Ο Τσίπρας μπαίνει στο γήπεδο: πολλοί αντίπαλοι, ένας σύμμαχος…

Εδώ και δύο χρόνια το πολιτικό παιχνίδι στην Ελλάδα είναι μονότονο και γι’ αυτό κόντευε να καταντήσει βαρετό.

Οι εκλογές του 2023 παγίωσαν την απόλυτη κυριαρχία της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η άλλη πλευρά, η πάλαι ποτέ προοδευτική παράταξη, δεν έχει ισχυρό εκπρόσωπο. Ο άλλοτε ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ πολυδιασπάστηκε μετά τον εκούσιο παραμερισμό του Αλέξη Τσίπρα. Και το ΠΑΣΟΚ παραμένει πολύ μακριά από το πάλαι ποτέ κόμμα εξουσίας, που κυριάρχησε στη Μεταπολίτευση μέχρι το 2009.

Ουσιαστικά το παιχνίδι ήταν για έναν. Μέχρι τις περσινές ευρωεκλογές. Οι οποίες ναι μεν δεν άλλαξαν ριζικά το συσχετισμό των δυνάμεων, αλλά έκοψαν αρκετά κομμάτια από τα φτερά της ΝΔ και του κ. Μητσοτάκη. Η απόλυτη κυριαρχία τους αμφισβητείται, έστω κι αν δεν έχουν αντίπαλο που να απειλεί την πρωτοκαθεδρία τους. Η φθορά τους είναι τέτοια που θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι φέρνει και το τέλος της αυτοδυναμίας τους στις επόμενες εκλογές.

Η κατάσταση αυτή πυροδοτεί πολλά σενάρια για την επόμενη μέρα. Και, κατά τα φαινόμενα, φέρνει στο προσκήνιο ένα νέο-παλιό παίχτη, τον Αλέξη Τσίπρα. Η αποχώρηση του οποίου πριν από δύο και πλέον χρόνια τίποτα καλό δεν έφερε στον πολιτικό του χώρο(ΣΥΡΙΖΑ), αλλά ούτε και οδήγησε τον άμεσο ανταγωνιστή του, το ΠΑΣΟΚ, σε θέση τέτοια που να δείχνει ότι μπορεί να απειλήσει τη ΝΔ.

Κατά τα φαινόμενα, ο κ. Τσίπρας ετοιμάζεται να επανέλθει. Όχι ως επικεφαλής (ξανά) του «στενού» ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν έχει πια την «αύρα» του νέου που είχε το 2012.Αν κρίνουμε από όσα έχει πει στις μέχρι τώρα ομιλίες και συνεντεύξεις του, ο πρώην πρωθυπουργός θέλει να απευθυνθεί σε ευρύτερα στρώματα ψηφοφόρων, χωρίς τα οποία γνωρίζει καλά ότι δεν έχει ελπίδες να καταστεί ισχυρός παίχτης απέναντι στον κ. Μητσοτάκη. Άλλωστε και την περίοδο 2012-2015 δεν ήταν η μικρή Αριστερά του 3%-4% που τον έφεραν στην πρωθυπουργία.

Αν ο κ. Τσίπρας αποφασίσει τελικά να κατεβεί στις προσεχείς εκλογές με νέο, δικό του, κόμμα, θα έχει πολλούς εχθρούς και αντιπάλους και ένα σύμμαχο.

Στους πρώτους δεν συγκαταλέγονται μόνο η ΝΔ και ο Μητσοτάκης. Αλλά και κομμάτια του άλλοτε «δικού του» ΣΥΡΙΖΑ. Και, φυσικά, το ΠΑΣΟΚ που ξέρει ότι, με τον Τσίπρα στο παιχνίδι, μπορεί να χάσει αυτό που σήμερα θεωρεί ότι έχει, τη δεύτερη θέση.

Σύμμαχος του Τσίπρα είναι η κυβερνητική φθορά και η αίσθηση ότι ο κ. Μητσοτάκης πολύ δύσκολα θα «γυρίσει το παιχνίδι», ώστε να φτάσει ξανά σε αυτοδυναμία.

Ο πρώην πρωθυπουργός βρίσκεται σε πρώιμο και αναγνωριστικό στάδιο. Προσπαθεί να φτιάξει την πλατφόρμα για την επάνοδό του, αλλά είναι φανερό ότι δεν έχει βρει ακόμη κάποιο γοητευτικό αφήγημα. Του λείπει το «πιασάρικο» σύνθημα, που θα «τραβήξει κόσμο».

Μιλάει για «εθνικό σχέδιο ανάταξης», «νέα εθνική πυξίδα», «νέο πατριωτισμό», «νέο παραγωγικό μοντέλο». Όμως, είναι αμφίβολο αν αυτά μπορεί να γίνουν κατανοητά από ευρύτερες μάζες ψηφοφόρων, ώστε να αποτελέσουν κινητήριο σύνθημα.

Σε κάθε περίπτωση, αν ο κ. Τσίπρας κάνει αυτό που όλοι περιμένουν, το παιχνίδι θα πάψει να είναι μονότονο και βαρετό. Οι επιθέσεις που ήδη δέχεται- και όχι μόνο από την κυβερνητική προπαγάνδα- δείχνουν ότι η επάνοδός του μόνο αδιάφορη δεν θα είναι.

Στο πολιτικό προσωπικό ο Τσίπρας έχει πλήθος εχθρών και αντιπάλων και λιγότερους από κάθε άλλη φορά υποστηρικτές. Όμως, η δυσκολία του δεν θα είναι αυτή. Αλλά το αν θα εκμεταλλευθεί τη διάχυτη δυσαρέσκεια και απογοήτευση, κινητοποιώντας όσους την εκφράζουν. Ευκαιρία θα έχει.

Ο Τσίπρας βρίσκεται σήμερα σε μια κατάσταση όπως αυτή που περιγράφει η ρήση του Αμερικανού συγγραφέα Ζιγκ Ζίγκλαρ: «Να περιμένεις το καλύτερο. Να είσαι έτοιμος για το χειρότερο. Να αξιοποιείς ό,τι προκύπτει»…