Η ανάγκη για ένα νέο “Ποτάμι”

Παρά τις διάφορες ανοησίες και τις θεωρίες συνωμοσίας που ακούστηκαν, ο Σταύρος Θεοδωράκης δημιούργησε «Το Ποτάμι» επειδή διέκρινε ένα υπαρκτό κενό στον πολιτικό χάρτη. Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ καταλάμβαναν ηγεμονική θέση στο πολιτικό σκηνικό, η Ν.Δ του Σαμαρά ήταν απωθητική και το ΠΑΣΟΚ είχε περιέλθει σε στάδιο αποσύνθεσης.

Η ιδέα δεν ήταν άσχημη. Ο τόπος είχε ανάγκη από ένα κόμμα που θα εξέφραζε το «μέτωπο της λογικής», με κεντρώο προοδευτικό προσανατολισμό, απαλλαγμένο από ιδεοληψίες και βαρίδια του παρελθόντος. Το κυριότερο: το κόμμα αυτό θα προσέλκυε πρόσωπα και δυνάμεις με υγιή διάθεση συμμετοχής στην πολιτική, χωρίς μητρώο εμπλοκής σε σχήματα και καταστάσεις που μας οδήγησαν στην κρίση.

Ναι, στην αρχή το εγχείρημα κατεγράφη ως ελπιδοφόρο. Αν όχι για τα εκλογικά του ποσοστά, αλλά για την ποιότητα των προσώπων που προσέλκυσε. Και ουσιαστικά έσβησε όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέλαβε την ηγεσία της Ν.Δ μιλώντας μία γλώσσα που καταλάβαιναν οι «ποταμίσιοι».

Δέκα χρόνια μετά, στον πολιτικό χάρτη εμφανίζεται το ίδιο κενό. Η κυβερνητική φθορά και η ασυνέπεια της ΝΔ δημιουργούν ένα πλήθος ανέστιων κεντρώων ψηφοφόρων που αναζητούν, ματαίως, πολιτική στέγη. Η στέγη που προσφέρει το ΠΑΣΟΚ μπάζει νερά και είναι έτοιμη να την πάρει ο αέρας. Ο δε Τσίπρας προκαλεί δυσανεξία στο συγκεκριμένο ακροατήριο. Την ώρα που θα ανακοινώνει την ίδρυση κόμματος, αυτό το κοινό θα φτύνει τον κόρφο του.

Και όμως, απ’ ότι φαίνεται, όσο και αν σκάψεις στην κοινωνία, είναι μάλλον απίθανο να βρεις μία φλέβα δημιουργικότητας στο χώρο του Κέντρου. Αυτό είναι λογικό. Το trend των καιρών μας πάει προς την ακροδεξιά. Βρίσκεις «91 προσωπικότητες» του «πατριωτικού χώρου» που δηλώνουν έτοιμες να συνταχθούν πίσω από τον Σαμαρά, αλλά δεν καλύπτεις ούτε τραπέζι καφετέριας αν είναι να συζητήσεις περί νέου κεντρώου σχήματος.

Θα μου πείτε ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται έτσι απλά. Προς το παρόν στο κουτάκι του Κέντρου, πάνω στο πολιτικό ταμπλό, κάθεται ο Μητσοτάκης, στριμώχνοντας το ΠΑΣΟΚ σε μία γωνία. Όμως αλήθεια, αν θεωρήσουμε τη φθορά της ΝΔ ως μη αντιστρέψιμη, τότε ποια θα είναι η καταφυγή του κεντρώου πολιτικού ακροατηρίου; Στον Τσίπρα ή στον Ανδρουλάκη; Το πιθανότερο είναι ότι αυτοί οι ψηφοφόροι θα μείνουν στον καναπέ τους και το βράδυ των εκλογών θα δουν ταινία, όχι αποτελέσματα.

Είναι λες και η κοινωνία έχει στερέψει από ιδέες, δυναμική και πρόσωπα. Σαν να έχει παραιτηθεί υποκύπτοντας κάτω από το βάρος των υφιστάμενων συσχετισμών. Δεν λέει να φυτρώσει κάτι καινούργιο. Και σε άγονο έδαφος φύονται μόνο κάκτοι.