Σύμβολο σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας

Σε μια εποχή που τα στελέχη της ελληνικής κυβέρνησης είναι δυσπρόσιτα λόγω πολύωρων συναντήσεων, ταξιδιών και συσκέψεων, ο Πρωθυπουργός βρήκε χρόνο να συναντηθεί με τις καθαρίστριες του Υπ. Οικονομικών. Οι οποίες είχαν ήδη συνταράξει, προς την “σωστή” κατεύθυνση,  την συνείδηση του αρμόδιου υπουργού του των Οικονομικών. Οι καθαρίστριες που, κατόπιν συντονισμένων προσπαθειών της κυβέρνησης, επαναπροσλήφθηκαν στο δημόσιο συνιστούν πλέον ένα ζωντανό σύμβολο του σύγχρονου ελληνισμού. Με την έννοια της αναγνώρισης του καίριου ρόλου της απασχόλησης στον δημόσιο τομέα της οικονομίας σαν παράγοντα εξασφάλισης ισορροπίας στην πορεία της κοινωνίας προς την ευημερία και την ομαλότητα.

Και δεν αποτελούν αυτά μονομερείς αντιλήψεις της κυβέρνησης. Εκφράζουν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας.  Για τον λόγο αυτό εκτιμήθηκε πως η συνάντησή τους με τον Πρωθυπουργό θα συνέβαλε στην αύξηση της δημοτικότητας του τρέχοντος κυβερνητικού σχήματος.

Σε όλα τα χρόνια εξάπλωσης της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχασαν την δουλειά τους στο όνομα της διάσωσης του δημόσιου τομέα. Στην ουσία επιβλήθηκαν δεκάδες καινούργιοι εξοντωτικοί φόροι κι εξαερώθηκαν τα δικαιώματα ιδιοκτησίας των Ελλήνων με αποκλειστικό περίπου στόχο την εξασφάλιση της ροής των μισθών των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα και των συντάξεων. Στην πορεία πάνω αυτή εξαρθρώθηκε η αγορά και καταστράφηκε ουσιαστικά η ιδιωτική οικονομία. Ουδείς όμως έδειξε να ανησυχεί για την ανεργία που εξαπλώθηκε με θεαματική ταχύτητα στον ιδιωτικό τομέα. Κανενός δεν ίδρωσε το αυτί για τους σχεδόν ενάμιση εκατομμύριο ανέργους που δημιουργήθηκαν στον ιδιωτικό τομέα. Εξιδανικεύθηκε όμως ο αγώνας των περίπου 25 καθαριστριών του Υπ. Οικονομικών και θεωρήθηκε η επαναπρόσληψή τους στον δημόσιο μέγα, και κοινωνικά απαιτητό, πολιτικό επίτευγμα.

Είναι κατά συνέπεια δεδομένο πως η εμμονή με την ενασχόληση σχετικά με τα γενόμενα στον δημόσιο τομέα της οικονομίας αποτελεί γενικότερη λαϊκή αντίληψη και δεν περιορίζεται απλά και μόνο στα πολιτικά κλιμάκια όλων των ιδεολογιών και όλων των επιπέδων. Ο ελληνικός λαός είναι φανερό πως πρωτίστως νοιάζεται για τις τύχες του δημοσίου. Και στην πράξη αδιαφορεί για τις επιδρομές που υφίσταται ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας, για την περιφρόνηση όλων σχεδόν των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας και για την παραχάραξη κάθε γνήσιας έννοιας σύγχρονης δυτικού τύπου φιλελεύθερης δημοκρατίας. 

Την Δύση οι περισσότεροι την βλέπουν σαν φορέα για άρμεγμα που θεωρητικά είναι υποχρεωμένος να μας συντηρεί ανεξάρτητα από δικές μας ιδιαιτερότητες και συμπεριφορές. Όπως και η Δημοκρατία σε πολλών τα μάτια εξισώνεται σε μηχανισμό βολέματος ημετέρων και εξασφάλισης από τα κόμματα εξουσίας ευνοιών, προσωπικών εξυπηρετήσεων και παροχών. Η έννοια της ατομικής ευθύνης για την πορεία του τόπου, της συλλογικής υπευθυνότητας για τα κακώς κείμενα και της αναγκαίας προσπάθειας όλων για βελτίωση του επιπέδου ζωής της κοινωνίας είναι έννοιες μάλλον θεωρητικές και στην ουσία ξένες προς την πραγματικότητα.

Να μην μας εκπλήσσουν λοιπόν αυτά που γίνονται. Οι πολιτικές ηγεσίες είναι υποχρεωμένες να ανταποκριθούν στις πιέσεις των εκλογέων τους. Και να πράξουν ανάλογα. Ανεξάρτητα αν οι επιδιώξεις της κοινωνίας όπως διαμορφώνονται είναι μάλλον εξωπραγματικές. Δίχως εκτεταμένες περικοπές στον αριθμό των φορέων και στον όγκο του προσωπικού του δημόσιου τομέα, μείωση φόρων κι άνοιγμα αγορών δίχως γραφειοκρατία η χώρα δεν πρόκειται να σωθεί.

Αδιάφορο πόσοι θα κριθούν σαν εχθροί της Ελλάδος, εσωτερικοί εχθροί και σύμμαχοι των οργανωτών των ψεκασμών. Κι ανεξάρτητα από το πόσες καθαρίστριες θα γίνουν υπάλληλοι του δημοσίου.

Διαβάστε το νέο βιβλίο του Α. Ανδριανόπουλου, “Η Οργή του Ισλάμ”

* Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος υπήρξε για πολλά χρόνια Βουλευτής, Υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά. Από το 1994 έχει εγκαταλείψει την πολιτική κι απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στην ενημέρωση και στον πανεπιστημιακό χώρο.