Στον καθρέφτη της ιστορίας

“Η ιστορία θα είναι καλή μαζί μου, γιατί σκοπεύω να τη γράψω”.

Η φράση αποδίδεται στον Ουίνστον Τσόρτσιλ, χωρίς να είναι βέβαιο ότι πράγματι την είπε.

Είναι δύσκολο για έναν πολιτικό ηγέτη να προβλέψει, όταν αναλαμβάνει μια πρωτοβουλία για την επίλυση ενός εθνικού ζητήματος, το πώς θα γραφτεί στην ιστορία.

Η ιστορία είχε την τιμητική της από τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ζόραν Ζάεφ, είδαν μια ευκαιρία να φτάσουν σε συμβιβασμό για το θέμα της ονομασίας.

Η υπερψήφιση της συμφωνίας από την ελληνική βουλή ολοκλήρωσε μια προσπάθεια ιστορικής σημασίας, που κανείς δεν πίστευε ότι θα ολοκληρωθεί και θα φτάσει σε συγκεκριμένα αποτελέσματα.

Όλοι περίμεναν, ειδικά όταν οι εγχώριοι “Μακεδονομάχοι” είδαν άλλη μια ευκαιρία για μικροπολιτικά κέρδη, ότι ο πρωθυπουργός θα έκανε πίσω και είτε θα το παρέπεμπε στις ελληνικές καλένδες, είτε σε περίπτωση ήττας στις εθνικές εκλογές θα το κληροδοτούσε στην επόμενη κυβέρνηση μαζί με ευχές για “καλά ξεμπερδέματα”.

Δεν έγινε όμως έτσι. Το πήγε μέχρι τέλους, με δεδομένο ότι θα υπάρξει πολιτικό κόστος. Το ίδιο έκανε και ο Ζάεφ.

Η αντίληψη για το πώς θα γραφτούν οι δύο ηγέτες στην ιστορία, αυτή τη στιγμή μπορεί να διαφέρει όσο ημέρα με τη νύχτα, αναλόγως το ποιον ρωτά κανείς και σε ποιο μέρος του πολιτικού φάσματος αυτοτοποθετείται αυτός που απαντά.

Ωστόσο υπάρχουν γεγονότα αδιαμφισβήτητα και αποτελέσματα απτά, που στέκονται πέρα από τα συνθήματα και τις κραυγές.

Με τη Συμφωνία των Πρεσπών, λύνεται ένα πρόβλημα που ταλαιπώρησε για χρόνια τη χώρα μας, η οποία ξόδευε διπλωματικό κεφάλαιο σε μια διαμάχη που ωφελούσε κυρίως αυτούς που έκαναν πολιτική καριέρα πάνω στο Μακεδονικό και από τις δύο πλευρές των συνόρων.

Η λύση που επετεύχθη, κινείται πάνω στην εθνική γραμμή, που ακολούθησαν διαδοχικές κυβερνήσεις όσον αφορά την ονομασία, βάζει τέλος στον αλυτρωτισμό και ξεχωρίζει την ιστορία της Βόρειας Μακεδονίας, από αυτή της αρχαίας ελληνικής Μακεδονίας.

Το γεγονός ότι η Ελλάδα κατάφερε να προωθήσει μια τέτοια λύση στο τέλος της δικής της μεγάλης κρίσης (οικονομικής, κοινωνικής, ηθικής), είναι και ένα σαφές μήνυμα ότι η χώρα μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στα Βαλκάνια, με στόχο την ειρηνική συνύπαρξη, τις σχέσεις καλής γειτονίας και την συνανάπτυξη.

Το πέρασμα από το δίλημμα μνημόνιο/αντιμνημόνιο στο πρόοδος/συντήρηση, συμβολίζεται πλήρως σε ζητήματα όπως το Μακεδονικό, το οποίο προκάλεσε πολιτικές αναταράξεις, οδήγησε σε έξοδο των ΑΝΕΛ από την κυβέρνηση και στη διάλυση της ΚΟ του Ποταμιού.

Το πολιτικό αποτύπωμα αυτής της ιστορικής Συμφωνίας, θα φανεί στις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Είναι πολύ πιθανό, οι βουλευτές που υπερψήφισαν τη Συμφωνία, να έχουν κόστος στην κάλπη. Είναι δύσκολο να αντιπαρατεθείς με επιχειρήματα, απέναντι σε εύκολες λύσεις, θεωρίες συνωμοσίας και επικλήσεις στο συναίσθημα.

Είναι το κόστος του να επιλέγει κάποιος την πολιτική έναντι της μικροπολιτικής, της σιγουριάς και της πατριδοκαπηλίας. Ένα βάρος που κάποιοι πρέπει να αναλαμβάνουν, ώστε να γυρίζει ο τροχός της ιστορίας, προς όφελος των λαών.