Θανάσιμη Πρεμιέρα ή Ο Επικίνδυνος Ψυχωσικός Είναι ο Μη-Φροντιζόμενος Ψυχωσικός

Αν κοιτάξει κανείς το σενάριο που έστησε, αλλά και σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε, ως άλλος Τζόκερ ο Μακελάρης του Κολοράντο (κατά κόσμον Τζέημς Χολμς), θα δει να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια του μια ολοκληρωμένη ταινία.

Που ξεκινάει από το γάζωμα των θεατών μέσα στο ναό του κινηματογράφου (πολυκινηματογράφου εν προκειμένω), την ώρα που προβάλλεται σε παναμερικανική πρεμιέρα ταινία δοξαστική του Χόλυγουντ ως απόλυτης βιομηχανίας παραγωγής ονείρων (ο τρίτος και τελευταίος Μπάτμαν εν προκειμένω)…και που σε γρήγορο rewind γυρνάει πίσω να ανιχνεύσει τα όσα πιθανώς συνετέλεσαν και οδήγησαν τον Τζέημς Χολμς σε αυτή την «εξωπραγματική», απάνθρωπη πράξη.

Τα θέματα που, αμέσως μετά το φονικό, έπεσαν στο τραπέζι για συζήτηση από τα αμερικανικά τουλάχιστον media, είναι για άλλη μια φορά το τι θα γίνει με την ελεύθερη διακίνηση των όπλων στις Ηνωμένες Πολιτείες, με την υπερ-προβολή της βίας από τα μέσα ψυχαγωγίας (ταινίες, video games κλπ.). Αυτό που δεν έμοιασε να απασχολεί και πολύ είναι το τι θα γίνει με την πρόληψη της ψυχασθένειας.

«‘Εχετε το σωστό άνθρωπο,» είπε η μητέρα του Χολμς όταν ενημερώθηκε από δημοσιογράφους για την κατηγορία κατά του γιού της—ότι θέρισε δηλαδή μια ντουζίνα νοματαίους, υποδυόμενος τον Τζόκερ, αυτόν τον «μακελάρη κλόουν με τη μηδενική ενσυναίσθηση», όπως τον περιέγραφε και ο μακαρίτης Χηθ Λέτζερ, ο Τζόκερ του Μπάτμαν Νο 2.

Τι εννοούσε η μάνα;

Σύμφωνα με τη μέχρι τώρα εντρύφηση μου, η ψυχογενής εξήγηση για την ασθένεια του υποκειμένου εκείνου που αποκολλάται από την συμβατική πραγματικότητα, του επονομαζόμενου δηλαδή ψυχωσικού, θέλει τον ψυχωσικό να αδυνατεί να ξεπεράσει την αποκόλληση από το σώμα της μάνας και να εκδηλώνει την αδυναμία του αυτή με ανατρεπτικό τρόπο στη μετεφηβική ηλικία, όταν περίπου αποκολλάται και από την οικογενειακή εστία για να βγει στη ζωή. Η ψύχωση  εκδηλώνεται με  την αποκόλληση  του υποκειμένου από τον εαυτό και την μεταμόρφωση του σε ήρωα που θα μπορέσει να ξεπεράσει τις αντιξοότητες της ζωής μέσα από πράξεις καταπληκτικές, θαυμαστές, που θα τον ανεβάσουν στο πάνθεον και θα τον καταστήσουν αθάνατο.

Δεν είμαι ψυχίατρος για να αναλύσω περαιτέρω γιατί ο πιθανότατα ψυχωσικός Χολμς προτίμησε το ρόλο του ήρωα του Κακού και όχι του Καλού—οι ψυχωσικοί διακατέχονται από μανία καταδίωξης και από το φόβο του Διαβόλου. Θέλω όμως στο σημείο αυτό να τονίσω τη σημασία  της κοινωνικοποίησης της ψυχικής υγείας μέσα από προγράμματα εκπαίδευσης της κοινότητας σε θέματα πρόληψης, όπως αυτής που συντελείται τουλάχιστον στη Φωκίδα, που τυχαίνει και γνώρισα εγώ.

«Ο επικίνδυνος ψυχωσικός είναι ο μη-φροντιζόμενος ψυχωσικός» λέει ο γκουρού Καθηγητής της Ψυχιατρικής Παναγιώτης Σακελλαρόπουλος. Με την Εταιρεία Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας που ίδρυσε και λειτουργεί σε Αττική, Φωκίδα, Φθιώτιδα, Θράκη, ο Καθηγητής κατόρθωσε να αξιοποιεί ευρωπαϊκά προγράμματα, χορηγίες και την όποια κρατική αρωγή, για να εγκαθιδρύσει αφενός την αποασυλοποίηση και την τακτική παρακολούθηση των ψυχικά ασθενών στα σπίτια τους, αφετέρου την πρόληψη μέσα από την ενημέρωση της κοινότητας για το πώς αντιμετωπίζουμε εγκαίρως φαινόμενα ψυχικών διαταραχών στους γύρω μας. Στη Φωκίδα είδα να συντελείται ένα μικρό θαύμα—οι «τρελοί» να γίνονται φίλοι σου.

Η θανάσιμη πρεμιέρα του Μπάτμαν φέρνει επισταμένα στο προσκήνιο την ανάγκη της πρόληψης στην ψυχική υγεία. Και αυτό δεν αφορά μόνο την αχανή Αμερική, ή την ψυχρή και πλούσια Νορβηγία: αφορά και το δικό μας χωριό. Ήδη έχουν γίνει πολλά, πρέπει να γίνουν και περισσότερα, για να είναι κάποτε η κοινωνία μας και πολύχρωμη και ευτυχισμένη.