Ο Σαββόπουλος αφηγείται πώς έγραψε το “Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια” – Η σκηνή με την Μπέλλου
Διαβάζεται σε 4'
Πώς γράφτηκε το «Ζεϊμπέκικο»: «Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια»; Ο ίδιος ο Σαββόπουλος έχει αφηγηθεί με το δικό του χαρισματικό τρόπο τόσο τη σύμπραξή του με την Μπέλλου όσο και τα στοιχεία εκείνα που γέννησαν το περίφημο τραγούδι.
- 21 Οκτωβρίου 2025 23:29
Ο Διονύσης Σαββόπουλος – ο τεράστιος τραγουδοποιός που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών – έγραψε τους στίχους και τη μουσική του “Ζεϊμπέκικου”, που εμείς απλά το λέμε “Μ’ αεροπλάνα και βαπόρια”, το 1972, εν μέσω δικτατορίας. Ο ίδιος είχε περιγράψει στα “Πρόσωπα” του Χρήστου Βασιλόπουλου τη σύμπραξή του με τη Σωτηρία Μπέλλου και τα λόγια της αμέσως μόλις βγήκε από το στούντιο της ηχογράφησης του κομματιού.
“Είχαμε Χούντα τότε και δεν τιμούσαν τα 50 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή. Για εμένα είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα, έχω γονείς πρόσφυγες. Ο πατέρας μου από την Κωνσταντινούπολη, η μητέρα μου από τη Βόρεια Θράκη, τη Φιλιππούπολη που πλέον ανήκει στη Βουλγαρία.
Το σπίτι ήταν γεμάτο από διηγήσεις προσφύγων και από τα δύο σόγια. Το ’72 ήμουν σε ένα μικρό δωμάτιο σε ένα ξενοδοχειάκι στη Θεσσαλονίκη. Δεν έβγαινα από το δωμάτιο καθόλου. Εκεί ξεκίνησα το Βρώμικο Ψωμί”.
Αναφορικά με το πώς έκλεισε η συνεργασία με την Μπέλλου είχε αποκαλύψει: “Είχα ζητήσει από τη δισκογραφική να πει στην Μπέλλου αν θέλει να τραγουδήσει το «Μ’ Αεροπλάνα και Βαπόρια». Απάντησε ότι δέχεται ευχαρίστως και ήρθε στο στούντιο έτοιμη, μελετημένη. Το ηχογράφησε ωραιότατα».
Στην ηχογράφηση ο Σαββόπουλος ήταν ενθουσιασμένος αλλά: “Ήμουν συγκινημένος. Σκεφτόμουν ότι έγραψα επιτέλους ένα λαϊκό τραγούδι. Η Σωτηρία όμως βγαίνει από το καμαράκι που ηχογραφούσαμε, ξεφυσάει και λέει: Ουφ βρε Διονύση με έκανες και τραγουδάω ποπ. Έμεινα άφωνος. Το έβαλε όμως στο ρεπερτόριο της. Το τραγουδούσε πάντοτε. Θεϊκά το είπε, θεϊκά“.
«Χαίρω πολύ, Σαββόπουλος»
Τη σκηνή με την Μπέλλου καθώς και πλάνα από την ηχογράφηση αυτή είδαμε και στο ντοκιμαντέρ «Χαίρω πολύ, Σαββόπουλος» του Λάκη Παπαστάθη, που προβλήθηκε σε κοινό στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη στην Πειραιώς 138, τον περασμένο Μάιο.
Πρόκειται για το ντοκιμαντέρ που γύρισε ο Λάκης Παπαστάθης για τον Διονύση Σαββόπουλο, με τη συμμετοχή της Σωτηρίας Μπέλλου, της Δόμνας Σαμίου και της Στέλλας Γαδέδη για λογαριασμό του ΕΙΡΤ με το οποίο είχε “συστηθεί” ο νεαρός ακόμη Θεσσαλονικιός τραγουδοποιός στο κοινό της ελεύθερης τηλεόρασης μετά τη δικτατορία.
Η συγκινητική παρουσία του ίδιου του Σαββόπουλου στην προβολή – και το ευχαριστήριο μήνυμά του προς την οικογένεια του σκηνοθέτη – είχε δώσει σε εκείνη τη βραδιά έναν εξαιρετικά προσωπικό χαρακτήρα, υπενθυμίζοντάς μας ότι η τέχνη είναι συνεχής σκυταλοδρομία μνήμης και δημιουργίας.
Τότε ο Διονύσης Σαββόπουλος είχε -για ακόμα μια φορά- γεμίσει τη βραδιά μας με ιστορίες και μάλιστα είχε μοιραστεί τη χαρά του για το γεγονός ότι στα 80 του θα εμφανιζόταν στο Rockwave, όπου τον απολαύσαμε το προηγούμενο καλοκαίρι σαν έφηβο να ερμηνεύει κομμάτια από όλη του την πορεία – σε ένα όπως αποδείχτηκε τελευταίο “αντίο”.
Στο Μπενάκη μας αποχαιρέτισε με μια ευχή και την κρατάμε: να έχουμε μια Άνοιξη για πάντα.
