Στο μυαλό του Καραμανλή

Παραμονές της εκλογής νέου αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία,  πολλοί διερωτώνται γιατί ο Κώστας Καραμανλής, αν και είναι βέβαιο ότι θα έπαιρνε το παιχνίδι από τα αποδυτήρια, δεν θέλησε να διεκδικήσει τη θέση που οι περισσότεροι θεωρούν ότι δικαιωματικά του ανήκει.

Να κουράστηκε, άραγε, ή νιώθει κορεσμένος; Μάλλον δύσκολο… Ένας άνθρωπος που βρίσκεται σε παραγωγική πολιτική ηλικία, όπως εκείνος, δεν κάθεται στο σπίτι για να γράψει απομνημονεύματα…

Να θεωρεί, επίσης, ότι ο πολιτικός του κύκλος έχει κλείσει, τη στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των ομοιδεατών του ομνύει πίστη στο πρόσωπό του και σημαντική μερίδα των αντιπάλων του δείχνει να τον υπολογίζει, φαντάζει εξίσου απίθανο…

Αν ήταν έτσι, άλλωστε, αν δηλαδή ο πρώην πρωθυπουργός αισθανόταν αναχωρητής, τι θα τον εμπόδιζε προ μηνών να μεταπήδήσει στην Προεδρία της Δημοκρατίας, εξέλιξη που αποτελούσε και μύχια επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ, διαγράφοντας παράλληλα τις όποιες ευθύνες του στη δημιουργία και τη διόγκωση της κρίσης.

Τι συμβαίνει, λοιπόν; Γιατί ο Καραμανλής απέχει; Γιατί παραμένει σιωπηλός, ακόμα κι όταν ακούει διαφόρους να του χρεώνουν – μέσω της στήριξης που παρέχει στον Βαγγέλη Μειμαράκη – άτυπη στήριξη και στον ΣΥΡΙΖΑ;

Στο μυαλό του προφανώς δεν είμαστε, αλλά η συστηματική αποχή του από την πρώτη γραμμή των εξελίξεων υπογραμμίζει αίσθηση των περιορισμένων δυνατοτήτων της Νέας Δημοκρατίας να προσδιορίσει τις εξελίξεις και προδίδει στάση αναμονής.

Στο χώρο της συντηρητικής παράταξης, άλλωστε, πολλαπλασιάζονται οι παράγοντες που θεωρούν τη Νέα Δημοκρατία “φθαρμένο προιόν”, αδύναμο να ανανεωθεί και να πλασαριστεί εκ νέου σε μία πολιτική αγορά που επιζητεί μανιωδώς το καινούργιο.

Η διάδοχη κατάσταση δεν πρόκειται να είναι ούτε αυτόματη – ούτε θα προκύψει χωρίς οδύνες. Στη διαδικασία αυτή, πολλοί παλιοί θα κλείσουν την πολιτική τους καριέρα και άλλοι τόσοι καινούργιοι θα καούν στην πυρά των φιλοδοξιών τους και στις θερμοκρασίες μιας νέας εποχής, που κανείς δεν ελέγχει τους ρυθμούς της.

Σε όλο αυτό το τοπίο της υψηλής  αβεβαιότητας, ο Καραμανλής δεν έχει κανένα λόγο να επισπεύσει τις κινήσεις του. Θα παραμείνει στη σκιά της ελεγχόμενης σιωπής και θα εξακολουθήσει να καλλιεργεί την αίσθηση της απόλυτης εφεδρείας – όχι μόνο για το χώρο του, αλλά και για το πολιτικό σύστημα.

Το ποια θα είναι η τελική απόφασή του δεν εξαρτάται μόνο από αυτόν. Συναρτάται ευθέως με την έκβαση του “εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ” και τις ανάγκες ισορροπίας που θα προκύψουν στο μέλλον.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, αν ένα πρόσωπο του συντηρητικού χώρου δεν έχει αγωνία για την έκβαση της μεθαυριανής εκλογικής μάχης στη Νέα Δημοκρατία, αυτός, λογικά, είναι ο Καραμανλής.

Το δικό του story φαίνεται πως υπερβαίνει το έργο που παίζεται…

*O Χρήστος Μαχαίρας είναι δημοσιογράφος