Ο Αλέξανδρος Διαμαντής κοιτάζει “τολμηρά” τον “Γλάρο”

«Η ζωή όπως τη βλέπουμε στα όνειρά μας». «Χρειαζόμαστε νέους τρόπους έκφρασης». «Η εποχή μας είναι νεκρή». «Να μάθεις να έχεις πίστη». «Γράφω αυτό που μου υπαγορεύει η ψυχή μου».

Λόγια και φράσεις ειπωμένες με συναισθηματισμό και τρόπο που επιδιώκουν να ταρακουνήσουν τις βεβαιότητες γύρω από το γόνιμο έργο που καθιέρωσε τον Τσέχωφ ως θεατρικό συγγραφέα.  Ο Γλάρος, «μια κωμωδία σε τέσσερις πράξεις», όπως τη χαρακτηρίζει ο Ρώσος συγγραφέας θίγει πως οι άνθρωποι επιδιώκουν να ξεπεράσουν τα αδιέξοδα της ζωής τους.

Όλα αυτά μέσα από τις έννοιες και τα συναισθήματα του έρωτα, της τέχνης, της επανάστασης, του συμβιβασμού, της οργή, της απάθειας, της δημιουργίας και της πίστης. Στην πορεία της ζωής τους αναμετριούνται με αυτά, χάνουν και νικούν, σε έναν δρόμο καταδικασμένο να οδηγήσει στον όλεθρο, όσο αγαθές και ας είναι οι προθέσεις.

Το κορυφαίο τσεχοφικό έργο σκηνοθετεί ο ανερχόμενος σκηνοθέτης Αλέξανδρος Διαμαντής στο Θέατρο Σημείο, σε μια τολμηρή και προσωπική προσέγγιση, με διαφορετικό φινάλε από αυτό του Τσέχοφ, που δημιουργεί γόνιμους προβληματισμούς. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης προβάλλει το εξής ερώτημα μέσα από την προσέγγισή του: τι είναι τελικά αυτό που απομένει από το πέρασμά μας από τη ζωή; Υπάρχει ελπίδα για τους δυστυχισμένους;

Ο Τρέπλιεφ, τον οποίο ενσαρκώνει επιτυχημένα ο Δημήτρης Μανδρινός, σκιαγραφείται ως μοναδική συνείδηση που θυμάται και ξαναζεί, όλα τα συμβάντα εκείνα που συγκρότησαν την μοναδική πορεία του στη ζωή. Όλες οι ερμηνείες είναι καλοδουλεμένες και οι ηθοποιοί δίνουν φωνή στους ήρωες που δεν είναι ούτε θεοί, ούτε βασιλιάδες, ούτε πολεμιστές, άλλα άνθρωποι που ερωτεύονται, φωνάζουν, κλαίνε και έπειτα είναι αγαπημένοι ξανά.