ΤΕΣΤ, ΕΜΒΟΛΙΑ, “ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΩΝ 150 ΕΥΡΩ”, “ΑΜΙΓΕΙΣ” ΚΑΙ “ΜΕΙΚΤΟΙ” ΧΩΡΟΙ: ΘΑ ‘ΜΑΣΤΕ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ Η ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ;

Η μεγαλύτερη, η πιο δραματική αν θέλετε, αποτυχία της κυβέρνησης από την αρχή της πανδημίας σε επικοινωνιακό επίπεδο (αυτό δηλαδή που κατά βάση την ενδιαφέρει είτε μιλάμε για Πικάσο είτε για Παππά) είναι η αδυναμία να πείσει τους πολίτες να δράσουν ως μέλη ενός συνόλου. Προτάσσοντας διαρκώς την καραμέλα της «ατομικής ευθύνης» για να καλύψει αστοχίες, παλινωδίες και κωλοτούμπες, η κυβέρνηση έχει αποτύχει πλήρως στο να εξηγήσει στους πολίτες πώς η συμμόρφωση με τις υγειονομικές υποδείξεις δεν αφορά μόνο τους ίδιους αλλά και τους γονείς ή τα παιδιά τους, τους φίλους, τις φίλες και τους συναδέλφους τους ή απλά εκείνους κι εκείνες που μοιράζονται το ίδιο πακτωμένο βαγόνι στο μετρό. (Ναι, χρειάζεται να εξηγηθεί και να επικοινωνηθεί αυτό – δεν είναι τόσο αυτονόητο.) Βέβαια, δεν είναι δα και παράλογο όταν μιλάμε για μια κυβέρνηση που συνδυάζει vibes πρώην ανατολικού μπλοκ στον τρόπο που αντιλαμβάνεται την πολυφωνία/λογοδοσία και βαλκανικού θατσερισμού στα νομοσχέδια που προωθεί εν μέσω πανδημίας.

Όλο αυτό δεν οδηγεί βέβαια πουθενά. Τα ποσοστά εμβολιασμού παραμένουν χαμηλά (και ο ρυθμός δε φαίνεται να επιταχυνεται), ο πήχης του στόχου ανοσίας χαμηλώνει διαρκως, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως θα μας βρει θωρακισμένους το τέταρτο κύμα. Για να είμαστε δίκαιοι, το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό μας. Ακόμα και σε χώρες με απείρως μεγαλύτερη πρόσβαση σε εμβόλια όπως π.χ. οι ΗΠΑ, τίποτα δεν αποδεικνύει περισσότερο την εμβολιαστική διστακτικότητα όσο το ενδιάμεσο των δύο ακτών – στη Νέα Υόρκη είναι πλήρως εμβολιασμένοι 2 στους 3 ενήλικες, στην πολιτεία του Μισισιπή ούτε 2 στους 5.

Σε αντίθεση με την σέξι γαλλική καμπάνια που έγινε viral, στην Ελλάδα είναι ολοφάνερο ότι δεν υπάρχει πια μήνυμα.

Αφού περάσαμε ένα μαμούθ lockdown, που όσο απομακρυνόμαστε από αυτό φαίνεται όλο και πιο παράλογο, τώρα ισορροπούμε στο εκκρεμές του καρότου-μαστιγίου. Από τη μία έχουμε υπερβολική «επικοινωνία του ενθουσιασμού» («οι 30ρηδες που ξελασπώνουν την κοινωνία», «οι 20ρηδες που έκλεισαν 8000 ραντεβού σε ένα απόγευμα μετά την ανακοίνωση των 150 ευρώ» κτλ.) με (τελικά) άδεια νούμερα που μάλλον εφησυχασμό προκάλεσαν και προκαλούν κι από την άλλη λαϊκίστικο αυταρχισμό όπως το «εμβόλιο ή χρεοκοπία» που απηύθυνε στους επιχειρηματίες της εστίασης ο Άδωνις Γεωργιάδης την εβδομάδα που μας πέρασε.

Το θέμα είναι εδώ που έχουμε φτάσει, και με δεδομένη την κυβερνητική πρόθεση να εδραιώσει την ηγεμονία της μέσα στην πανδημία, αν θα μείνουμε στο να σχολιάζουμε τις υπαρκτές τρύπες/αντιφάσεις στην πολιτική που ακολουθείται ή θα τις υπερβούμε ως κοινωνία.

Τα self-test έχουν προφανή ζητήματα αξιοπιστίας όσο αφήνονται στις καλές προθέσεις των εργαζόμενων, αλλά γιατί να μην τα κάνουμε; Η σύσταση για παύση χορήγησης του Astra Zeneka στους κάτω των 60 ετών δημιούργησε εύλογη σύγχυση και ήταν ομολογία του περίφημου «ξεστοκαρίσματος», τα νούμερα όμως δεν έπαψαν ποτέ να είναι με το μέρος μας – οι περιπτώσεις επιπλοκής παραμένουν απειροελάχιστες. Οι επιταγές των 150 ευρώ ως προνόμιο εμβολιασμού στους νέους 18-24 τρακάρουν μετωπικά με την στοχοποίησή τους όλη την περασμένη χρονιά, αλλά η παροχή προνομίων στους πολίτες για να κάνουν το καθήκον τους είναι μια συνολική αποτυχία των δυτικών κοινωνιών να πείσουν τα μέλη τους να μην κοιτάνε μόνο την πάρτη τους. Οι επαγγελματίες της εστίασης έχουν κάθε λόγο να αντιδρούν μπροστά στη μεταβίβαση του ελέγχου (το «αμιγώς»-«μεικτοί» χώροι διασκέδασης προμηνύεται τυπικό φιάσκο της ομορφότερης χώρας του κόσμου, απλώνουμε τόσο πολύ την ευθύνη ώστε να μην την αναλαμβάνει κανείς). Βέβαια, εκείνον που για τους δικούς του λόγους (ίσως σεβαστούς μέχρι ενός σημείου) είναι επιφυλακτικός στο να κάνει το εμβόλιο, αλλά θέλει να κάνει και κλάμπινγκ στην παραλιακή, δυσκολεύομαι να τον παρακολουθήσω.

Αυτοί που βλέπουν τη μεγάλη εικόνα έχουν δίκιο. Είναι πολύ επικίνδυνο αυτό το μεγάλο διαζευκτικό που πάει να στηθεί μεταξύ «εμβολιασμένων»-«ανεμβολίαστων». Μια χώρα που παραδοσιακά κινείται με βενζίνη της τον διχασμό, πόσο μάλλον την τελευταία δεκαετία, δε χρειάζεται κι άλλον. Η «υποχρεωτικότητα» του εμβολίου είναι το επόμενο μεγάλο debate, πατώνουμε άραγε στα νερά που μας πάει; Ίσως, ήρθε η ώρα να αντιστρέψουμε την κλασική ρήση του JFK. «Μην κοιτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για σένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για να καλύψεις την ανεπάρκειά της;».

Με δύο λόγια, εδώ που φτάσαμε, το δίλημμα είναι: Θα ‘μάστε μέρος της λύσης ή του προβλήματος;