Ο μύθος του “μαζί” στη μάχη με τον κορονοϊό

Η έλευση του κορονοϊού στην Ελλάδα πριν από 8 μήνες, ήταν φυσικό να δημιουργήσει μια “ψευδαίσθηση” ενότητας απέναντι σε μια πρωτοφανή απειλή. Η αλήθεια είναι ότι την πλησιάσαμε και η κοινή προσπάθεια είχε αποτελέσματα.

Η διαχείριση του κλεισίματος την Άνοιξη, ήταν -όπως αποδείχθηκε- μια πιο απλή υπόθεση σε σχέση με το άνοιγμα, η έγκαιρη λήψη αποφάσεων χωρίς πολιτικούς υπολογισμούς εκτιμήθηκε, οι πολίτες ανταποκρίθηκαν και η αντιπολίτευση κατέβασε τα όπλα, αντιλαμβανόμενη την κρισιμότητα της κατάστασης.

Το “μαζί” υπήρξε για λίγο, όσο και αν παρά τα υπονοούμενα που κρύβουν οι αναφορές για “εθνική προσπάθεια” και “κοινή απειλή” και αυτή η κρίση χτυπά με άλλη ένταση τους προνομιούχους και διαφορετικά τους μη προνομιούχους.

Διαφορετική είναι η πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, διαφορετικές οι οικονομικές αντοχές κάθε νοικοκυριού και επίσης το θρυλικό “cocooning”, άλλο είναι να το βιώνεις σε μια βίλα και άλλο σε ένα διαμέρισμα με δυο παιδιά, υποτιθέμενη τηλεκπαίδευση και τηλεργασία.

Η επίκληση στο “μαζί” συνεχίζεται και σήμερα στο δεύτερο και πιο επώδυνο lockdown, μετά το καλοκαίρι της χαλάρωσης και των απανωτών λαθών, που έχουν οδηγήσει το μη ενισχυμένο ΕΣΥ στα όριά του και κυρίως στο να μετράμε δεκάδες νεκρούς κάθε μέρα, γεγονός που σίγουρα δεν είναι για πανηγυρισμούς, παρά τη φωνακλάδικη διαφωνία κάποιων υπουργών.

Όμως σήμερα περισσότερο από ποτέ, φαίνεται ότι το “μαζί” είναι ένα μεγάλο ψέμα.

Τα παραδείγματα είναι πολλά, με τα περισσότερα να προέρχονται από την ίδια την κυβέρνηση που θα έπρεπε να υπηρετεί και όχι να χρησιμοποιεί την ενότητα που επικαλείται.

Τα θολά μηνύματα, που εκπέμπονται από ατοπήματα, όπως η πρωθυπουργική βόλτα στην Πάρνηθα, είναι απλώς πταίσματα, μπροστά στο business as usual που ακολουθείται σε όλους τους τομείς, πότε εν κρυπτώ και πότε φανερά.

Από αντιλαϊκούς νόμους για τους οποίους απαιτείται μάλιστα η μη αντίδραση λόγω πανδημίας, μέχρι διευθετήσεις για το σήμερα και το αύριο, όπως η συνεργασία με τη Cisco ή το ξεχαρβάλωμα των ΕΛΤΑ, είναι φανερό ότι η κυβέρνηση ενώ επικαλείται το “μαζί”, σχεδιάζει το αύριο επιχειρώντας να τηρήσει τις υποσχέσεις που έδωσε προ κορονοϊού στις δυνάμεις που τη στήριξαν.

Το “μαζί” φυσικά δεν ισχύει και γενικότερα, καθώς μια κρίση αποτελεί πάντοτε ευκαιρία όχι μόνο για πολιτικά κέρδη αλλά και για πραγματικά.

Για παράδειγμα, το καθυστερημένο πλαφόν στις τιμές των τεστ κορονοϊού, προκάλεσε την αντίδραση των ιδιωτικών εργαστηρίων, που με εξαιρετικά αντανακλαστικά απειλούν να σταματήσουν να λειτουργούν. Δεν είχαν κανένα πρόβλημα τους προηγούμενους μήνες όταν δεν υπήρχε έλεγχος στις τιμες, με πολλούς συμπολίτες μας να μην έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τεστ.

Δεν είναι η πρώτη φορά, που σε μια κρίση στην Ελλάδα, άλλοι πληρώνουν το λογαριασμό, άλλοι κερδίζουν και άλλοι ετοιμάζονται για ένα “μετά” προσαρμοσμένο και στην πράξη αλλά και ως αφήγημα στα μέτρα τους.

Το κρίσιμο ακόμα και τώρα, είναι η κυβέρνηση, που έχει την ευθύνη, να κάνει ό,τι χρειαστεί χωρις επικοινωνιακές φιοριτούρες για να συγκρατηθεί το κύμα της πανδημίας και να περιοριστούν οι απώλειες και να σχεδιάσει το πώς θα ενισχύσει όσους πραγματικά πλήττονται οικονομικά και όχι όσους ήδη ονειρεύονται πώς θα αβγατίσουν τις ήδη μεγάλες περιουσίες τους.

Αν δεν το κάνει, σε αντίθεση με το παρελθόν, που οι διάφοροι μαυραγορίτες έγιναν μέσω της λήθης, οι “υγιείς και αξιοπρεπείς” στυλοβάτες μιας νέας πραγματικότητας, τώρα οι ευθύνες θα καταλογιστούν.