ΕΙΔΑΜΕ ΤΟΥΣ SOLD-OUT JAMES ΣΤΟ ΗΡΩΔΕΙΟ ΜΕ ΤΟΝ TIM BOOTH ΝΑ “ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ” ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Οι James, μία συμφωνική ορχήστρα με βιολιά και μία χορωδία από τη γενέτειρα της μπάντας, το Μάντσεστερ. Αυτό το τρία-σε-ένα sold-out θέαμα παρακολουθήσαμε το βράδυ της Δευτέρας 10 Ιουλίου στο κατάμεστο Ηρώδειο, που έδειξε για άλλη μία φορά ότι λατρεύει το χώμα που πατούν οι James. Η μπάντα έκανε μία στάση στη σκιά της Ακρόπολης στο πλαίσιο της περιοδείας “James Lasted Orchestral Tour – 40th Anniversary” και το Ηρώδειο έζησε άλλη μία κορυφαία συναυλιακή στιγμή το φετινό καλοκαίρι.

Ποιος να φανταζόταν ότι 40 χρόνια μετά τη δημιουργία τους, οι James όχι μόνο θα ήταν ακόμα εδώ, αλλά θα “έβαζαν” βιολιά και άρπες στα τραγούδια τους. Το συγκρότημα έχει κυκλοφορήσει 17 άλμπουμ, από το “Stutter” (1986) μέχρι τα πιο πρόσφατα “All the colors of you” (2021) και “Be Opened by the Wonderful” (2023) και είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο διαχρονικά success stories της βρετανικής indie μουσικής σκηνής.

Στο πιο πρόσφατο, το “Be Opened by the Wonderful” που ηχογραφήθηκε στα Blueprint Studios στο Μάντσεστερ, οι James γιορτάζουν τα 40 χρόνια τους “ξαναδιαβάζοντας” ορχηστρικά 20 πασίγνωστα τραγούδια από όλη τη μουσική τους διαδρομή (και ένα νέο, το “Love Make A Fool”). Κάποια από αυτά έφεραν μαζί τους το βράδυ της Δευτέρας στο Ηρώδειο, όπου και αποθεώθηκαν.

Ο Tim Booth θέλει να κοιτάει τους θεατές στα μάτια

Λίγο μετά τις 21:00, η σκηνή γέμισε με μαυροντυμένους μουσικούς και τραγουδιστές και ο Tim Booth, με λευκή φαρδιά πουκαμίσα και μαύρη παντελόνα, έκανε την εμφάνισή του στην είσοδο του επάνω διαζώματος, ενθουσιάζοντας το ασφυκτικά γεμάτο Ηρώδειο που ξέσπασε σε ιαχές. Ο Tim έχει ωριμάσει, αλλά δεν έχει αλλάξει συνήθειες. Θέλει να εμφανίζεται ξαφνικά, να εκπλήσσει το κοινό κυκλοφορώντας μέσα στον κόσμο και να κοιτάζει στα μάτια τους θεατές.

Η μπάντα εξαρχής παρακάλεσε το κοινό να αφήσει στην άκρη τα κινητά τηλέφωνα και ο Tim σάρωσε τις κερκίδες, απολαμβάνοντας το άγγιγμα του κόσμου, τραγουδώντας το “Magic Bus”. Η χορωδία Manchester Inspirational Voices φάνηκε από την αρχή αντάξια της περίστασης και ο Tim ευχαρίστησε το κοινό, τα μάρμαρα και την … αρχαιότητα για αυτή τη βραδιά.

Ακολούθησε το υπέροχο “We’re Going to Miss You” (σε παραγωγή Brian Eno) με τον τρομπετίστα της μπάντας, Andy Diagram να ανεμίζει χαλαρά την ολόλευκη μακριά φούστα του!

Σε μία από τις ωραιότερες στιγμές του πρώτου μέρους ακούσαμε το “Beautiful Βeaches” ένα “αντίο” στην Αμερική από το άλμπουμ “All the Colours of You”. Το κομμάτι γράφτηκε για τη ζωή που άφησε πίσω του ο Tim όταν αναγκάστηκε μαζί με την οικογένειά του να εγκαταλείψει το σπίτι του, αφού ξέσπασαν οι φονικές πυρκαγιές στην Καλιφόρνια.

Το κοινό κρατούσε την ανάσα του για το πρώτο πασίγνωστο τραγούδι της βραδιάς, το “Say something”, στο οποίο ο Tim ξαναέπεσε πρόθυμα στις αγκαλιές του κόσμου, που το τραγούδησε μαζί του.

Ακολούθησαν μεταξύ άλλων το “Space” από το άλμπουμ “Pleased to Meet You” (2001) αλλά και το “Moving On” από το άλμπουμ “Debute” (2009), το οποίο αφιέρωσαν σε όσους έχουν χάσει αγαπημένα πρόσωπα τα τελευταία χρόνια.

Το δεύτερο μέρος ήταν σαφέστατα πιο “ζουμερό” από το πρώτο, με το “Sit Down” σε μια εκπληκτική επανεκτέλεση με βιολιά , το ολοκαίνουργιο “Love Make A Fool” (με αναφορά και στον Πέρση ποιητή Rumi), το “Someone’s Got It in for Me” (1999), το “Alaskan Pipeline” (2001) και το “She’s a Star“, όπου όλοι ανάψαμε τους φακούς των κινητών (τη μόνη σωστή χρήση του τηλεφώνου, όπως αναφώνησε ο Tim).

Το ενωτικό μήνυμα της βραδιάς που θέλησαν να περάσουν οι James, ήταν ότι “δεν υπάρχουν χρώματα”, “υπάρχει μία ανθρώπινη φυλή και όλοι ανήκουμε σε αυτή”. Όλοι όρθιοι στο “All The Colours Of You” θυμηθήκαμε την πανδημία, τα lockdown και τη δολοφονία του George Floyd. Το Ηρώδειο χόρεψε με νόημα τo “Many Faces” και το “Tomorrow” αλλά η απόλυτη κάθαρσις ήρθε με το υπέροχο “Sometimes (Lester Piggott)” και την εγκάρδια συμμετοχή του πλήθους.

Ο Tim διηγείται συχνά την ιστορία με το “Sometimes”, λέγοντας ότι όταν το άκουσε ο Brian Eno για πρώτη φορά στο στούντιο, έκλαψε από συγκίνηση λέγοντας ότι είναι μία από τις πιο σημαντικές στιγμές της μουσικής καριέρας του. Τη version που ακούσαμε στο Ηρώδειο απογείωσαν τα βιολιά και η οκταμελής χορωδία, που πήραν απλόχερα το δυνατό χειροκρότημα και τα σφυρίγματα επιδοκιμασίας του κοινού.

Κανείς δεν ήθελε να φύγουν οι James από τη σκηνή. Μας έκαναν τη χάρη και επέστρεψαν για ένα πιο ήρεμο ανκόρ, αν και για εμάς η φράση “when I look deep in your eyes, I swear I can see your soul” που τραγούδησαν όλοι μαζί, ήταν όλη η ουσία της συναυλίας. Και αυτός ήταν ο επίλογος της πανηγυρικής επιστροφής των James μπροστά σε ένα κοινό που απέδειξε ότι τους λατρεύει διαχρονικά.

Συμπέρασμα

Όπως πάντα την παράσταση έκλεψε ο χαρισματικός Tim Booth. Απλός, προσιτός, πιο ώριμος – 63 ετών πλέον – αλλά το ίδιο επικοινωνιακός πήρε επάνω του τη βραδιά, αν και συχνά την προσοχή μας τράβηξαν τα βιολιά και η χορωδία που σε δεύτερο επίπεδο “έδεσαν” πολύ αρμονικά. Για άλλη μια φορά, ακούσαμε την προτροπή “ζήσε τη στιγμή και άσε το κινητό σου στην άκρη” (το ίδιο είπαν φέτος και οι Editors και ο Robbie και η Florence). Πολλά είναι τα τραγούδια που περιμέναμε, αλλά δεν ακούσαμε – όπως το “Senorita”, όμως ο Booth ξεκαθάρισε ότι μιλάμε για 40 χρόνια πορείας και ο χρόνος μια συναυλίας είναι περιορισμένος! Το ορχηστρικό πρόσωπο των James πολύ μας άρεσε αν και το κοινό φαινόταν να περιμένει στην άκρη του καθίσματος ένα-δύο πιο χορευτικά κομμάτια για να “εκτιναχθεί” και να θυμηθεί τα “τιμημένα” 80ς και 90ς.