Ο σκηνοθέτης του “Παλαβού Πορνό” πιστεύει πως σινεμά σήμερα είναι το TikTok

Τι μπορεί να είναι μια ταινία με τίτλο “Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό”, και μάλιστα βραβευμένη με το Χρυσή Άρκτο του πιο πρόσφατου Φεστιβάλ Βερολίνου;

Αν λέγαμε πως είναι μια παθιασμένη καταγραφή του πώς ζούμε και πώς αλληλεπιδρούμε με τον κόσμο σήμερα; Είναι ένα μέρος της αλήθειας. Ένα θραύσμα, όπως θα έλεγε κι ο ίδιος ο σκηνοθέτης.

Αυτό που ξεκινάει με ένα ερασιτεχνικό ερωτικό home video, συνεχίζεται ως μια δοκιμιακού στυλ συλλογή σκέψεων και εικόνων, και καταλήγει με μια καθηγήτρια να υπερασπίζεται τον εαυτό της και τις (σεξουαλικές και όχι μόνο) επιλογές της μέσα σε ένα αναγνωρίσιμα παράλογο σκηνικό, όπου γονείς βρίσκονται σε ηθικό πανικό και ζητούν το κεφάλι της. Σχολιάζοντας στην πορεία τα πάντα, από ιντερνετική επικοινωνία μέχρι ηθική κι από κοινωνική συμπεριφορά την εποχή του Covid μέχρι φιλοσοφία και Ιστορία. (Και το σήμερα σα να ήταν Ιστορία!)

Να, αυτό είναι κάπως πιο περιγραφικό. Και πάλι είναι δύσκολο το να πεις τι ακριβώς είναι η ταινία που έχει φτιάξει ο συναρπαστικός σκηνοθέτης Ράντου Ζούντε, ο οποίος ύστερα από μια σειρά ταινιών εποχής (ή ευρύτερα ιστορικού ενδιαφέροντος), φτάνει επιτέλους στο σήμερα. Αλλά στην πραγματικότητα, ήταν πάντα εδώ.

Το νέο του φιλμ γυρίστηκε εν μέσω πανδημίας, προβλήθηκε για πρώτη φορά σε ένα ημι-ακυρωμένο ονλάιν Φεστιβάλ Βερολίνου, κέρδισε το μεγαλύτερο των βραβείων, και τώρα ξεκινάει να προβάλλεται και στην Ελλάδα μετά από μια πετυχημένη προβολή στις Νύχτες Πρεμιέρας.

Κι εμείς συναντήσαμε τον Ζούντε μέσω Zoom και συνομιλήσαμε για τα πάντα- αλλά κυρίως για το TikTok, και για το τι εννοούμε όταν μιλάμε σήμερα για «αλήθεια» των εικόνων και απεικόνιση του κόσμου.

Ο Ρουμάνος σκηνοθέτης κρατά ένα κουτάκι Coca Cola την ώρα που συνδεόμαστε και, σε διάφορες στιγμές κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας, φέρνει το κινητό του κοντά στην οθόνη για να μου δείξει κάτι, από gifs που χρησιμοποιεί σε συζητήσεις, μέχρι βιντεάκια με γάτες. Ενδιάμεσα, συζητάμε για την σουρεαλιστική μας πραγματικότητα και τα σοκαριστικά χαμηλά ποσοστά εμβολιασμού στη χώρα του, συζητάμε για το πώς το Σήμερα θα έμοιαζε ως κομμάτι της Ιστορίας σε 100 ή σε 2.000 χρόνια, και συζητάμε για το πώς το σινεμά χάνει τη μάχη (και το πώς νέο σινεμά είναι το TikTok).

***

Η κουβέντα ξεκινά καθώς συζητάμε το ότι βρεθήκαμε φέτος το καλοκαίρι σε δύο διαφορετικά Φεστιβάλ, στη Βενετία και στο Λοκάρνο. «Δεν μου άρεσε να ταξιδεύω πριν, αλλά τώρα αρχίζει να μου αρέσει!», λέει με ενθουσιασμό.

Εγώ είχα ξεχάσει πώς είναι να ταξιδεύεις, ενάμιση χρόνο πουθενά.

Ταξίδεψα εγώ μες στην πανδημία. Και μάλιστα στη διάρκεια του αυστηρού lockdown τον Γενάρη έπρεπε να κάνω color correction για την ταινία, πρώτα στην Τσεχία, μετά Λουξεμβούργο. Ήταν περίπλοκη υπόθεση να ταξιδέψεις, πριν τον εμβολιασμό μάλιστα. Όταν πήγα Λουξεμβούργο θυμάμαι είχα μια πτήση 6 το πρωί και έπρεπε τότε να έχεις και PCR δύο ημερών, αλλά έπρεπε να έχεις και rapid, τρεις ώρες πριν την πτήση.

Η πτήση ήταν στις 6 και έπρεπε λοιπόν να κάνω το τεστ στις 3 το πρωί, σε ένα άλλο μέρος. Έπρεπε να ξυπνήσω στις 2, να πάρω ένα ταξί, μια νύχτα τρεξίματος. Όλα άδεια, ήσυχα στη νυχτερινή πόλη, και κάπου σε ένα άδειο πάρκινγκ στο Βουκουρέστι ήμουν εγώ, σε μια μοναχική τέντα όπου γίνονταν τα τεστ.

Το κοινό πρέπει πάντα να έχει συναίσθηση του ότι βλέπει εικόνες δημιουργημένες, κι όχι ένα παράθυρο στην πραγματικότητα. Ποτέ δεν είμαστε παράθυρο στην πραγματικότητα.

Μου φαίνεται τόσο μη-αληθινή κατάσταση. Κι ακόμα και τώρα είναι τελείως σουρεάλ η πραγματικότητα.

Είναι πολύ δύσκολη εδώ η κατάσταση. Στη Βουλγαρία είναι ακόμα πιο χαμηλά από εμάς, αλλά το ποσοστό των εμβολιασμένων εδώ είναι 27%.

27%;!

Ναι, 27%. Είναι έλλειψη μόρφωσης, είναι η δύναμη των θεωριών συνωμοσίας, κι επίσης η ορθόδοξη εκκλησία είναι πολύ ισχυρή, τα ξέρεις αυτά κι από την Ελλάδα, και φυσικά είναι τελείως εναντίον του εμβολίου. Πολλοί παράγοντες.

Έχουμε εδώ 15.000 κρούσματα κάθε μέρα, δεν υπάρχει χώρος στα νοσοκομεία για σοβαρές περιπτώσεις. Κι οι πολιτικοί νιώθουν ότι ο πληθυσμός είναι εναντίον, θέλουν να είναι αρεστοί σε αυτό το μέρος του πληθυσμού. Δεν θέλουν να μην είναι δημοφιλείς ανάμεσα στο 70% του κόσμου. Οπότε καταλαβαίνεις.

Το επαγγελματικό σινεμά σήμερα δεν σου δείχνει τον κόσμο όπως το έκανε κάποτε. Το σινεμά έχασε αυτό το παιχνίδι.

Το συζητώ επειδή είναι νιώθω μια σουρεαλιστική τραγωδία και νομίζω πως το φιλμ σου πιάνει αυτή τη σουρεαλιστική παράνοια της εποχής μέσα από έναν κωμικό φακό.

Και φαντάσου πως ήμασταν μόνο στην αρχή της πανδημίας όταν το έκανα!

Πότε συνέλαβες την ιστορία; Γιατί έχει στοιχεία πολύ της στιγμής, αλλά χωρίς να είναι αυστηρά δεμένη στο τώρα.

Είχα κάνει πριν κάποιες ταινίες σχετικές με την Ιστορία και είχα κουραστεί, ήθελα να κάνω κάτι σύγχρονο. 4 χρόνια πριν είχα την πρώτη ιδέα αλλά το σενάριο ήταν εντελώς διαφορετικό, πολύ πιο παραδοσιακή αφήγηση. Το μυαλό μου όμως είχε μάθει να λειτουργεί αλλιώς. Όταν ασχολείσαι με ένα ιστορικό ζήτημα, κάθε λεπτομέρεια μπορεί να γίνει σημαντική. Πρέπει να αναδημιουργήσεις πράγματα και να βρεις σημασία σε κάθε μικρό πράγμα. Μια ατάκα, μια εικόνα, ό,τι σημάδια της Ιστορίας έχουν απομείνει.

Σκέφτηκα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να συμπεριφερθώ λοιπόν σε ένα μοντέρνο φιλμ σα να ήταν ήδη ιστορικό. Να δω τον κόσμο γύρω σα να είχα έρθει εδώ μετά από 2.000 με μια χρονομηχανή. Αν το έκανες αυτό, ξαφνικά τα πάντα θα σου έμοιαζαν ενδιαφέροντα. Αν πας στην Πομπηία ή στην Αρχαία Ελλάδα θα είναι τρομερά ενδιαφέρον να δεις έναν κούρο, έναν αμφορέα. Αλλά δεν έχουμε το ίδιο μάτι για σύγχρονα αντικείμενα. Αυτό το μπουκάλι Coca Cola [σσ. μου δείχνει το κουτάκι από το οποίο έπινε πριν] . Δεν είναι τίποτα. Αλλά σε 2.000 χρόνια από τώρα αν βρει κανείς ένα μπουκάλι Coca Cola θα τρελαθεί.

Η πανδημία αλλάζει το κέντρο βαρύτητας! Αλλά αποφάσισα, ας προσκαλέσουμε την πανδημία στο φιλμ μας.

Η ιδέα ήταν λοιπόν να συμπεριφερθούμε απέναντι στον σημερινό κόσμο σα να ήταν ήδη ένα ιστορικό αντικείμενο. Και να προσέξουμε όλες τις λεπτομέρειες που ως μωσαϊκό ζωγραφίζουν ένα πορτρέτο του κόσμου μας.

Όταν χτύπησε η πανδημία κι έπρεπε να καθυστερήσουμε τα γυρίσματα, χρειάστηκε να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε. Λέγανε κάποιοι, περίμενε άλλο ένα χρόνο και θα έχει τελειώσει! [γελάει] Τόσο αφελές ακούγεται αυτό σήμερα! Ή περίμενε, την άνοιξη θα έχουμε εμβόλιο. Που δεν έγινε φυσικά. Και είπα, ξέρετε τι; Ας κάνουμε απλά την ταινία. Ας μην περιμένουμε, ας κάνουμε το φιλμ όπως μπορούμε στις συνθήκες που έχουμε.

Μετά λοιπόν έρχεται το ερώτημα, τι κάνουμε με την πανδημία. Την κρύβουμε; Υπάρχουν ταινίες που γυρίστηκαν στην διάρκεια, αλλά η πανδημία είναι σα να μην υπάρχει. Τους καταλαβαίνω, λένε ότι ίσως γίνει εμπόδιο για την ιστορία. Αλλάζει το κέντρο βαρύτητας! Αλλά είπα όχι, ας προσκαλέσουμε την πανδημία στο φιλμ μας. Είναι μέρος του κόσμου, είναι μέρος της ζωής μας, ας το κάνουμε μέρος του φιλμ.

Κάτι που ακόμα εξελίσσεται αλλά προσπαθείς να το δεις μέσα από ιστορικό φακό είναι τρομερά ενδιαφέρον. Και καταλαβαίνω τη δυσκολία. Ζούμε κάτι τόσο σεισμικής σημασίας, τόσο ιστορικό, πώς να το εκτιμήσει κανείς στο σύνολό του; Οπότε λέει κάποιος, να το αντιμετωπίσω τώρα ή να το αφήσω στην άκρη; Ας μην το επεξεργαστούμε τώρα αυτό. Σε 100 χρόνια από σήμερα θα μιλάμε σίγουρα για αυτή τη στιγμή που ζούμε!

Ναι, κι ακόμα τώρα δεν ξέρω, έχω ας πούμε ένα νέο πρότζεκτ, σύγχρονη ιστορία επίσης, αλλά γράφοντας το σενάριο δεν έβαλα μέσα την πανδημία. Δεν ξέρω πώς θα είναι η κατάσταση του χρόνου. Ίσως να είναι όπως τώρα. Δε νομίζω να αλλάξει και κάτι, να σου πω την αλήθεια. Αλλά δεν ξέρω, δεν έβαλα τίποτα μέσα προς το παρόν. Και σκέφτομαι, τι διάβολο να κάνω του χρόνου; Άνθρωποι που σκέφτονταν ιστορίες πριν την πανδημία, τώρα είναι λογικό να μη θέλουν να την λάβουν υπόψη. Προσθέτει ένα επίπεδο που δεν ξέρεις πώς να το διαχειριστείς.

Στην ταινία σου όμως αυτό δένει θεματικά με ό,τι συμβαίνει τριγύρω. Οπότε αν η πανδημία απλώς εισχώρησε στην ιδέα, ποιο ήταν προηγουμένως το ενδιαφέρον; Ήταν ο ονλάιν κόσμος; Από εκεί ξεκίνησε να χτίζεται η ιδέα;

Πρώτη μου παρόρμηση ήρθε πριν χρόνια, διαβάζοντας μια μικρή ιστορία, πολλές δηλαδή, που εμπλέκουν δασκάλους σε πολλές χώρες, στην Κροατία, στην Ολλανδία, τη Ρουμανία φυσικά. Σε αντίστοιχες καταστάσεις. Και βρήκα ενδιαφέρον το στόρι, άρχισα να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να γίνει σε μια τέτοια περίπτωση. Διαπίστωσα γρήγορα ότι από μόνο του δεν ήταν ενδιαφέρον. Δεν είχε αρκετό ζουμί. Είναι πολύ μικρή, επιφανειακή ιστορία. Αλλά μετά το σκεφτόμουν, έμεινε στο μυαλό μου.

Το ίντερνετ δείχνει ότι η κατανόησή μας για τον κόσμο είναι αποσπασματική. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τα πάντα

Επίσης αργότερα είχα την ιδέα να κάνω μια ταινία για μια συνάντηση γονέων και κηδεμόνων. Έχω δύο παιδιά κι έχω πάει σε πολλές τέτοιες συναντήσεις. Πάντα με σόκαρε το πώς οι γονείς, όταν αφορά τα παιδιά τους, γίνονται τόσο ειλικρινείς, λένε την αλήθεια, δεν κρύβονται. Ακόμα και τώρα που μιλάμε, είμαι σε ένα WhatsApp γκρουπ με τους γονείς της τάξης των παιδιών μου. Και είναι τρελό όταν ξαφνικά σε πέντε λεπτά μέσα οι γονείς αρχίζουν να επιτίθενται ο ένας στον άλλον, λόγω του εμβολίου. Άσε που οι περισσότεροι είναι αρνητές. Θέλει ο καθηγητής να πει κάτι στην τάξη στα παιδιά κι οι μισοί αρχίζουν να φωνάζουν ΑΦΗΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΗΣΥΧΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΟΣ.

Κι εγώ τι να κάνω, απαντάω μόνο με emoji. Δε μπορούσα να γράψω κάτι. Μισό να σου δείξω.

[μου δείχνει στο κινητό του το εν λόγω group chat, όπου έχει απαντήσει σε μια συνομιλία χρησιμοποιώντας απλώς ένα gif με τον Σνούπι να γελάει κοιτώντας παντού τριγύρω.]

Και μετά λοιπόν σκεφτόμουν, ότι ακόμα κι αν είναι μια μικρή, ασήμαντη ιστορία, είναι στο μέσον εκεί όπου συναντώνται διαφορετικές ιστορίες, με κάποιο τρόπο. Πολλές κατευθύνσεις σκέψης οδηγούνται εκεί. Τι είναι δημόσιο και ιδιωτικό, τι είναι ηθικό και ανήθικο, τι είναι άσμενο, τι είναι ελευθερία, τι είναι εικόνα. Ή πως αντιμετωπίζουμε την ιδέα της ελευθερίας στον ψηφιακό κόσμο. Και κάπως όλα συγκεντρώθηκαν γύρω από αυτή τη μικρή ιστορία. Σκέφτηκα λοιπόν πως το φιλμ δεν είναι ενδιαφέρον λόγω αυτής, αλλά λόγω όσων βρίσκονται τριγύρω, όλων των θεμάτων που έχουν σημασία στην κοινωνία σήμερα. Έτσι προέκυψε αυτή η δομή.

Μιλώντας νωρίτερα και για τα προηγούμενα φιλμ σου, σκέφτηκα πως το “Ατυχές Πήδημα” είναι κάτι σαν αντιστροφή των “Βαρβάρων” [σσ. Η προηγούμενη ταινία του, για την οποία είχαμε μιλήσει πριν μερικά χρόνια]. Εκεί υπήρχε ένα βαρύ ιστορικό ζήτημα το οποίο εξεταζόταν σε ένα εντελώς σύγχρονο πλαίσιο. Δύναμη της εικόνας, fake news, αρνητές της ιστορίας… Εδώ έχουμε κάτι εντελώς σύγχρονο αλλά χτισμένο σε πολλά επίπεδα, και όπως λες, «ως ιστορικό αντικείμενο». Με ενδιαφέρει δηλαδή πολύ ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεις ένα πράγμα σαν ιστορικό και σαν μοντέρνο την ίδια στιγμή, πλαισιώνοντας τις ιστορίες με ένα πολύ ευρύτερο context. Στο “Πήδημα” ας πούμε το μεσαίο μέρος δίνει μια εντελώς διαφορετική βαρύτητα σε μια ιστορία που θα προσπερνούσες απλώς ως μονόστηλο σε μια εφημερίδα.

Δεν ξέρω τι να πω για όλα αυτά… έχω δύο σκέψεις εδώ.

Πρώτον, ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα στο σινεμά είναι το ότι ασχολείσαι με μια αίσθηση της πραγματικότητας. Είναι δηλαδή η απεικόνιση. Πώς τοποθετείσαι ως σκηνοθέτης ως προς την απεικόνιση; Κινηματογραφείς κάτι με την κάμερα κι οι άνθρωποι του φέρονται ως πραγματικότητα. Βλέπεις μια εικόνα στις ειδήσεις, λες το είδα στις ειδήσεις, είναι αλήθεια. Ή άλλοι λένε το είδα στις ειδήσεις, άρα ΔΕΝ είναι αλήθεια.

Πάντα όμως μια εικόνα, μια φωτογραφία, ένα βίντεο ή μια ταινία, δεν είναι πραγματικότητα. Αλλά την ίδια στιγμή δεν είναι και χωρίς σχέση με την πραγματικότητα, φυσικά. Είναι ένα αντικείμενο περίεργο από οντολογικής άποψης και νομίζω πρέπει να του φερόμαστε και να το δείχνουμε στο κοινό ως κάτι τέτοιο. Το κοινό πρέπει πάντα να έχει συναίσθηση του ότι βλέπει εικόνες δημιουργημένες, κι όχι ένα παράθυρο στην πραγματικότητα. Ποτέ δεν είμαστε παράθυρο στην πραγματικότητα.

Πάντα σε όλες μου τις ταινίες προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να δημιουργώ απόσταση ανάμεσα στο θεατή και στην εικόνα. Ποτέ δεν λέω «αυτή είναι η απόλυτη αλήθεια, πάρτην». Πάντα οι άνθρωποι βλέπουν ότι είναι ένα φιλμ, και είναι άρα κατασκευασμένο. Πολύ σημαντικό αυτό, ειδικά με τα ιστορικά φιλμ. Σε ένα ντοκιμαντέρ ή σε ένα ριάλιτι μπορείς να έχεις απευθείας σύνδεση ανάμεσα στο να φιλμάρεις κάτι στο δρόμο, και στην ίδια την εικόνα. Όταν μιλάς για την Ιστορία, δεν έχεις αυτή την σύνδεση. Βάζεις κουστούμια σε μερικούς ανθρώπους και ΠΡΟΣΠΟΙΕΙΣΑΙ ότι είναι 100 χρόνια πριν.

Το ένα είναι αυτό. Και το άλλο, είναι ότι ξέρουμε μέσα από την κβαντική φυσική ότι η γνώση μας είναι αποσπασματική και πως η πράξη του να παρατηρείς αλλάζει αυτό που παρατηρείς. Πρέπει να βρεις τρόπο να λειτουργήσεις με αυτό. Μια ιστορία να είναι ας πούμε ένα κλειστό σύστημα, με αρχή, μέση, τέλος, μια ιδέα. Είναι αλήθεια, αλλά αυτό δεν είναι κάτι που ταιριάζει στη σημερινή μας εμπειρία του κόσμου. Αυτός είναι ένας τρόπος σκέψης του 19ου αιώνα.

Τώρα ξέρουμε ότι το ίντερνετ δείχνει πολύ δυναμικά ότι η κατανόησή μας για τον κόσμο είναι αποσπασματική. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τα πάντα. Ήθελα αυτή η οπτική να περνάει στο φιλμ, γι’αυτό το δεύτερο μέρος είναι θραύσματα που δεν ταιριάζουν μαζί, δεν προσφέρουν μια πλήρη οπτική ή μια πλήρη ιστορία, είναι απλώς θραύσματα ιστοριών εδώ κι εκεί. Αυτό δημιουργεί μια μάχη ανάμεσα στις εικόνες κι είναι πιο συντονισμένο με ό,τι ξέρουμε από την επιστήμη κι από την ίδια μας την εμπειρία από το πώς είναι η πραγματικότητα, από το ίντερνετ, από τα media. Βλέπεις μια εικόνα από το Αφγανιστάν, και μετά μια εικόνα από τις ΗΠΑ και μετά μια εικόνα από την Ελλάδα και δεν έχεις πλήρη γνώση κανενός εξ αυτών.

Επειδή δεν υπάρχει context;

Σωστά, το context είναι το σύμπαν! Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να έχει όλη αυτή τη γνώση. Οπότε επαφίεται στην εμπειρία του θεατή.

Με ενδιαφέρει που μιλάς για θραύσματα. Το μεσαίο μέρος της ταινίας είναι ταυτόχρονα κάτι σαν δοκίμιο αλλά ταυτόχρονα είναι σαν πριν, που μου έδειξες το meme με το οποίο απάντησες στο chat σας. Είναι σαν συλλογή εικόνων, memes, σαν αυτά με τα οποία επικοινωνείς ονλάιν, που ποστάρεις σε τοίχους στο facebook ή σε chats.

Είναι αλήθεια! Και είναι περισσότερο διαισθητικό, γιατί δεν σκεφτόμουν αυτό κάνοντας την ταινία. Σκεφτόμουν κάτι πιο δοκιμιακό, σκεφτόμουν Φλωμπέρ, “Το Λεξικό των Κοινών Τόπων” , σκεφτόμουν “Το Αλφαβητάρι του Διαβόλου”, πήρα μάλιστα στην ταινία μια ατάκα του Άμπροους Μπιρς από εκεί. Αλλά μετά νομίζω στην πραγματικότητα είναι περισσότερο σαν… TikTok. Έχεις TikTok;

[γνέφω καταφατικά γελώντας]

Είναι φοβερό. Μου ζήτησε φίλος να κάνω μια κινηματογραφική τοπ-10 λίστα στο τέλος της χρονιάς και θα βάλω το TikTok στην πρώτη θέση. Μπορείς να δεις πράγματα που δεν βλέπεις αλλού… [έχει βγάλει το κινητό και μου δείχνει το TikTok του, σκρολάροντας ανάμεσα σε ό,τι του εμφανίζεται τυχαία] Είναι θραύσματα του κόσμου, έχεις πρόσβαση…

Τι σημαίνει το σινεμά; Να δεις κάτι, να δεις καλύτερα κάτι. Υπάρχουν μέρη που σπάνια μπορεί μια κινηματογραφική κάμερα να φτάσει όμως. Ή και ποτέ. Και ξαφνικά υπάρχει η κάμερα ενός τηλεφώνου, σε ένα TikTok ή σε άλλες πλατφόρμες, μας κάνουν να δούμε τον κόσμο από γωνίες και με τρόπος που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν! Είναι φοβερό. Είναι η πλατφόρμα που δημιουργεί το φιλμ. Το TikTok είναι σαν ένα αέναο φιλμ. Είναι κάτι πολύ δυνατό, είναι σαν το ξεκίνημα του σινεμά με έναν τρόπο.

Είναι πολύ σοκαριστικό να βλέπεις κάποια πράγματα στο TikTok που πηγάζουν από ένα ενδιαφέρον στην αποσπασματική περιγραφή του κόσμου. Και νομίζω πως το επαγγελματικό σινεμά χάνει τη δύναμή του. Φυσικά έχει ακόμα τη δύναμη του μεγάλου θεάματος αν είναι Χόλιγουντ, έχει τη δύναμη του μοντάζ, της δημιουργία, αλλά τη δύναμη της απεικόνισης του κόσμου; Θυμήσου, πόσο σημαντικό ήταν στα ‘60s όταν η κάμερα κατέβηκε στο δρόμο. Ναι, ήταν σημαντικό, αλλά σήμερα δεν πάει το σινεμά εκεί που πάει το smartphone. Το επαγγελματικό σινεμά σήμερα δεν σου δείχνει τον κόσμο όπως το έκανε κάποτε. Το σινεμά έχασε αυτό το παιχνίδι και πρέπει να επανεφευρεθεί για να παραμείνει κάτι σχετικό.

Γιατί αν θέλω να δω κάτι από την Ελλάδα ή πώς ζουν οι έλληνες βλέπω το TikTok και είναι καλύτερη απεικόνιση από ό,τι μια ελληνική ταινία του σήμερα. Και πιο γρήγορο! Αν έχω ιδέα για ένα στόρι και μου πάρει τρία χρόνια να κάνω το φιλμ, είναι ήδη περασμένη.

Είναι ήδη Ιστορία, είναι ήδη παρελθόν.

Είναι ήδη παρελθόν! Ειδικά όταν κάνεις φιλμ που σχετίζονται με τη ζωή γύρω. Το σινεμά είναι ένα βήμα πίσω. Τι μπορούμε να κάνουμε; Δεν ξέρω. Πιο περίπλοκη χρήση του μοντάζ; Θέλει σκέψη. Ξέρεις μια ταινία, “Present Perfect” της Σένγκε Ζου; Εκπληκτικό φιλμ, φτιαγμένο μόνο με αποσπάσματα μονταρισμένα, από μια κινέζικη πλατφόρμα που οι άνθρωποι δημιουργούν λάιβ βίντεο.

Τα μόνταρε μαζί, κι έχεις έτσι ένα πορτρέτο της Κίνας με τρόπο που κανένα φιλμ δε μπορεί να δημιουργήσει. Όλα αυτά τα πράγματα, όλες αυτές τις αλήθειες είναι αδύνατον να τις φανταστείς. Όχι 100 τέτοια στιγμιότυπα τουλάχιστον. Νιώθω λοιπόν ότι το σινεμά είναι λίγο πίσω. Πρέπει να εφεύρουμε κάτι, κάτι που θα μας πάει πέρα από αυτό το το θέμα, του πώς απεικονίζεις τον κόσμο, σήμερα.

*Η ταινία “Ατυχές Πήδημα ή Παλαβό Πορνό” κυκλοφορεί στις αίθουσες.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.