Πόλεμος ανακοινώσεων πάλι στη Δικαιοσύνη

Σε “μάχη” ανακοινώσεων προχωρούν ακόμα μία φορά οι δικαστικές ενώσεις με την Προεδρία του Αρείου Πάγου, αυτή τη φορά για τη σύγκληση της Ολομέλειας, προκειμένου να γνωμοδοτήσουν σχετικά με τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης.

Η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, Βασιλική Θάνου, απαντά στην Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, που υποστηρίζει πως μία τέτοια αλλαγή θα ήταν αντισυνταγματική, λέγοντας πως θα πρέπει να “αφήσουν λοιπόν ανεπηρέαστους τους Δικαστές του Αρείου Πάγου, οι οποίοι δεν έχουν ανάγκη ούτε υποδείξεων ούτε παραινέσεων, για να εκφράσουν την επιστημονική τους άποψη”.

Επίσης αναφέρει πως η σύγκληση της Ολομέλειας του ΑΠ που συνεδριάζει στις 26 Ιανουαρίου, αποτελεί νόμιμο δικαίωμα του Προέδρου, ότι τα μέλη της Ολομέλειας είναι εκείνα, τα οποία θα αποφασίσουν για την νομική ορθότητα, καθώς και ότι “το αίτημα αύξησης της ηλικίας συνταξιοδότησης των Δικαστών δεν είναι αίτημα προσωπικό, αλλά αίτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ανώτατων και Ανώτερων Δικαστικών Λειτουργών, οι οποίοι κατ΄ επανάληψη είχαν απευθυνθεί και εξακολουθούν να απευθύνονται και στην Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων, ζητώντας να στηρίξει το δίκαιο και νόμιμο αίτημά τους”.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ήδη υπάρχει για το ζήτημα γνωμοδότηση του Καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου του ΕΚΠΑ κ. Ιωάννη Δρόσσου, μετά από αίτημα της ΕΔΕ σύμφωνα με την οποία οποιαδήποτε αλλαγή μπορεί να γίνει μόνο μέσω συνταγματικής αναθεώρησης.

Συγκεκριμένα αναφέρει: “Το πρώτο εδάφιο του άρθρου 88 παρ. 5 του Συντάγματος απαντά ρητώς: ”Οι δικαστικοί λειτουργοί, έως και το βαθμό του εφέτη ή του αντιεισαγγελέα εφετών και τους αντίστοιχους με αυτούς βαθμούς, αποχωρούν υποχρεωτικά από την υπηρεσία μόλις συμπληρώσουν το εξηκοστό πέμπτο έτος της ηλικίας τους και όλοι όσοι έχουν βαθμούς ανώτερους από αυτούς ή τους αντιστοίχους με αυτούς αποχωρούν υποχρεωτικά από την υπηρεσία μόλις συμπληρώσουν το εξηκοστό έβδομο έτος της ηλικίας τους.” Η διάταξη είναι σαφής και in clarisnon fit interpretatio, αναφέρεται δε σε θέμα που διέπεται, και δεν μπορεί παρά να διέπεται, αποκλειστικά από το ελληνικό Σύνταγμα. Ως θέμα συνταγματικής αναθεώρησης ασφαλώς μπορεί να τεθεί από όποιον νομίζει ότι πρέπει να το θέσει, έξω όμως από τα πλαίσια αυτά η συζήτηση δεν μπορεί να έχει πρακτική σημασία.

Ως άνθρωπος που ζει από την μελέτη και τα διδάγματα του έργου της δικαιοσύνης δικαιούμαι, νομίζω, να ευχηθώ να γίνει με ψυχραιμία η συζήτηση για το θέμα αυτό, ώστε οι τυχόν επ΄ αυτού διαφωνίες στο εσωτερικό της δικαιοσύνης να μην τραπούν σε διαιρέσεις και μάλιστα δύσκολα ιάσιμες. Βεβαίως και με νηφαλιότητα, ώστε η μέριμνα για την μεγαλύτερη επ’ ωφελεία της δικαιοσύνης αξιοποίηση της κεκτημένης πείρας των πρεσβυτέρων δικαστών –άλλο λόγο για να ζητηθεί από τον συνταγματικό νομοθέτη να επεκτείνει το όριο της ηλικίας αφυπηρέτησης των δικαστών αρνούμαι ακόμη και να φαντασθώ- να μην οδηγεί, ούτε να φανεί ότι οδηγεί, σε υποτίμηση των νεότερων δικαστών, του έργου τους και της δυναμικής της προσφοράς τους, στην οποία δικαιούμαι, νομίζω, να προσβλέπω περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο”.