Λέινα Μπλουμ: Οι μικροί θρίαμβοι μιας μιγάδας, Ασιάτισσας transgender

Πριν γίνει η πρώτη μιγάδα, Ασιάτισσα, transgender γυναίκα που επέλεξε το Sports Illustrated για το swim edition του 2021, η Leyna Bloom έχασε -εν μια νυκτί- τη μητέρα της, παράτησε το σχολείο, παράτησε την πόλη της, έμεινε άστεγη, έγινε ιερόδουλη και τελικά ‘έφτιαξε’ τον κόσμο που δεν υπήρχε για εκείνη. Αυτόν στον οποίον νιώθει πια πως ανήκει.

Fact: Το Sports Illustrated επέλεξε την Leyna Bloom για να συνεχίσει τη δέσμευση που έχει κάνει να ασχολείται με τα κοινωνικά ζητήματα, ένα χρόνο αφότου επέλεξε την πρώτη transgender για την έκδοση με τα μαγιό. Ήταν η Βραζιλιάνα Valentina Sampaio.

H Leyna γεννήθηκε τον Απρίλη (25) του 1990 στα νότια του Σικάγο. Η μητέρα της είναι από τις Φιλιππίνες. Ο πατέρας της Αφροαμερικανός. Δεν έζησαν για πολύ όλοι μαζί, καθώς η μαμά της απελάθηκε -χωρίς εξήγηση. Δεν είχαν επαφές για περίπου δυο δεκαετίες, όταν ξαναβρέθηκαν online. “Το πρώτο πράγμα που της είπα ήταν ‘δεν είμαι ο άνθρωπος που ήμουν όταν με άφησες. Είμαι πολύ πιο όμορφη”, είχε πει στο CR Fashion Book, τον Οκτώβρη του 2019.

Είχε προηγηθεί η παρουσία της στο Φεστιβάλ των Κανών, ως της πρώτης transgender γυναίκας που πρωταγωνίστησε σε ταινία -στα 70 χρόνια του θεσμού. Είχε επιλεγεί για το “Port Authority”. Είναι ο τερματικός σταθμός των λεωφορείων που έχουν προορισμό το Manhattan. Η Bloom είχε κάνει το ταξίδι, όταν ήταν 17. Ένιωσε πως η ταινία την αφορά άμεσα και τόλμησε να πει το ‘ναι’.

Aλλά να σου δείξω τι εννοούσε όταν είπε στη μητέρα της πως δεν ήταν πια ο άνθρωπος που είχε αφήσει όταν την απέλασαν.

Από πολύ μικρή κατάλαβε ότι είχε γεννηθεί σε λάθος σώμα. Πως δεν ήταν αγόρι, αλλά κορίτσι. Θυμάται να ντύνεται και να χτενίζεται σαν τις celebrities που έβλεπε στην τηλεόραση. Να παίζει μόνο με barbies. Περίμενε πως ο κόσμος θα συνταχθεί με το ‘είναι’ της. Αυτό ίσχυσε μόνο με την οικογένεια της. Δηλαδή, τον πρώην στρατιωτικό πατέρα της. Οι πρώην συνάδελφοι του αρνούνταν να απευθυνθούν στο αγόρι του, σαν να ήταν κορίτσι. Εκείνος δεν έδινε δεκάδα. Αυτό που έλεγε πάντα στο παιδί του ήταν να κάνει ό,τι νιώθει πως χρειάζεται για να είναι ευτυχισμένο. Υποστήριξε από την αρχή την αλλαγή της, η οποία ξεκίνησε από το όνομα. Επέλεξε το Elena, που άνηκε σε φίλη της στο σχολείο “και το αγαπούσα περισσότερο από ό,τι εκείνη”.

Μεγάλωσα λέγοντας στον εαυτό μου πως θα χρειαστεί να κάνω κάποιες θυσίες. Ότι δεν θα πήγαινα στο χορό του σχολείου, δεν θα αποκτούσα δίπλωμα οδήγησης και δεν θα ερωτευόμουν. Δεν θα μπορούσα δηλαδή, να κάνω πράγματα που κάνουν όλα τα παιδιά. Ζούσα σε έναν κόσμο στον οποίον δεν ‘άνηκα’. Έπρεπε να δημιουργήσω αυτόν που μου ταίριαζε.

Μεγάλωσε με την προγιαγιά της, τη γιαγιά της και τον πατέρα της. “Όλοι αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για εμένα. Ο πατέρας μου έκανε τα πάντα για να είμαι σίγουρη πως είμαι ιδιαίτερη. Με έμαθε να βλέπω τον εαυτό μου ως δημιουργό τέχνης”. Η μητέρα του μπαμπά της είχε σχολή χορού. Η Leyna Bloom άρχισε τα μαθήματα από όταν ήταν 6. Έκανε όλα τα είδη πριν καταλήξει στο μπαλέτο. “Αυτό μου δίδαξε τα περισσότερα για την ανατομία μου, σε μια εποχή που ήμουν τόσο ‘χαμένη’ στο σώμα μου. Έγινε ο τρόπος που είχα να βρω όχι μόνο το κέντρο μου, αλλά και μια μορφή ετικέτας, τι ήθελα να παρουσιάσω στον κόσμο”. Λέει πως ‘σώθηκε’ όταν είδε την ταινία ‘The Fifth Element’ (του Λικ Μπεσόν, παραγωγής 1997). “Άλλαξε τη ζωή μου. Υπάρχει μια σκηνή στην οποία τα όντα ξεπερνούν την ανθρώπινη εξέλιξη. Είναι πιο δυνατά από τους ανθρώπους. Το βρήκα τόσο απελευθερωτικό”.

Στα 14 ξεπέρασε το πρώτο όνειρο που είχε (“να γίνω αστροναύτης -είχα διαγράψει μια δουλειά στη NASA, πιο πολύ σκεφτόμουν τους super ήρωες με τις super δυνάμεις, όταν είχα στο μυαλό μου τα ταξίδια στο διάστημα”) και άρχισε να εμφανίζεται στη σκηνή και στο American Ballet Theater. “Η σεξουαλικότητα μου ήταν ο λόγος που επιβίωσα στην κοινωνία. Τη σκεφτόμουν ως μορφή τέχνης και τον εαυτό μου τρίτο φύλο. Όσο μεγάλωνα συντονιζόμουν καλύτερα με τις ενέργειες που έχω ως άνδρας και ως γυναίκα, αλλά δεν ήταν εύκολο”.

Ήταν έφηβη ακόμα όταν η Chicago Academy for Arts της πρόσφερε πλήρη υποτροφία. Ως άνδρα. Δεν τη δέχτηκε. “Ήταν κάτι που με πλήγωσε σε πολλά επίπεδα. Προσπαθούσα να βρω τον εαυτό μου, μέσω του χορού και ο κόσμος της τέχνης μου μού έλεγε ότι δεν μπορούσα να είμαι αυτή που ήθελα. Ότι αυτό που ήθελα δεν θα γινόταν ποτέ πραγματικότητα”. Η πρώτη της αντίδραση ήταν να εγκαταλείψει. Έγινε πωλήτρια στο Gap. Μάζευε χρήματα για να αγοράσει ένα εισιτήριο, χωρίς επιστροφή για τη Νέα Υόρκη. Όταν έφτασε εκεί δεν την περίμενε κανείς. Όπως δεν είχε και κάπου να πάει, αφού δεν γνώριζε κανέναν στο ‘Μεγάλο Μήλο’. Κοιμόταν στους σταθμούς των τρένων, τα παγκάκια των πάρκων και τις παραλίες στα προάστια του Brooklyn. Υπήρχαν μέρες που ήταν τυχερή. Αυτές αφορούσαν τη φιλοξενία της στα σπίτια ξένων όπου πήγαινε για να πουλήσει έρωτα “όπως κάθε άλλη trans που προσπαθεί να επιβιώσει”.

Κανείς δεν θέλει να αγαπήσει μια μαύρη trans γυναίκα, οπότε η ίδια πρέπει να αγαπήσει τον εαυτό της. Ο δικός μου τρόπος ήταν να θυσιάζω το σώμα μου, ώστε να έχω φαγητό, σπίτι και καθαρά ρούχα. Κυρίως είχα ισορροπία που ήταν το κατ’ αρχάς ζητούμενο. Με είχαν βιάσει όταν ήμουν παιδί. Σε όλη μου τη ζωή με διαχειρίζονταν ως φετίχ. Είναι σημαντικό να καταλάβει ο κόσμος πως κάποιες trans γυναίκες επέλεξαν να γίνουν ιερόδουλες, γιατί ήταν ο μόνος τρόπος που είχαν ώστε να επιβιώσουν.

Ομολογεί πως είχε φτάσει στο ναδίρ. Όπως και ότι ήξερε πως άπαξ και φτάσει εκεί, μπορούσε μόνο να ανέβει “προς το φως”. Δούλεψε ως σερβιτόρα και τις underground χορευτικές σκηνές, όπου ένιωσε για πρώτη φορά πως ‘ανήκει’. Ότι είναι ασφαλής. Το ταλέντο και το παρουσιαστικό της την βοήθησαν να ξεχωρίσει. Κέρδισε την αναγνώριση και μια ευκαιρία στο modeling, με το οποίο άρχισε να ασχολείται το 2014, όταν είχε ολοκληρώσει την αλλαγή. Η πρώτη δυσκολία που αντιμετώπισε ήταν πως ενώ είχε αγαπήσει η ίδια τον εαυτό της, δεν τον είχε εκθέσει στον κόσμο. “Ήταν εποχή που οι trans, ανοιχτά gay ή μαύροι ήταν στον πάτο της διατροφικής αλυσίδας”. Τώρα είναι καθ’ οδόν για την κορυφή της.

Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Ξεπέρασε τις φοβίες της και βρέθηκε να κάνει πασαρέλα για τον Tommy Hilfiger, όπως και σε εξώφυλλα διεθνών περιοδικών. Ήταν η πρώτη ‘ανοιχτά’ trans μαύρη γυναίκα που εμφανίστηκε στο πρωτοσέλιδο της Vogue στην Ινδία, τον Οκτώβριο του 2017. Eίχε περπατήσει ήδη στη New York Fashion Week. Ήταν η πρώτη φορά που η εβδομάδα μόδας της Νέας Υόρκης είχε μοντέλο transgender.

Η δουλειά που την έκανε γνωστή παντού ήταν το σόου με τους ‘αγγέλους’ της Victoria’s Secret, το 2018. Τότε διαπίστωσε -μέσω των μηνυμάτων που έλαβε στα social networks- πως όχι μόνο δεν ήταν μόνη, αλλά είχε εμπνεύσει πολλά νέα παιδιά που αναζητούσαν μια ελπίδα να πιαστούν από αυτή.

Είχε πει πως πάντα ήθελε να γίνει άγγελος της Victoria’s Secret και πριγκίπισσα της Disney. To πρώτο το κατάφερε. Το δεύτερο όχι. Ακόμα. Όπως είπε στους New York Times “έως τώρα όλοι έλεγαν πως οι trans δεν μπορούν να γίνουν πριγκίπισσες. Πλέον όμως, υπάρχουν σε πασαρέλες, στα περιοδικά. Τα trans παιδιά μπορούν να τις κοιτούν και να λένε ‘αυτή η πριγκίπισσα μου μοιάζει”. To 2019 είχε πει στο Essence πως “νιώθω ότι εκπροσωπώ το δικαίωμα όλων των ανθρώπων να αγαπήσουν τον εαυτό τους και να είναι αυτοί που θέλουν να είναι”. Είχε καταλήξει στο εξής:

“Όσα θέλουμε, χρειαζόμαστε και ψάχνουμε είναι μέσα μας. Χρειάζεται να βρούμε μέσα μας αυτά που δεν βλέπουμε στον κόσμο και μετά να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να τα δημιουργήσουμε. Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίον δεν ‘ταιριάζουμε’. Οπότε πρέπει να δημιουργούμε αυτόν που θα μας ‘δεχθεί’. Αυτή είναι η υποχρέωση μας, το δώρο που πρέπει να περάσουμε στις επόμενες γενιές”.