Η σκούπα στα γυναικόπαιδα και ο Ξένιος ρατσισμός

Στην Αρχαία Ελλάδα η φιλοξενία θεωρείτο πράξη αρετής. Τους ξένους προστάτευαν ο Ξένιος Δίας και η Αθηνά η Ξενία, όπως και οι Διόσκουροι Κάστωρ και Πολυδεύκης. Υπήρχε θεία απαίτηση για την περιποίηση των ξένων και εθεωρείτο αμάρτημα η κακή αντιμετώπισή τους.

Τυχαία η επιλογή του ονόματος “Ξένιος Δίας” και για την επιχείρηση “νόμος και τάξη” στην περιοχή των Εξαρχείων; Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν άρχισε να μπαίνει σε εφαρμογή το 2012 το περιβόητο σχέδιο του τότε υπουργού Προστασίας του Πολίτη Νίκου Δένδια. Αυτό που εφαρμόζει τώρα και ο κ. Χρυσοχοϊδης με τη στρατιωτικού τύπου “σκούπα” στο “άβατο”.

Το σχέδιο ήθελε γενικευμένους ελέγχους πρωτίστως στην πόλη της Αθήνας με κύριο στόχο τους μετανάστες χωρίς νόμιμα έγγραφα. Τότε είχε οδηγήσει σε χιλιάδες συλλήψεις και κρατήσεις. Μετά τη σύλληψή τους οι μετανάστες οδηγούνταν στα αστυνομικά τμήματα της Αθήνας για ταυτοποίηση των στοιχείων τους. Στοιβάζονταν σε άθλια κελιά. Σε περίπτωση που δεν είχαν νόμιμη άδεια παραμονής ή κατείχαν πλαστά έγγραφα ταυτότητας, κρατούνταν συστηματικά στα αστυνομικά τμήματα της πόλης ή μεταφέρονταν σε κλειστά κέντρα κράτησης όπως το κολαστήριο της Αμυγδαλέζας. Η χώρα μας εκείνη την εποχή είχε δεχθεί κατακραυγή για τις συνθήκες κράτησης στα Α.Τ. και για τη διαχείριση του μεταναστευτικού η οποίο είχε -κυρίως- κατασταλτικό χαρακτήρα.

Η νέα κυβέρνηση της ΝΔ επανέρχεται στο σκληρό πρόσωπο της καταστολής περισσότερο τώρα για επικοινωνιακούς λόγους. Προφανώς και ξεκινά από την “εύκολη επιλογή”, εκείνη των μεταναστών. Τα Εξάρχεια ήταν και προεκλογικά ο “μέγας εχθρός” με τη βοήθεια φυσικά των φιλικά προσκείμενων στην κυβέρνηση, ΜΜΕ, και οι αθρόες συλλήψεις γίνονται πάλι μια στρεβλή “κανονικότητα”. Στρεβλή γιατί αφορούν κατά κύριο λόγο σε γυναικόπαιδα και γιατί το ναρκεμπόριο στα Εξάρχεια και στα πέριξ, ζει και βασιλεύει. Και μη μου πείτε πως οι ναρκέμποροι είναι άγνωστοι στις Αρχές.

Η διαφορά σήμερα σε σχέση με το ’12, είναι πως η νέα κυβέρνηση ΝΔ ούτε κλειστά κέντρα κράτησης μπορεί να δημιουργήσει, ούτε να προχωρήσει σε διωγμό των ανθρώπων που έχουν χαρτιά και δικαιώματα. Αυτό γιατί υπάρχει συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία και γιατί η χώρα μπορεί να δεχθεί κυρώσεις που θα βλάψουν κατά κύριο λόγο την αξιοπιστία και την εικόνα της.

Το αστυνομοκρατούμενο κράτος βέβαια που είναι έτοιμο να “δείξει” τα δόντια του με τρόπο “χολιγουντιανό” ανά πάσα ώρα και στιγμή, αφενός διολισθαίνει στο να παραβεί το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο προς τη διαχείριση του μεταναστευτικού και αφετέρου, αποσκοπεί εσκεμμένα στο να δημιουργήσει κοινωνική πίεση.

Το δόγμα “νόμος και τάξη”, είναι στην πραγματικότητα “φόβος και τάξη”.

Από την άλλη οι δυνάμεις που πιστεύουν βαθύτατα στα ανθρώπινα δικαιώματα οφείλουν να βγουν μπροστά και να δώσουν νέες μάχες βάζοντας τώρα φρένο στην αστυνομική αυθαιρεσία κατά μεταναστών και προσφύγων και στις ρατσιστικές διατυπώσεις από στελέχη της ΕΛΑΣ.

Γιατί είναι ξεκάθαρο πως εδώ έχουμε και πάλι μια “κατασκευή εχθρού” με την επικοινωνιακή διασύνδεση των προσφύγων και των μεταναστών με τον ευρύτερο χώρο στον οποίο αναπτύσσονται έκνομες πράξεις. Το επιχείρημα όμως του δήθεν εντοπισμού ναρκωτικών ουσιών στις καταλήψεις αποδείχθηκε φιάσκο. Και στα τέσσερα κτίρια που ελέγχθησαν δεν βρέθηκε τίποτα, ενώ ο μόνος “παραβατικός” που προσήχθη ήταν ένας αντιεξουσιαστής 41 ετών, ο οποίος είχε συλληφθεί το 1995 κατά την πρώτη αστυνομική εισβολή σε πανεπιστημιακό άσυλο στο Πολυτεχνείο. Αυτό που πλέον καταργήθηκε.

Από εκεί και πέρα κατά τη χθεσινή επιχείρηση εντοπίστηκαν 143 μετανάστες, γυναίκες και παιδιά στη πλειοψηφία τους (57 άνδρες, 51 γυναίκες και 35 ανήλικοι υπήκοοι Ιράν, Ιράκ, Αφγανιστάν, Ερυθραίας και Τουρκίας), εκ των οποίων οι 133 βρίσκονται σε διαδικασία ασύλου και θα μεταφερθούν σε ξενοδοχεία μέχρι να καθοριστεί το μέλλον τους.

Ποιο μέλλον όμως; Οι άνθρωποι “σκουπίδια και σκόνη” κατά τον κ. Μπαλάσκα, είναι τα πραγματικά θύματα της μεταναστευτικής τραγωδίας. Είναι οι απόκληροι, οι φυγάδες του πολέμου, οι οποίοι εδώ και τόσα χρόνια περιμένουν μια αλλαγή. Και όσο η Ευρώπη σφυρίζει κλέφτικα αφήνοντας κόσμο να θαλασσοπνίγεται και να περιμένει στη μέση της Μεσογείου πάνω σε ένα καράβι, ή σε ένα κέντρο φιλοξενίας σε κάποιο ελληνικό νησί, κάποιοι έρχονται να παίξουν παιχνίδια επικοινωνίας με πρόσχημα την κάθαρση των Εξαρχείων.