Η ραπ μάχη του καλοκαιριού, το απαγορευμένο ντοκιμαντέρ για τον Prince, Scorpions και CIA

Μιάμιση δεκαετία μετά τον θάνατο του Michael Jackson, η υστεροφημία του παραμένει περίπλοκη: υπάρχουν τα τόσα πολλά και τόσο υπέροχα τραγούδια, υπάρχουν και οι φριχτές ιστορίες που τον βαραίνουν και δεν μπορούν να φύγουν από το κάδρο. Από την άλλη, η ζωή και η καριέρα του Prince, ενός άλλου θρύλου (κι άσπονδου φίλου του MJ που κι αυτός έφυγε από τη ζωή το 2016), προσφέρεται φυσικά για ντοκιμαντέρ – το γύρισε ένας από τους καλύτερους της εποχής μας, όμως το πρότζεκτ μάλλον δε θα δει ποτέ το φως της δημοσιότητας. Κι επίσης, αν υπάρχει μια θεωρία συνωμοσίας to rule them all είναι αυτή που εμπλέκει τη CIA, τους Scorpions, την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και του υπαρκτού σοσιαλισμού, με ένα από τα anthems της δεκαετίας του ‘90.

Σήμερα προτείνουμε τρία podcasts, με πρωταγωνιστές σημαντικές φιγούρες της ποπ κουλτούρας κι ευρύτερες κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις, που προσεγγιζουν και το πώς η «κοινή γνώμη» διαμορφώνει το πλαίσιο που αντιλαμβανόμαστε, δοξάζουμε ή ακυρώνουμε αυτά τα πρόσωπα. Ιδανικά για binge στην παραλία, εκείνες τις στιγμές που θέλετε να κλείσετε τα μάτια και να να αποκοπείτε από τον έξω κόσμο. 

Πριν όμως, το μεγάλο rap battle του καλοκαιριού. Tyler, the Creator vs Freddie Gibbs…

A SIDE

Tyler, the Creator, DON’T TAP THE GLASS
(Columbia, 2025)

Την ώρα που Kendrick Lamar, με την SZA στο πλευρό του, κάνει τα πλήθη να παραληρούν μετά τις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, στο πλαίσιο της Grand National Tour, ο Tyler, the Creator «το ‘βγαλε». Το Don’t Tap the Glass είναι το ένατο άλμπουμ του 34χρονου καλιφορνέζου ράπερ που γνωρίσαμε ως ηγέτη της hip hop κολεκτίβας Odd Future. Και ήδη, μέσα στο πρώτο δεκαήμερο από την κυκλοφορία-έκπληξη, κάνει χαμό με το κοινό να το υποδέχεται με τρομερό ενθουσιασμό στα σόσιαλ και την κριτική να ακολουθεί σε γενικά θετικό κλίμα αλλά και με κάποιες επιφυλάξεις.

Λογικό το πρωτο [για το κοινό]. Μέσα σε λιγότερο από μισή ώρα (28’30” για την ακρίβεια), ο Tyler Okonma δεν παίρνει αιχμαλώτους. Το DTTG είναι στην ουσία ένα party mixtape, ένα σύνολο δέκα κομματιών που μόνο προς το τέλος ρίχνει λίγο τον ρυθμό και ποτέ δε χαμηλώνει τη θερμοκρασία. Δεν είναι μόνο τα hip hop beats, ο έτσι κι αλλιώς πάντα ευφάνταστος ως παραγωγός Tyler τα εμπλουτίζει με αναφορές σε house, disco, πρωιμο electro και  synth-funk. Δημιουργεί αυτήν την αξεπέραστη οικειότητα που δημιουργούν πάντα τα 80s (ακόμα και σε ανθρώπους που ήταν αγέννητοι τότε) σαμπλάροντας Mantronix και Ray Parker Jr, ενώ στη λίστα των δανείων βλέπουμε κι ανατολίτικους ρυθμούς παιγμένους από τον Jonny Greenwood των Radiohead (!) αλλά και Kelis-Busta Rhymes. Οι πιο βαθείς μελετητές του τρόπου του Tyler μάλλον θα αναγνωρίσουν ότι ούτε εδώ αφήνει να τον εγκαταλείψει το φάντασμα των Neptunes και ειδικά του Pharrell που είναι το διαχρονικό πρότυπό του. 

Από την άλλη, οι κριτικοί (always the party poopers) ψάχνουν το κόνσεπτ πίσω από το πάρτι. Ίσως γιατί ο Tyler τους έχει «καλομάθει» να μην κάνει μόνο μουσική. Κάποτε του είχε απαγορευθεί, βάσει του βρετανικού αντιτρομοκρατικού, η είσοδός του στην Αγγλία λόγω αμφιλεγόεμων στίχων του, ενώ τα τελευταία άλμπουμ του (με αποκορύφωμα το περσινό Chromakopia) ήταν εσωστρεφή, εξομολογητικά, ενδοσκοπικά. Φέτος, όπως έγραψαν στο Pitchfork, ο Tyler μοιάζει να «μη θέλει να επανεφεύρει τον εαυτό του, αλλά να χαθεί σε αυτόν». Μόνο στο φινάλε του δίσκου “Tell Me What It Is” τον ακούμε να αναρωτιέται “I need answers…Why can’t I find love?”. 

Ξέρετε όμως κάτι; Είναι πολύ ΟΚ να μην είσαι με το ζόρι «βαθύς» σε ένα άλμπουμ που κυκλοφορείς στην καρδιά του καλοκαιριού. Κι αν ψάχνετε για λίγη Tyler σοφία, μπορείτε να την βρείτε στο συνοδευτικό κείμενο που πόσταρε στο Instagram με την κυκλοφορία του δίσκου, στο οποίο λέει ότι το άλμπουμ «δεν είναι για να κάθεσαι» και τα βάζει με τα κινητά μας που κατέστρεψαν τον χορό συμπεραίνοντας «το ανθρώπινο πνεύμα μας δολοφονήθηκε από τον φόβο μήπως γίνουμε meme».

Κι αν ψάχνετε και για περισσότερη Tyler σοφία, κρατήστε κι εκείνον τον στίχο από το DTTG που λέει ““I don’t trust white people with dreadlocks”…

Ακούστε το DON’T TAP THE GLASS

B SIDE

Freddie Gibbs and the Alchemist, Alfredo 2
(ESGN/ALC, 2025)

Υπάρχει λόγος που βλέπουμε ένα ράμεν στο εξώφυλλο του Alfredo 2, του σίκουελ στη συνεργασία του ζόρικου ράπερ από το Γκαρι της Ιντιάνα με τον περιζήτητο παραγωγό από το Μπέβερλι Χιλς, Freddie Gibbs και Alchemist αντίστοιχα. Για να τιζάρουν τη νέα συνεργασία τους μετά το (συγγνώμη γι’ αυτό) Alfredo σκέτο που έφτασε μέχρι τις υποψηφιότητες των Grammy το 2020, εμφανίστηκαν μυστηριώδη billboards σε όλο το Λος Άντζελες στα μέσα Ιουλίου. Έδειχναν έναν αριθμό τηλεφώνου που οδηγούσε σε ένα ηχητικό μήνυμα, στο οποίο μια γυναίκα μιλώντας την ιαπωνική ζητά «έναν τοπ σεφ που δε λυγίζει στην πίεση». Όλο αυτό, μην ψάχνετε τώρα τι και πώς, οδηγούσε σε μια αγγελία με εργοδότες Gibbs και Alchemist ως «εστιάτορες που πρόκειται να ανοίξουν το πρωτο τους μαγαζί στο Τόκιο».

«Έχουν δυσκολέψει πολύ οι κυκλοφορίες των δίσκων», θα συμπεράνετε και με το δίκιο σας. Το Alfredo 2, όμως, δεν απογοητεύει. Ειδικά τους μυημένους στον ήχο, μην περιμένετε εδώ αντίστοιχο crossover με αυτό που ήδη φαίνεται να διαγράφει ο Tyler, το Alfredo 2 είναι πιο παραδοσιακό (χωρίς να είναι βαρύ) και δεν παρεκκλίνει ιδιαίτερα από τον hip hop κανόνα. 

Προσφέρει βέβαια τον χώρο σε δύο σπουδαίους επαγγελματίες να κάνουν για αλλλη μια φορά επίδειξη του ταλέντου τους. Ο Alchemist βάζει το πολυδιαφημισμένο λούστρο του με πολλές αναφορές στην jazz των 60s-70s που κάνουν το κλισέ «κινηματογραφικό» σε αναπόφευκτο, ενώ ο Freddie Gibbs αποδεικνύει ότι είναι ένας από τους σπουδαιότερους τεχνίτες εκεί έξω ραπάροντας στιβαρά για «σεξ, θάνατο και ναρκωτικά σαν να μιλά για βόλτες στο σούπερ μάρκετ», όπως τόσο εύστοχα γράφτηκε κάπου. 

Ακούστε το Alfredo 2