όλοι πίστευαν ότι τίποτε δεν μπορεί να πάει χειρότερα.

Με το προσφυγικό να δημιουργεί ασφυκτικές πιέσεις στην κοινωνία αλλά και στην Κυβέρνηση, τους Τούρκους και την ΠΓΔΜ σε διπλωματικό (και όχι μόνο) ντελίριο, την Ευρώπη διχασμένη και πολλούς εναντίον μας, την αξιολόγηση ανοιχτή και την κοινωνία στα όρια της, το σενάριο των νέων εκλογών μοιάζει με εφιάλτη. Προφανής λύση για τη συγκατοίκηση δεν υπάρχει και οι δύσκολες αποφάσεις βρίσκονται μπροστά μας.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos)