Η ώρα των προβλέψεων;

Υπάρχουν δύο (βασικοί) τρόποι να επιχειρήσει κανείς μια κάποια “πρόβλεψη” εκλογικού αποτελέσματος: να κάνει προβολή “επιθυμιών” ή να δοκιμάσει προβολή “αριθμών, τάσεων και της διαμορφούμενης πραγματικότητας”.

Εδώ και αρκετούς μήνες, σημαντική μερίδα μέσων ενημέρωσης, αναλυτών, αλλά και κεντρικών στελεχών της αντιπολίτευσης ασκείται μετ’  επιτάσεως κυρίως στο πρώτο. Για να είμαστε ειλικρινείς και για να μην αδικήσουμε κανέναν, το “εργαλείο” που συνέδραμε για να πληθύνουν οι “Κασσάνδρες”, να προεξοφληθούν καταστάσεις και να στηθούν καυδιανά δίκρανα πριν την ώρα τους ήταν οι δημοσκοπήσεις.

Όμως, εκτός από τις δημοσκοπήσεις “per se” υπάρχει και η ερμηνεία τους. Οι περισσότεροι, για προφανείς λόγους σκοπιμότητας, απέφυγαν να υιοθετήσουν το κλισέ περί “φωτογραφίας της στιγμής” και τις μετέτρεψαν σε πολιτικό “λάστιχο”.

Οι εντυπώσεις που καλλιεργήθηκαν περί καταστροφής της οικονομίας, “τιμωρίας” για τη Συμφωνία των Πρεσπών και συντριβής μετά την τραγωδία στο Μάτι, οδηγούσαν εύκολα και εύλογα (;)  αρκετούς στο να προβλέψουν πως η εκλογική διαδικασία θα μεταβαλλόταν σε έναν υγιεινό περίπατο για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τα περί “εκκωφαντικής ήττας” και πολιτικού τσουνάμι με την εντολή “να φύγει ο Τσίπρας” ακριβώς πάνω σε αυτό το κλίμα στηρίχθηκαν.

Φτάσαμε λίγα εικοσιτετράωρα πριν τις κάλπες και αυτό το “αίσθημα” είναι, πλέον, αδύναμο και μάλλον εκτός πραγματικότητας.

Γράφει ο Δημήτρης Μαύρος (πρόεδρος της MRB) στην ανάλυσή του για τη δημοσκόπηση που δημοσίευσε, το Σάββατο, η εφημερίδα “Τα Νέα” (6,5% προβάδισμα της Ν.Δ στην Πρόθεση Ψήφου): “Με βάση τις αναγωγές της αδιευκρίνιστης ψήφου, η διαφορά των δύο κομμάτων βαίνει μειούμενη (σ.σ γραμμικά, όπως, μάλιστα, εξηγεί)… αν ο επιμερισμός της γίνει με βάση την επιστροφή της στο εκάστοτε κόμμα προέλευσης τότε η διαφορά μειώνεται στο 5%”. Και καταλήγει ο έμπειρος δημοσκόπος: “Οφείλουμε να είμαστε προσεκτικοί μέχρι την τελευταία ημέρα πριν τις εκλογές, καθώς η εμπειρία των τελευταίων ετών έχει δείξει ότι το τοπίο διαμορφώνεται ακόμα και την ημέρα της εκλογικής διαδικασίας”.

[Σημειώνω για καλύτερη κατανόηση πως το περιθώριο σφάλματος στις μετρήσεις είναι συν ή πλην 2-2,5%- αυτό εξηγεί το εύρος των ανατροπών που μπορεί να συμβούν…]

Συμπληρώνει ο Στράτος Φαναράς ( Metron Analysis) πλάϊ στη δική του μέτρηση που δημοσιεύτηκε στο “Βήμα της Κυριακής” (διαφορά υπέρ της Ν.Δ 6,7%): “Η τελευταία εβδομάδα θα είναι αποφασιστική για τους τελικούς συσχετισμούς που θα καταγραφούν στις κάλπες… σ’  αυτές για τις ευρωεκλογές διαμορφώνεται το τελευταίο δίμηνο ένα τοπίο που θα επιδέχεται ίσως αρκετές ερμηνείες μακριά από εικόνες απόλυτης καταστροφής ή απόλυτης επικράτησης”.

Δεδομένου ότι οφείλουν να “υπηρετήσουν” την δημοσιευμένη “ερμηνεία” των μετρήσεών τους, σαφέστεροι δεν θα μπορούσαν να γίνουν!

Σε μια άλλη ανάλυση, ο διευθυντής του σκληρά αντιπολιτευόμενου “Βήματος” – εμπειρότατος και πάντοτε προσεκτικός- Αντώνης Καρακούσης, επισημαίνει: “ Ο Πρωθυπουργός σηκώνει το βάρος (σ.σ της καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ), αυτός είναι το κεντρικό πρόσωπο, γύρω απ΄αυτόν κινούνται όλοι, το μήνυμα είναι ευκρινές, σαφές, ενιαίο και σκληρά στοχευμένο πάνω στον βασικό πολιτικό και ιδεολογικό αντίπαλο. Από την άλλη πλευρά, γίνεται φανερό ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανώς πάσχει. Το στρατήγημα μοιάζει να έχει χαθεί, το στράτευμα είναι ασυντόνιστο, οι δυνάμεις κατακερματισμένες, πνιγμένες στις πολλές προσωπικές φιλοδοξίες και το μήνυμα, παρότι πολιτικά καθαρό, κοινωνικά είναι θολό, στηριγμένο μόνο στην προσδοκία και την προοπτική της εξουσίας”. Επίσης, σαφέστερο δεν γίνεται…

Όλο το προηγούμενο διάστημα ουδείς αμφισβήτησε -ούτε και τώρα, λίγες μέρες πριν τις εκλογές- το προβάδισμα της Ν.Δ. Όποιος φοβάται να χάσει τα λεφτά του, στην πρωτιά της Ν.Δ θα ποντάρει. Αυτό είναι και το λογικότερο και το πιθανότερο.

Όπως, όμως, σημείωνα απ΄ αυτές τις στήλες του News 24/7 πριν καιρό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μια και μοναδική προσδοκία για το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής: μεγάλη διαφορά υπέρ της Ν.Δ που θα δημιουργήσει “ρεύμα” και θα του επιτρέψει να διεκδικήσει την κοινοβουλευτική αυτοδυναμία στις κάλπες του Οκτωβρίου (…ή του Ιουνίου, θα συμπλήρωνα, όπως επίσης ανέφερα σε παλαιότερο άρθρο). Οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα δεν είναι βολικό για τον ίδιο, ενώ σε κάποιες πιθανές εκδοχές θα μπορούσε να ισοδυναμεί με σοβαρό πολιτικό πρόβλημα.

Από την άλλη, ο Αλέξης Τσίπρας έχει μεγαλύτερη γκάμα επιλογών. Έχοντας προεξοφλήσει οι επικοινωνιακοί “εγκεφαλοι” της Ν.Δ την εκλογική του συντριβή και τη “νέμεση” του εκλογικού σώματος για …“όσα δεινά επισώρευσε στον τόπο”, εάν επαληθευτεί η επιφυλακτικότητα των δημοσκόπων, το πρόβλημα δεν θα περάσει το κατώφλι της Κουμουνδούρου και του Μεγάρου Μαξίμου αλλά θα “τρυπώσει” σαν σαράκι στα γραφεία του Μοσχάτου.

Ο Δημήτρης Μαύρος (MRB), επιγράφει το άρθρο που προανέφερα “Παροχές και όχι λάθη, το ζητούμενο”. Είναι προφανές που απευθύνεται.

Όσοι νόμιζαν πως οι κάλπες θα κριθούν μεταξυ “Πολλακιάδας”, κυβερνητικών ευθυνών για το Μάτι και διακοπών του Πρωθυπουργού στο κότερο Παναγοπούλου, αντιλαμβάνονται καθυστερημένα πως “it’s the economy stupid”. Δεν είχαν καταλάβει πως το τοξικό αυτό κλίμα συσπείρωνε ένα εκλογικό ακροατήριο που ήταν δεδομένα εναντίον της κυβέρνησης (και είτε συνειδητά, είτε εξ αντανακλάσεως υπέρ της Ν.Δ), ελάχιστα έως και καθόλου, ωστόσο, επηρέαζε εκείνο το τμήμα των ψηφοφόρων που δεν έχουν πεισθεί πως “ο Τσίπρας πρέπει να φύγει” και, κυρίως, τους αναποφάσιστους με εκλογική προέλευση από το κυβερνών κόμμα, οι οποίοι είναι, ως γνωστόν, και οι συντριπτικά περισσότεροι.

Εν τέλει, εκείνοι που εκτιμούσαν πως ο Αλέξης Τσίπρας θα πήγαινε στις εκλογές με τα χέρια κατεβασμένα και έτοιμος να παραδώσει τα κλειδιά του Μαξίμου, αποδεικνύονται πολιτικά μεταξεταστέοι ακόμα και για τα μητρώα νέων στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τα θετικά μέτρα και οι κοινωνικές παροχές δεν ήταν μια ευκαιριακή απόφαση του Πρωθυπουργού υπό το κράτος προεκλογικού πανικού. Ήταν μια εξ’ αρχής οργανωμένη πολιτική δράση, ένα σχέδιο που ήθελε το κυβερνών κόμμα να φτάνει σε εκλογικό χρόνο με τη δυνατότητα να παρουσιάσει άμεσα εφαρμόσιμες και υλοποιήσιμες παροχές.

Απέναντι σε ένα θολό κυβερνητικό αφήγημα της Ν.Δ, με αιχμές που, αν μη τι άλλο, προβλημάτισαν και ανησύχησαν πολλούς το τελευταίο διάστημα (13η σύνταξη, Υγεία, ασφαλιστικό κ.ά), η κυβέρνηση έδωσε “εδώ και τώρα” αυτά που μπορούσε να επιστρέψει από την αφαίμαξη των πολιτικών του 3ου μνημονίου.

“Εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν” -και επικοινωνιακά άριστα “αμπαλαρισμένα”- από τη μία, “ίσως, θα δούμε, εάν μας μειώσουν τα πρωτογενή πλεονάσματα κ.ο.κ”, από την άλλη.

Κάπως έτσι ο (κατά την κριτική της Ν.Δ)  “περίκλειστος” του Μαξίμου που τον προστατεύουν τα ΜΑΤ και φοβάται να έρθει σε επαφή με τον κόσμο, μετατράπηκε (ξανά) σε σκληρό campaigner που αναλαμβάνει ρίσκα και σηκώνει το γάντι. Είναι γνωστό πως ο ρόλος αυτός και αρέσει και απελευθερώνει τον Αλέξη Τσίπρα. Άλλωστε, το γνώριζε και το γνωρίζει. Κατά βάση, μόνος του θα χάσει, ή μόνος του θα κερδίσει το πολιτικό στοίχημα των ευρωεκλογών αλλά, ακόμα περισσότερο, των εθνικών εκλογών.

Οι δημοσκοπήσεις, λιγότερο, και οι δημοσκόποι, περισσότερο, λοιπόν, έχουν αρχίσει να “διορθώνουν” με αριθμούς και ποσοστά μια εικόνα που φαινόταν πως δεν ήταν ακριβής εδώ και καιρό. Το ζήτημα είναι τι θέλει να πιστέψει κανείς.

Αυτό δεν σημαίνει πως έχει κριθεί κάτι. Πάντοτε, η Ν.Δ έχει μαζί της τις πιθανότητες να κερδίσει την μάχη των ευρωεκλογών. Αυτή είναι ίσως η “ευχή” αλλά και η “κατάρα” της λίγο πριν το νήμα της κάλπης. Θα είναι “ευχή” εάν το αποτέλεσμα μπορεί να ερμηνευθεί με βολικό τρόπο, θα είναι, όμως, “κατάρα” εφόσον αισθανθεί πολύ κοντά το χνώτο του αντιπάλου της.

Το ίδιο ισχύει, αν και σαφώς λιγότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το ίδιο ισχύει και για τις εταιρείες δημοσκοπήσεων. Θα έχουν κι αυτές πολλά να πουν για όσα αποτύπωσαν τους τελευταίους μήνες. Και εάν οι εξηγήσεις και “συγγνώμες” του 2015 ήταν σχετικά εύκολες, τώρα δεν θα είναι…