Ο κύκλος της χαμένης Κεντροαριστεράς

Ιστορική εχει μείνει η κοντρα απο τα βουλευτικά έδρανα του Κωνσταντίνου Καραμανλη με τον Ανδρέα Παπανδρεου με κορυφαία στιγμή οταν ο ιδρυτής της ΝΔ έλεγε τη φραση “ανήκουμε στη Δύση” και ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ του απαντούσε “προτιμούμε να ανήκουμε στους Έλληνες”.

Παραφράζοντας τον Ανδρέα Παπανδρεου, στην υπόθεση της Κεντροαριστερας, τα στελέχη των κομμάτων που μετέχουν στον σχετικό διάλογο δείχνουν για τη ωρα αμετακίνητα απο το δόγμα “προτιμούμε να ανήκουμε στο κομμα μας…”

Πολλοί μιλούν ήδη για μια προσπάθεια καταδικασμένη, για ένα εγχείρημα με προδιαγεγραμμένη αρνητική πορεία και κάποιοι άλλοι, κανουν ήδη τις πρώτες συγκρίσεις με το ανάλογο εγχείρημα της ιταλικής Κεντροαριστερας και προβλέπουν το δράμα μιας παράταξης, η οποία, εγκλωβισμένη μέσα στην ιδεολογία της, εχει περισσότερες πιθανότητες να τεθεί εξαρχής στο περιθώριο, παρα να ηγηθεί των πολιτικών πραγμάτων στη χώρα.

Με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ να ακολουθούν αντίθετες πορείες κυρίως στα εκλογικά τους ποσοστα, το ενδεχόμενο μιας κοινής συνεύρεσης κατω απο την ομπρέλα ενος σχηματισμού των κομμάτων της ευρύτερης Κεντροαριστερας φαντάζει απο δύσκολο έως ακατόρθωτο.

Άλλωστε η κοινή λογική λέει οτι η ταμπακέρα της υπόθεσης δεν εχει να κανει ουτε με ιδεολογικούς προσανατολισμούς, ουτε με πολιτικές πλατφόρμες, ουτε καν με καταστατικά και ιδρυτικες διακηρύξεις.

Το διακύβευμα, σε μια χώρα που τωρα προσπαθεί να χτίσει μια κουλτούρα συνεργασιών, εχει να κανει πρωταρχικά με το ποιος θα πιάσει το τιμόνι στα χέρια του και θα οδηγήσει το όχημα, ποιος δηλαδή θα ηγηθεί της Κεντροαριστερας, ποιο θα ειναι το πρόσωπο που το ονομα του θα γραφτεί στη σύγχρονη πολιτικη ιστορια ως ο πρώτος προεδρος της πρώτης Κεντροαριστερης Παράταξης.

Και σε αυτή την περίπτωση τα κουκιά ειναι μετρημένα και δεν επιδέχονται μοιρασιάς απο την αρχή.

Γιατι πρωτοβουλίες για την ανασύσταση του χώρου ανέλαβαν και ο Ευάγγελος Βενιζελος και ο Αλέξης Τσιπρας και ο Φωτης Κουβελης.

Ξεχωριστές όμως και πλήρως ναρκοθετημενες απο την αρχή απο τους ίδιους.

Ακομα και τωρα ο πολιτικός εγωισμός του καθενός ξεχωριστά δεν επιτρέπει ή τουλαχιστον δεν φαίνεται να επιτρέπει βήματα προς τα πισω, υποχωρήσεις, παράδοση ζωτικού χώρου ή ακομα και απόσυρση συμβόλων και ονομάτων συνυφασμένα με την ιστορια κάθε μιας παράταξης ξεχωριστά.

Ποιος άραγε απο τον ΣΥΡΙΖΑ, με τη δυναμική που εξασφαλίζουν τα ποσοστα στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, θα ηταν έτοιμος να κανει το μεγαλο βημα και να μιλήσει για  την ανάγκη δημιουργίας της μεγάλης Κεντροαριστης παράταξης, οσο υπάρχουν οι λογικές της επερχόμενης αυτοδυναμίας…

Και ποιος άραγε απο το ΠΑΣΟΚ θα αποδεχοταν ρόλο κομπάρσου σε μια υπόθεση που δεν θα ειχε πρασινο ηλιο, πρασινο χρώμα, πρασινο ηγέτη…

Η ιστορια εχει δείξει οτι στην Ελλαδα ειναι πολυ πιο εύκολο τελικά να συνεργαστεί η ΝΔ με το ΚΚΕ ή το ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, παρα δυο ή περισσοτερα αριστερά κόμματα μεταξύ τους…

* O Γιάννης Πιτταράς  είναι δημοσιογράφος. Έχει δουλέψει στο “ΚΑΝΑΛΙ 29”, το “ALTER”, το “STAR”, το “NEW CHANNEL”, την “ΒΡΑΔΥΝΗ”, το “ΚΑΡΦΙ” και σήμερα  καλύπτει το πολιτικό ρεπορτάζ για την τηλεόραση του “ALPHA”.