Πρόβα μεγάλου συνασπισμού από τον Τσίπρα

Τι άλλο θα μπορούσε να πει ο πρωθυπουργός μιας χώρας, όπου ένα μεγάλο- το μεγαλύτερο- μέρος του επιχειρησιακού σχεδίου εξόδου από τα μνημόνια εξαρτάται από την πολιτική σταθερότητα μιας άλλης χώρας; Προφανώς ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, αφού συζήτησε με τον Εμανουέλ Μακρόν, έπραξε αυτό που όφειλε. Συμβούλευσε τον Μάρτιν Σούλτς να σχηματίσει κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού με τους χριστιανοδημοκράτες της Μέρκελ. Κάποιοι στην Ελλάδα θεωρούν ότι η πρωτοβουλία του πρωθυπουργού, όχι του όποιου πρωθυπουργού αλλά της πρώτης φοράς Αριστερά, δεν συνάδει με τη γενικότερη αντίληψη που κυριαρχεί στο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουν άδικο, αν και ακόμα και αυτοί θα πρέπει σιγά- σιγά να αρχίσουν να συνηθίζουν στην ιδέα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που ήξεραν «δεν υπάρχει». Το είπε άλλωστε ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξη τύπου στη ΔΕΘ, απευθυνόμενος στην κριτική που του ασκείται εκ μέρους της Νέας Δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τα «γιαουρτώματα» και τα «τραπεζάκια έξω», της «μαγκιάς» και του «όλα τα σφάζω και όλα τα μαχαιρώνω» ώστε να μην επιστρέψει η Δεξιά, όπου να ναι θα μας αφήσει χρόνους. Αν με ρωτάτε προσωπικά, πολύ καλά θα κάνει ο πρωθυπουργός. Και άργησε θα έλεγα. Ωστόσο ας περιμένουμε, γιατί συνήθως στο χώρο της Αριστεράς οι παρέες είναι αυτές που τελικά καθορίζουν τις αποφάσεις. Πάντως η δημοσιοποίηση, από κυβερνητικούς κύκλους, του περιεχομένου της συνομιλίας του Αλέξη Τσίπρα με τον ηγέτη των Σοσιαλδημοκρατών, έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον. Κυρίως, όχι τόσο γιατί το μέλλον της ευρωζώνης και της Ευρώπης εξαρτάται από τον σχηματισμό κυβέρνησης στη Γερμανία, αλλά γιατί ο πρωθυπουργός αφήνει μια χαραμάδα ανοιχτή για τις όποιες εξελίξεις προκύψουν στο μέλλον στην Ελλάδα. Όταν η «αβεβαιότητα» σε οδηγεί να πάρεις «προς όφελος των πολλών» και όχι αποκλειστικά των ιδεών σου, γιατί να μην κάνεις το ίδιο και σε κάτι αντίστοιχο στη χώρα σου; Αν ο πρωθυπουργός δεν ήθελε να διαρρεύσει η… υπέρβαση του δεν θα το μαθαίναμε. Το ότι όμως το μάθαμε, κάτι σημαίνει.

Ασφαλώς κάτι τέτοιο προκαλεί ανατριχίλα στο ΣΥΡΙΖΑ και ναυτία στη Νέα Δημοκρατία. Απολύτως φυσιολογικό θα έλεγα, ιδίως με τα στερεότυπα που κυριαρχούν δεκαετίες τώρα στα πολιτικά πράγματα με τους «κακούς» και τους «καλούς».  Ίσως μάλιστα ένας τέτοιος «ιστορικός συμβιβασμός», να μην είναι καν στο μυαλό του πρωθυπουργού.  Κι αυτό είναι το πιο πιθανό. Δεν μπορώ να φαντασθώ τον Παύλο Πολάκη να κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τον Άδωνι Γεωργιάδη. Τέλος πάντων, ακόμα κι αν πάρουμε ως δεδομένο ότι αυτά που είπε ο πρωθυπουργός στον ηγέτη των σοσιαλδημοκρατών, για να βγάλει την… υποχρέωση στη Μέρκελ, ακόμα και σ’ αυτή την περίπτωση, είναι λάθος να επικρίνεται ως «κωλοτούμπας». Και είναι διπλό λάθος όταν αυτό λέγεται από την φιλελεύθερη οπτική γωνία. Διότι όταν ο αντίπαλος σου κάνει ένα βήμα προς την πλευρά σου, έστω κι αν δεν το πιστεύει και το κάνει από ανάγκη, κι εσύ αντί να τον περιμένεις κάνει ένα βήμα πίσω, αυτό σημαίνει ότι εκχωρείς ένα μέρος των αρχών σου. Αυτό καλό είναι να το θυμόμαστε όσοι βρισκόμαστε στην απέναντι όχθη από αυτήν που βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με αυτό που είχε πει ο Σουν Τζου: «Φτιάξε μια χρυσή γέφυρα για να μπορέσει να περάσει ο εχθρός σου υποχωρώντας».

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος.