Το ΚΑΣ, η Cosco και η “πάλη των γενεών”

Στην αιχμή της επικαιρότητας κυριαρχούσε η παρέμβαση-μπλόκο του ΚΑΣ για την επένδυση της Cosco, αλλά το ραδιοφωνικό κοινό επέμενε στις ερωτήσεις για το συνταξιοδοτικό. Από πρώτης όψεως, το ένα θέμα, δείχνει ξεκομμένο από το άλλο. Κι όμως θα μπορούσε πειστικά να ισχυριστεί κάποιος ότι όχι απλώς δεν είναι εντελώς ασύνδετα μεταξύ τους αλλά σε μεγάλο βαθμό τα δύο θέματα τέμνονται… επί του πρακτέου.

Τους προηγούμενους μήνες, κι ενώ επρόκειτο να αποφασιστεί η εφαρμογή ή μη της νέας περικοπής στις συντάξεις (ευτυχώς ακυρώθηκε), ο δημόσιος λόγος κατακλυζόταν  από αρθρογραφία, παρεμβάσεις και αντιπαραθέσεις για το αν το βάρος της στήριξης θα πρέπει να κινηθεί στην πλευρά των νεότερων γενεών, αυτών που εξ ορισμού αποτελούν την ατμομηχανή της χώρας, ή να δοθεί προτεραιότητα στη στήριξη των απομάχων της ζωής.

Και οι  δύο τάσεις προέβαλαν σθεναρά και λογικά επιχειρήματα. Δύσκολα, για παράδειγμα, μπορεί να διαφωνήσει κανείς με την φιλελεύθερη άποψη ότι μια χώρα που δίνει 500 ευρώ μισθό στο νέο επιστήμονα και  π.χ. 1.500 ευρώ στον συνταξιούχο δεν έχει μέλλον, γιατί εκείνοι που βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή της παραγωγικής εργασίας είτε θα προστεθούν στις  φτωχοποιημένες γενιές των μνημονίων είτε θα  συναθροιστούν-και αυτοί…- σε όσους αναζήτησαν καλύτερο αύριο  εκτός συνόρων. Οπότε και από αξιόλογο εργασιακό δυναμικό θα  στερέψει η χώρα, και το δημογραφικό της πρόβλημα θα επιδεινωθεί δραματικά.

Από την άλλη πλευρά πως να μην συμμεριστείς την αγωνία  όσων επιμένουν ότι ένα κράτος δικαίου, μία πολιτισμένη πολιτεία έχει θεσμικό χρέος να διασφαλίζει αξιοπρεπή γεράματα στους πολίτες της; Και πως μπορείς να καταδικάσεις ελαφρά τη καρδία στην ανέχεια έναν ηλικιωμένο που πέρασε σαράντα και πενήντα χρόνια από τη ζωή του εργαζόμενος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε καταβολή φόρων και ασφαλιστικών εισφορών προς το δημόσιο ταμείο;

Ταπεινή μου γνώμη: το δίλημμα όχι απλώς δεν μπορεί να απαντηθεί, αλλά δεν στέκει· δεν μπορεί να στέκει. Πρέπει να ακυρωθεί· και για ν’ ακυρωθεί, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την ανάπτυξη. Την πραγματική, πολυκλαδική, δυναμική ανάπτυξη που θα φέρει όσο περισσότερους νέους στην  πρώτη γραμμή της παραγωγής και ταυτοχρόνως θα διασφαλίσει αξιοπρεπή διαβίωσης στα ηλικιακά μετόπισθεν, στα πάλαι ποτέ περήφανα γηρατειά.

Ετσι, φως φανάρι το πώς συνδέεται το συνταξιοδοτικό με το ΚΑΣ, την Cosco, την επένδυση στο Ελληνικό και κάθε μεγάλη, μεσαία ή μικρότερη επένδυση που μπορεί να  βοηθήσει στην θρυλούμενη φυγή προς τα εμπρός.

Πως όμως θα γίνουν όλα αυτά, όταν οι υπηρεσίες του Δημοσίου, είτε λόγω ιδεοληψιών, είτε από κεκτημένη αθηροσκλήρυνση είτε από ανεξήγητη τυπολατρία   ακυρώνουν κάθε προσπάθεια από το εφαλτήριό της;

Ημουν νια και γέρασα, και ακόμα περιμένω, όπως αναρίθμητοι άλλοι, να  λειτουργήσουν επιτέλους εκείνες οι πολυδιαφημισμένες  fast track διαδικασίες στην προώθηση επενδύσεων. Τότε, όταν, δηλαδή, ψηφίστηκε ο σχετικός νόμος από τη Βουλή ( 2010 ), ενεγράφησαν 19 έργα με  ένδειξη «στρατηγικές επενδύσεις». Εν έτει 2019, μόνο σε δύο περιπτώσεις  (Kilada Hills και Σκορπιός) έχουν ξεκινήσει έργα ενώ καμία από τις συνολικά 19 επενδύσεις δεν είναι σε λειτουργία. Αυτό το λες και κομβικό επεισόδιο μακράς διαρκείας του ελληνικού δράματος…