Η ανάπτυξη συγκρούεται με την παρακμή στον Κάμπο της Χίου

12 καλλιτέχνες διεθνούς φήμης συμμετέχουν σε μια μεγάλης κλίμακας εικαστική έκθεση με τίτλο “Κάποτε Ήμασταν Κήποι” που θα λάβει χώρα στο νησί της Χίου από τις 5 Ιουλίου ως τις 7 Σεπτεμβρίου.

Πρόκειται για πρωτότυπα έργα δημιουργημένα ειδικά για την DEO, τον πρώτο οργανισμό σύγχρονης τέχνης στη Χίο, μαζί με υφιστάμενα έργα, σε μια πολυφωνία μέσων –γλυπτά, κεραμικά, εγκαταστάσεις και μια μοναδική κηποτεχνική αναδημιουργία– θα εγκατασταθούν σε έναν υπαίθριο χώρο 30 στρεμμάτων, ένα τυπικό περιβόλι του Κάμπου της Χίου, το οποίο ανοίγει για πρώτη φορά στο κοινό για το διάστημα του καλοκαιριού.

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ

Με αφορμή την πέμπτη επέτειό της, η DEO παρουσιάζει την έκθεση “Κάποτε Ήμασταν Κήποι” στο ιστορικό κτήμα Καράβα (Καράβικο), στον Κάμπο της Χίου. Η έκθεση εξετάζει τους αναπόφευκτους κύκλους της ανάπτυξης και της παρακμής, διερευνώντας τη φθορά των σωμάτων, των ιδεών, των χώρων και των σχέσεων μέσα από τον συμβολισμό του κήπου.

Η έκθεση Κάποτε Ήμασταν Κήποι περιλαμβάνει νέα έργα, ειδικά σχεδιασμένα για τον συγκεκριμένο χώρο, μαζί με υφιστάμενα έργα και μια κηποτεχνική αναδημιουργία, από δώδεκα διεθνείς καλλιτέχνες/ιδες: τους Mohammad Alfaraj, Μάρθα Δημητροπούλου, Derek Jarman, Emre Hüner, Μαρία Λοϊζίδου, Ανέστη Μιχάλη, Ναταλία Παπαδοπούλου, Yaşam Şaşmazer, Σωκράτη Σωκράτους, Teresa Solar Abboud, Τεό Τριανταφυλλίδη και Adriana Varejão.

Ο καθένας και η καθεμιά τους εξετάζει πώς συνυπάρχουν οι πράξεις φροντίδας και οι τροχιές φθοράς, ανιχνεύοντας τα μεταβαλλόμενα όρια μεταξύ ακμής, παραμέλησης και μεταμόρφωσης. Τα έργα τους διατρέχουν την ευθραυστότητα του σώματος, τη διάβρωση των ιδεών, τη μεταμόρφωση των τοπίων και την ευπάθεια των σχέσεων, υφαίνοντας μια αφήγηση που αφορά τόσο την απώλεια όσο και την ανανέωση.

Η έκθεση φιλοξενείται στο ιστορικό Καράβικο, ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά και κομψά κτήματα στον Κάμπο, και ξεδιπλώνεται σε ένα σκηνικό που διαμορφώθηκε από μια πολυεπίπεδη κληρονομιά αιώνων καλλιέργειας της γης. Ο Κάμπος, άλλοτε ένα ακμάζον μωσαϊκό από περιβόλια εσπεριδοειδών και αρχιτεκτονική φινέτσα, προσφέρει ένα οδυνηρό πλαίσιο για τους προβληματισμούς της έκθεσης: ένα τοπίο όπου τα ίχνη της αφθονίας του παρελθόντος και της σημερινής στασιμότητας συγκλίνουν, φωτίζοντας τις εντάσεις μεταξύ παρακαταθήκης, ομορφιάς και παροδικότητας.

Στην ουσία της, η έκθεση Κάποτε Ήμασταν Κήποι εξετάζει την ένταση ανάμεσα στη διατήρηση και στη μεταμόρφωση. Σε έναν κόσμο που δίνει προτεραιότητα στο καινούργιο και απορρίπτει το παλιό, η έκθεση εξετάζει την επιθυμία μας να παραμένουμε ζωντανοί και επίκαιροι.

Πώς πορευόμαστε ανάμεσα στη μνήμη και στη λήθη, ανάμεσα στην ανάπτυξη και στην παρακμή;

Το σώμα, όπως και ένας κήπος, είναι ένας τόπος συνεχών αλλαγών, που χαρακτηρίζεται τόσο από ευαλωτότητα όσο και από ήρεμη ανθεκτικότητα. Η διαδικασία της γήρανσης, που συχνά γίνεται αντιληπτή ως διάβρωση, μπορεί επίσης να προσφέρει ένα διαφορετικό είδος ελευθερίας: μια απελευθέρωση από τις απαιτήσεις της νεότητας και της παραγωγικότητας, και μια αποδοχή της ατέλειας και της παροδικότητας.

Μέσα από γλυπτά, εγκαταστάσεις, κεραμικά, ένα ψηφιακό έργο και μια κηποτεχνική αναδημιουργία, οι καλλιτέχνες προβληματίζονται για τη βιαιότητα των συστημάτων –φυσικών, πολιτιστικών και θεσμικών– που υπαγορεύουν τι καλλιεργείται και τι αφήνεται να μαραθεί.

Η φθορά, που τόσο συχνά φοβόμαστε, επαναπροσδιορίζεται εδώ ως ένα είδος ομορφιάς: μια διαδικασία μετασχηματισμού και όχι μια κατάληξη. Τα σώματά μας, οι ιστορίες μας και οι σχέσεις μας μοιάζουν με έναν κήπο που απαιτεί συνεχή φροντίδα, αλλά υπόκειται πάντα στις δυνάμεις του χρόνου.

Η έκθεση Κάποτε Ήμασταν Κήποι είναι τελικά ένας διαλογισμός για την αποδοχή. Δεν παρέχει απαντήσεις, αλλά καλεί τους θεατές να σταθούν στα ερωτήματα: τι μένει όταν το σώμα εξασθενεί, όταν μια ιδέα ξεθωριάζει, όταν ένας χώρος καταρρέει;

Στα περιβόλια του Κάμπου, όπως και στα έργα των δώδεκα καλλιτεχνών, βρίσκουμε μια οδυνηρή υπενθύμιση ότι το να είσαι ζωντανός σημαίνει να βρίσκεσαι σε μια κατάσταση συνεχούς γίγνεσθαι. Ο κήπος, όπως και η μνήμη, δεν είναι ποτέ στατικός –είναι μια ζωντανή οντότητα που αναπνέει και διαμορφώνεται από τα χέρια που τον φροντίζουν και τις δυνάμεις που τον διαβρώνουν. Αυτή η έκθεση είναι μια ωδή σε αυτή την εύθραυστη ομορφιά, μια απόδειξη της αξιοπρέπειας εκείνου που παραμένει ακόμη και όταν ξεθωριάζει.

Η έκθεση θα πλαισιωθεί από ένα πλούσιο πρόγραμμα παράλληλων δράσεων, οι οποίες θα πραγματοποιούνται καθ’ όλη τη διάρκεια της εικαστικής έκθεσης και θα περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, εκπαιδευτικές δραστηριότητες για παιδιά, ξεναγήσεις στην έκθεση, περιπάτους στον Κάμπο, ομιλίες προβολές, ανοιχτό αναγνωστήριο και ποικίλες ακόμα δραστηριότητες σε συνεργασία με τοπικούς φορείς, συλλόγους και οντότητες.