Ο Μητσοτάκης παλεύει με το 28%, οι άλλοι μεταξύ τους

Η λαϊκή παροιμία “κάθε θαύμα τρεις ημέρες” επιβεβαιώθηκε ξανά. Η “φάση ΔΕΘ” πέρασε. Οι παροχές Μητσοτάκη κάτι (λίγο) ακούμπησαν, οι αντιπαροχές – υποσχέσεις των άλλων πέρασαν και δεν ακούμπησαν.

Πώς προκύπτουν αυτά; Με δύο τρόπους. Πρώτα από την εμπειρική παρατήρηση. Δεν είδα κανέναν, ούτε νεοδημοκράτη, να δηλώνει ενθουσιασμένος από τη «μεγαλύτερη φορολογική μεταρρύθμιση της Μεταπολίτευσης», που είπε ο Μητσοτάκης (εξαιρούνται, βεβαίως, οι περί αυτόν και οι μονίμως ενθουσιασμένοι ιμάντες τους στα μέσα ενημέρωσης, αλλά αυτοί κινούνται στο τετράγωνο Βουλή- Μαξίμου-Κολωνάκι- Σύνταγμα, που είπε πάλι ο Μητσοτάκης).

Και πώς να πιστέψουν οι πολλοί αποδέκτες της «ιστορικής» μεταρρύθμισης ότι συμβαίνει αυτό, όταν βλέπουν ότι το κρέας, για παράδειγμα, έχει πάει 50% πάνω τα τελευταία δύο χρόνια και οι μόνοι που δεν έχουν πρόβλημα είναι οι «χασάπηδες»; Όχι αυτοί που το τεμαχίζουν και το πουλάνε, οι άλλοι. Οι λίγοι, που ενθυλακώνουν ευρωπαϊκά χιλιάρικα και εκατομμύρια, αλλά οι βουλευτές της ΝΔ (ναι, αυτοί που θα… αποκαλύψουν το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ στην Εξεταστική, δεν τους καλούν να μαρτυρήσουν).

Δεύτερον, προκύπτουν από τις μετρήσεις των δημοσκόπων. Ακόμα και οι πιο φιλικοί τους δεν γίνεται να κάνουν το μαύρο άσπρο. Με το πρώτο κύμα είπαν «παίρνει δυο μονάδες η ΝΔ και πάει στο 30%». Με το δεύτερο, το χτεσινό, τα φιλικά τους ΜΜΕ βρήκαν ότι «πιάνει το ποσοστό των ευρωεκλογών η ΝΔ». Χαράς ευαγγέλια. Τόσος κόπος, τόση μελέτη, τέτοια «ιστορική» μεταρρύθμιση και να βολοδέρνουν περί το 28%; Πού να πάνε έτσι;

Όσους εκλογικούς νόμους κι αν αλλάξουν, με 28% το Μαξίμου μάλλον θα αλλάξει ενοίκους. Και δεν θα προλάβει κι ο Λοβέρδος να συμβάλλει στη «σταθερότητα».

Πάντως, ο Μητσοτάκης και οι δικοί του, μέσα στην τόση «αγνωμοσύνη» που εισέπραξαν, ως πρώτη δόση από το «δώσε και σώσε», έχουν κι ένα λόγο να παρηγορηθούν. Τον ήξεραν από πριν, τον ξέρουν διαχρονικά, αλλά επιβεβαιώνεται διαρκώς: μπορεί οι ίδιοι να βολοδέρνουν περί το 28% (κι αν πάνε κάτω από το 25% θα κλάψουνε μανούλες…), αλλά απέναντι μεγάλη «φτώχεια». Ο Νίκος Ανδρουλάκης είχε μια ευπρεπή παρουσία στη ΔΕΘ, «έδωσε» και τον 13ο μισθό, αλλά το ΠΑΣΟΚ στριφογυρίζει γύρω από το μόνιμο ερώτημα «τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;».

Εντάξει, δεν ψοφάνε κυριολεκτικά, αλλά με 25% και κάτω η ΝΔ, να μη μπορεί να ξεκολλήσει η αξιωματική αντιπολίτευση από 11%-12% πώς να το πεις; Στους άλλους η αναμονή τούς αυξάνει την πίεση, αφού όλοι περιμένουν τον Τσίπρα. Ο Μητσοτάκης λέει ότι «θα καεί στο ζέσταμα» (ο Τσίπρας), αλλά οι δημοσκόποι τον βρίσκουν σε καλά νούμερα, χωρίς να έχει πει τίποτα ο ίδιος για το «κόμμα του».

Κάπως έτσι, λοιπόν, πέρασε η «φάση της ΔΕΘ» για όλους. Με μια περίεργη στασιμότητα. Λίγο πάνω λίγο κάτω ο Μητσοτάκης και οι δικοί του ξέρουν ότι θα χρειαστούν κι άλλες παροχές και, ίσως, άλλη μια ΔΕΘ του χρόνου. Ξέρουν, επίσης, ότι, αν χρειαστεί τότε να πάνε εκεί για «να αλλάξουν το κλίμα», που δεν θα έχει αλλάξει έως τότε, θα κυνηγούν χίμαιρες.

Δεν γνωρίζουμε αν οι άλλοι, που βλέπουν αυτήν την καχεξία στη ΝΔ (χωρίς ακόμη να έχει εκδηλωθεί ο Σαμαράς…), θα κάνουν κάτι για να την εκμεταλλευθούν ή απλώς θα αναμασάνε το «πάμε να νικήσουμε έστω με μια ψήφο διαφορά», που λέει ο Ανδρουλάκης. Κατά τα φαινόμενα, δεν θα κάνουν τίποτα. Θα περιμένουν «να αποφασίσουν οι ψηφοφόροι», που επίσης λέει ο Ανδρουλάκης.

Όμως, όταν τα κόμματα και οι ηγεσίες τους δεν δίνουν εναλλακτικές λύσεις στους ψηφοφόρους, αυτοί μπορεί να βρουν τις δικές τους, που θα τους αφήνουν ξανά και ξανά έξω. Και τότε δεν θα έχουν κάν την πολυτέλεια να αναρωτηθούν «ήταν στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίσαμε»;