Το πρωινό ξύπνημα με τα παιδιά, θέλει τον καφέ που του αξίζει

Ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που ξυπνά εύκολα το πρωί και με διάθεση καλύτερη από το συντριπτικό ποσοστό των ανθρώπων που ξέρω. Ξυπνάω ορεξάτος το πρωί. Πολύ ορεξάτος. Και αν θέλετε, αυτό είναι και ένα μυστικό επιτυχίας για να καταφέρω να μανατζάρω τις εκ διαμέτρου αντίθετες πρωινές ανάγκες δύο παιδιών με τον μεγάλο σε ηλικία 8 ετών να πρέπει να σηκωθεί με δυσκολία από το κρεβάτι, να πλυθεί, να φάει κάτι και να ετοιμαστεί για σχολείο και τον μόλις 1 έτους μικρό να είναι στην τσίτα, έτοιμος να γυρίσει το σπίτι ανάποδα από την πρώτη χαραυγή.

Σε κανένα σπίτι δεν είναι εύκολα τα πρωινά. Μερικές φορές μου θυμίζουν πιτ στοπ της Φόρμουλα 1. Γιατί πρέπει μέσα σε ελάχιστο χρόνο να γίνουν πολλά, να γίνουν συντονισμένα, να γίνουν σωστά αν θες στο τέλος της ημέρας να αντικρίσεις την καρό σημαία. Κάθε ένας στο σπίτι έχει τις δικές του ανάγκες, τα δικά του θέλω και το δικό του δικαίωμα στο να είναι απεριόριστα στραβωμένος που αντί να χουζουρέψει αέναα στο κρεβάτι πρέπει να ξεκινήσει τη μέρα του.

Σε αυτή τη διαδικασία όμως υπάρχουν και μερικά μικρά μυστικά. Εκείνα που κάνουν πιο όμορφο το δικό σου πρωινό, εκείνες οι στιγμές που αφιερώνεις στον εαυτό σου όχι απλά γιατί τις έχεις ανάγκη αλλά και σαν επιβράβευση που τα έχει πάει τόσο καλά από την ώρα που χτύπησε το ξυπνητήρι. Για εμένα, το να βρω τον ελληνικό μου στο φλυτζάνι ακουμπισμένο στο τραπέζι του μπαλκονιού, με τη γεύση τη ζεστασιά και τη σφραγίδα του καφέ Λουμίδης Παπαγάλος, είναι κάτι παραπάνω από ανταμοιβή.

Κι ακόμα κι αν η προετοιμασία του γίνεται σχετικά βιαστικά, την ώρα που δίπλα ετοιμάζεται το γάλα του μωρού και παραδίπλα τα ταπεράκια γεμίζουν φαγητό για τη μέρα στο σχολείο του μεγάλου, η απόλαυσή του γίνεται ακριβώς όπως πρέπει. Με την ηρεμία και τη φροντίδα που αξίζει σε κάθε έναν από εμάς, όσο χρόνο κι αν έχουμε ή δεν έχουμε το πρωί για να φτιάξουμε στον εαυτό μας έναν καφέ.

Ναι, δεν είναι ίδια όλα τα πρωινά. Κάποια κρύβουν μπελάδες, κάποια άλλα έχεις περισσότερες υποχρεώσεις σημειωμένες με ποστ ιτ στο ψυγείο. Αλλά κάθε μα κάθε πρωί χρωστάς στον εαυτό σου, ειδικά αν είσαι πατέρας, λίγες στιγμές για εσένα και τη μαμά των παιδιών, να ξεκινήσετε τη μέρα σας όμορφα.

Θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν αγαπώ κι άλλα είδη καφέ. Αλλά η οικειότητα και η ζεστασιά που νιώθω κάθε πρωί με ένα φλυτζάνι Λουμίδης Παπαγάλος, δεν μπορούν να συγκριθούν με κάποιο άλλο είδος καφέ. Κάπως όμως ξεκίνησαν όλα αυτά… Η γιαγιά μου ήταν εκείνη που χάζευα να στέκεται πάνω από το μπρίκι καρτερικά, μέχρι να δει τον καφέ να φουσκώνει και εκείνη που μου έμαθε τα μυστικά για τον ελληνικό καφέ Πάντα θαύμαζα το μεράκι της να φτιάχνει και να απολαμβάνει τον καφέ της. Σας συνοδευτικό, είχαμε τις ιστορίες από τη δική της παιδική ηλικία. Όλες αυτές οι έντονες αναμνήσεις περνούν από γενιά σε γενιά και κάπως έτσι θα περάσουν και στην επόμενη.

Σε αυτό το ταξίδι είναι μαζί μας ο Λουμίδης Παπαγάλος, ο οποίος κλείνει φέτος 100 χρόνια ζωής. Δέκα δεκαετίες στις οποίες έγινε τόσο αγαπητός στο ελληνικό κοινό, χτίζοντας σχέσεις από καλό χαρμάνι σε τόσα και τόσα σπίτια, τόσα και τόσα καφενεία, τόσες και τόσες παρέες. Δίνοντας σκυτάλη από γενιά σε γενιά σε έναν κόσμο γεύσεων και απόλαυσης τόσο άρρηκτα συνδεδεμένο με την ελληνική κουλτούρα και τη ζωή κάθε ενός από εμάς που τον βάζουμε στο σπίτι μας και τη ζωή μας.

Φτιάξτε λοιπόν ένα φλυτζάνι Λουμίδης Παπαγάλος και απολαύστε τον!