ΤΕΣΣΕΡΑ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΙΑ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΗΤΑΝ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ

Στην Κίνα, στη Γουατεμάλα ακόμα και στις ΗΠΑ, η ζωή μέσα στα ορφανοτροφεία είναι διαχρονικά μία πικρή ιστορία. Δεκάδες ιστορίες κακοποίησης και βασανισμών έχουν έρθει στο φως όλες αυτές τις δεκαετίες, με κάποιες απ’ αυτές να είναι πιο νοσηρές ακόμη και από τις νοσηρότερες ταινίες με σχετικό αντικείμενο.

Ακολουθούν τέσσερις απ’ αυτές, που όταν είδαν το φως της δημοσιότητας και οι υπεύθυνοι δεν μπορούσαν πια να τις κρύψουν κάτω απ’ το χαλί, σόκαραν τον πλανήτη:

Κίνα

Στη δεκαετία του ‘90, τα ορφανοτροφεία της Κίνας τράβηξαν πάνω τους το παγκόσμιο ενδιαφέρον μετά τη δημοσιοποίηση μιας σειράς από ρεπορτάζ που αποδείκνυαν την απάνθρωπη μεταχείριση των παιδιών που ζούσαν εκεί.

Ένα τέτοιο ορφανοτροφείο ήταν το “Νάνινγκ”, που βρίσκεται στην περιοχή Κουανγκσί. Έγινε διαβόητο το 1993, μετά από δημοσίευμα της εφημερίδας “South China Morning Post”, το οποίο ανέφερε ότι το 90% των κοριτσιών που πήγαν στο ορφανοτροφείο πέθαναν εκεί!

Ακολούθησε το συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ του 1995, “The Dying Rooms”, το οποίο αποκάλυψε τι συνέβαινε και σε κάποια ακόμη κινεζικά ορφανοτροφεία.

Πέρα από όλες τις υπόλοιπες τρομακτικές εικόνες, η βρετανική κινηματογραφική ομάδα που λειτούργησε μυστικά κατάφερε να καταγράψει και τις τελευταίες μέρες ενός δίχρονου κοριτσιού, που ονομαζόταν Μέι Μινγκ. Το κορίτσι πέθανε από την πείνα σε ορφανοτροφείο του Γκουανγκντόνγκ, τέσσερις ημέρες μπόλις μετά την καταγραφή της από το κινηματογραφικό συνεργείο.

Ακόμη και ένα από τα μεγαλύτερα ορφανοτροφείο της Κίνας, το Ινστιτούτο Παιδικής Πρόνοιας της Σαγκάης, κρίθηκε ένοχο για κακομεταχείριση από το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Σύμφωνα με έκθεση του 1996, περισσότεροι από 1.000 “μη φυσιολογικοί θάνατοι” έλαβαν χώρα στο ορφανοτροφείο μεταξύ 1986 και 1992, λόγω ενός “προφανώς συστηματικού προγράμματος εξάλειψης παιδιών”.

Σύμφωνα με τον Τομ Χίλντιτς, δημοσιογράφο που είχε ώς έδρα του το Χονγκ Κονγκ εκείνη την εποχή, τέτοια ορφανοτροφεία ειδικεύονταν ιδιαίτερα στο “ολοκαύτωμα” των θηλυκών μωρών. Εξαιτίας της πολιτικής που υιοθέτησε το 1979 η Κίνας για ένα παιδί ανά οικογένεια, το ποσοστό των θηλυκών βρεφών που εγκαταλείφθηκε ή δολοφονήθηκε από τους γονείς του, αυξήθηκε. Όσα κοριτσάκια επέζησαν τραυματίστηκαν σε αυτά τα ορφανοτροφεία, και στη συνέχεια πέθαναν από αμέλεια.

Υπολογίζεται ότι ακόμη και σήμερα, περίπου ένα εκατομμύριο κοριτσάκια εξακολουθούν να εγκαταλείπονται κάθε χρόνο στην Κίνα.

ΗΠΑ

Οι ΗΠΑ έχουν κι αυτές τη δική τους ανατριχιαστική ιστορία που έλαβε χώρα μεταξύ της δεκαετίας του 1940 και του 1970 στο ορφανοτροφείο Τεκακουίθα στη Νότια Ντακότα. Χιλιάδες παιδιά κακοποιήθηκαν σεξουαλικά και βιάστηκαν τόσο από τον επίσκοπο, Τζον Πόλεν, όσο και από τις καλόγριες που υποτίθεται ότι ήταν υπεύθυνες για τη φροντίδα τους.

Μια πρώην τρόφιμος, η Μέρι-Κάθριν Ρένβιλ, έζησε έναν διαρκή εφιάλτη για χρόνια. Τιμωρήθηκε επανειλημμένα και βιάστηκε μέχρι την ημέρα που έφυγε από το ορφανοτροφείο, ως έφηβη. Προτού γίνει αυτό όμως, δόθηκε δύο φορές σε ανάδοχη οικογένεια (μία φορά στα 8 της χρόνια και μία στα 10 της) και είχε την ατυχία να δεχτεί και τις δύο φορές σεξουαλική κακοποίηση. Οι οικογένειες την έστειλαν πίσω στο ορφανοτροφείο, όπου και συνέχισε να υφίσταται αυτήν την σκληρή κακομεταχείριση.

Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ‘70, χιλιάδες παιδιά ιθαγενών Αμερικανών στάλθηκαν σε ορφανοτροφεία και οικοτροφεία, όπου πολλά από αυτά κακοποιήθηκαν σωματικά και σεξουαλικά. Χρόνια αργότερα, κάποια από αυτά τα παιδιά, που ήταν ακόμη τραυματισμένα ψυχικά από αυτά τα γεγονότα, αποφάσισαν να μηνύσουν την επισκοπή του Σιού Φολς. Οι μαρτυρίες τους μιλούσαν για καλόγριες που χαϊδεύουν αγόρια και κορίτσια κατά τη διάρκεια του μπάνιου, ιερείς και μοναχές που είχαν σεξουαλικές επαφές με παιδιά και μια ηγουμένη που ανάγκαζε τα παιδιά να προσομοιώνουν σεξουαλικές πράξεις με μια κούκλα.

Ρουμανία

Το Άσυλο Ανιάτων του Ουγκερίνι έγινε πρωτοσέλιδο το 2006, όταν ένα υιοθετημένο ορφανό από τη Ρουμανία τράβηξε την προσοχή μιλώντας για τις τρομερές συνθήκες από τις οποίες είχε δραπετεύσει. Σύμφωνα με τον Πατρεάσκου Πέμπερντι, τα πρώτα παιδικά του χρόνια στο ορφανοτροφείο ήταν μια εφιαλτική εμπειρία. Έμεινε δεμένος σε μια κούνια που μοιραζόταν με ένα άλλο αγόρι, τον Ιούλιαν, ο οποίος αργότερα πέθανε από τη μακροχρόνια κακοποίηση που είχε υποστεί.

Μετά την υιοθεσία του, χρειάστηκαν 13 χειρουργικές επεμβάσεις για να διορθωθούν οι παραμορφώσεις που υπέστη κατά τα χρόνια του στο ορφανοτροφείο. Όταν τον βρήκαν οι θετοί γονείς του, έπασχε από πολιομυελίτιδα και υποσιτισμό, και είχε περιοριστεί σε ένα “θάλαμο θανάτου”.

Το Ουγκερίνι είναι μόνο ένα από τα πολλά ρουμανικά ορφανοτροφεία που πλημμύρισαν από παιδιά αφότου ο πρώην δικτάτορας, Νικολάε Τσαουσέσκου, απαγόρευσε τις αμβλώσεις και τα αντισυλληπτικά και επέβαλε “φόρο αγαμίας’ τη δεκαετία του 1960. Αρχικά, το ποσοστό γεννήσεων εκτινάχθηκε στα ύψη και μέχρι το 1989, 170.000 παιδιά ζούσαν σε ορφανοτροφεία.

Μετά την εκτέλεση του Τσαουσέσκου, οι κακοποιήσεις που διαπράχθηκαν σε αυτά τα κρατικά ιδρύματα άρχισαν να έρχονται στο φως, προκαλώντας την κατακραυγή της διεθνούς κοινότητας. Η Ρουμανία προσπάθησε να αντιμετωπίσει αυτές τις διαμαρτυρίες, φτάνοντας στο σημείο να επιτρέψει ερευνητές από τις ΗΠΑ να διεξάγουν μελέτες σχετικά με τις μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της ιδρυματοποίησης στα παιδιά.

Ωστόσο, όπως δείχνει και η ιστορία του Πέμπερντι, οι πληγές που υπέστησαν πολλά από τα ορφανά της Ρουμανίας δεν επουλώθηκαν ποτέ.

Γουατεμάλα

Τα γεγονότα στο ορφανοτροφείο Hogar Seguro Virgen de la Asunción της Γουατεμάλας έγιναν πρώτη είδηση παγκοσμίως το 2017, όταν στις 8 Μαρτίου, 43 κορίτσια πέθαναν στο, ένα από τα πολλά υπερπλήρη ορφανοτροφεία.

Τα κορίτσια διαμαρτύρονταν για αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, καθώς ζούσαν σε έναν χώρο που ήταν προορισμένος για 400 άτομα και τελικά φιλοξενούσε 750. Έπεφταν συχνά θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και το μόνο που ζητούσαν ήταν να τους φέρονται σαν ανθρώπους. Προκειμένου να στείλουν ένα μήνυμα στον έξω κόσμο, έβαλαν οι ίδιες φωτιές στα κλινοσκεπάσματα, αλλά ενώ η φωτιά επεκτεινόταν, οι αστυνομικοί που ήταν υπεύθυνοι για τη φύλαξη του ιδρύματος δεν έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν. Η έξοδος ήταν κλειδωμένη και τα κορίτσια πέθαναν είτε από τα σοβαρά τους εγκαύματα είτε από δηλητηρίαση από μονοξείδιο του άνθρακα.

Πηγές: theguardian.com, borgenmagazine.com