Λάικ – ντισλάικ: Από το χειροκρότημα της Αλεξίου στον χορό του Μπισμπίκη

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας. Αυτή την εβδομάδα συζητάμε από το χειροκρότημα της Αλεξίου μέχρι τον χορό του Μπισμπίκη στην πρεμιέρα Ρέμου- Βανδή.

ΛΑΙΚ

Ένα υπόμνημα, μπόλικο οξυγόνο και το μπουζούκι του Χιώτη στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Μία καινούρια γλώσσα έρχεται να κατακτήσει έναν δημόσιο οργανισμό στο Memorandum του Βάτσλαβ Χάβελ, η γραφειοκρατία “χτυπά” κόκκινο και η ευφυής σκηνοθετική ματιά της Αικατερίνης Παπαγεωργίου –που πλέον στρέφεται συνειδητά προς το πολιτικό θέατρο με την ομάδα Young Quill-  φέρνει μοναδικά στο σήμερα την κοινωνική αυτή αλληγορία.

Κανονική Οξυγονοθεραπεία κάναμε παρακολουθώντας το “Οξυγόνο” του Γιώργου Κουτλή. Ο δαιμόνιος σκηνοθέτης στα καλύτερά του και υπερταλαντούχοι νέοι ηθοποιοί με μια βλάσφημη ποιητική διάθεση, ραπάρουν στίχους του Βιριπάγιεφ παλλόμενοι από την ανάγκη για ελευθερία, αγγίζοντας βαθιά τις ανησυχίες της γενιάς τους.

Το “John” που σκηνοθετεί ο Μιχάλης Πανάδης στο θέατρο Δίπυλον είναι μία αιρετική κωμωδία για τον στοιχειωμένο μας εαυτό. Γιατί πάντα ένας John θα μας κατατρύχει. Τα “σπάει” κυριολεκτικά το σκηνικό της Ζωής Μολυβδά Φαμέλη μέσα στο οποίο ταίριαξε απόλυτα η εκπληκτική Κόρα Καρβούνη.

Πολύ όμορφη η εμπειρία της ανάγνωσης του νέου πρωτότυπου θεατρικού έργου για τον Μανώλη Χιώτη “MANOLIS / καρδιά σε τέσσερις χορδές” της Ιόλης Ανδρεάδη και του Άρη Ασπρούλη. Ανατριχιαστικό το σημείο που περιγράφεται πως στην κηδεία του ο Τσιτσάνης έσπασε το μπουζούκι του Χιώτη και το έβαλε στο τάφο του να το πάρει ο Χιώτης στον άλλο κόσμο λέγοντας τη φράση “αυτό το όργανο δεν πρέπει να αγγίξει ξανά χέρι θνητού”.

 

Έρχονται Χριστούγεννα, ΕΡΑΤΩ και “ο παίκτης 456” για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Το ΚΠΙΣΝ “στολίζεται” την Κυριακή 1η Δεκεμβρίου, η εκδήλωση είναι δωρεάν και έτσι ξεκινάει πανηγυρικά ο μήνας των Χριστουγέννων. Φέτος αναμένω πως και πως το Φεστιβάλ Φωτιστικών Εγκαταστάσεων – θα έχει 6 μεγάλης κλίμακας εγκαταστάσεις, 4 καταξιωμένων ξένων δημιουργών και 2 ελληνικές συμμετοχές…

Στην απονομή για τον ιστορικό Οργανισμό Συλλογικής Διαχείρισης και Προστασίας Συγγενικών Δικαιωμάτων Τραγουδιστών, ΕΡΑΤΩ, στο Θέατρο Καρέζη (με Φάμελλο, Μποφίλιου κλπ) μου έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο Αλεξίου, Νταλάρας και όλοι οι παρευρισκόμενοι γνωστοί τραγουδοποιοί χειροκρότησαν με θέρμη τους νέους δημιουργούς που βραβεύτηκαν και ξεχώρισαν. Μορφή της συνάντησης η Λήδα Χαλκιαδάκη, κόρη της θρυλικής Δανάης Στρατηγοπούλου και μία κορυφαία εκπρόσωπος της pop – rock σκηνής των αρχών του 1970. Μιλώντας για τη μητέρα της, τον Νερούδα και τη Χιλή έδωσε ιστορικό πρόσημο στη συνάντηση.

Κυκλοφόρησε από το Netflix το επίσημο τρέιλερ για την 2η σεζόν της επιτυχημένης σειράς θρίλερ «Squid Game» η οποία θα κάνει πρεμιέρα στις 26 Δεκεμβρίου. Η πρώτη σεζόν είχε ενδιαφέρον! “Τρία χρόνια μετά τη νίκη του στο «Squid Game», ο παίκτης 456 ακυρώνει το ταξίδι στις ΗΠΑ και επιστρέφει με μια νέα απόφαση”. Με το καλό…

Ελληνικό #MeToo στα σινεμά και Ναν Γκόλντιν στο Βερολίνο, στα λάικ του Θοδωρή Δημητρόπουλου

Εξαιρετικό νέο η κυκλοφορία του “Tack” στο σινεμά, ένα από τα καλύτερα ελληνικά ντοκιμαντέρ των τελευταίων χρόνων – και έχουμε δει πολλά εξαιρετικά είναι η αλήθεια. Ένα πορτρέτο πάνω στο ελληνικό #MeToo με τη Σοφία Μπεκατώρου ως supporting ηρωίδα και μια άλλη υπόθεση στο προσκήνιο, να προσφέρει μικρές συνταρακτικές διαπιστώσεις για τις βαθιές ρίζες της ελληνικής πατριαρχίας.

Λάτρεψα τη μουσική του Burial για τη νέα ταινία της Άντρεα Άρνολντ, “Bird”. Από όσο έχω ψάξει δε βλέπω να υπάρχει κάπου ονλάιν, αλλά ακούγεται στο δεύτερο μισό του τρέιλερ:

Ένας μουσικός που όσο πάει γίνεται και πιο λυρικός, και που ταιριάζει τέλεια σε μια ταινία η οποία επίσης στοχεύει τόσο πολύ στο συναίσθημα.

Πρώτη μεγάλη λίστα της χρονιάς από τα πάντα πολύ εστέτ Cahiers du Cinema και στην #1 θέση βρίσκεται το γαλλικό θρίλερ “Misericordia” του Αλέν Ζιροντί, μια ταινία που δυστυχώς οι Κάννες έθαψαν σε παράλληλο (εκτός Διαγωνιστικού) τμήμα αφήνοντάς την έτσι να μείνει εκτός spotlight παρά το γεγονός πως ακούω και διαβάζω μόνο τα καλύτερα εδώ και μήνες από τους λίγους θαρραλέους που την είδαν. Στην Ελλάδα δεν έχει διανομή.

Εύγε επίσης στα Cahiers που έχουν στο τοπ-10 τους και το “Trap” του Σιάμαλαν. Μια τρομερά φαν ταινία, εξαιρετικά γυρισμένη από τον κορυφαίο διευθυντή φωτογραφίας της χρονιάς, μια ταινία σε διαρκή κίνηση που δε σε αφήνει ποτέ να βολευτείς σε ένα σημείο, και με μια από τις ερμηνείες της χρονιάς από τον Τζος Χάρτνετ. Σιαμαλανικοί ενωμένοι, ποτέ νικημένοι.

Και σε μια πιο σοβαρή νότα, βρείτε 10-15 λεπτά μες στη μέρα σας κι ακούστε τον συγκλονιστικό λόγο της σπουδαίας φωτογράφου Ναν Γκόλντιν που έδωσε στα εγκαίνια μιας ρετροσπεκτίβας του έργου της στο Βερολίνο πριν λίγες μέρες:

Με τη Γερμανία να παίρνει μια όλο και πιο απόλυτη κατεύθυνση υπέρ του Ισραήλ κατά τη γενοκτονία στη Γάζα και τους πολιτιστικούς θεσμούς στο Βερολίνο να ακολουθούν κατά πόδας, προσπαθώντας την ίδια στιγμή να ισορροπήσουν (εντελώς άτσαλα) με την αφοσίωσή τους στην ελευθερία του λόγου, το αποτέλεσμα που παίρνουμε είναι κάτι σαν αστυνομοκρατούμενη ελευθερία – για κάθε καλλιτέχνη που παίρνει θέση υπέρ της Παλαιστίνης (όπως η Γκόλντιν) ακολουθεί πάντα ένας διευθυντής μουσείου που δηλώνει λίγο πολύ ότι επιθυμούμε την ελευθερία του λόγου των καλλιτεχνών κι ας θεωρούμε λάθος εμείς ως θεσμός να χρησιμοποιείται με αυτό τον τρόπο.

Ή στην τελετή λήξης της περσινής Μπερλινάλε, όταν πολλοί καλλιτέχνες εξέφρασαν στήριξη στην Παλαιστίνη, να βγαίνει θεσμικά η συν-καλλιτεχνική διευθύντρια του φεστιβάλ και να δηλώνει πως ελευθερία του λόγου σημαίνει πως πρέπει να ακούγεται «και η άλλη πλευρά». Με όλα αυτά σαν δεδομένα, το θάρρος και η δύναμη του λόγου της Γκόλντιν κάνουν αυτά που λέει, μες στην καρδιά του Βερολίνου, ακόμα πιο συγκλονιστικά: «Τι έχεις μάθει, Γερμανία;».

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Λύσσασμενη γάτα χωρίς νύχια, θεατρικό κοινό για κλάμματα και Μπιμπικικιές ζεϊμπεκιές

Πήγα και εγώ να δω τον τρίτο Τενεσί Ουίλιαμς (μετά τον Γυάλινο Κόσμο του Λατέλα στο Θέατρο Τέχνης και το Λεωφορείο ο Πόθος του Καραντζά στο Προσκήνιο) της χρονιάς στο θέατρο Αθηνά και πραγματικά τρόμαξα με έργο και κοινό. Στη σκηνή οι ηθοποιοί φωνάζουν υστερικά και νομίζεις πως παίζουν σε σαπουνόπερα που μοιάζει με κακή αντιγραφή ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη.

Λαϊκή απογευματινή Κυριακής στο εν λόγω θέατρο και το κοινό κατέφθανε αργοπορημένο, με τα κινητά ανοιχτά, τα κρίτσι κρίτσι από τις καραμελίτσες και τα πατατάκια έδιναν και έπαιρναν και τα σχόλια επί του έργου ήταν μεγαλόφωνα. Όχι μία, αλλά και 10 βαλεριάνες να έπαιρνες, να απολαύσεις την παράσταση δε θα μπορούσες.

Η Δέσποινα Βανδή και ο Αντώνης Ρέμος έκαναν πρεμιέρα στο νυχτερινό τους κέντρο και δεν θα μπορούσε να λείπει ο αγαπημένος της πρώτης, Βασίλης Μπισμπίκης. Ο Βασίλης Μπισμπίκης απόλαυσε το μουσικό πρόγραμμα και δεν δίστασε να ανέβει στη σκηνή για να χορέψει. Πραγματικά έχω βαρεθεί.

Πιερία, Κάμαλα και θα μας κόψουν και τον καφέ… για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Τι έπαθε η Κάμαλα, μα τον θεό, και παραμιλάει σαν να έχει πιει ένα νερομπούκαλο Μπαμπατζίμ; Σε ένα απόσπασμα 28 δευτερολέπτων που αναρτήθηκε στην πλατφόρμα Χ από την Εθνική Επιτροπή των Δημοκρατικών φαίνεται μετα βίας να τα καταφέρνει να μιλήσει. Το επιτελείο, πού βόσκει; Δεν την άφησαν να πάει στο Τζο Ρόγκαν και την άφησαν να ποστάρει… αυτό;

Η παραλίγο σύγκρουση των δύο τρένων στην Πιερία θύμισε τα λόγια της Μαρίας Καρυστιανού τον περασμένο Σεπτέμβριο σε ειδική εκδήλωση για τα Τέμπη στο Ρέθυμνο. «Έλεγα “κοίτα, έπρεπε να πεθάνει το παιδί μου για να αλλάξει η κατάσταση στα τρένα”. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι δεν θα άλλαζε η κατάσταση στα τρένα. Τέτοια αδιαφορία; Είναι απίστευτο. Δεν είμαστε τίποτα για αυτούς. Είμαστε μονάχα μια ψήφος που επιθυμούν κάθε 4 χρόνια”.

Ο καφές δεν ήταν ποτέ τόσο ακριβός εδώ και σχεδόν 50 χρόνια… λένε οι επαΐοντες στη Βραζιλία και το Βιετνάμ. Η τιμή της ποικιλίας αράμπικα έσπασε ρεκόρ λόγω ανησυχιών για τη συγκομιδή στη Βραζιλία. Οι πρωτοφανείς πυρκαγιές και η ξηρασία, θα μας αφήσoυν και χωρίς … ένα καφεδάκι! Άσε που τους έχει βάλει στο μάτι και ο Τραμπ με δασμούς και τα συναφή.

Σε επαναλήψεις το box office, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, το τοπ-10 των εμπορικότερων ταινιών της χρονιάς στην Αμερική κρατά μια θλιβερή ιστορική πρωτιά: Δεν έχει ξαναγίνει στα χρονιά, και οι 10 εμπορικότερες ταινίες να είναι όλες σίκουελ, όπως συμβαίνει τώρα. Έχουμε:

1. Inside Out 2
2. Deadpool & Wolverine
3. Despicable Me 4
4. Beetlejuice Beetlejuice
5. Dune: Part Two
6. Twisters
7. Godzilla x Kong: The New Empire
8. Kung Fu Panda 4
9. Bad Boys: Ride or Die
10. Kingdom of the Planet of the Apes

Κάποιες από αυτές τις ταινίες είναι φαν, το “Dune” είναι προφανώς πολύ καλό, και κάποιες είναι χάλια, δεν είναι παράλογη αυτή η μίξη για δεκάδα. Αλλά το να μην υπάρχει το παραμικρό ορίτζιναλ στοιχείο είναι απλά καταθλιπτικό. Η δεκάδα αναμένεται να αλλάξει πάντως, και έστω και μπαίνοντας στον Δεκέμβριο να εμφανιστεί εκεί το “Wicked” (που άνοιξε στην Αμερική και είναι τρομερά αγαπητό εκεί, οπότε σαρώνει με το κοινό), οπότε αυτή η διασκευή ενός θεατρικού μιούζικαλ που είναι πρίκουελ μια παλιότερης ταινίας(!) θα σώσει την υπόληψη της δημιουργικότητας(!) για φέτος.

Και ναι, φυσικά του χρόνου τέτοια εποχή είναι προγραμματισμένο να κυκλοφορεί το δεύτερο μέρος του “Wicked”, δεν πιστεύω να αμφέβαλε κανείς.