Ατομική ευθύνη, η μόνη μας ελπίδα σε ένα αποτυχημένο κράτος

Μπορεί η ατομική ευθύνη να χρησιμοποιήθηκε σαν “καραμέλα” για να καλυφθεί η αποτυχία της κυβέρνησης στη διαχείριση της κρίσης του κορονοϊού από τον Ιούλιο και μετά, αποτυχία που μετριέται πια με εκατοντάδες κρούσματα, δεκάδες διασωληνωμένους και τον αριθμό σοκ των 29 νεκρών σε μια μέρα, ωστόσο πράγματι η ατομική ευθύνη, είναι η μόνη μας ελπίδα.

Είναι συνηθισμένο άλλωστε για τους Έλληνες πολίτες να έχουν το ίδιο τους το κράτος απέναντί τους και να εγκαταλείπονται να παλεύουν μόνοι, δακτυλοδεικτούμενοι μάλιστα από την εξουσία.

Υπάρχει πάντα “μαζί τα φάγαμε” για όσους θέλουν να φορτώσουν τις ευθύνες στον λαό.

Έτσι έγινε και τώρα. Με την κυβέρνηση να έχει διαχειριστεί σωστά το πρώτο κύμα κορονοϊού, στη συνέχεια όχι μόνο έδωσε σήμα χαλάρωσης, αλλά αδράνησε εγκληματικά επί μήνες. Το μόνο που μετρούσε ήταν η πολιτική εκμετάλλευση μιας πρόσωρινής επιτυχίας.

Δεν ενίσχυσε εγκαίρως το ΕΣΥ αυξάνοντας όσο πρέπει τις ΜΕΘ και όταν λέμε ΜΕΘ, δεν εννοούμε ένα ειδικά διαμορφωμένο δωμάτιο νοσηλείας κατάλληλο για εγκαίνια δηλώσεις και επικοινωνιακό σόου. ΜΕΘ έχεις όταν έχεις προσλάβει και γιατρούς και νοσηλευτές που χρειάζονται για να λειτουργήσει μια Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.

Δεν ενίσχυσε τον στόλο των λεωφορείων, όπου συνωστίζονται οι πληβείοι κάθε πρωί όχι για να πάνε βόλτα, αλλά για να πάνε στη δουλειά τους. Δεν ζήτησε κανείς από την κυβέρνηση να “γεννήσει λεωφορεία”, όπως είπε χθες ο κ. Μητσοτάκης. Απλώς έπρεπε ως “κυβέρνηση επιτελικών”, να προμηθευθεί γρήγορα και έγκαιρα όσα λεωφορεία χρειάζεται για να μην επικρατεί αυτό το χάος.

Δεν έδωσε σε καμία στιγμή την εντύπωση, ιδιαίτερα απο τον Αύγουστο και μετά ότι ξέρει τι κάνει, ότι υπάρχει σχέδιο και ότι οι όποιες αποφάσεις δεν μπήκαν στη ζυγαριά της μικροπολιτικής.

Αποτέλεσμα, ήταν οι αντιφατικές οδηγίες, η δημιουργία ενός κλίματος μπάχαλου και η ενίσχυση των αρνητών του κορονοϊού, τους οποίους η κυβερνητική προπαγάνδα επιχειρεί διαρκώς να ταυτίσει με όσους ασκούσαν κριτική εδώ και καιρό και έβλεπαν ότι πάμε να γίνουμε Ιταλία.

Αποκορύφωμα το αλαλούμ των τελευταίων εβδομάδων, την ώρα που τα στοιχεία έδειχναν ότι το παιχνίδι αρχίζει και χάνεται.

Μέτρα πάνω στα μέτρα, διαψεύσεις, αλληλοσυγκρουόμενες ανακοινώσεις μέχρι και την τελευταία στιγμή για να οδηγηθούμε τελικά σε αυτό που η ίδια η κυβέρνηση πριν λίγους μήνες χαρακτήριζε “αποτυχία”. Σε ένα γενικό lockdown.

Οι ανακοινώσεις του πρωθυπουργού για την επιβολή γενικού lockdown, περιείχαν και πάλι μπόλικη επικοινωνία, όπως το ότι ο καθηγητής Τσιόδρας, έγινε απλώς “Σωτήρης”, ότι εξαγγέλθηκε ένα επίδομα 800 ευρώ, που δεν ειναι 800 ευρώ και ότι παρά την επίκληση στο μαξιλάρι των 37 δισ. ευρώ, το πακέτο στήριξης είναι φτωχό.

Η απουσία αυτοκριτικής, δεν χρειάζεται καν αναφορά, καθώς γνωρίζουμε ότι για την έξαρση των κρουσμάτων, φταίνε οι νεοι, που πήγαν στα νησιά και συνάντησαν τουρίστες, οι οποίοι έμπαιναν στη χώρα χωρίς τεστ, φταίει ο συνωστισμός στις πλατείες, φταίει η συγκέντρωση στο Εφετείο και άλλα δεινά που προκάλεσαν οι άτακτοι πολίτες στο οργανώμενο κράτος.

Φταίνε και αυτά βέβαια και το γνωρίζουμε. Όπου δημιουργήθηκε συνωστισμός, είναι προφανές πια ότι είχαμε και εστίες εξάπλωσης του κορονοϊού. Ωστόσο δεν μπορείς ως οργανωμένο κράτος να τα επικαλείσαι όταν δεν διορθώνεις την κατάσταση στα Μέσα Μεταφοράς, όταν δεν αγγίζεις την εκκλησία και όταν δεν ενισχύεις το ΕΣΥ με μόνιμες προσλήψεις,  εφόσον ήταν γνωστό και αναμενόμενο ότι το δεύτερο κύμα θα έρθει και θα είναι πιο φονικό από το πρώτο.

Αφού έτυχε στη γενιά μας, να ζήσει τόσα “χρόνια δίσεκτα, μέσα σε μιαν ώρα”, είναι βέβαιο ότι θα αναλάβει την ευθύνη και να παλέψει σε ένα παιχνίδι που αυτή τη στιγμή μοιάζει χαμένο, αλλά δεν είναι.

Η ατομική ευθύνη λοιπόν έχει σημασία, όχι ως απαλλαγή ευθυνών για αυτούς που υποσχέθηκαν επιτελικό κράτος και δημιούργησαν επιτελικό μπάχαλο.

Έχει σημασία ως αυτοπροστασία, τήρηση κανόνων υγιεινής και κυρίως ως έμπρακτη αλληλεγγύη απέναντι στον συνάνθρωπο.

Διότι στα πολλά που είπε ο πρωθυπουργός κατά τη χθεσινή συνέντευξη τύπου με τον “εθνικό μας Σωτήρη”, είχε σίγουρα δίκιο όταν είπε ότι “δίνουμε τη μεγαλύτερη μάχη της γενιάς μας”.

Το ότι τη δίνουμε, χωρίς την πολιτεία στο πλευρό μας, είναι μια τραγωδία μέσα στην τραγωδία.