Όταν πέφτουν τα φώτα, βγαίνει ο Άδωνις…

Τώρα που οι προβολείς χαμηλώνουν και τα πανηγύρια αρχίζουν να κοπάζουν, μήπως είναι ώρα να δούμε στα σοβαρά τι κομίζει η επικράτηση Μητσοτάκη στη Νέα Δημοκρατία;

Ούτως ή άλλως, τα των παρενεργειών σε Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ τείνουν να εξαντληθούν. Βοηθούντων στελεχών και των δύο κομμάτων, ήδη το εμπεδώσαμε: ο χώρος του κέντρου – ο χαρακτηρισμός νομίζω αποδίδει ακριβέστερα την πολιτική διάταξη από τα περί “κεντροαριστεράς” – πληρώνει το τίμημα της στρατηγικής σύμπλευσής του με την πολιτική Σαμαρά. Μόνο με μια τομή, που θα σηματοδοτήσει ριζική αλλαγή προσανατολισμού, θα χαλαρώσει η λαβή  του Κυριάκου και θα ανακοπούν οι τάσεις “αναχωρητισμού”.

Πάμε, λοιπόν, Νέα Δημοκρατία… Ασχέτως της θέσης που επιλέγουν να πάρουν στην κλίμακα… ενθουσιασμού, οι περισσότεροι αναλυτές συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης  αλλάζει το τοπίο, επειδή μετακινεί το κόμμα στο κέντρο και διευρύνει τα όρια επιρροής της ΝΔ.

Ωραίο να το λες, ωραιότερο ακόμα να το αποδεικνύεις… Η πολιτική γεωγραφία, άλλωστε, δεν είναι θέμα διάθεσης… Ούτε καν βούλησης… Για να μετακινηθεί, επί παραδείγματι, η δεξιά στην κεντροδεξιά, δεν φθάνει να ενώσουν τις δυνάμεις και τις φιλοδοξίες τους ο Άδωνις με τον Χατζηδάκη. Χρειάζεται κάτι επιπλέον: η υιοθέτηση ενός πλέγματος θέσεων και αξιών, που δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι αποτελούν κοινή περιουσία όλων όσοι αυτή τη στιγμή χειροκροτούν τη μετάβαση της ΝΔ στη γη της (κεντρώας) επαγγελίας.

Ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι…

Ο Κυριάκος είναι ένας πολιτικός με σχετικά καθαρή ταυτότητα: νεοφιλελεύθερος στην οικονομία, φιλελεύθερος σε μια ορισμένη κατηγορία κοινωνικών ζητημάτων, προσανατολισμένος πολιτικά στο ρεύμα της ευρωπαϊκής κεντροδεξιάς.

Ο Άδωνις, αντιθέτως, δεν είναι κεντροδεξιός, ακόμα κι αν ο ίδιος νομίζει – το λέει άλλωστε δημόσια και τακτικά – ότι η κεντροδεξιά είναι ένα σέικερ, στο οποίο για να πετύχει το κοκτέιλ, αρκεί να αναδεύσεις κάτι από τη δεξιά και κάτι από το κέντρο.

Ο Άδωνις είναι νεοφιλελεύθερος στην οικονομία – εδώ αρχίζει και τελειώνει η εγγύτητά του με τον Μητσοτάκη, τον Χατζηδάκη, τον Δένδια ή όποιον άλλον – βαθιά συντηρητικός στην αντιμετώπιση των κοινωνικών ζητημάτων, χωρίς ανοχές στα εθνικά ή στα μεταναστευτικά, προσανατολισμένος μόνιμα σε μία original εκδοχή της Δεξιάς στην Ελλάδα, που θρέφει ιστορικά η αντιπαλότητα με την Αριστερά.

Ας το πάρουμε από την αρχή: για να μετακινήσει ο Κυριάκος το κόμμα στην κεντροδεξιά δεν αρκεί να το δηλώσει. Χρειάζεται να σπάσει μία ολόκληρη δέσμη στερεοτύπων και αγκυλώσεων, που κρατούν την ελληνική δεξιά προσκολλημένη σε μια φοβική αντίληψη αντιμετώπισης του σύγχρονου  κόσμου. Τα παραδείγματα αφθονούν: η στάση των περισσοτέρων βουλευτών της ΝΔ στο Σύμφωνο Συμβίωσης και το πελατειακό δέος που καθορίζει τη σχέση τους με την εκκλησία, δείχνουν ότι ο κεντρώος άνεμος που πνέει στη Συγγρού μπορεί να αποδειχθεί φρέσκος κοπανιστός αέρας.

Το κυριότερο ωστόσο – κι αυτό δεν αφορά μόνο τον Άδωνι, αλλά τον ίδιο τον Κυριάκο – είναι ότι ο χώρος του κέντρου δεν είναι μία πολιτική και κοινωνική περιοχή ανεπηρέαστη από τις εξελίξεις. Σήμερα, όπου στα μεγάλα θύματα της κρίσης δεν συγκαταλέγονται μόνο πρώην αδύναμοι που φτωχοποιήθηκαν, αλλά και οι κοινωνικές ομάδες που απάρτιζαν τον κάποτε εύρωστο μεσαίο χώρο, για να απευθυνθείς στο κέντρο χρειάζεσαι αντίληψη κοινωνικής δικαιοσύνης, το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, απ’ ό, τι κομίζουν οι νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες και οι απορρυθμίσεις που βαφτίζονται μεταρρυθμίσεις.

Υπό αυτή την έννοια, η μετακίνηση της ΝΔ στην κεντροδεξιά απαιτεί πολύ περισσότερα από τη συγκατοίκηση στο ρετιρέ του κόμματος τυπικών δεξιών  και δεξιών που βλέπουν προς το κέντρο. Η επικράτηση Μητσοτάκη μπορεί να αναπτερώνει τον κομματικό πατριωτισμό, δεν δίνει ωστόσο απάντηση στο ερώτημα ποια ακριβώς πολιτική έχει ανάγκη η κοινωνία και η χώρα.

Προφανώς, λύσεις υπάρχουν… Στη Συγγρού, για παράδειγμα, κεντροδεξιοί και καραμπινάτοι δεξιοί έχουν κάθε άνεση να υιοθετήσουν την άποψη του Άδωνι, που επαναλαμβάνει με κάθε ευκαιρία ότι “η χώρα θα επιστρέψει στην κανονικότητα, όταν θα επιστρέψει και στις πολιτικές Σαμαρά”. Μπορεί φυσικά να το κάνουν… Το μόνο πρόβλημα είναι ότι ο επίζηλος χώρος του κέντρου κούνησε μαντήλι σε αυτές ακριβώς τις πολιτικές, δύο φορές μέσα στον ίδιο χρόνο!

*Ο Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος.