Κλείσαμε με Τρόικα? (Τσαρούχι και software μπορούν να παν παρέα)

Βρίσκομαι στο Ηρώδειο. Για να παρακολουθήσω μια εκδήλωση για την Διακοινοβουλευτική Ορθοδοξία. Για ποιο λόγο? Γιατί συμμετέχει το Λύκειο των Ελληνίδων. Που κυνηγάω τις παραστάσεις του. Γιατί ξέρω ότι θα «κάνω κέφι» με τους ξεσηκωτικούς χορούς και τα τραγούδια του. Με τα χρώματα και τα αρώματα που σκορπίζουν οι λαϊκές φορεσιές. Με τις φωνές των σολίστ  που σκίζουν τον αέρα (Ζαχαρίας Καρούνης το συγκεκριμένο βράδυ) και ο θεατής νοιώθει τη δόνηση. Εμπειρία. Ίσως και φυγή.

Κλείσαμε με τρόικα, ή δεν κλείσαμε? Μας τόκλεισε το σπίτι η Τρόικα, ή ακόμη? (Πολλοί βέβαια είναι της  άποψης ότι μας τόχει κλείσει  προ πολλού, η ελπίδα όμως πεθαίνει πάντα τελευταία…)

Και εκεί λοιπόν που παρακολουθώ το θέαμα που προσφέρει το Λύκειο (με 185 άτομα παρακαλώ στην πλήρη του ανάπτυξη, ρώτησα εκ των υστέρων και έμαθα), με πιάνει μια κατάσταση μεγάλης ευφορίας. Παρακολουθώ πρόγραμμα βασισμένο στους κύκλους του Χρόνου στην ελληνική ύπαιθρο και πως αυτοί γιορτάζονται (ή γιορτάζονταν τέλος πάντων) θρησκευτικά: Φθινόπωρο-Χειμώνας/Χριστούγεννα, Άνοιξη/Πάσχα, Καλοκαίρι/Δεκαπενταύγουστος. Και σκέφτομαι: Γιατί πρέπει να τρέφομαι πατριωτικά από το Χορό του Ζαλόγγου, και να μην τρέφομαι από αυτούς τους ατελείωτους φύλακες-της-πατρίδας φουστανελάδες που χορεύουν τώρα εδώ μπροστά στα μάτια μου, νέοι, ωραίοι, δυνατοί? Και που με κάνουν να νοιώθω ασφάλεια, ελπίδα, θάρρος μέσα μου, έστω και για μια στιγμή, όσο κρατάει το θέαμα?

Ας αφήσουμε το παρελθόν να κάνει τη δουλειά του όπως πρέπει να την κάνει (το ίδιο το θέαμα του Λυκείου αναφέρεται σε παρελθόν εξάλλου). Ας  αποτελεί το παρελθόν δεξαμενή γνώσης και αισθήσεων για νέες πτήσεις. Τι κάνουμε τώρα, στο παρόν του 2013, είναι το θέμα, σε μια χώρα ξεσκισμένη από τα οικονομικά βασανιστήρια,  που όμως ο μύθος της λέει πως δεν πεθαίνει ποτέ…

Ε, δε μπορώ να δω τίποτε άλλο από  τη στροφή στους νέους, και στις νέες, στη σφριγηλότητα τους, στο δυναμισμό τους και, πρωτίστως, στην παρθενικότητα τους. Όσο πιο γρήγορα επενδύσουμε στους νέους, στη νέα επιχειρηματικότητα, της οποίας η τεχνολογία είναι εργαλείο (ανοίγει αγορές που δεν ήταν προσεγγίσιμες μέσω του μαζικού marketing) αλλά και αυτοσκοπός (ως αντικείμενο κέρδους), τόσο πιο γρήγορα θα δούμε φως. Πιο ήταν το μοντέλο της Κόστα Ρίκα της Κεντρικής Αμερικής για να γίνει, πριν μερικά χρόνια, ο πιο ευτυχισμένος τόπος στη γη? Αφοπλισμός (δύσκολο για μας), όλοι αγγλικά (εμείς ως ξεφτέρια τα μιλάμε τσάτρα-πάτρα υπέροχα), περιβάλλον (για τουρισμό) και παραγωγή λογισμικού (αυτό είναι το καλύτερό μας, διότι πράγματι είμαστε ξεφτέρια). Αυτό λοιπόν πρέπει να γίνουμε, μια νέα χώρα, με τους νέους κι άφθαρτους μπροστά (τα μαθηματικά μυαλά λέγεται πως ότι έχουν να δώσουν το δίνουν μέχρι τα 30). Και εμείς οι μεγαλύτεροι που είμαστε μέρος της κρίσης, να γίνουμε αυτομάτως λύση της παραδεχόμενοι τα λάθη μας και δείχνοντας το δρόμο της αρετής, τη σημασία δηλαδή της αντιμετώπισης των κρίσεων ως πραγματικών ευκαιριών για αλλαγή.

Συμπέρασμα: Τσαρούχι και software μια χαρά μπορούν να παν παρέα: σφρίγος, ευελιξία, εκτίναξη.

Επίλογος: Η νέα ΕΡΤ να λάβει σοβαρά υπόψη της την παρουσίαση αυτής της νέας οικονομίας που πρέπει να στήσουμε. Μικρές ευέλικτες εκπομπές, όπως αυτή της Σύλβιας Κλιμάκη στο ΣΚΑΙ που λέγεται «Στην Πράξη», μπορούν να παρουσιάζουν σε ύφος MTV νέους επιχειρηματίες (της πόλης και της υπαίθρου) και να γοητεύουν. Υπήρχε επίσης στην ΕΡΤ επί Ταγματάρχη (2010-12 αν δεν απατώμαι) εκπομπή με τίτλο ‘’Αυτοί που πήραν τα βουνά», και θέμα τις νέες οικογένειες που είχαν αποφασίσει την επιστροφή στη φύση και ως επαγγελματική ενασχόληση. Πολύ όμορφη και ζωηρή εκπομπή, ταυτόχρονα επιμορφωτική. Τέτοια «καθοδήγηση» περιμένουμε από τη δημόσια τηλεόραση: Ένα περιβάλλον εικόνων και ήχων και λόγων που θα μας επιτρέπει να κινούμαστε ευέλικτα και να κάνουμε τις επιλογές μας μέσα από μια ποικιλότητα προγραμμάτων, ποικιλότητα που δε θα αφήνει καμία ομάδα απ’ έξω. Και κυρίως τους νέους.

Όλος ο κόσμος πια μια τεχνολογία, όλος ο κόσμος μια οικολογία.

Το tablet δίπλα στο τσαρούχι, μια χαρά το βλέπω.

* Η Ίρις Ζαχμανίδη έχει θητεία σε Σινεμά, Τηλεόραση, Πολιτισμό. Είναι σκηνοθέτης Ντοκιμαντέρ και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.