Κατερίνα Πολέμη: Μία καλοκαιρινή συναυλία σαν "ωχ ανακούφισης"

Έτσι βλέπει η αεικίνητη και αστραφτερή τραγουδοποιός Κατερίνα Πολέμη το live της "Λουλούδια στον Κήπο" του Μεγάρου.

ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ
03 Ιουλίου 2021 12:04

«Είμαι σαν μικρό παιδί που θα ξανακάνει αυτό που αγαπάει». Σχεδόν αντανακλαστική έρχεται η αντίδραση της Κατερίνας Πολέμη στην ερώτηση για την επανεκκίνηση των live. Φυσικά. Έχει μεγάλα χαρά και για τα «Λουλούδια στον Κήπο» του Μεγάρου και για το νέο άλμπουμ που ετοιμάζει.

Το πρώτο είναι η συναυλία της την επόμενη Παρασκευή 9 Ιουλίου (στις 21.00) στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής. Μια συναυλία που ετοίμαζε από πέρυσι αλλά αναβλήθηκε λόγω της πανδημίας. Και που τώρα επιτέλους μπορεί να γίνει-τηρουμένων φυσικά όλων των υγειονομικών μέτρων- με όρους γιορτής. Γιατί εκτός από την ίδια και την 4μελή μπάντα της ( μπάντα κορυφαίων μουσικών, με τον Στάθη Άννινο στο πιάνο, τον Κώστα Πατσιώτη στο μπάσο, τον Νίκο Παπαβρανούση στα τύμπανα και τον Δημήτρη Παπαδόπουλο στην τρομπέτα), αυτή η αστραφτερή, αεικίνητη, Ελληνοβραζιλιάνα τραγουδοποιός και ερμηνεύτρια θα έχει μαζί της guests και τη Μαρία Παπαγεωργίου, την Παυλίνα Βουλγαράκη, τον Θέμο Σκανδάμη και τον νεότατο Δημήτρη Κόψη.

«Ήθελα», εξηγεί, «να συμπράξω με καλλιτέχνες της γενιάς μου. Καθένας τους είναι για μένα ένα διαφορετικό μουσικό «λουλούδι”, γι αυτό είπα να ονομάσω έτσι τη συναυλία: «Λουλούδια στον Κήπο». Είναι άνθρωποι που τους εκτιμώ πολύ και θα συμπράξουμε στην σκηνή, ερμηνεύοντας κάποια τραγούδια μαζί. Κι επειδή είναι καλοκαίρι μετά από μια μεγάλη ταλαιπωρία, θέλω να είναι μια παράσταση σαν ένα «ωχ ανακούφισης» και να παίξουμε μουσικές που αγαπάμε»

Την ίδια αίσθηση απόλυτης ελευθερίας και προσωπικής «επανεκκίνησης» θέλει να έχει και το καινούριο της άλμπουμ. «Από τον πρώτο μου προσωπικό δίσκο (σ.σ. «Spread the Music, not the Name») έχουν περάσει», εξηγεί, «δέκα χρόνια. Από τότε έχω γράψει τραγούδια ή μουσική κυρίως για τα όνειρα άλλων ανθρώπων. Ήταν υπέροχο αλλά τώρα θέλω να δώσω χώρο στις δικές μου ιδέες και στα δικά μου όνειρα απαντώντας στο ερώτημα «ποια είναι η Κατερίνα σήμερα», χωρίς περιορισμούς. Γι αυτό το άλμπουμ μπορεί να έχει τραγούδια και ορχηστρικά. Μπορεί να είναι πολλές οι γλώσσες. Έχω αφεθεί απολύτως ελεύθερη. Οι ζωές όλων μας είναι αρκετά έντονες, πιεστικές και αποπνιχτικές. Θέλω να αφεθώ τελείως ελεύθερη».

Είστε άλλωστε μια πολύπλευρη μουσικός και λόγω της Ελληνοβραζιλιάνικης καταγωγής σας. Θα έχετε και στο live στον Κήπο του Μεγάρου, τέτοιες αναφορές;

Θα έχει και ηχοχρώματα από τη Βραζιλία που θα είναι σαφή κυρίως στην ενορχήστρωση, αλλά θα πούμε τραγούδια κι από άλλες χώρες. Π.χ. Από την Ιταλία που θα πούμε κάποια κομμάτια μαζί με τον Δημήτρη Κόψη. Ή από το Μεξικό. Κι άλλα κι άλλα δεκάδες μουσικά χρώματα και αρώματα, σε διαφορετικές γλώσσες, από διαφορετικές παραδόσεις με τις οποίες είτε εγώ, είτε οι

Η γενιά σας στο τραγούδι έχει έναν κοσμοπολιτισμό. Μπορεί να γράψετε ένα τραγούδι σε άλλη γλώσσα, να χρησιμοποιήσετε ένα ρυθμό χαρακτηριστικό άλλης χώρας, να ερμηνεύσετε τραγούδια απ΄όλο τον κόσμο..

Νομίζω ότι έτσι είμαστε και σαν άνθρωποι. Είναι φυσικό συνεπώς να μας βγαίνει και στα τραγούδια μας ή στις ενορχηστρώσεις μας. (Η ενορχήστρωση παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Μπορεί να αλλάξει το ύφος του κομματιού εντελώς. Για μένα η ενορχήστρωση είναι σαν μία άλλη σύνθεση πάνω στη σύνθεση). Είμαστε όμως και μία γενιά που έχει μεγαλώσει με πολλές πληροφορίες, με Ίντερνετ, με πλατφόρμες. Μπορείς άνετα να παρακολουθείς καλλιτέχνες απ όλο τον κόσμο μέσα από live streaming ή το YouTube. Επίσης τα ταξίδια είναι πιο εύκολα. Άρα εκ φύσεως είμαστε μία γενιά πιο ανοιχτή σ αυτά τα ερεθίσματα.

Στη σκηνή έχετε μία μεγάλη εκφραστικότητα, σχεδόν θεατρικότητα στην ερμηνεία. Αυτή από που προέρχεται; Δεν έχετε κάνει θεατρικές σπουδές..

Δεν το έχω σπουδάσει, πράγματι και ούτε το έχω επιδιώξει ακριβώς. Παρατηρώντας όμως τον εαυτό μου, το βλέπω κι εγώ. Αναρωτιέμαι αν είναι ίσως το μείγμα της ελληνικής κουλτούρας και της βραζιλιάνικης

Είναι και οι δύο πολλοί εξωστρεφείς λαοί, συναισθηματικά πολύ πληθωρικοί

Οι Βραζιλιάνοι, ακόμα περισσότερο. Αλλά κατά τα άλλα η μουσική δεν είναι ένα πράγμα. Οπότε η θεατρικότητα ή η σωματικότητα για την οποία με ρωτήσατε, είναι ζητούμενο. Η σκηνή είναι ένας πολυδιάστατος χώρος, ένα ζωντανό πλάσμα σχεδόν, για το οποίο έχεις πολλά να σκεφτείς. Πάνω στη σκηνή λοιπόν είμαι μία φωνή, ένα μουσικό όργανο και μία εμπειρία ζωής (όση έχω μέχρι εδώ) που οφείλω να τα δώσω απλόχερα όλα αυτά. Απλόχερα και στη σκηνή και στο κοινό.

Αν κάποιος το καταφέρνει, όμως, αυτό είναι ένα επιπλέον ταλέντο. Δεν είναι πάντα αυτονόητο..

Χρειάζεται περισσότερη απενοχοποίηση και λιγότερο κόμπλεξ. Δεν το λέω διδακτικά, ούτε νομίζω ότι εγώ το έχω καταφέρει απόλυτα. Το λέω γιατί είναι κάτι που με απασχολεί και με ενδιαφέρει για την εξέλιξή μου. Πάνω στη σκηνή εκπέμπεις κανονικά τα πάντα. Ακόμα και το πως μεγάλωσες. Το αν είχες καλή σχέση με τους γονείς σου. Τι παιδεία έχεις. Όσο για το κόμπλεξ πιστεύω απόλυτα ότι είναι προτιμότερο να πέσεις -γιατί για να πέσεις πρέπει και να αφεθείς – και να μάθεις να σηκώνεσαι, πάρα να φοβάσαι μήπως πέσεις. Αν φοβάσαι στη σκηνή μήπως παίξεις μια στραβή νότα, μήπως κάνεις ένα λάθος θα φανεί. «Τόλμησέ το, δοκίμασέ το», λέω πάντα στον εαυτό μου.

Εσείς έχετε σχέση και με την κινηματογραφική εικόνα και με το θέατρο: Έχετε γράψει π.χ. μουσική για τη «Μικρά Αγγλία» του Βούλγαρη, για την παράσταση της «Ευριδίκης» και της «Μεγάλης Χίμαιρας» σε σκηνοθεσία Τάρλοου κ.ά. Εκεί εφαρμόζετε άλλους κανόνες;

Ως συνθέτρια σ αυτή την περίπτωση αποδίδεις σε νότες τη «γλώσσα» της κίνησης που είναι ο χορός, του λόγου που είναι το θέατρο, της εικόνας που είναι ο κινηματογράφος. Εγώ, τουλάχιστον, έτσι το κάνω. Προσπαθώ να ερμηνεύσω με ήχους αυτό που βλέπω, να του «συμπαρασταθώ» ή να το αναδείξω-ανάλογα με την οδηγία του σκηνοθέτη.

Αλήθεια, ένας και μουσικά πληθωρικός άνθρωπος όπως είστε εσείς, πώς περιορίστηκε στην πανδημία; Τι κάνατε;

Εμένα μου έπεσε λίγο πιο ελαφρύ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν πέρασα και στιγμές απελπισίας. Γενικά όμως είμαι πολύ μοναχικός άνθρωπος-η εξωστρέφεια που βλέπετε στη σκηνή υπάρχει, αλλά συνυπάρχει με τη δυνατή μοναχικότητα του χαρακτήρα μου. Αγαπώ να είμαι μόνη μου. Κι έχω πολλές ασχολίες. Μου αρέσει πάρα πολύ το χώμα, η φύση. Μου αρέσουν πολύ τα φυτά και τα λουλούδια. Μου αρέσει πολύ να τα καλλιεργώ, να τα ποτίζω και να τα περιποιούμαι. Ασχολήθηκα πάρα πολύ με αυτά στην καραντίνα. Ύστερα είχα τη μουσική. Όποιος παίζει κάποιο όργανο ή τραγουδάει έχει μια σπουδαία συντροφιά, ακριβώς όπως αυτή που σου προσφέρει ένα κατοικίδιο. Με την κιθάρα ή το πιάνο μου αισθάνομαι ακριβώς έτσι. Την αγάπη και τη συντροφικότητα που έχει κάποιος άλλος με τον σκύλο ή τη γάτα του, Οπότε στην καραντίνα ασχολήθηκα και με τη μουσική και ήμουν μια παρέα με τα μουσικά μου όργανα και με την κηπουρική και με το σώμα μου-έκανα γυμναστική, έβγαινα και περπατούσα.

Ο ήχος της πόλης τις μέρες της καραντίνας ποιος ήταν στα δικά σας αυτιά;

Ο ήχος είχε χώρο και όγκο. Όπως χώρο και όγκο είχε και η σκέψη και το συναίσθημα και η σιωπή. Και ο χώρος είναι για εμένα εξαιρετικά σημαντικό πράγμα. Αυτή είναι και η δυσκολία μου στο να ζω σε μία πόλη όπου ο ήχος, η ρύπανση, η κίνηση, τα τηλέφωνα, οι υποχρεώσεις, οι δουλειές, οι κακές συμπεριφορές ορισμένων στο δρόμο ή στις δημόσιες υπηρεσίες, είναι αποπνικτικά. Σου διαταράσσουν την εσωτερική σου ροή. Σου αφαιρούν την προσήλωση σε ό,τι κι αν κάνεις. Οπότε εκείνες τις μέρες υπήρχε μεγαλύτερος χώρος και για αγάπη και ηρεμία. Ταυτόχρονα όμως όλα αυτά συνυπήρχαν και με μία υπόκωφη ένταση. Την ένταση της αγωνίας.

Ο τρόπος που απαντάτε δείχνει πάντως έναν άνθρωπο που τα έχει καλά με τον εαυτό του

Ή που έχει αυτό σαν στόχο. Δεν μπορώ να πω ότι νοιώθω καταπληκτικά με τον εαυτό μου αλλά το προσπαθώ και δεν το βάζω κάτω. Και εφαρμόζω αυτό που σας είπα πριν. Είναι καλύτερα να πέσεις και να σηκωθείς, παρά να φοβάσαι μήπως πέσεις.