Όταν οι φασίστες προσπάθησαν να εμποδίσουν την είσοδο του Μαντέλα στο Ευρωκοινοβούλιο

Πιστεύαμε ότι τα 55 εκατομμύρια νεκροί, η ολοκληρωτική καταστροφή τόσων χωρών στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας που έχασε σχεδόν το ένα τέταρτο του πληθυσμού της, θα ήταν εμπόδιο στην επιστροφή με οποιαδήποτε μορφή του τέρατος του ναζισμού και του ρατσισμού στην Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο.

Ωστόσο, βλέπουμε έναν νέο άνθρωπο, φασίστα όπως δήλωσε ο ίδιος, να δολοφονεί δεκάδες παιδιά στη Νορβηγία, στη Σόφια τις προάλλες εκατοντάδες νεοναζί να παρελαύνουν με αναμμένους δαυλούς και τα σύμβολα του φασισμού, και στην πολύπαθη πατρίδα μας να σπάει το αυγό του φιδιού και νέοι άνθρωποι, με αλλοιωμένα τα χαρακτηριστικά από το μίσος, να προσπαθούν να υπονομεύσουν το δημοκρατικό μας πολίτευμα, εκμεταλλευόμενοι με τον πιο χυδαίο τρόπο την οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα και κάνει τον λαό μας να υποφέρει.

Όλο αυτό το μίσος εναντίον συνανθρώπων μας οδηγεί τους νεοφασίστες ακόμα και σε δολοφονικές πράξεις, σε άσκηση βίας που ταπεινώνει την ανθρώπινη υπόσταση και θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα μας σε περιπέτειες.

Εν μέσω της βαθειάς ετούτης κοινωνικής κρίσης, την οποίαν προσπαθούν να εκμεταλλευτούν ακραία στοιχεία, η μνήμη μας ανακάλεσε, σε άλλη διάσταση και σε άλλο χρόνο, την επίσκεψη του μάρτυρα της Νότιας Αφρικής Νέλσων Μαντέλα, καλεσμένου στην έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Στρασβούργο, τον Ιούνιο του 1990, αμέσως μετά την αποφυλάκισή του την άνοιξη του ίδιου έτους, ύστερα από 27 ολόκληρα χρόνια κράτησης.

Οι ρατσιστές ακροδεξιοί του Ευρωκοινοβουλίου, με έγγραφη διακήρυξή τους, δήλωσαν ότι θα εμπόδιζαν με κάθε τρόπο το σύμβολο της αντίστασης κατά του ρατσισμού και του ολοκληρωτισμού να εισέλθει στο κτήριο του Κοινοβουλίου. Ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ανέθεσε στον Έλληνα ευρωβουλευτή Μιχάλη Παπαγιαννάκη, να οργανώσει πολιτική περιφρούρηση για την προστασία του Μαντέλα από τους ρατσιστές-φασίστες.

Ο υπογράφων ήταν καλεσμένος στις Βρυξέλλες εκείνες τις ημέρες από τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη, σε ένα οικολογικό συνέδριο για την προστασία των ενεργών βιοτόπων στη χώρα μας. Μας δόθηκαν οι φωτογραφίες των πιο επικίνδυνων ακροξεξιών βουλευτών και ο καθένας από εμάς έπιασε ένα πόστο στους διαδρόμους από τους οποίους θα περνούσε ο Νέλσων Μαντέλα. Οι φασίστες, μετά από τον κλοιό που τους κάναμε και τα μπλόκα της αστυνομίας, δεν τόλμησαν να κινηθούν. Ο πρόεδρος Μαντέλα τιμήθηκε και τίμησε τους λαούς που εκφράζει ο κορυφαίος ισχυρός δεσμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, που έφυγε με τόσο μάλιστα επώδυνο τρόπο, θα ήταν σήμερα ο βασικός πυρήνας της ενότητας της Αριστεράς χωρίς μεμψιμοιρίες, προαπαιτούμενα, κατασκευασμένα διλήμματα και ανυποχώρητα βιλαέτια. Ήταν μια φωτισμένη προσωπικότητα που πίστευε στο διάλογο και σεβόταν απολύτως την άλλη άποψη.

«Ο σεβασμός», έλεγες, «στην άλλη άποψη δεν μειώνει τις δικές μας θέσεις, δεν αναστέλλει την αγωνιστική μας πορεία, δεν νοθεύει την πολιτική μας ταυτότητα». Και τα ΄λεγες τότε, που τα πράγματα ήταν πολύ οξυμένα.

Η άποψή μου στις συζητήσεις που κάναμε κατά καιρούς-και ασφαλώς όχι δική μου μόνο, απλώς δεν την έχω δει διατυπωμένη σε κείμενα-είναι ότι, εντέλει η εφαρμογή της μαρξιστικής θεωρίας στην πράξη  προσκρούει ίσως στις ατέλειες της βιολογικής μας σύνθεσης. Ίσως είμαστε κατώτεροι όσων απαιτούνται για την υλοποίηση μιας τέτοιας επιστημονικής σκέψης. Αυτό είναι ένα ζήτημα, πάνω στο οποίο ενδέχεται να υπάρχουν  και υπάρχουν διάφορες σκέψεις, ενστάσεις, προβληματισμός και παρατεταμένη σιωπή.

Την τελευταία φορά που τα είπαμε, Μιχάλη, σε μια χιονισμένη Αθήνα, στο εστιατόριο «Ιντεάλ», ενάμισυ χρόνο περίπου πριν αφήσεις αυτόν τον χειροπιαστό θαυμαστό άνισο κόσμο, τον κόσμο της αφής, του βλέμματος, τον κόσμο του έρωτα, των εικόνων, της μουσικής, της τέχνης, του θριάμβου των στιγμών, των αγώνων, τον υπαρκτό κόσμο, σου είχα βάλει και μια άλλη διάσταση που σε είχε προβληματίσει θετικά-άλλωστε,αποδεδειγμένα ήταν μέρος του πολιτικού σου προβληματισμού.

Σου έλεγα ότι ο ανεξέλεγκτος πια κόσμος των μονοπωλίων τροφοδοτεί την παγκόσμια αγορά, ιδιαίτερα τις χώρες του τρίτου κόσμου, με μεταλλαγμένα τρόφιμα, με υπολογισμένο στόχο το διπλό κέρδος, οικονομικό και πολιτικό- λες και δεν τους έφθανε η κατάρρευση των «σοσιαλιστικών» κρατών. Βαθύτερος στόχος τους ήταν και είναι η δημιουργία αργά, μεθοδικά μιας υποδεέστερης βιολογικά τάξης -ο επονομαζόμενος «άγγελος του θανάτου», Γιόζεφ Μένγκελε, απλώς βιαζότανε πολύ.

Η βιολογία θα έπρεπε να είναι το επίκεντρο μελέτης για τον τρόπο και τις αιτίες, βάσει των οποίων λαμβάνονται και πολιτικές αποφάσεις!.

…Γευματίστε εργάτες, μετανάστες, υπάλληλοι με τα μεταλλαγμένα. Σας έχουμε και δεκάδες ταινίες, σήριαλ, επιστημονικά προγράμματα αποχαύνωσης και παραπλάνησης κι έναν ωραίο υπνάκο στον καναπέ. Ο καναπές εντέλει είναι ο μέγας ιδεολογικός μας σύμμαχος…

Τις προηγούμενες μέρες είχα μιλήσει γι’ αυτό ακριβώς το θέμα με τον σεβαστό φίλο μου και δάσκαλό μου, πρύτανη της οικονομίας και της ζωής, Διαμαντή Πεπελάση, καλή του ώρα! Του είχα πει μάλιστα να έγραφε κάτι σχετικό, αν συμφωνούσε, στο σημείωμά του στα «ΝΕΑ» της Δευτέρας. Εκείνος με την απέραντη γενναιοδωρία που είχε και έχει απέναντι στον κάθε φίλο του, μου είχε απαντήσει:  «Όχι, να το γράψεις εσύ ο ίδιος. Είναι δική σου ιδέα».

Εξακολουθώ, και μάλιστα πιο βαθιά, να πιστεύω σ’ αυτή την άποψη και σήμερα, ύστερα από τόσον καιρό. Τώρα ήρθε, όχι χωρίς και δική μας ευθύνη φυσικά, και η κατασκευασμένη κρίση από την απληστία μιας ανεξέλεγκτης παγκόσμιας αγοράς χωρίς κανένα πλέον σοβαρό ιδεολογικό αντίπαλο δέος, που ευαγγελίστηκε την «παγκοσμιοποίηση» ως ένα νέο θελκτικό τρόπο συνύπαρξης των λαών και των πολιτισμών.

Τέκνα αυτής της συνύπαρξης είναι άραγε και οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως επαγγελματίες ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΩΝ, που εμφανίζονται με το πραγματικό τους πρόσωπο στα ΜΜΕ-τόσο ασφαλείς νοιώθουν-δηλώνοντας το απεχθέστατο επάγγελμά τους; Προϊόν αυτής της συνύπαρξης είναι οι εκτιμήσεις των Οίκων Αξιολόγησης των Οικονομιών που βυθίζουν τις χώρες και τους λαούς τους στο χάος;

Όπως έλεγε ο Μανόλης  Αναγνωστάκης, «μια ελευθερία ανάπηρη πάλι μας τάζουν».

Επιστρέφουμε λοιπόν σε θέση μάχης, ο καθένας από το μετερίζι που έχει επιλέξει, για μια νέα αντίσταση με κεντρικό στόχο τον ρατσισμό και τον νεοναζισμό που απειλεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Χαμογέλα, πρίγκηπα της Αριστεράς, Μιχάλη Παπαγιαννάκη, μ’ εκείνο το μοναδικό σου χαμόγελο. Πού θα πάει;… Θα έρθει η εποχή που θα πιάσουν τα μπόλια!

* Ο Μανόλης Τσακίρης είναι συγγραφέας έξι λογοτεχνικών βιβλίων, ενώ βρίσκεται υπό έκδοσιν το έβδομο ποιητικό βιβλίο του. Είναι μέλος της Ενώσεως Σεναριογράφων Ελλάδος, ενώ για 14 χρόνια υπήρξε στενός συνεργάτης του σκηνοθέτη Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Υπήρξε σύμβουλος σε ζητήματα πολιτισμού στην ΓΣΕΕ και την ΟΤΟΕ και είναι πρόεδρος του ιστορικού υπερκομματικού Συλλόγου Οικολόγων Ύδρας.