Ευρωκαταδίκη Ελλάδας για παρεμπόδιση πρόσβασης σε δικαστήριο

Στην καταδίκη της Ελλάδος για ακύρωση το δικαιώματος πρόσβασης σε δικαστήριο, προχώρησε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ορίζοντας την καταβολή αποζημίωσης 4.000 ευρώ για ηθική βλάβη και 2.480 ευρώ για δικαστικά έξοδα και δαπάνες σε μία νηπιαγωγό.

Η γυναίκα είχε προσφύγει ενώπιον της Διοικητικής Δικαιοσύνης, καταθέτοντας το 2008 αίτηση ακύρωσης διοικητικής πράξης διορισμού, διάρκειας δύο ετών, όταν η ίδια δεν επιλέχθηκε για τη θέση. Αν και υπέβαλε τα επόμενα χρόνια, δύο αιτήματα για την επιτάχυνση της διαδικασίας, υποστηρίζοντας ότι η διάρκεια της προσβαλλόμενης διοικητικής πράξης θα εξέπνεε σύντομα, το Διοικητικό Εφετείο ανέβαλε πέντε φορές επειδή η διοίκηση δεν είχε καταθέσει τις απόψεις της. Τελικά, το δικαστήριο εξέδωσε απόφαση το 2011 (δηλαδή τρία χρόνια μετά) και έκρινε ότι παρέλκει η έκδοση απόφασης, με την αιτιολογία ότι η προσβαλλόμενη πράξη δεν ήταν πλέον σε ισχύ και η προσφεύγουσα δεν είχε πλέον ιδιαίτερο έννομο συμφέρον.

Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, η ελληνική Δικαιοσύνη, με το να αναβάλει 5 φορές παρά την επικείμενη λήξη της προσβαλλομένης πράξης, απέφυγε την υποχρέωσή του να δώσει απάντηση σχετικά με τη νομιμότητα της προσβαλλόμενης πράξης, που αποτελεί τον πυρήνα της δικαιοδοτικής του λειτουργίας. Η καθυστέρηση στην εξέταση της υπόθεσης, είχε ως αποτέλεσμα: την περάτωση της δίκης, την αδυναμία της προσφεύγουσας να εξασφαλίσει μια απόφαση επί του αιτήματός της και τη στέρηση της αποτελεσματικότητας του ενδίκου μέσου που ασκήθηκε. Επομένως, η προσφεύγουσα στερήθηκε του δικαιώματός της πρόσβασης σε δικαστήριο και δίκαιης δίκης.

Όπως σχολιάζει το echrcaselaw.com, πρόκειται για μία σημαντική απόφαση για την προστασία του διαδίκου που προσφεύγει στα δικαστήρια. «Το Διοικητικό Εφετείο έδινε συνεχώς αναβολές για να καταθέσει τις απόψεις του το ελληνικό δημόσιο. Αποτέλεσμα να εκδώσει απόφαση μετά τρία χρόνια και ήδη είχε παρέλθει ο χρόνος διάρκειας της προσβαλλομένης διοικητικής πράξης. Έτσι το Δικαστήριο δεν εξέδωσε απόφαση αφού δεν είχε νόημα πια για την νηπιαγωγό» εξηγεί και καταλήγει: «Το Στρασβούργο δεν συγχώρεσε την δικαστηριακή πρακτική και καταδίκασε την Ελλάδα για παρεμπόδιση πρόσβασης σε δικαστήριο. Δεν μπορεί το εθνικό Δικαστήριο να δημιουργεί με την αναβλητικότητα και την ανεκτικότητα συνθήκες όπου ο διάδικος θα απωλέσει το θεμελιώδες δικαίωμά του πρόσβασης σε δικαστήριο που περιλαμβάνει και την έκδοση απόφασης επί του αιτήματός του. Ορθή η απόφαση του Στρασβούργου και διδακτική για την πρακτική των εθνικών δικαστηρίων».