Το group “Παλαμάς Καρδίτσας” στο Facebook μάς υπενθυμίζει σε ποια χώρα ζούμε

Γνωρίζουμε όλοι λίγο πολύ τι έχει συμβεί στη Θεσσαλία;

Ναι. Ή τουλάχιστον γνωρίζουμε σε έναν βαθμό, μιας και η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη από αυτή που νομίζουμε.

Κατανοούμε όλοι ότι το επιτελικό κράτος απέτυχε να ενεργοποιήσει τους μηχανισμούς έκτακτης ανάγκης και πως για ακόμη μια φορά δεν κατάφερε να προειδοποιήσει τους πολίτες ότι έρχεται το κακό;

Ελπίζω να το κατανοούμε, μιας και οι εικόνες απ’ τα διαλυμένα χωριά της -θαμμένης στα λασπόνερα Θεσσαλίας- μαρτυρούν ότι τα πράγματα δύσκολα θα μπορούσαν να πάνε χειρότερα.

Έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει στον Παλαμά και γνωρίζοντας ποιο είναι το μέγεθος της περιοχής, μου γεννώνται οι εξής απορίες:

Πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα εάν η κακοκαιρία και τα πλημμυρικά φαινόμενα χτυπούσαν μια περιοχή μεγαλύτερη σε έκταση, μια περιοχή με περισσότερους κατοίκους;

Τι θα γινόταν εάν αυτό συνέβαινε σε μια πόλη εκατοντάδων χιλιάδων κατοίκων;

Δεν θέλω καν να το σκεφτώ…

Πέντε 24ωρα μετά το ξεκίνημα της τραγωδίας, στην πλειονότητά τους οι κάτοικοι των πληγέντων περιοχών παραμένουν εγκαταλελειμμένοι και αβοήθητοι, με την κυβέρνηση να ψάχνει δικαιολογίες για τα αδικαιολόγητα.

Αυτοί οι άμοιροι άνθρωποι, που βιώνουν τον πόνο, το πένθος και την καταστροφή, καλούνται τώρα να στηρίξουν ο ένας τον άλλον, με ό,τι μέσο έχουν στη διάθεσή τους και με όσες δυνάμεις τους έχουν απομείνει.

Πρόκειται για μια μια τραγωδία κοινωνική, με τους ανθρώπους να μετρούν κάθε είδους απώλεια, ενώ την ίδια στιγμή αγωνιούν για τους αγνοούμενους και πενθούν για τους νεκρούς.

Πρόκειται για μια τραγωδία οικολογική, με τον αριθμό των νεκρών ζώων να παραμένει άγνωστος.

Πρόκειται ακόμη για μια τραγωδία οικονομική, με τον αντίκτυπο να είναι τεράστιος για τις ζωές και το μέλλον των πληγέντων, οι οποίοι από εδώ και στο εξής θα πρέπει να βρουν τρόπο να ζήσουν αξιοπρεπώς και να επιβιώσουν.

Οι συνέπειες για το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν θα είναι τεράστιες, ενώ μακροπρόθεσμο θα είναι το πλήγμα για τις συγκομιδές, για τους τόνους σιτηρών και τις σοδειές που χάθηκαν και θα χαθούν τα επόμενα χρόνια, για το 1.000.000 πλημμυρισμένα στρέμματα, για την ολοκληρωτική καταστροφή υποδομών, περιουσιών και γεωργοκτηνοτροφικών εξοπλισμών.

Ωστόσο, την ίδια στιγμή υπάρχει και ένας ακόμη αντίκτυπος. Ο ψυχολογικός.

Πόσο μεγάλο τραύμα δημιουργείται στην ψυχή σου, βλέποντας αυτό που συμβαίνει στη Θεσσαλία; Πόσο μεγάλος είναι ο πόνος στον ψυχισμό σου, όταν νιώθεις ανήμπορος να σώσεις τον εαυτό σου και τους γύρω σου, όταν έχεις πια συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η Πολιτεία αδιαφορεί παντελώς για τη ζωή σου και τις ζωές όλων μας;

Σε μια χώρα-μπανανία, με μια κυβέρνηση εξοργιστικά απούσα, που εμφανίζεται μόνο για να κουνήσει το δάχτυλο της ατομικής ευθύνης, η μοναδική πλέον ελπίδα είναι η αλληλεγγύη.

Η αλληλεγγύη από τον άνθρωπο προς τον άνθρωπο. Η αλληλεγγύη από τον άνθρωπο προς τον απαρηγόρητο, τον αδύναμο, τον αβοήθητο.

Ένα σκρολάρισμα στο group “Παλαμάς Καρδίτσας” στο Facebook αρκεί για να μάς υπενθυμίσει σε σε ποια χώρα ζούμε.

Άνθρωποι σε σοκ, οι οποίοι συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να ζητούν απεγνωσμένα βοήθεια. Συγγενείς αγνοουμένων που αναζητούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Εγκλωβισμένοι που κάνουν εκκλήσεις για νερό, φαγητό και είδη πρώτης ανάγκης.

Άνθρωποι που εκλιπαρούν για βοήθεια, αλλά δεν υπάρχει σχεδόν κανείς εκεί για να τους βοηθήσει, παρά μόνο οι άνθρωποι της αλληλεγγύης.

Ένα σκρολάρισμα στο group “Παλαμάς Καρδίτσας” στο Facebook αρκεί για να κατανοήσουμε πως δυστυχώς ατυχήσαμε, μιας και εν έτει 2023 είμαστε παντελώς μόνοι, είμαστε πολίτες μιας εγκαταλελειμμένης από την Πολιτεία χώρας, είμαστε άνθρωποι στο έλεος της τύχης και της ατυχίας μας.

Το μόνο που μας έχει απομείνει είναι η αλληλεγγύη. Τίποτε άλλο.