Οι “εμείς” και οι “εσείς”

Είμαστε εμείς.

Και είσαστε εσείς.

Είμαστε οι ‘εμείς’.

Και είσαστε οι ‘εσείς’.

Ανάμεσά μας χάσκει μια τάφρος.

Απροσπέλαστη.

Γιατί οι ‘εμείς’ δεν πρόκειται ποτέ να συμπορευτούμε με ‘εσάς’.

Δεν σας θέλουμε, δεν σας αντέχουμε, σας σιχαινόμαστε, ούτε που να μας αγγίξετε, ούτε που να μας πλησιάσετε καν.

Από μακριά.

Σας νικάμε.

Άλλαξαν πια οι εποχές και σας νικάμε χαλαρά με το ένα χέρι δεμένο πίσω.

Όλα τα ιερά και τα όσια της μισαλλοδοξίας σας ψυχορραγούν μπροστά στα μάτια σας και εσείς τα κοιτάτε ανήμποροι.

Γιατί ανήμποροι είστε πια. Ο λόγος σας δεν περνάει, τις ιδέες σας τις συντρίβει ο χρόνος, έρχονται νέοι καιροί. Κι αυτοί οι νέοι καιροί σάς έχουν γραμμένους.

Και μην αρχίσετε πάλι τις αηδίες περί ‘διχαστικού λόγου’.

Χίλιες φορές διχαστικός λόγος παρά να περπατάμε αγκαζέ με ρατσιστές και με παλιόμουτρα σε αυτή τη ζωή.

Χίλιες φορές διχαστικός λόγος παρά να ανεχόμαστε τον ακροδεξιό σας λόγο, το μισογυνισμό σας την ομοφοβία και τη σκατίλα σας.

Χίλιες φορές διχαστικός λόγος παρά να ρουφάτε τον αέρα που αναπνέουμε, να ξερνάτε τη χολή σας στη μπουκιά μας.

Χίλιες φορές διχαστικός λόγος παρά να πατάμε πάνω στις κουράδες σας για να διαβούμε τον δικό μας δρόμο.

Εμείς είμαστε από άλλο ύφασμα κι όχι απ’ το ρετάλι το δικό σας.

Εμείς δε στήνουμε κρεμάλες, εμείς δεν λιθοβολούμε αθώους κι ένοχους, εμείς δεν λιντσάρουμε. Δεν ξεσκίζουμε τις σάρκες του πεσμένου, του αδύναμου, του άρρωστου, του κλέφτη, του κακού, του καλού, του μέτριου, του οποιουδήποτε.

Δεν χτυπάμε παιδιά.

Δεν τρομοκρατούμε ανθρώπους.

Δεν ασελγούμε.

Δεν βιάζουμε.

Δεν ρυπαίνουμε τον κόσμο με την παρουσία μας, δεν δηλητηριάζουμε τους γύρω μας με τη χωματερή της ψυχής μας.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Να τελειώνουμε κάποτε με αυτούς που προσπαθούν να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους για να δικαιολογήσουν τη δική τους αισχρότητα.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Δεν είμαστε όλοι ένας όχλος που επευφημεί τον δήμιο.

Δεν παθαίνουμε ονειρώξεις με μαρτυρικούς θανάτους απεργών πείνας, κρεμάλες στο Σύνταγμα, βασανιστήρια, φάλαγγες κι ακρωτηριασμούς.

Δεν ζητάμε όλοι αίμα και σπέρμα.

Δεν τρεφόμαστε όλοι από την τελευταία κραυγή ενός μελλοθάνατου.

Δεν είμαστε σαν εσένα.

Δεν θέλουμε τον ψόφο σου, δεν θέλουμε τον καρκίνο σου.

Αλλά θα σε πολεμάμε. Και θα σε νικάμε. Και σένα και τη μιζέρια σου.

Οχι γιατί είμαστε τίποτα σπουδαίοι. Μισοί άνθρωποι κι εμείς με ελαττώματα, με φθόνους και κακίες. Παλεύουμε με τραύματα που κακοφόρμισαν, διαταραχές που αυτονομήθηκαν, βάσανα που τραβούν ερήμην μας τον δικό τους δρόμο. Με σας στον ίδιο κόσμο ζούμε, στο ίδιο κράτος, στην ίδια κοινωνία χαροπαλεύουμε.

Ομως εκεί τελειώνουν οι ομοιότητές μας.

Ευτυχώς για εμάς.

Είστε όλοι εσείς οι βαρύμαγκες που δεν τολμάτε να επιτεθείτε στον πιο δυνατό: σκύβετε το κεφάλι, μαζεύετε τα κατουρημένα σας και φεύγετε με την ουρά στα σκέλια. Η λεία της αγέλης είναι ο αδύναμος, ο άρρωστος, το παιδί, ο ηλικιωμένος, η «αδερφή», το πρεζόνι, ο πρόσφυγας, η πόρνη, ο ζητιάνος, ο ανήμπορος, το αγοράκι στα φανάρια.

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Υπάρχουμε ‘εμείς’ και υπάρχετε ‘εσείς’. Εσείς που, αφού σκοτώσετε τον άλλον στο ξύλο, καταδικάζετε τη «βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Εκτός αν προέρχεται από εσάς.

Τέλειωσε πια η παντοκρατορία σας. Την τέλειωσε η πρόοδος, την τέλειωσαν οι αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την τέλειωσε το αύριο που κάποιοι χτίζουν με το αίμα της ψυχής τους.

Τέλειωσε πια η παντοκρατορία σας.

Κι εσείς τελειώσατε μαζί της.

«Ηταν οι καλύτεροι καιροί, ήταν οι χειρότεροι καιροί, ήταν τα χρόνια της σοφίας, ήταν τα χρόνια της ανοησίας, ήταν η περίοδος της πίστης, ήταν η περίοδος της δυσπιστίας, η εποχή του Φωτός και η εποχή του Ζόφου, ήταν η άνοιξη της ελπίδας και ήταν ο χειμώνας της απόγνωσης, είχαμε μπροστά μας τα πάντα, είχαμε μπροστά μας το τίποτε, πηγαίναμε όλοι ίσια στον Παράδεισο, πηγαίναμε όλοι ίσια στο αντίθετό του».

Κάρολος Ντίκενς, «Ιστορία δύο πόλεων»

Είναι οι καλύτεροι καιροί, είναι οι χειρότεροι καιροί. Αλλά δεν θα τους ζήσουμε μαζί.

Σε αυτή τη δυστοπική κοινωνία της σιωπηρής συναίνεσης, θα μας βρείτε απέναντί σας.