Είναι τελικά η αγάπη ανήμπορη, όταν οι μνήμες θολώνουν;

Η Ελένη Ευθυμίου σκηνοθετεί στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης ένα έργο για τον ρόλο της μνήμης για την ανθρώπινη ταυτότητα, την αορατότητα των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, την έννοια της φροντίδας και τα όρια της αγάπης. Αυτές είναι και οι κινητήριες θεματικές για τη δημιουργία μιας παράστασης που επιχειρεί να μιλήσει για όσα συχνά δεν μοιραζόμαστε ή δεν τολμούμε καν να αρθρώσουμε.

Ο Αντώνης και η Γεωργία, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που έχουν περάσει μια ολόκληρη ζωή μαζί, έρχεται αντιμέτωπο με μία νέα, επώδυνη κατάσταση που θα αλλάξει την πραγματικότητα όπως τη γνώριζαν.

Ο σπαραγμός των σχέσεων που χάνονται στα βάθη της μνήμης, αλλά και τα συναισθήματα των ανθρώπων που βρίσκονται δίπλα σε όσους απομακρύνονται μέρα με τη μέρα, γίνονται το υλικό μίας παράστασης-αφιέρωμα στη μνήμη της γιαγιάς και του παππού της σκηνοθέτριας Ελένης Ευθυμίου.

Είμαστε οι μνήμες μας; Και αν οι μνήμες θολώσουν, ποιοι είμαστε; Και τι επίδραση έχει αυτό στους αγαπημένους μας;

Μπροστά στην απώλεια του εαυτού, είναι τελικά η αγάπη ανήμπορη; Πώς συγκρούεται με την αρρώστια και τον πόνο; Και, τελικά, θριαμβεύει ή κατακρημνίζεται;