ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΙΝΟΥΜΕ ΑΚΟΜΗ ΡΕΤΣΙΝΑ ΚΑΙ ΔΕΜΕΣΤΙΧΑ;

Ο Ian Harris και ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης είναι δύο παγκόσμιοι άνθρωποι του κρασιού. Πολύ διάσημοι, ιδιαίτερα αγαπητοί. Σίγουρα σεβάσμιοι. Ο πρώτος άλλαξε για πάντα την πορεία του σημαντικότερου εκπαιδευτικού ιδρύματος στον κόσμο για το κρασί και ο δεύτερος διαμόρφωσε όσο κανείς άλλος την πορεία του ελληνικού κρασιού μέσα και έξω από τη χώρα.

Οι δυο τους μίλησαν στο Magazine σε μια κοινή συνέντευξη, για το όραμα που μοιράζονται μέσα από σημαντικές δράσεις που προωθούν, μέσω στο Ιδρύματος Gerard Basset, αλλά και για τη θέση του ελληνικού κρασιού στην εγχώρια και τη διεθνή αγορά. Τόνισαν τις παθογένειες της ελληνικής εστίασης και την προβληματική σχέση τους με το εμφιαλωμένο κρασί, το μέλλον των ντόπιων ποικιλιών στο διεθνές στερέωμα. Εξέφρασαν τη γνώμη τους για τα φυσικά κρασιά, τη μεγάλη μόδα της εποχής. Έχοντας δοκιμάσει δεκάδες, μάλλον εκατοντάδες χιλιάδες κρασιά στη ζωή τους, αποκάλυψαν ποια είναι τα αγαπημένα τους.

Η συνέντευξη κανονίστηκε στην Αθήνα, όπου βρέθηκε ο Ian Harris καλεσμένος του Kων/νου Λαζαράκη για την ανακοίνωση ενός σπουδαίου εκπαιδευτικού προγράμματος και που τυχαία ήταν η ημέρα που πριν από ένα χρόνο είχε φύγει από τη ζωή ο θρυλικός Basset.

IAN HARRIS

O Ian Harris είναι ο πρώην διευθύνων σύμβουλος του Wine & Spirits Educaion Trust (WSET), του μεγαλύτερου ακαδημαϊκού ιδρύματος για το κρασί στον κόσμο. Όταν το ανέλαβε, το 2002, οι μαθητές του ήταν ετησίως 10.000. Πέρυσι που αποφάσισε να πάρει τη σύνταξη του, σχεδόν 20 χρόνια μετά, οι σπουδαστές του WSET ήταν πάνω από 108.000, το χρόνο. Εννέα πιστοποιήσεις στο κρασί, το απόσταγμα και το σάκε διδάσκονται πλέον σε πάνω από 800 συνεργαζόμενες σχολές και σε περισσότερες από 70 χώρες, και ο Harris είναι υπερήφανος για αυτό και ας μην το λέει. Για την συνησφορά του βραβεύτηκε το 2014 ως «Άνθρωπος της Χρονιάς» από το Drink Business, για να λάβει ένα χρόνο μετά από τη Βασίλισσα Ελισάβετ, τη μεγαλύτερη διάκριση για τις επιχειρήσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η ίδια το 2018 του απένειμε τον τίτλο του Μέλους του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την συνεισφορά του στους κλάδους του κρασιού και των αποσταγμάτων.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΛΑΖΑΡΑΚΗΣ

Ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης έχει κατακτήσει να γράφει δίπλα από το όνομα του τον τίτλο του MW. Είναι ένας από 416 Masters Of Wine στον κόσμο. Οι ειδικοί, των ειδικών του κρασιού, οι άριστοι, εκείνοι που η σφαιρική τους γνώση για τον παγκόσμιο οινικό κόσμο είναι τεράστια. Ήταν ο πρώτος MW στην Ελλάδα αλλά και στη Νότια Ευρώπη, όταν το 2002, μόλις 32 ετών κατάφερε να επιτύχει στις εξετάσεις, κερδίζοντας μάλιστα επιπλέον διακρίσεις για τις γνώσεις του. Δύο χρόνια αργότερα ίδρυσε το WSPC, το ελληνικό παράρτημα του διεθνούς ιδρύματος WSET, για να αποσπάσει τα επόμενα χρόνια σειρά σημαντικών διεθνών διακρίσεων, για αυτό αλλά και τον ίδιο. Ο Λαζαράκης είναι ο μέντορας και ο δάσκαλος πολλών από τους κορυφαίους σομελιέ της χώρας μας και το εκπαιδευτήριο του σήμερα είναι ένα πρότυπο σχολείο, όχι μόνο του είδους του, αλλά με αναφορά στην σύγχρονη εκπαίδευση. Από εκεί έχουν περάσει πάνω από 25.000 σπουδαστές. Η συνεισφορά του στην εξέλιξη του ελληνικού αμπελώνα και κρασιού ήταν καθοριστική για το μέλλον του, την διάδοση, την προβολή του και για τη θέση του στο παγκόσμιο στερέωμα.

ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΟΡΑΜΑ HARRIS – ΛΑΖΑΡΑΚΗ: ΓΥΝΑΙΚΑ 2023 «ΤΩΡΑ ΜΠΟΡΩ ΚΑΙ ΕΓΩ»

Όταν ένα χρόνο πριν ο Gerard Basset έφυγε από τη ζωή, η οικογένεια του αποφάσισε να συστήσει στη μνήμη του ένα ίδρυμα. Ο Basset ήταν μια εξέχουσα προσωπικότητα, καθώς θεωρούνται ο καλύτερος Σομελιέ στον κόσμο και ο μοναδικός άνθρωπος που είχε τον τίτλο του Master Of Wine ταυτόχρονα με τους Master Sommelier, Bordeaux KEDGE Wine MBA και OIV MSc. Η γενναιοδωρία, η ταπεινότητα, η καλοσύνη του και η αγάπη του να βοηθά και να μεταδίδει τη γνώση ήταν τα κίνητρα για τη σύζυγο και το γιο του να δημιουργήσουν αυτό το Ίδρυμα. Έτσι κάθε χρόνο, απευθύνουν κάλεσμα στους σπουδαιότερους παραγωγούς κρασιού στον κόσμο, να προσφέρουν σπάνια κρασιά και μοναδικές εμπειρίες, τα οποία στη συνέχεια δημοπρατούν για να χρηματοδοτήσουν εκπαιδευτικές οινικές δράσεις σε όλο τον κόσμο. Με τον Ian Harris μέλος του συμβουλίου του Ιδρύματος, ζητούν από τα συνεργαζόμενα με το WSET εκπαιδευτικά κέντρα σε όλο τον κόσμο, να προτείνουν προγράμματα, τα οποία ανάλογα με τη σπουδαιότητα και την ουσία τους, εγκρίνουν. Σκοπός του ιδρύματος είναι η εκπαίδευση, η μόρφωση και οι ευκαιρίες καριέρας για νέους ανθρώπους, που αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες στο να προχωρήσουν εργασιακά. Για το 2023 το Gerard Basset Fountation κατάφερε και συγκέντρωσε 1 εκατ. λίρες και θα το διαθέσει για τους σκοπούς του σε όλο τον κόσμο.

Ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης φέτος, πρότεινε μέσω της σχολής του, κάτι τόσο πρωτοποριακό, όσο και ουσιαστικό, λαμβάνοντας την έγκριση με επαίνους! «Γυναίκα 2023 – Τώρα μπορώ και εγώ». Ένα εκπαιδευτικό σχήμα ανάπτυξης δεξιοτήτων για τις μητέρες της μονογονεϊκής οικογένειας. Μέσα από αυτό 25 ελληνίδες μητέρες, που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους, θα έχουν την ευκαιρία να καταρτιστούν δωρεάν σε τρία εκπαιδευτικά προγράμματα, του πρώτου επιπέδου, για το κρασί, τα αποστάγματα και τον καφέ, τσάι, κακάο. Η κάθε σπουδάστρια θα μπορεί να αποκτήσει πιστοποιητικά με διεθνή αναγνώριση και κύρος και να εργαστεί στο χώρο της εστίασης, της φιλοξενίας και του τουρισμού. Άλλωστε αυτές οι ειδικότητες είναι οι πλέον περιζήτητες σήμερα στη χώρα μας.

Ο IAN HARRIS ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Ian Harris: «Πριν από εννιά μήνες πήρα την σύνταξη μου από το εκπαιδευτικό ίδρυμα WSET και πλέον είμαι στο συμβούλιο του σπουδαίου Ιδρύματος Gerard Basset. Από το 2004 που ιδρύθηκε το ελληνικό παράρτημα του WSET, ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης με καλεί κάθε χρόνο και έρχομαι για την τελετή αποφοίτησης, των σπουδαστών του. Έχω επισκεφτεί πολλά οινοποιεία στην περιοχή της Αττικής και χαίρομαι που τα κατάφερα να έρθω και φέτος, τρία χρόνια μετά την πανδημία. Γνώρισα έτσι την Ελλάδα και πάω συχνά στην Κεφαλονιά για διακοπές, ενώ έχω ταξιδέψει στη Μύκονο, τη Σκιάθο και τη Σαντορίνη. Τώρα που πια είμαι συνταξιούχος, σκοπεύω να εξερευνήσω περισσότερο τη χώρα σας και να μένω πιο πολλές μέρες».

Η ΦΗΜΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΡΑΣΙΩΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ: ΡΕΤΣΙΝΑ & ΔΕΜΕΣΤΙΧΑ

Ian Harris: «Η εικόνα και η φήμη των ελληνικών κρασιών ανεβαίνει συνεχώς από τότε που εγώ ασχολήθηκα για πρώτη φορά με αυτό, πριν από 45 χρόνια. Ξέρω ότι υπάρχουν κάποια φανταστικά ελληνικά κρασιά τα οποία έχω δοκιμάσει με τον Κωνσταντίνο όλα αυτά τα χρόνια, όμως εχθές που είπα στους φίλους μου στο Λονδίνο ότι θα πάω στην Αθήνα για την εκδήλωση του Ιδρύματος, εκείνοι μου είπαν αυθόρμητα: «Ελλάδα, θα πιεις ρετσίνα και Δεμέστιχα»! Φυσικά τους απάντησα όχι και τους εξήγησα ότι αυτό συνέβαινε πριν από 30 χρόνια.

Δυστυχώς η εικόνα και η φήμη της Ελλάδας, του ελληνικού κρασιού στο εξωτερικό είναι αυτή που ήταν πριν από 20-30 χρόνια. Και οπωσδήποτε είναι κάτι που πρέπει να βοηθήσουμε όλοι μαζί να αλλάξει, διότι δεν ισχύει. Προσωπικά έχω δοκιμάσει κάποια εξαιρετικά ελληνικά κρασιά. Μάλιστα, όταν έρχομαι εδώ για διακοπές είμαι διατεθειμένος να πληρώσω παραπάνω για να απολαύσω ένα καλό ντόπιο κρασί. Βεβαίως και η εικόνα των ελληνικών κρασιών βελτιώνεται στο εξωτερικό, όμως παίρνει πάρα πολύ χρόνο για να διαπιστώσει η διεθνής αγορά, ότι η Ελλάδα και τα ελληνικά νησιά παράγουν πλέον πολύ καλά, ποιοτικά κρασιά. Δεν έχουν ακόμη όμως την φήμη του Πόρτο ή της σαμπάνιας, ή της Βουργουνδίας.

Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν αναφέρομαι στους ανθρώπους της βιομηχανίας του κρασιού, αλλά στους απλούς ανθρώπους. Και αυτοί είναι για παράδειγμα οι φίλοι μου, οι οποίοι δεν ασχολούνται με το κρασί και δεν θα παραγγείλουν ή αγοράσουν ποτέ μια ελληνική ετικέτα, διότι πιστεύουν ότι δεν είναι καλό. Θυμούνται ακόμη αυτό που συνέβαινε 20 με 30 χρόνια πριν που αν αγόραζες ένα μπουκάλι ελληνικό κρασί θα ήταν είτε ρετσίνα είτε Δεμέστιχα (σ.σ. η Δεμέστιχα ήταν το πρώτο εμφιαλωμένο ελληνικό κρασί το 1901) ή κάποιο πολύ φθηνό, κακό κρασί. Δυστυχώς σε πάρα πολλά τουριστικά μέρη στην Ελλάδα όπου έχω πάει, όταν παραγγέλνω σε εστιατόριο κάποιο εμφιαλωμένο ελληνικό κρασί, η γεύση του είναι απαίσια. Πολύ απλά γιατί δεν έχει αποθηκευθεί σωστά και έχει χαλάσει. Γιατί ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου δεν έχει καταλάβει ότι όταν αγοράζεις κρασί για να ευχαριστήσεις τους πελάτες σου, πρέπει να το αποθηκεύσεις σωστά, στο κατάλληλο μέρος και θερμοκρασία. Και όχι να το αφήσεις κάπου στην αποθήκη σου, με τις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού, ελπίζοντας ότι στο τέλος Αυγούστου αυτό το μπουκάλι θα πίνετε. Νομίζω ότι θα πρέπει να εκπαιδευτεί όχι μόνο το κοινό αλλά και οι εστιάτορες στις τουριστικές περιοχές της Ελλάδας».

Κωνσταντίνος Λαζαράκης: «Ο Ίαν βέβαια μπορεί να είναι και τυχερός διότι ταξιδεύει σε περιοχές και πάει σε ταβέρνες οι οποίες έχουν εμφιαλωμένο κρασί ακόμα κι αν είναι αποθηκευμένο λάθος και ίσως έχει χαλάσει. Όμως δυστυχώς στις περισσότερες περιοχές που δέχονται μαζικό τουρισμό στην Ελλάδα στα καταστήματα εστίασης δεν υπάρχει καθόλου εμφιαλωμένο κρασί, παρά μόνο χύμα που τις περισσότερες φορές είναι οξειδωμένο, είτε είναι ελληνικό είτε εισαγωγής».

Ian Harris: «Εγώ είμαι όντως τυχερός γιατί πάω συνήθως στην Κεφαλονιά όπου έχω γνωρίσει τον Πέτρο Μαρκαντωνάτο από το οινοποιείο Gentilini Winery, ο οποίος με συμβουλεύει σωστά ώστε να αγοράζω πολύ καλά ελληνικά κρασιά για να τα απολαμβάνουμε στο διαμέρισμα στο οποίο περνάμε τις διακοπές μας. Πρέπει όμως να πω με θλίψη, ότι και πέρυσι που επισκεφτήκαμε την Κεφαλονιά πήγαμε σε ένα καλό εστιατόριο, ζητώντας τη λίστα κρασιών, μας δήλωσαν ότι έχουν μόνο χύμα house wine.

Πιστεύω ότι υπάρχει μια τεράστια ευκαιρία για την ελληνική βιομηχανία κρασιού, διότι σήμερα διαθέτει καταπληκτικά κρασιά και αυτό μπορείτε να το εκμεταλλευτείτε. Επιτελείται μεγάλη πρόοδος στην παραγωγή τους, γευόμαστε κρασιά που έχουν δημιουργηθεί από ειδικούς.
Όταν θέλεις να εξάγεις κρασί, θα πρέπει να έχεις τη δυνατότητα να εξηγήσεις πόσο καλό είναι και πως αυτό έχει παραχθεί. Αισθάνομαι ότι δεν έχει δοθεί η απαραίτητη προβολή για το ελληνικό κρασί στο εξωτερικό. Αναφέρω ως παράδειγμα την έκθεση της Νέας Υόρκης το 2019, που η ελληνική παρουσία της Ελλάδας περιορίζονταν σε ένα μικρό τραπέζι, που δεν έδινε σε κανέναν την ευκαιρία να γευτεί τα ελληνικά κρασιά, να τα γνωρίσει».

Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΟΙΝΙΚΟΣ ΤΟΥΡΙΣΤΙΚΟΣ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

Ian Harris: «Έχω επισκεφτεί κάποια καταπληκτικά μέρη από την Αθήνα, όπου σε απόσταση μίας ώρας μπορείς να συναντήσεις μοναδικής ομορφιάς σημεία με υπέροχα οινοποιεία. Ο Οινικός τουρισμός στην Ευρώπη συνεχώς αυξάνεται. Είναι πολλοί εκείνοι που θέλουν ανοίγουν το παράθυρο του δωματίου του ξενοδοχείου τους το πρωί και να αντικρίζουν ένα αμπέλι ή να περπατήσουν μέσα σε ένα αμπελώνα. Πριν από λίγο καιρό πήγα στην Προβηγκία, για μια εβδομάδα για να ζήσω μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, να περπατήσω μέσα στα αμπέλια, να γευτώ και να αγοράσω τοπικά κρασιά. Γιατί αυτό να μη γίνεται στην Ελλάδα;».

ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΟΙΚΙΛΙΩΝ ΚΡΑΣΙΟΥ

Ian Harris: «Γνωρίζω το Ασύρτικο, τη Ρομπόλα, τη Μαυροδάφνη. Πιστεύω ότι η Ελλάδα θα πρέπει να έχει 2-3 τοπικές ποικιλίες τις οποίες πρέπει να υποστηρίξει διεθνώς. Να «χτίσει» πάνω τους και να γίνουν γνωστές, γιατί ο κόσμος δεν γνωρίζει και δεν αναγνωρίζει τις ελληνικές ποικιλίες, πρόβλημα που αντιμετωπίζει και η Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία πολλά χρόνια. Είναι μεγάλο λάθος για την κάθε χώρα που παράγει κρασί να λέει ότι θα φτιάξω Cabernet ή Syrah επειδή είναι δημοφιλείς ποικιλίες. Γιατί τότε ανταγωνίζεσαι τη Γαλλία, τη Νότιο Αφρική, ακόμα και πολύ μακρινές χώρες οι οποίες παράγουν τεράστιες ποσότητες από αυτές τις ποικιλίες. Πρέπει να διαφοροποιηθείς».

Κωνσταντίνος Λαζαράκης: «Το Ασύρτικο είναι ίσως η πιο διάσημη ελληνική ποικιλία, τόσο γιατί προέρχεται από αυτό το μαγικό νησί της Σαντορίνης, όσο και διότι φυτεύεται πλέον σε ολόκληρη τη χώρα. Έχει μάλιστα καταφέρει να περάσει τα σύνορα και να καλλιεργείται και σε άλλα σημεία του πλανήτη όπως στην Καλιφόρνια.

Είχα μία συζήτηση πρόσφατα με κάποιον ο οποίος είναι υπεύθυνος για την αγορά των ελληνικών κρασιών για όλα τα καταστήματα Duty Free στα αεροδρόμια της χώρας. Τον ρώτησα ποιο είναι το ποσοστό των ελληνικών κρασιών που πωλούνται στα Duty Free και προέρχονται από ελληνικές ποικιλίες. Η απάντηση ήταν καθηλωτική: Πάνω από το 70% είναι κρασιά από ξένες ποικιλίες όπως Cabernet Sauvignon και Merlot και αυτό είναι απογοητευτικό και παράξενο. Γιατί αγοράζοντας ένα μπουκάλι κρασί από το αεροδρόμιο είναι μια πράξη πίστης, διότι είναι δύσκολο να το κουβαλήσεις, μπορεί να σπάσει και δεν είναι το ίδιο με το να αγοράζεις ένα βαζάκι μέλι, το οποίο αν το κάνεις δώρο προφανώς θα το εκτιμήσουν περισσότερο».

ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΣΙΟΥ

Κωνσταντίνος Λαζαράκης: «Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι οι άνθρωποι που υποστηρίζουν την βιομηχανία του κρασιού δεν έχουν δυστυχώς σχέση με αυτή. Οι Σομελιέ λένε πολύ καλά λόγια για το ελληνικό κρασί, το ίδιο υποστηρίζουν και οι σχετικοί με το αντικείμενο δημοσιογράφοι, όπως και εκείνοι που αποκαλούμε «ανθρώπους του κρασιού».

Μπορεί όμως αυτό να καθιερώσει το ελληνικό κρασί στις αγορές του εξωτερικού; Η απάντηση είναι όχι. Διότι αυτοί οι άνθρωποι που προανέφερα, δεν είναι ο μέσος καταναλωτής. Εγώ είμαι ένας Master of Wine και υπολογίζω ότι κάθε χρόνο ανοίγουμε τρακόσια μπουκάλια κρασί στο σπίτι μας. Πόσα από αυτά είναι από τον ίδιο παραγωγό; Κανένα, γιατί απλά θέλω να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα κάθε μέρα, θέλω να πιω κάτι άλλο. Αυτό συμβαίνει και με τους περισσότερους επαγγελματίες του κρασιού.
Πρέπει να υπάρχει ένας πραγματικά πολύ μεγάλος αριθμός καταναλωτών, ο οποίος δεν θα σκέφτεται έτσι, αλλά θα σκέφτεται ότι θέλει να πιει καλά κρασιά και θα επέλεγε να αγοράσει ένα πολύ καλό μπουκάλι από Ασύρτικο.

Εμείς στην Ελλάδα λέμε: «Πήγα στη Νέα Υόρκη σε δέκα εστιατόρια που έχουν Αστέρι Michelin και στον κατάλογο των κρασιών βρήκα τουλάχιστον από μια ελληνική ετικέτα. Ωραία, αυτό είναι πάρα πολύ καλό, όμως πρέπει να ρωτήσουμε αυτούς ανθρώπους στην πραγματικότητα πόσα μπουκάλια ελληνικό κρασί πούλησαν. Αν το κρασί βρίσκεται απλά στον κατάλογο και κανείς δεν το αγοράζει, ή το αγοράζει επειδή τον παρακινεί ο σομελιέ, τι νόημα έχει;».

Η ΜΟΔΑ ΜΕ ΤΑ ΦΥΣΙΚΑ ΚΡΑΣΙΑ

Ian Harris: «Για μένα όταν ένα φυσικό κρασί, που αποκαλείται «φυσικό κρασί» αλλά η γεύση του είναι κακή – διότι πολλά από αυτά δεν έχουν καλή γεύση καθώς απαιτείται κάποιος έλεγχος για να είσαι σίγουρος ότι το κρασί δεν έχει οξειδωθεί, κ.α. – τότε είμαι λίγο δύσπιστος. Προσωπικά έχω γευτεί κάποια πραγματικά πολύ κακά φυσικά κρασιά δεν είμαι θαυμαστής τους. Πολλοί είναι όμως εκείνοι που πιστεύουν ότι είναι μια τάση. Πολλοί είναι και αυτοί που μπερδεύουν τα φυσικά με τα οργανικά κρασιά, πιστεύοντας ότι είναι πιο υγιεινά. Ο κόσμος υποστηρίζει ότι θέλει να αποφύγει τα χημικά, όμως για να παράξεις ένα καλό κρασί χρειάζεται έλεγχος και μια ισορροπία στην ποιότητα και άρα στην τελική γεύση».

Κωνσταντίνος Λαζαράκης: «Μία από τις μεγαλύτερες ενστάσεις που έχω για τα φυσικά κρασιά είναι το ότι αν αυτά είναι «φυσικά κρασιά» τότε οτιδήποτε δεν ακολουθεί αυτή τη συγκεκριμένη διαδικασία, είναι αφύσικο είναι τεχνητό και άρα είναι ένα κρασί που δεν θα έπρεπε να ακουμπάμε. Και για μένα αυτό είναι κάτι πάρα πολύ κακό. Με προβληματίζει η όλη σημασιολογία που αναπτύσσεται γύρω από αυτό τον όρο.

Έχω δοκιμάσει κάποια φανταστικά φυσικά κρασιά που παράγονται με ένα φυσικό τρόπο και οι άνθρωποι που τα παρασκευάζουν δεν θα σκεφτόσουν ποτέ να τα αποκαλέσουν «φυσικά κρασιά» γιατί αυτός είναι ο τρόπος που τα δημιουργούν για χρόνια ολόκληρα για γενιές. Και πρόκειται για κάποια από τα καλύτερα του κόσμου! Όταν λοιπόν διαπιστώνουμε ξαφνικά ότι ένα κρασί έχει ελαττώματα, είναι οξειδωμένο, είναι θολό, κλπ., το ονομάζουμε «φυσικό κρασί», άρα είναι καλό και το πίνουμε.

Θα χρησιμοποιήσω ένα παράδειγμα για να σας περιγράψω την άποψη μου. Το αρχικό μου όνειρο ήταν να γίνω ροκ σταρ και θα ξεκινούσα μαθήματα κιθάρας. Ήθελα να γίνω αστέρας του Heavy Metal. Κάποιοι πίστευαν ότι όταν είχες μια διαλυμένη κιθάρα με την οποία έκανες πολύ θόρυβο, μη καταλαβαίνοντας κανένας τι παίζεις, αυτό ήταν heavy metal. Αυτό συμβαίνει τώρα και στα φυσικά κρασιά, που κάποιος νομίζει ότι αν κάνει οξειδωμένα, θολωμένα κρασιά κάνει φυσικά κρασιά. Για μένα αυτό είναι χαζό.
Όμως τα φυσικά κρασιά είναι ένας πάρα πολύ ωραίος τρόπος για να φέρουμε κοντά στο κρασί τους νέους ανθρώπους και αυτό για μένα είναι και το πιο σημαντικό. Αν ανοίξω ένα μπαρ με κρασιά μόνο από τη Βουργουνδία, το πιο πιθανό είναι να βρούμε εκεί ανθρώπους άνω των 50 και μάλιστα μόνους τους να τα απολαμβάνουν. Σε ένα μαγαζί που έχει φυσικά κρασιά θα δεις 25άνχρονους οι οποίοι θα ζητούν να τα πιουν. Αν λοιπόν τα φυσικά κρασιά είναι ένα όχημα για να έρθουν πιο κοντά στο κρασί και τα κρασιά της Βουργουνδίας δεν είναι και δεν ταιριάζουν σε αυτή την προσπάθεια τότε θα τα υποστηρίξω. Θα ήθελα όμως πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι να απολαμβάνουν το περιεχόμενο που έχουν μες το ποτήρι τους. Δυστυχώς έχω πολλούς φίλους οι οποίοι πίνουν φυσικά κρασιά και δεν τα απολαμβάνουν, αλλά τα πίνουν επειδή είναι στη μόδα. Έχω φίλους στο Λονδίνο που έχοντας περάσει από αυτή τη δυσάρεστη δοκιμασία, ανακάλυψαν την φρέσκια μπίρα που έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που έχει ένα φυσικό κρασί, όμως οι άνθρωποι παράγουν φρέσκες μπύρες craft είναι πάρα πολύ προσεκτικοί να κάνουν γευστικά προϊόντα, ώστε τελειώνοντας το ποτήρι σου και να παραγγείλεις άλλο ένα».

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΡΑΣΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΓΕΥΤΕΙ Ο HARRIS ΚΑΙ Ο ΛΑΖΑΡΑΚΗΣ

Ian Harris: «Ανακάλυψα το κρασί όταν ήμουν 20 χρονών και ζούσα στην Γαλλία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την στιγμή που για πρώτη φορά δοκίμασα ένα Château d’Yquem και έμεινα πράγματι άφωνος. Δε γνώριζα σχεδόν τίποτα γι’ αυτό το κτήμα ενώ ήταν σε κοντινή απόσταση από εκεί που εμένα. Πρέπει επίσης να παραδεχθώ ότι έχω πιεί μια σαμπάνια Perrier-Jouët του 1921.

Το καλύτερο ελληνικό κρασί που έχω πιει, ήταν τη δεύτερη φορά που ήρθα στην Ελλάδα και είχαμε πάει στο κτήμα Παπαγιαννάκου και ήταν ένα Σαβατιανό. Όταν η κόρη του έρχεται στο Λονδίνο, μου φέρνει πάντα κάποια μπουκάλια».

Κωνσταντίνος Λαζαράκης: «Θα έλεγα ότι όλοι είναι οι κόρες μου και γιοί μου! Μετά σκέφτομαι ότι όλα είναι μητέρες και πατεράδες μου! Για μένα είναι τα πάντα γύρω από τη στιγμή. Ακόμα και αν πίνω το καλύτερο κρασί στον κόσμο, μεγαλύτερη σημασία θα είχε η στιγμή.

Εγώ είμαι πολύ τυχερός διότι είμαι στην βιομηχανία του κρασιού πολλά χρόνια και έτσι έχω την ευκαιρία να γεύομαι εξαιρετικά κρασιά. Και επειδή οι άνθρωποι που αγαπούν το κρασί είναι συνήθως μοναχικοί, πολλοί από αυτούς αποκτούν αυτά που αποκαλούμε «trophy bottles», που είναι εξαιρετικά σπάνια και ακριβά. Και αυτά συνήθως απαιτούν παρέα για να τα πιεις. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν απολαμβάνουν αυτά τα κρασιά ιδανικά με κάποιον που ξέρει από κρασί και ποιος μπορεί να είναι καλύτερος από τον τοπικό Master of Wine!

Σε κάθε περίπτωση, ζούμε σε μία καταπληκτική εποχή που μπορείς να αγοράσεις και να πιεις μοναδικά κρασιά για 50 -60 ή 80 ευρώ».

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης, κρατά αναλυτικό αρχείο με τα κρασιά που πίνει, ή δοκιμάζει. Όσο σπούδαζε στην Αγγλία, για να γίνει Master of Wine, δοκίμαζε περίπου 12.000 ετικέτες το χρόνο. Πλέον αυτές έχουν γίνει περίπου 3.000, με το 2021 μια δύσκολη χρονιά πανδημίας, δοκίμασε τα λιγότερα κρασιά όλων των εποχών, που ήταν 1.682.