Απόστολος Κίτσος: “Το κλειδί για να αγγίξεις το κοινό είναι η ειλικρίνεια”

Την Πέμπτη 20 Νοεμβρίου, ο Απόστολος Κίτσος επιστρέφει στο Σταυρό του Νότου Plus με special guest την Ελένη Τσαλιγοπούλου.

Στις αποσκευές του φέρνει δύο δίσκους — το «Κάτι Παράξενο» και την «Αναχώρηση», ενώ ανά χείρας έχει ήδη τον τρίτο, που ετοιμάζει μαζί με τον Σταύρο Τσαντέ. Έναν δίσκο με “αλλιώτικα” λαϊκά τραγούδια, που υπόσχεται να μας συγκινήσει και να μας λικνίσει στους ρυθμούς του. Θα ακούσουμε κομμάτια που τα είχε καημό, αλλά δεν είχε τολμήσει έως τώρα.

Με αφορμή την εμφάνιση στο Σταυρό του Νότου, ο Απόστολος Κίτσος μοιράζεται τις σκέψεις του για τον μουσικό διάλογο με το κοινό και όσα έχουν τελικά αξία στη ζωή.

“Η ζωή ενός καλλιτέχνη είναι η δουλειά του και δουλειά του είναι η ζωή του”

Eπιστροφή στη σκηνή του Σταυρού του Νότου. Τι σημαίνει για σένα αυτό το live και πώς το έχεις φανταστεί;

Το έχω φανταστεί σαν μια γιορτή, σα μια συνάντηση με φίλους, παλιούς και νέους, όπου θα θυμηθούμε, συγκινηθούμε, θα μερακλώσουμε, μπορεί και να χορέψουμε και γενικά θα γουστάρουμε.

Θα ακούσουμε τραγούδια και από τον νέο σου δίσκο. Τι διαφορετικό φέρνει αυτός ο κύκλος τραγουδιών;

Η «Αναχώρηση», η τελευταία μου δισκογραφική δουλεία είναι ένας δίσκος μελοποιημένης ποίησης στην ουσία, όμως με έναν τρόπο διαφορετικό, κάπως πιο pop και ηλεκτρονικό και σίγουρα πολύ προσωπικό. Είναι επίσης η πρώτη φορά που γράφω κι εγώ μουσική, οπότε είναι κάπως σαν να σπάω για πρώτη φορά το κουκούλι του τραγουδοποιού μέσα μου.

Πώς προέκυψε η συνεργασία με την Ελένη Τσαλιγοπούλου ως special guest;

Η Ελένη Τσαλιγοπούλου είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου τραγουδίστριες από τότε που ήμουν παιδί. Πέραν της κρυστάλλινης φωνής της, με μαγεύει πάντα η σχέση της με το Λόγο, ο τρόπος που εννοεί κάθε λέξη που τραγουδάει. Έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν σε διάφορα αφιερώματα και μάλιστα την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε, ένιωσα απίστευτη συγκίνηση όταν, προς μεγάλη μου έκπληξη μου είπε πως γνωρίζει τη δουλειά μου κι ότι της αρέσει πολύ. Ήθελα πολύ να τη φιλοξενήσω σε ένα live μου και μου έκανε την τιμή να αποδεχθεί την πρόσκλησή μου.

Το κοινό στις εμφανίσεις σου μιλά για μια «μαγική ατμόσφαιρα». Ποιο είναι για σένα το κλειδί ενός μουσικού διαλόγου με τον κόσμο;

Νομίζω η ειλικρίνεια. Όταν αυτό που κάνεις πηγάζει από μια βαθιά ανάγκη και έχει αλήθεια, αυτό ενεργειακά και σκηνικά μεταδίδεται στον κόσμο. Διάβασα κάπου ότι οι τραγουδιστές χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που τραγουδούν για να εντυπωσιάσουν και σ’ αυτούς που τραγουδούν για να νιώσουν ζωντανοί. Θέλω να πιστεύω ότι ανήκω στη δεύτερη.

Με το “Κάτι Παράξενο” συστήθηκες, ενώ στην “Αναχώρηση” δείχνεις μια πιο ώριμη και στοχαστική πλευρά. Ποια είναι η εσωτερική διαδρομή μέσα από αυτούς τους δίσκους;

Η εσωτερική διαδρομή είναι νομίζω η Ζωή. Ο Tennessee Williams λέει κάπου πως η ζωή ενός καλλιτέχνη είναι η δουλειά του και δουλειά του είναι η ζωή του. Νιώθω πως οι δίσκοι που φτιάχνουμε είναι κάπως το υπόστρωμα της ζωής μου, το φίλτρο όλων των βιωμάτων και των συναισθημάτων μας. Οπότε, όπως, με τα χρόνια μεγαλώνω και αλλάζω, αλλάζει ίσως και το αντικείμενο της αναζήτησής μου.

“Οι γυναίκες στην Τέχνη μας έδειξαν πώς να μη φοβόμαστε το συναίσθημα”

Παλαιότερα είχες αναφέρει ότι σε φόβιζε η ευθύνη της δημιουργίας για να παρουσιάσεις δικά σου τραγούδια. Πώς έγινε το βήμα;

Έχει νομίζω να κάνει πάλι με το ότι μεγαλώνω. Το πιο σύνηθες είναι όσο μεγαλώνουμε να φοβόμαστε όλο και περισσότερο. Προσπαθώ, λοιπόν, να πάω κόντρα σ’ αυτό και όσο περνούν τα χρόνια, να ξεφορτώνομαι βαρίδια και όχι να φορτώνομαι κι άλλα. Ο φόβος είναι χάσιμο χρόνου μόνο. Τίποτε άλλο. Τι άλλο έχει σημασία στη ζωή τελικά; Αν αγαπάς κάτι, απλά κάν’ το! Όσο σκέφτεσαι και αναλύεις πού θα σε βγάλει και φοβάσαι, απλά μένεις πίσω.

Τι σε συγκινεί περισσότερο στην ποίηση της Κατερίνας Γώγου και της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ;

Αν και είναι δύο πολύ διαφορετικές ποιήτριες, νομίζω πως και οι δύο έχουν σαν κοινή συνισταμένη, την τρυφερότητα, την ευαισθησία και την ευθραυστότητα, που όμως βιώνεται ως δύναμη. Ένα βασικό χαρακτηριστικό των γυναικών καλλιτεχνών. Νομίζω οι γυναίκες στην Τέχνη μας έδειξαν πώς να μη φοβόμαστε το συναίσθημα.

Έχεις αναφερθεί στη γοητεία που σου ασκεί ο γυναικείος ψυχισμός, αλλά και στην έμπνευση που σου προκαλούν ορισμένες γυναικείες φωνές. Ποιες από αυτές κουβαλάς περισσότερο μέσα σου;

Πολλές και είναι όλες συνέχεια. Από τη Joni Mitchell μέχρι την Τζένη Βάνου, από την Björk μέχρι τη Sophie lies κι από την Ella Fitzgerald μέχρι την Ελένη Βιτάλη. Όλες του με δίδαξαν κάτι πολύτιμο ή με έκαναν να νιίωσω κάτι μοναδικό.

Ο τρίτος σου δίσκος περιγράφεται ως ένας κύκλος αλλιώτικων λαϊκών τραγουδιών. Πώς φαντάζεσαι το νέο λαϊκό;

Το τραγούδι είναι ούτως ή άλλως μια λαϊκή τέχνη. Πολλές φορές, από την αμηχανία μας το φορτώνουμε με πράγματα περιττά και βαριά. Για μένα το λαϊκό, είτε νέο, είτε παλιό, είναι το απλό, αλλά βαθύ και ουσιαστικό. Κι αυτό δεν είναι εύκολο. Ο Άκης Πάνου μέσα σε ένα δίστιχο μπορούσε να αποτυπώσει μια ολόκληρη φιλοσοφία ζωής, και να το ντύσει με μία μουσική που ήταν τόσο απλή και φυσική, σα να μη τη δημιούργησε άνθρωπος αλλά σα να φύτρωσε από τη γη.

Όπως λέει κι ο Σεφέρης: «Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά/να μου δοθεί ετούτη η χάρη./Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε/με τόσες μουσικές που σιγά σιγά βουλιάζει». Αυτό νομίζω είναι το βασικό μας στοίχημα με το Σταύρο Τσαντέ που ετοιμάζουμε αυτόν το δίσκο.

Μετά από μια δεκαετία στη μουσική, τι θα ήθελες να μείνει από εσένα στο κοινό σου;

Η συγκίνηση. Και η δική μου όταν φτιάχνω κάτι αλλά και του κόσμου που ακούει τα τραγούδια μου. Δεν υπάρχει πιο ιερή στιγμή από όταν κάποιος μου λέει ότι ένα τραγούδι μου τον άγγιξε, τον συγκίνησε, τον παρηγόρησε ή του κράτησε συντροφιά σε μια σημαντική του στιγμή. Αυτή είναι μεγαλύτερη ικανοποίηση που μπορώ να πάρω, και αυτό το μοίρασμα είναι όλο το νόημα και ο λόγος που κάνω αυτήν τη δουλειά.

---

 

Παίζουν οι μουσικοί:
Φάνης Ζαχόπουλος – κιθάρες
Λάμπρος Παπανικολάου – μπάσο
Χάρης Παρασκευάς – τύμπανα
Αλέξης Στενάκης – πλήκτρα & πνευστά

Ηχοληψία: Θάνος Καλέας