Ο Τσίπρας έκανε τη μισή δουλειά, η άλλη μισή είναι δυσκολότερη

Οι πρώην πρωθυπουργοί δεν μας είχαν συνηθίσει σε αυτοκριτική. Δεν την χρειάζονταν, αφού κυβέρνησαν, αποχώρησαν και δεν σκόπευαν να επανέλθουν.

Ας μην πάμε πολύ πίσω, μόνο είκοσι χρόνια. Και ας θυμηθούμε.

Ο Κώστας Σημίτης, που έχει γράψει πλήθος βιβλίων, ελάχιστα ασχολήθηκε με τα λάθη της διακυβέρνησής του και τα πρόσωπα που την εξέθεσαν. Ο Κώστας Καραμανλής, ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς ουδέποτε έκαναν αυτοκριτική ούτε με βιβλίο ούτε με οποιονδήποτε άλλον τρόπο.

Η εξήγηση είναι προφανής: είχαν και έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα του «πρώην» και αυτός ο ρόλος τούς αρκούσε και τους αρκεί. Δεν είχαν και δεν έχουν(υπάρχει μια αμφιβολία για τον Σαμαρά) φιλοδοξίες να πρωταγωνιστήσουν ξανά.

Αντίθετα, ο Αλέξης Τσίπρας, σε άλλη ηλικιακή ομάδα, δεν αισθάνεται «πρώην». Όμως, ακόμα κι αν αισθανόταν έτσι, η κατάσταση των πολιτικών πραγμάτων τον σπρώχνει προς την απόπειρα να επανέλθει.

Η κατάσταση αυτή έχει δύο χαρακτηριστικά. Πρώτον, η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν πάει καλά και η ΝΔ αγκομαχάει να πιάσει το 28% των ευρωεκλογών. Και, δεύτερον, παρόλα αυτά, η ΝΔ δεν έχει αντίπαλο να την απειλεί.

Η διαπίστωση αυτή, επιβεβαιωμένη από τις περσινές ευρωεκλογές και όλες τις μετέπειτα δημοσκοπήσεις, είναι που οδηγεί τα βήματα του Τσίπρα προς την επανάκαμψη. Για την οποία όλοι ανησυχούν, όπως δείχνουν οι καταιγιστικές επιθέσεις που δέχεται από όλο το πολιτικό φάσμα. Και όσοι λένε το αντίθετο(«δεν μας αφορά», «κάνει πάρτι ο Μητσοτάκης») απλώς υποκρίνονται ή εκφράζουν ευσεβείς πόθους.

Ο Μητσοτάκης και η ΝΔ έχουν βολευτεί με τη σημερινή κατάσταση, αφού δεν έχουν κανένα να τους απειλεί. Και, φυσικά, ανησυχούν μήπως αρχίσει να το κάνει ο Τσίπρας. Άλλωστε, όσοι νομίζουν ότι θα πάμε στις επόμενες εκλογές με κεντρικό ζήτημα το 2015 είναι μακριά νυχτωμένοι.

Ανάλογη ανησυχία υπάρχει και σχεδόν σε όλα τα αντιπολιτευόμενα κόμματα. Ειδικά στο ΠΑΣΟΚ μπορεί μεν να μην έχουν ελπίδες «να νικήσουν έστω με μια ψήφο διαφορά, όπως λέει ο Νίκος Ανδρουλάκης, αλλά πιστεύουν ότι έχουν καπαρώσει τη δεύτερη θέση, που διασφαλίζει και την αναπαραγωγή της κομματικής εξουσίας.

Όμως, αν ο Τσίπρας κινηθεί, όλες αυτές οι «βεβαιότητες» μπορεί να πάψουν να υπάρχουν. Γι’ αυτό και η επανεμφάνισή του προκαλεί τέτοιες αντιδράσεις.

Ο Τσίπρας με το βιβλίο του έχει κάνει τη «μισή δουλειά», δηλαδή το ξεκαθάρισμα του παρελθόντος. Σημαντικό, αλλά δεν αρκεί. Πρέπει να κάνει και την άλλη μισή.

Το ξεκαθάρισμα του παρελθόντος αρκεί, ενδεχομένως, στους «πρώην». Όμως, όποιος «πρώην» φιλοδοξεί να γίνει «νυν» πρέπει να μιλήσει για τα σημερινά και τα αυριανά. Και υπάρχει πολύ υλικό.

Το 2026 ή το 2027, που θα γίνουν οι εκλογές, δεν θα είναι 2019 ή 2023. Η ΝΔ και ο Μητσοτάκης κουβαλάνε πολλές αμαρτίες, από τις οποίες δεν θα εξαγνιστούν με κανένα «αντι-Τσίπρα» μέτωπο.

Απλώς ο Τσίπρας θα χρειαστεί να κάνει αυτό που δεν έχει γίνει μέχρι τώρα: να εκμεταλλευθεί την κυβερνητική φθορά και να διώξει την απογοήτευση από τον προοδευτικό κόσμο ενώνοντας τα κομμάτια του.

Δύσκολος στόχος, αλλά όχι ανέφικτος. Άλλωστε, δεν απομένει κάτι άλλο για βρεθεί η εναλλακτική λύση απέναντι στη διαρκώς φθειρόμενη ΝΔ του Μητσοτάκη.