ΚΑΝΝΕΣ, ΜΕΡΑ 5Η: Η ΛΕΑ ΣΕΪΝΤΟΥ ΜΑΣ ΕΞΗΓΕΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΝΕΑ ΕΜΜΑΝΟΥΕΛΑ ΤΗΣ
Ρωτήσαμε τη Λέα Σεϊντού για τη νέα Εμμανουέλα, συζητήσαμε με την Αλίσια Βικάντερ και είδαμε το γυρισμένο στην Ελλάδα Triangle of Sadness του Ρούμπεν Έστλουντ. Όλα τα τελευταία νέα από την Κρουαζέτ.
Μια τρομερά διασκεδαστική ακολουθία συνεντεύξεων επιφύλασσε η μέρα, καθώς βρεθήκαμε να συνομιλούμε με την βραβευμένη με Όσκαρ Αλίσια Βικάντερ (Danish Girl, Ex Machina) και λίγα λεπτά μετά με την βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα (μην ξεχνιόμαστε) Λέα Σεϊντού.
Η Βικάντερ είναι στην Κρουαζέτ για να παρουσιάσει την τηλεοπτική διασκευή του Irma Vep (που θα δούμε στην Ελλάδα στο Vodafone TV), την modern classic ταινία του Ολιβιέ Ασαγιάς από το 1996 πάνω στην δημιουργία μιας άλλης ταινίας. Σχόλιο πάνω στο φιλμικό industry και στην κουλτούρα διασημότητας, όσο και μια απολαυστική άσκηση σινεφιλίας και υπαρξισμού που στοχάζεται πάνω στον 20ό αιώνα του σινεμά.
Έχει ενδιαφέρον, η πορεία της μετά το Όσκαρ υποδηλώνει μια ηθοποιό που προσεγγίζει τη συγκεκριμένη δουλειά με μια casual χαλαρότητα κι αυτό φάνηκε στην κουβέντα μαζί της. Δεν την πολυνοιάζει να κάνει –μόνο– σοβαρά πράγματα, δουλεύει λέει εναλλάξ με τον Μάικλ Φασμπέντερ ώστε ένας από τους δύο να είναι πάντα με το παιδί, οι φίλοι της στην πραγματική ζωή δεν έχουν καμία σχέση με τη βιομηχανία του σινεμά, και δεν βλέπει ποτέ τις ταινίες της γιατί απλά δεν φαίνεται να την ενδιαφέρει να το κάνει («είναι ότι… το έζησα, πάει», λέει σηλώνοντας τα χέρια ψηλά και γελώντας κάπως ένοχα). Μιλά με ένα διαρκές χαμόγελο, ζεστασιά και χαλαρότητα του ανθρώπου που στην πραγματικότητα δεν φαίνεται να χολοσκάει ιδιαίτερα για τα πράγματα.
Έχει flow στην κουβέντα της, με έναν «έλα, κάτσε ρε να στα πω» τρόπο. Κι είναι η σπάνια ηθοποιός που μπορεί να περπατήσει δίπλα σου, μπροστά σου, και να μην την προσέξεις καν, κι όχι απλά επειδή έχει μόλις τελειώσει η προβολή του νέου φανταστικού φιλμ του Τζορτζ Μίλερ κι έχεις χάσει τα βήματά σου (τυχαίο παράδειγμα φυσικά, σε καμία απολύτως περίπτωση δεν μας συνέβη σήμερα το πρωί), αλλά γιατί πολύ απλά δεν εκπέμπει την απίστευτα έντονη, μεγαβάτ ενέργεια των περισσότερων διάσημων σταρ. (Κάτι που, τώρα που το λέμε, είναι ένα προτέρημα που πολλοί συνάδελφοί της θα ήθελαν πολύ να διαθέτουν.) Είναι κάτι σαν την σταρ της διπλανής πόρτας.
Δυο τετράγωνα πιο δίπλα, η Λέα Σεϊντού μοιάζει σαν η ίδια η μελαγχολία ενσαρκωμένη σε άνθρωπο. Χαιρετά με ένα ευγενικό χαμόγελο που μοιάζει να κουβαλά ένα βάρος, μια διαρκή σκέψη πάνω στα πράγματα. Η συζήτηση δεν κυλάει, παρά προχωράει λέξη-λέξη, με τη Σεϊντού να προσπαθεί διαρκώς να ανασύρει την ακριβώς σωστή λέξη ή έννοια που θέλει να επικοινωνήσει. Προτιμά να αφήσει τεράστια κενά στην κουβέντα, παρά να μιλάει απλώς επειδή είναι αμήχανο το να μην μιλάει.
Παραθέτει κάποια στιγμή την ομολογουμένως τρομερά εντυπωσιακή λίστα σκηνοθετών με τους οποίους έχει δουλέψει, ανάμεσα στους οποίους και τον Γιώργο Λάνθιμο. Θυμόμαστε πως πέρσι είχε έρθει στις Κάννες με 4 ταινίες– το πρόσωπό της θα μπορούσε να είναι η αφίσα του Φεστιβάλ. Φέτος είναι εδώ μόνο(!) με δύο: Το Crimes of the Future του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ, και το One Fine Morning της Μία Χάνσεν-Λοβ, για το οποίο γράφαμε χτες πως έχει δώσει την ερμηνεία του Φεστιβάλ ως σήμερα. (Η ταινία θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα από την Weirdwave.)
Η Σεϊντού μιλά για την σημασία του να κάνει κάθε ταινία σα να είναι η πρώτη της, ώστε να μην εντοπίζει ποτέ κανείς μανερισμούς και τικ στο παίξιμό της. Μιλά για την τραγικότητα της ζωής. Και μιλά για την ομορφιά: «Έχω ανάγκη την ομορφιά στη ζωή μου. Η τέχνη είναι ομορφιά. Η ομορφιά με βοηθά να ζω, επειδή η ζωή είναι τραγική. Και είναι πολύ δύσκολη. Και προσπαθώ να συνδέομαι με την ομορφιά όπου μπορώ. Η ζωή δεν έχει νόημα, έχει δηλαδή το νόημα που της δίνει καθένας μας, κι αυτό που δίνω εγώ είναι ότι προσπαθώ να βλέπω ομορφιά παντού».
Η στιγμή όπου φάνηκε να ενθουσιάζεται περισσότερο, ήρθε όταν η κουβέντα έφτασε στη νέα Εμμανουέλα. Νωρίτερα μες στη βδομάδα ανακοινώθηκε ένα από τα πιο συναρπαστικά νέα πρότζεκτς στο ευρωπαϊκό κινηματογραφικό τοπίο: Μια νέα διασκευή της Εμμανουέλας, της ταινίας-σταθμού του ερωτικού σινεμά, βασισμένη εκ νέου στο βιβλίο της Εμμανουέλ Αρσάν, αλλά με μια προφανώς πιο σύγχρονη ματιά και– το σημαντικότερο, γυρισμένη από γυναίκα.
Το πρότζεκτ ανήκει στην Οντρέ Ντιγουάν, την σκηνοθέτη του αριστουργήματος Το Γεγονός, η οποία κέρδισε Χρυσό Λέοντα στη Βενετία όπου και μας μίλησε για την ταινία της. Η Ντιγουάν μας έλεγε και τότε πόσο πολύ ενδιαφέρεται για τα σώματα στο σινεμά, το πώς κινούνται, το πώς εκφράζουν τα πάντα, από οικονομική τάξη μέχρι επιθυμία. Η Ντιγουάν ετοιμάζεται λοιπόν για την πρώτη της αγγλόφωνη ταινία, την Εμμανουέλα με πρωταγωνίστρια τη Λέα Σεϊντού.
«Δεν ξέρω ακόμα τι σκοπεύουμε να είναι αυτή η ταινία!», παραδέχεται η Σεϊντού αλλά φαίνεται από το πώς τινάζεται στον καναπέ πως πρόκειται για κάτι που την εξιτάρει. Τη ρωτάμε αν συμφώνησε στο τολμηρό πρότζεκτ λόγω της Οντρέ Ντιγουάν.
«Ω, ναι», αποκρίνεται με το μάτι να λάμπει. «Πραγματικά μου φαίνεται συναρπαστικό το πρότζεκτ και είμαι πολύ χαρούμενη με αυτό. Με την Οντρέ είμαστε ίδια ηλικία, είμαστε ίδια γενιά, και θέλουμε να μιλήσουμε για τη γυναίκα του σήμερα. Τι σημαίνει να είσαι γυναίκα του σήμερα; Και φυσικά τη σχέση μιας τέτοιας γυναίκας με την σεξουαλικότητά της».
Η αλήθεια είναι πως η σεξουαλικότητα, έχουμε πει ξανά και ξανά, πως απουσιάζει από το σημερινό σινεμά με έναν τρόπο ύπουλο. Σα να είναι εκεί, σε ένα επίπεδο αγνής εικόνας, αλλά να απουσιάζει σε βάθος, σε επίπεδο επιθυμίας. Από το Χόλιγουντ, τουλάχιστον. Το αγγλόφωνο σινεμά οπωσδήποτε θα έχει πολλά να κερδίσει από μια τέτοια δουλειά– γυρισμένη ειδικά από μια γυναίκα δημιουργό και μάλιστα ως το αμέσως επόμενο πρότζεκτ της από το ακριβοθώρητο Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία.
«Η Οντρέ μου περιέγραψε το πρότζεκτ που έχει στο μυαλό της», λέει η Σεϊντού. «Η γυναίκα για την οποία θέλει να μιλήσει, η Εμμανουέλα, είναι μια γυναίκα την οποία βλέπει καθημερινά. Που τη γνωρίζει. Αλλά που δεν την βλέπει στο σινεμά σήμερα. Και είναι αλήθεια, είναι ένα θέμα που δεν έχει εξερευνηθεί ακόμα, νιώθω. Και φτιαγμένο από γυναίκα».
«Ναι, θέλουμε να μιλήσουμε για τις επιθυμίες μας ως γυναίκες, κι αυτό είναι κάτι που βρίσκω πολύ ενδιαφέρον».
*Η ταινία One Fine Morning θα κυκλοφορήσει στην Ελλάδα από την Weirdwave. Ολόκληρη η συνέντευξη με τη Λέα Σεϊντού θα δημοσιευτεί τότε. Η σειρά Irma Vep θα προβληθεί στην Ελλάδα από το Vodafone TV. Ολόκληρη η συνέντευξη με την Αλίσια Βικάντερ θα δημοσιευτεί τότε.
Σημειώσεις από την Κρουαζέτ:
Οι πλούσιοι κακοπερνάνε στη Χιλιαδού…… Παγκόσμια πρεμιέρα για την νέα ταινία του σουηδού Ρούμπεν Έστλουντ, την πρώτη του αγγλόφωνη και την πρώτη του μετά τον Χρυσό Φοίνικα για το Τετράγωνο. Το Triangle of Sadness, που έχει γυριστεί στην παραλία Χιλιαδού της Εύβοιας, ακολουθεί μια πολυτελή κρουαζιέρα που καταλήγει στο ένα ευτράπελο μετά το άλλο, καθώς οι πλούσιοι επιβάτες υποφέρουν στα χέρια της φύσης και η κοινωνική ταξική διαστρωμάτωση ανατρέπεται με έναν τελείως απρόβλεπτο τρόπο.
Δεν είναι η πιο λεπτοδουλεμένη ή πολυεπίπεδη δουλειά που έχουμε δει από τον σκηνοθέτη, αλλά ως διασκέδαση που συνδέει το λαϊκό με το καλλιτεχνικό λειτουργεί απόλυτα. Ο Γούντι Χάρελσον είναι απολαυστικός, οι εκπλήξεις συνεχείς και στην δημοσιογραφική προβολή τα γέλια ειδικά στο μεσαίο κομμάτι ήταν βροντερά. Παρά το ότι λογικά η συγκεκριμένη ταινία δύσκολα θα παίξει για κάποιο βραβείο, μπορεί να έχει μια ωραιότατη πορεία στα θερινά αυτό το καλοκαίρι.
Standing ovation…… Κάθε μέρα θα ανανεώνουμε τη λίστα με το πόσο μεγάλα standing ovations πήρε κάθε μεγάλη πρεμιέρα του Φεστιβάλ. Για μια επεξήγηση του τι σημαίνει αυτό στην πράξη, δείτε το χτεσινό άρθρο.
- Triangle of Sadness, 8 λεπτά: Έχουμε νέο πρωτοπόρο, και πολύ λογικά κιόλας. Είναι μια ταινία που παίζει εκπληκτικά στην αίθουσα, με ιαχές και γέλια ειδικά στο μεσαίο κομμάτι.
- R.M.N., 3 λεπτά: Η νέα ταινία του βραβευμένου με Χρυσό Φοίνικα Κρίστιαν Μουντζίου (4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 3 Μέρες), την οποία δεν είδαμε, περιγράφεται ως «εφιαλτικά νατουραλιστική» και αφορά την έκρηξη της ξενοφοβίας σε ένα μικρό ρουμάνικο χωριό. Όχι ακριβώς ό,τι πιο ευκολοχώνευτο, αλλά και πάλι τα 3 λεπτά είναι σκληρό αποτέλεσμα.
Βόλτα στην Κρουαζέτ…… Όμορφα ή/και αξιοπερίεργα πράγματα που συναντά κανείς γύρω από τον χώρο του Φεστιβάλ. Αυτή η εκκλησία:
Τα αστεράκια ως τώρα…… Στο καθημερινό πίνακα με τα αστεράκια του πάνελ του περιοδικού Screen (ό,τι πιο κοντινό αντίστοιχο σε «αστεράκια του Αθηνοράματος» στις Κάννες), μετά τις τρεις πρώτες μέρες προηγείται η ιστορία ενηλικίωσης Armageddon Time του Τζέιμς Γκρέι με Αν Χάθαγουεϊ και Τζέρεμι Στρονγκ, με μέσο όρο 2.8 στα 4. Είναι ένας καλός μέσος όρος για μια τρυφερή, καλοστημένη, αλλά τελικά όχι αληθινά αιχμηρή ταινία, για την οποία θα μιλήσουμε αναλυτικά σε κάποια από τις μέρες. Προηγείται πάντως, απουσία ως τώρα κάποιου τίτλου που πραγματικά ξεσηκώνει.
Ακολουθεί με 2.7 το Eo του Γέρζι Σκολιμόφσκι, ένα EDM remix του κλασικού Au Hasard Balthazar του Μπρεσόν, σίγουρα η ταινία-εμπειρία του Φεστιβάλ ως τώρα. Τελευταία είναι με 2.1 τα Eight Mountains (για τα οποία γράψαμε χτες) και το γαλλικό δράμα Sisters and Brothers.
Φλάσμπακ…… Πριν 22 χρόνια, η Μόνικα Μπελούτσι απονέμει το βραβείο ερμηνείας των Καννών στον Τόνι Λέουνγκ για την αξεπέραστη Ερωτική Επιθυμία του Γουόνγκ Καρ-γουάι.
