Μπορεί να είσαι cool, αλλά μπορείς να είσαι cool σαν τον Baxter Dury;

 

A SIDE

Baxter Dury, Allbarone (Heavenly)

 

“You’re just a bunch of soul-fuckers who rate yourselves/
You’re just a bunch of soul-fuckers in beige lapels/
I’ll sit back and admire how much you hate yourself
You’re just a bunch of soul-fuckers / You total cunts”

Φέτος, ο Baxter Dury δεν παίρνει αιχμαλώτους. Σε όλο το άλμπουμ, αλλά ειδικά στο κορυφαίο του κομμάτι “Return of the Sharp Heads”, δεν αφήνει τους ποζεράδες σε χλωρό κλαρί (τους λένε «φασαίους» στο Νησί; είναι φασαίικο να το λες «Το Νησί»;). Δεν αντέχει τα μπεζ πέτα τους, ούτε τα loafers που φοράνε ξεκάλτσωτοι έτσι όπως παρελαύνουν ανεμίζοντας τα μουστάκια τους στην hip λονδρέζικη συνοικία του Shoreditch. Δεν τους αντέχει να είναι όλη την ώρα στα κινητά τους, να βαθμολογούν τα πάντα, να «παίρνουν πρωινό στο Berghain ως εξέχοντα μέλη της “international fuck omelette”» με «κοιμισμένα γόνατα κι επιθετικό λαιμό». (Στις εξυπνάδες που, χωρίς να σημαίνουν τίποτα, σημαίνουν πολλά, είναι πρώτος ο κύριος Baxter – το ξέρουμε καλά πια αυτό). 

Είναι σαν να απαντά στο «μικρό πράσινο βιβλίο» που τόσο διεξοδικά αναλύσαμε φέτος το καλοκαίρι. Ή μήπως απλά παίρνει την σκυτάλη; Κατά μια έννοια, το Allbarone, ένατο άλμπουμ του 53χρονου Dury, είναι η δική του Τελειότητα. Γιατί όσο κι αν ακούγεται πιο κοφτερός, δηκτικός και κυνικός από ποτέ, εκείνο που επίσης (φοβάται πώς) δεν αντέχει είναι ότι στο τέλος της ημέρας «αυτός για τον οποίο μιλάς είναι ο ίδιος σου ο εαυτός: αυτός ο προνομιούχος κόπανος με το νάιλον κοστούμι». 

Εντάξει, το «προνόμιο» συνοδεύει τον Dury σε όλη του την καριέρα. Γιος του σπουδαίου Ian Dury (περισσότερα παρακάτω), ένα πανκ nepo baby που κουβαλά μια σημαντική κληρονομιά και τα όποια τραύματα του να μεγαλώνεις με έναν άνθρωπο που «ήθελε όλα να περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό του», όπως ο ίδιος έχει πει. Άλλωστε στην κηδεία του πατέρα του ήταν που έπιασε πρώτη φορά μικρόφωνο, δύο χρόνια μετά -στα 31 του- κυκλοφόρησε το πρώτο του άλμπουμ, τυπικός late bloomer που ίσως ασφυκτιούσε στη σκιά ενός διάσημου πατέρα. (Τα τελευταία χρόνια εξακοντίζει, όχι με πολύ ευγενικό τρόπο, τις σχετικές ερωτήσεις που δέχεται στις συνεντεύξεις.)

Αν και όπως είναι ολοφάνερο στο στυλ, στο spoken word της ερμηνείας του, στο αβίαστο κουλ χάρισμα που δεν κρύβεται, το είδωλο που θέλει να βλέπει όταν κοιτάει στον καθρέφτη είναι ο Serge Gainsbourg. Με chains στο λαιμό, ψευτοκόκνεϊ γλωσσικά τεχνάσματα και τη δέουσα προσοχή στο κενό μεταξύ αυτοσαρκασμού και αυταρέσκειας. 

Στο παρελθόν, ο Baxter Dury έχει συνεργαστεί με εξαιρετικούς παραγωγούς από τον Fred again.. ως τον Etienne de Crecy. Αυτή τη φορά δούλεψε μαζί με τον Paul Epworth, έναν σύγχρονο Μίδα της κονσόλας που το άγγιγμά του έχει απογειώσει τεράστια εμπορικά ονόματα όπως οι Adele, Florence and the Machine και U2. Κλείστηκαν στο στούντιο του Epworth στο Βόρειο Λονδίνο («φρούτα που γυάλιζαν και καλό σούσι, έκρυβα φαγητό στα μανίκια μου σαν τον τύπο από το Πολυθρόνα για Δύο») και πέταξαν τις αρχικές συνθέσεις του Dury («κάναμε σαν να μην υπήρξαν ποτέ»). Κατέληξαν σε εννιά κομμάτια, κάπου μεταξύ ήπιας disco και αιχμηρής indietronica, πάνω στα οποία ο Dury αραδιάζει με “Schadenfreude” (η γερμανική λέξη για τη «χαιρεκακία») πικρόχολους συνειρμούς παρατήρησης πάνω στον τρόπο που ζούμε, συνομιλώντας όπου χρειάζεται με τα εξαιρετικά φωνητικά της JGrrrey

Είναι ο καλύτερος δίσκος της καριέρας του μέχρι τώρα.

Ακούστε το Allbarone

 

B SIDE

Saint Etienne, International (Heavenly)

Οι Saint Etienne εμφανίστηκαν το 1990 στο baggy περιβάλλον που βασίλευε το Madchester υπό την επήρεια της έκρηξης του acid house, απογειώθηκαν με τη μοναδική τους διασκευή στο “Only Love Can Break Your Heart” του Neil Young (που κρατάει ακόμα στις ραδιοφωνικές πλεϊλίστες), διένυσαν μια 35ετή καριέρα χαμηλού προφίλ και σοφιστικέ ποπ. Κι έτσι όπως πορεύτηκαν τόσα χρόνια, απλά ανακοίνωσαν ότι θα βγάλουν ένα ακόμα άλμπουμ και θα το διαλύσουν. Ξεκάθαρα κι έντιμα, χωρίς περιττό δράμα. 

Κι όμως το International δε βγήκε…για να βγει η υποχρεώση. Συμπυκνώνει όλες τις παραπάνω ποιότητες σε 12 κομμάτια, εκ των οποίων 2-3 είναι φανταστικά (“Glad”, “Sweet Melodies”, “Take Me To The Pilot”) και όλα μαζί φτιάχνουν ένα άλμπουμ-λουτρό καλού γούστου που δεν ξέραμε ότι χρειαζόμασταν. 

Κι έτσι ήρεμα, θα πάρουν τον δρόμο τους. Η Sarah (Cracknell) για ένα ακόμα σόλο πρότζεκτ, ο Bob (Stanley) κι ο Pete (Wiggs)  για τις θαυμάσιες συλλογές που συνεπιμελούνται και αξίζει να τσεκάρετε. Και κάθε φορά που το ραδιόφωνο θα παίζει (ή ο αλγόριθμος θα σερβίρει), κάτι από την κομψή διαδρομή τους, το νοσταλγικό χαμόγελο θα σκάει από μόνο του…

Ακούστε το International