Το ARC FOR DANCE FESTIVAL ανησυχεί – Και ιδού οι λόγοι

Από τις 24 Μαΐου έως τις 8 Ιουνίου 2025, σε τρεις χώρους –το Θέατρο «Άννα και Μαρία Καλουτά», το Θέατρο «Δίπυλον» και online– το Διεθνές Φεστιβάλ Σύγχρονου Χορού ARC FOR DANCE FESTIVAL προτείνει ένα πρόγραμμα 15 παραστάσεων από 70 καλλιτέχνες/ιδες από 10 χώρες, με ελεύθερη είσοδο και απαραίτητη προκράτηση θέσης.

Στην καρδιά πλέον της «εφηβείας», στην 16η εκδοχή του, το ARC FOR DANCE FESTIVAL εστιάζει φέτος στην αν-ησυχία ως καταστατική ορμή του χορού, φιλοξενώντας παραστάσεις Ελλήνων/ίδων και ξένων δημιουργών ως ουσιαστικές κοινές χειρονομίες ενδιαφέροντος, αλληλεγγύης, αμφισβήτησης των βεβαιοτήτων και του συμβιβασμού.

Στην καλλιτεχνική διεύθυνση η Φρόσω – Μαρίνα Τρούσα, που υπενθυμίζει πως η αν-ησυχία είναι όρος της ίδιας της ύπαρξης: η ανάγκη να νιώθουμε, να ενωνόμαστε, να φροντίζουμε. Η φετινή 16η διοργάνωση στέλνει ηχηρά μηνύματα κοινωνικής συνείδησης, πολιτικής αφύπνισης και ανθρωπιάς – από την έλλειψη παιδείας και την παραπληροφόρηση ως τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη και την ακραία αδικία που διχάζει τον κόσμο.

Από τις 5 έως τις 8 Ιουνίου, το φεστιβάλ κορυφώνεται (MAIN FEST) στο θέατρο «Άννα και Μαρία Καλουτά» με εννέα χορευτικά έργα, επτά από τα οποία παρουσιάζονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Την Πέμπτη 5 Ιουνίου, ο Πάνος Μαλακτός με το NO IM NOT αποκαλύπτει τις πιέσεις που διαβρώνουν την προσωπική και επαγγελματική μας ζωή, ενώ η βραβευμένη Sung Im Her με την παράσταση Tomorrowisnowtodayisyesterda (TiNTiY) αντιμετωπίζει τον πληροφοριακό υπερκορεσμό της υπερ-συνδεδεμένης εποχής μας.

Την Παρασκευή 6 Ιουνίου, οι Panzetti/Ticconi με το AeReA αναδεικνύουν τη σημαία ως σύμβολο ταυτότητας και διαίρεσης, ενώ η Ερμίρα Γκόρο με το Thirst εξερευνά τις τελετουργίες ως απότοκα σωματικής μνήμης. Το Σάββατο 7 Ιουνίου, η Νατάσα Φραντζή (The Garden of the Beasts), ο Alex Kros (Me.Myself.I) και οι HURyCAN (Te odiero) μας ταξιδεύουν από την αποδοχή του εαυτού έως την παράδοξη συνύπαρξη του μίσους και της αγάπης.

Το φεστιβάλ ολοκληρώνεται δυναμικά με το (W(h)oman της Εύας Γεωργιτσοπούλου, έργο που υλοποιείται από το μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ως ύμνος στη χάρη της επιβίωσης, και το Masterwork For Six Dancers των Emese Cuhorka & Csaba Molnár από την ομάδα En–Knap, όπου συγκρούονται πειθαρχία και εξέγερση, στάση και κίνηση.

Εμείς ρωτήσαμε τους συντελεστές του φεστιβάλ, τι είναι αυτό που “αξίζει να μας ανησυχεί σήμερα”

Φρόσω Τρούσα, Καλλιτεχνική Διευθύντρια «ARC for Dance Festival: “Ο χορός αποτελεί σωματική μνήμη”

“Aξίζει να αν-ησυχούμε όχι μόνο για την επιβίωσή μας, αλλά και για την ικανότητα να ενωθούμε, να συν-αισθανόμαστε, να ονειρευόμαστε. Για ό,τι δηλαδή διατηρεί την ανθρώπινη ύπαρξη ζωντανή. Κι όμως, η ανησυχία φαίνεται να είναι προνόμιο: Πόσοι έχουν την πολυτέλεια να σκέφτονται για το τι αξίζει να ανησυχείς τη στιγμή που γκρεμίζεται η γη κάτω από τα πόδια σου, όταν η πείνα ή η κάθε μορφή βίας ακυρώνει το μέλλον σου πριν καλά καλά γεννηθείς;

Ο χορός αποτελεί σωματική μνήμη· κάθε κίνηση που διαγράφεται στον αέρα γίνεται ανάμνηση, έκφραση, μία κραυγή ελευθερίας και αντίστασης. Όταν η σύνθεση των κινήσεων μπορεί πράγματι να πει την αλήθεια της, τότε «μιλάει» χωρίς λόγια. Είναι αυτή η στιγμή που θυμίζει σε όλους μας τι σημαίνει να είσαι ζωντανός”.

Sung Im Her: “Ο χορός μπορεί να γκρεμίσει εμπόδια και να μας ενώσει”

“Πιστεύω πως αξίζει πραγματικά να νιώθουμε ανησυχία για τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούμε σήμερα τα μέσα – είτε παραδοσιακά είτε κοινωνικά – για να διαδίδουμε αναστάτωση και παραπληροφόρηση.
Ο χορός είναι ένας τρόπος μετάδοσης πληροφοριών που μπορεί να ανοίξει συζητήσεις μεταξύ των ανθρώπων, βοηθώντας μας όλους να αναλογιστούμε τη συμπεριφορά μας.

Ο χορός αγγίζει τις αισθήσεις μας, όπως την όραση καθώς παρακολουθούμε, την ακοή καθώς ακούμε. Τον αισθανόμαστε στο σώμα και στο δέρμα μας καθώς κινούμαστε, και μπορεί να μας αναζωογονήσει.
Ο χορός μπορεί να γκρεμίσει εμπόδια και να μας ενώσει”.

Πάνος Μαλακτός: “Ο χορός δεν είναι φυγή — είναι αντιπαράθεση”

“Τι αξίζει πραγματικά να μας προκαλεί αναστάτωση; Η γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Η σιωπή, η συνενοχή, ο τρόπος που μας λένε να κοιτάμε αλλού και να συνεχίζουμε να υποκρινόμαστε πως όλα είναι φυσιολογικά. Εγώ αρνούμαι.
Ο χορός, για μένα, είναι τρόπος πένθους, οργής, αντίστασης. Είναι το σημείο όπου το σώμα γίνεται μάρτυρας και όπλο.
Σε έναν κόσμο που μας ναρκώνει, ο χορός μας υπενθυμίζει πως είμαστε ακόμη ζωντανοί, ακόμη ικανοί να νιώθουμε. Δεν είναι φυγή — είναι αντιπαράθεση.
Ένας χώρος που χωρά τον πόνο, την αγάπη, την αντίφαση. Για να ρωτήσεις: “Είσαι καλά;” Και να απαντήσεις: “Όχι, δεν είμαι. Αλλά είμαι εδώ, κινούμαι, αρνούμαι να σωπάσω.” Κι αυτό είναι διαμαρτυρία”.

Νατάσα Φραντζή: “Ο χορός έχει την ιδιότητα να κάνει επαναστάσεις με τον πιο ειρηνικό τρόπο”

“Να αν-ησυχούμε για να μην χάσουμε την ουσία, την ανθρωπιά, την ευγένεια και την αξία της ύπαρξης μας. Να αν-ησυχούμε για αυτό που γίνεται γύρω μας και για την εκκωφαντική σιωπή μας, για την αδυναμία της αντίστασης μας. Αξίζει να επιμένουμε να ανακαλύψουμε το βάθος, να μην επιπλέουμε στην επιφάνεια που επιβάλλει η εποχή μας, αξίζει να κρατάμε ζωντανο το συναίσθημα μας.

Ο χορός έχει την ιδιότητα να ερεθίζει το μυαλό, να κάνει επαναστάσεις με τον πιο ειρηνικό τρόπο με μοναδικό όπλο του το σώμα, και ναι είναι δυνατόν να αλλάξει τον κόσμο αρκεί να έχει πράγματα να πει”.

Alex Kros – “Ο χορός μπορεί να οραματιστεί έναν πιο δίκαιο, ανθρώπινο κόσμο”

Αξίζει να ανησυχούμε για την έλλειψη ανθρωπιάς, την αποξένωση, τους πολέμους, την αδικία και τη στέρηση της παιδείας. Ο χορός, όπως και οι άλλες μορφές τέχνης και έκφρασης, αποτελεί ισχυρό εργαλείο για εμάς τους καλλιτέχνες να ευαισθητοποιήσουμε, να αφυπνίσουμε, να κάνουμε τον κόσμο να σκέφτεται και να νιώθει.

Μόνο έτσι θα πάψουμε να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλον, μόνο έτσι μπορούμε να ξαναμάθουμε τι θα πει ενσυναίσθηση. Ο χορός μπορεί να μεταδώσει μηνύματα χωρίς λόγια, να ενώσει σώματα και ψυχές, να οραματιστεί έναν πιο δίκαιο, ανθρώπινο κόσμο.

PANZETTI / TICCONI: “Ο χορός ενεργοποιεί τρόπους σκέψης και στοχασμού που πηγάζουν από τη συναισθηματική εμπειρία”

“Είναι η δυσκολία να αισθανθείς ενσυναισθητικά τον Άλλον, σε συνδυασμό με την ψευδαίσθηση της διαρκούς επικοινωνίας. Η απομόνωση που προκύπτει—μαζί με διάφορες μορφές μελαγχολίας—μπορεί επίσης να οδηγήσει σε αδυναμία δημιουργίας και ανάπτυξης μορφών διαφωνίας, που είναι ουσιώδεις για την αναγνώριση και την αντίσταση απέναντι στην κατάχρηση εξουσίας σε όλες της τις μορφές.

Όπως και άλλες μορφές τέχνης, ο χορός μπορεί να παίξει θεμελιώδη ρόλο στην αμφισβήτηση της πραγματικότητας πέρα από τη λογική και τη διανοητική επεξεργασία, ενεργοποιώντας τρόπους σκέψης και στοχασμού που πηγάζουν από τη συναισθηματική εμπειρία—κάτι κρίσιμο για την ανάπτυξη ενός ευαίσθητου βλέμματος, που όμως παραμένει ελεύθερο από τα δόγματα που μπορεί να επιβάλει η λογική σκέψη”.

Ερμίρα Γκόρο: “Ο χορός κάνει ρωγμές στη σιωπή”

“Σήμερα πρέπει να ανησυχούμε — όχι γιατί η βία κραυγάζει, αλλά γιατί μαθαίνει να ψιθυρίζει. Φοράει τα καλά της, κάθεται ήσυχα στο πλάι, γίνεται φόντο. Και η σιωπή; Από επιλογή, τρόπος. Από τρόπος, κανονικότητα.
Ο χορός δεν εξηγεί, δεν απολογείται, δεν στολίζει. Θυμίζει. Ενοχλεί. Ξυπνά. Το σώμα γίνεται ερώτηση, παρατήρηση, δήλωση. Σε έναν κόσμο που αποστρέφεται την κίνηση, ο χορός επιμένει: κινείται. Κάνει ρωγμές στη σιωπή”.

Εύα Γεωργιτσοπούλου: “Ανησυχούμε για να μην ξεχάσουμε ότι είμαστε άνθρωποι”

“Αν και μου έρχονται πολλές φιλοσοφικής φύσεως απαντήσεις, θα έλεγα πως σήμερα ζούμε σε έναν κόσμο όπου τα παράλογα γίνονται λογικά κι εμείς τα παρακολουθούμε ανήμποροι, μέσα από τις οθόνες των κινητών μας.
Ανησυχούμε γιατί βλέπουμε την ανθρωπιά να εξαλείφεται.
Ανησυχούμε για να μην ξεχάσουμε ότι είμαστε άνθρωποι.
Η τέχνη του χορού, πάντα αδικημένη, ανησυχεί.
Επειδή δεν θέλει να παραμένει ένα ευχάριστο διάλειμμα στις ζωές των λίγων.
Η δημιουργική ανησυχία είναι κι αυτή μια φωνή. Μια δόνηση που μπορεί να ταράξει τη σιωπή ή να κουνήσει κάτι στις συνειδήσεις”.

Mattia Casson, Artistic director En–Knap : Να οικοδομήσουμε μια νέα “Αφροασιατική Ευρώπη”

“Η Ενωμένη Ευρώπη. Το ευρωπαϊκό εγχείρημα βρίσκεται σε κίνδυνο και χρειάζεται να καλλιεργηθεί, να ενισχυθεί, να επανεφευρεθεί.
Η ιδέα δεν είναι να περιοριστούμε σε μια συνομοσπονδία εθνών, αλλά να υπερβούμε το ίδιο το concept του έθνους, οικοδομώντας νέα μοντέλα κοινωνικής συνοχής.

Για μένα είναι ουσιώδες να στρέψουμε το βλέμμα προς τη νοτιοανατολική κατεύθυνση, να επανανακαλύψουμε τις αφροασιατικές ρίζες του λεγόμενου ευρωπαϊκού πολιτισμού και να οικοδομήσουμε μια νέα “Αφροασιατική Ευρώπη”.

Ο χορός είναι καθοριστικός σε αυτή τη διαδικασία, γιατί όλα αυτά δεν μπορούν να επιτευχθούν μόνο μέσα από τον λογικό λόγο· πρέπει να βιωθούν στο σώμα, στην προ-λογική πραγματικότητα της κίνησης, της εικόνας και του ήχου”.

HURyCAN: “Το να ακούς το σώμα σου είναι ήδη μια πολιτική πράξη”

“Ερχόμαστε αντιμέτωποι με σημαντικές προκλήσεις, γνωρίζοντας πως δεν θα έχουμε χρόνο να τις λύσουμε μέσα σε μία ζωή. Ανώτερα συμφέροντα εξακολουθούν να οδηγούν τους ανθρώπους σε πολέμους, όπου το χρήμα και η εξουσία παραμένουν οι κυρίαρχες αξίες. Χωρίς σεβασμό προς τους φυσικούς πόρους και την ισορροπία μεταξύ ανθρώπου και περιβάλλοντος.

Η διαρκής μετατόπιση των σημείων αναφοράς καθιστά δύσκολο τον εντοπισμό της ταυτότητας της δια-ανθρωπότητας ή της μετα-ανθρωπότητας, σε έναν υπερτεχνολογικοποιημένο κόσμο που προτιμά το κέρδος από την υγεία.

Ο χορός έχει την ικανότητα να χτίζει μια ποιητική έκφραση μέσα σε μια συγκεκριμένη πραγματικότητα.
Έχουμε το προνόμιο να μεταφράζουμε την πολυπλοκότητα της ζωής μέσω της γλώσσας του σώματος, που εκφράζει μια οργανική κατανόηση της πραγματικότητας.

Ο χορός είναι ένας τόπος όπου μπορούμε να ξεφύγουμε από τα όρια, αποδεχόμενοι ότι είμαστε περιορισμένοι. Η έλλειψη πόρων τον καθιστά ουσιώδη και διαχρονικό. Είναι ένας τόπος του παρόντος, χωρίς εικασίες ή προσδοκίες.
Το να ακούς το σώμα σου είναι ήδη μια πολιτική πράξη”.