Νικήσαμε οι ρομαντικοί, το πιο πηχτό σκοτάδι

Ξύπνησα το πρωί πριν από το ξυπνητήρι. Δίπλα μου ζεστός ο Χρήστος μου κοιμόταν ακόμη. Χάϊδεψα το μαγουλό του και σηκώθηκα να φτιάξω καφέ.

Με περίμενε έξω από το δωμάτιο ο γάτος μας, δύο χρόνων αγάπη. Τρίφτηκε στα πόδια μου, μου είπε κάτι στα γατίστικα και με ακολούθησε στο μπαλκόνι. Μα τι φως έχει έξω σήμερα! Λες και όλος ο κόσμος φτιάχτηκε για μια μέρα σαν κι αυτήν. Φτιάχνω τον καφέ μου και κάθομαι απλά να τη χαζέψω.

Είμαι μόλις 40 κάτι και έχω ήδη περάσει δυό ζωές. Κοιμόμουν για χρόνια με το άγχος πώς θα βγει η επόμενη μέρα. Έκανα πράξεις στο μυαλό μου για οφειλές κι υποχρεώσεις, δικές μου ή και άλλων, γύριζαν στο κεφάλι μου μόνο οι κακές ειδήσεις, απελπιζόμουν, πέταγε το φτερό στο στήθος μου κι ύστερα αποκαμωμένη με έπαιρνε ο ύπνος τέσσερις το πρωί. Κι η μάνα μου και ο πατέρας μου μέσα στα ζόρια. Κι οι φίλοι κι οι γνωστοί, τα ίδια. Κυρίως άκουγα γύρω μου ένα βαθύ καημό. Κι ύστερα μέσα στην τόση πίκρα, κάτι Στιγμές Μεγάλες. Μεγάλες και Γενναίες που μας έκαναν να κλαίμε από χαρά. Να ξεχνάμε τη θέση και τον πόνο μας για λίγο. Με τους έρωτες, τα γλέντια, τις βουτιές, τα τραγούδια. Να ‘ναι καλά το αγαπημένο χέρι που μας κράτησε όρθιους τα δύσκολα χρόνια.

Και τι δεν κάναμε για να φτάσουμε εδώ σήμερα, αγόρι μου. Και τι δε ζήσαμε.

Κρίσεις, πανδημίες, απώλειες, άθλιους πολέμους, μετανάστευση, θλίψη, κακοποίηση, κατάχρηση εξουσίας, διαφθορά. Χάσαμε τα αδέρφια μας, μωρά παιδιά στους δρομους και στις θάλασσες. Τόσο βαριά και βρώμικα τα προηγούμενα χρονιά. Και πώς να νικηθεί τέτοιο σκοτάδι από κάτι ανθρωπάκια σαν κι εμάς!

Μα αλίμονο! Νικιέται! Εμείς δεν είμαστε που γίναμε οι τρυφεροί πορθητές, σταθήκαμε όρθιοι και όρθιοι φτάσαμε ως εδώ;

Δε σκύψαμε, παρά μόνο για να φιλήσουμε τα χέρια της Μάγδας. Συγκεντρωμένοι στο στόχο, στη Δηκεοσινι μας όπως κι αν γράφεται από όποιον κι αν τη γράφει.

Ανήκω κι εγώ, όπως κι εσύ, στη φυλή που έχουνε φτιάξει οι ονειροπόλοι. Οι ευαίσθητοι, οι ασύνοροι, οι μαχητές. Όσοι οργανώνονται σε παρέες για να μην χάνουν το δρόμο. Για να έχουν μια ασφάλεια όταν ξανοίγονται στη ζωή και μια φωλιά όταν γυρίζουν χτυπημένοι από κείνη.

Και δες μας σήμερα! Δες μας που ‘χουμε τελικά νικήσει! Νίκησαμε οι ρομαντικοί το πιο πηχτό σκοτάδι.
Μα πως τα καταφέραμε;! Κανένας δεν το πιστεύε.
Ούτε καν εμείς οι ίδιοι.
Κι ήταν όλα τους απέναντι.
Κι ήταν όλοι τους απέναντι.
Μα εμείς σταθήκαμε οι τυχεροί και περάσαμε την όχθη για τον ανθισμένο τόπο. Για μια μέρα -ήσυχη- σαν κι αυτήν…

Κάτω στο δρόμο παίζουν κάτι παιδάκια. Δεν τα βλέπω μα ακούω τη χαρά τους. Γελάνε με την ψυχή τους κι εγώ αισθάνομαι πως όλα άξιζαν για αυτό το γέλιο και τα γουργουρητά του γάτου μας.

Πίνω δυο γερές γουλιές καφέ κι ανοίγω τα μάτια. Δίπλα μου είναι ο Χρήστος μου ζεστός.

Δε θυμάμαι το όνειρο μου. Έχει χαθεί στη λήθη. Σηκώνομαι πιασμένη από τον ύπνο και ανήσυχη αν θα προλάβω όσα έχω στο πρόγραμμα σήμερα. Έξω από την πόρτα του δωματίου στέκεται ο Μάιλς. Τρίβεται στα πόδια μου και μου λέει κάτι στα γατίστικα. Φτιάχνω καφέ και κοιτάω έξω. Έχει κρύο κι έναν ήλιο με δόντια. Σκέφτομαι όσους ζουν στο δρόμο, σε κέντρα φιλοξενίας μέσα στις λάσπες, όσους περνούν βουνά και θάλασσες για να βρεθούν στο άγνωστο. Τι θα κάνουν αυτές τις μέρες οι άνθρωποι αυτοί…

Χτυπάει το κινητό μου. Έχω γιορτή σήμερα! Το ‘χα εντελώς ξεχάσει! Με παίρνουν ένας ένας οι φίλοι μου, κάτι ονειροπόλοι, κάτι ευαίσθητοι, κάτι μαθημένοι στην προσπάθεια, κάτι απεγνωσμένοι.

Θυμάμαι το όνειρο μου και χαμογελάω.

Κάτι από αυτό το ‘χουμε κατακτήσει. Δεν το βλέπεις; Μένει μόνο να νικήσουμε.

*Η Νατάσσα Μποφίλιου είναι τραγουδίστρια

Άρθρα σημαντικών προσωπικοτήτων που μοιράζονται σκέψεις και απόψεις για την Ελλάδα και τη θέση της στο μέλλον. Ανακαλύψτε περισσότερα στο αφιέρωμα “2023: Η Ελλάδα Στο Μέλλον”