Η πολιτική “γκαρνταρόμπα” του Αλέξη Τσίπρα

Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί περίπτωση πολιτικού, ομολογουμένως γοητευτικού, αναμφιβόλως ξεχωριστού, αλλά πάντως ιδιαιτέρως αμφιλεγόμενου ως προσωπικότητα και υπερεκτιμημένης αξίας ηγετικού αποτυπώματος. Αφού κατόρθωσε να αποδράσει από τις αυταπάτες του αφήνοντας την ιστορία να ζητάει εξηγήσεις από τους amici miei (τους «εντιμότατους φίλους» του όπως τον Βαρουφάκη, τη Ζωή και όλα τα καλά παιδιά), ξεκίνησε την ανανέωση της πολιτικής του «γκαρνταρόμπας» προκειμένου να γίνει αποδεκτός στα ευρωπαϊκά σαλόνια.

Ο Αλέξης Τσίπρας κατάλαβε μετά το πρώτο οδυνηρό εξάμηνο της πρώτης φοράς Αριστερά, ότι το «βεστιάριο» του πολιτικού χώρου που εκπροσωπεί ήταν παρωχημένο, κοινώς ντεμοντέ, κυρίως όμως ακατάλληλο να τον κάνει να δείχνει κληρονόμος της μεγάλης «προοδευτικής και δημοκρατικής παράταξης». Ωστόσο η ανανέωση της «γκαρνταρόμπας» έπρεπε να περιμένει, αφού για να χωρέσει ο Αλέξης Τσίπρας στα καινούρια ρούχα δεν αρκούσαν μόνο οι καλές του προθέσεις. Χρειαζόταν να αποδείξει στους «οίκους μόδας» που θα του έραβαν τα… «κοστούμια», ότι ήταν έτοιμος και αποφασισμένος να υπηρετήσει ως «μοντέλο» το στυλ τους. Η αλήθεια είναι ότι δεν δυσκολεύθηκε να το κάνει, κι αυτό είναι το μεγάλο πλεονέκτημα του Αλέξη Τσίπρα έναντι των συντρόφων του: Είναι η… χαρά του ράφτη, γιατί έχει αναλογίες κατάλληλες για όλα τα κοστούμια.

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Εύκολα και χωρίς τύψεις άρχισε να πετάει ό,τι του ήταν άχρηστο και πάντως ότι δεν ήταν συμβατό με το νέο στυλ που ήθελε να λανσάρει στην πολιτική «πασαρέλα». Ξεκίνησε να πηγαίνει ως προσκεκλημένος του Πιτέλα στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, ώστε να αρχίσει να αποκτά τον… αέρα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ενώ πέρασε εύκολα τις εξετάσεις από τον διάδοχο του στην ηγεσία των σοσιαλιστών, τον Μπούλμαν, ως «προστατευόμενος» της madame Μέρκελ. Ο δρόμος πλέον ήταν ανοιχτός προκειμένου ο Αλέξης Τσίπρας να αποκτήσει την πιστοποίηση της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα μείζον θέμα μέσω του οποίου θα επιχειρούσε να εγκλωβίσει ευρύτερες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, στη λογική του διαχωρισμού «πρόοδος»- «συντήρηση», με σκοπό να ενισχύσει το προφίλ του εμφανιζόμενος ως εκφραστής τους.

Το μείζον θέμα το βρήκε στις Πρέσπες, ή για να λέμε τα πράγματα όπως δείχνουν, το «βρήκαν» και του το «έδωσαν». Κι αυτός δεν έχασε την ευκαιρία. Το «πήρε» και το έφερε στη βουλή εφαρμόζοντας κατά γράμμα το σχέδιο του. Να διαλύσει το ΠΑΣΟΚ για να το ξαναστήσει με τα ίδια υλικά και τις ίδιες προδιαγραφές που το είχε στήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Επιπροσθέτως να σκορπίσει ό,τι έχει απομείνει από τα μικρά κόμματα ώστε στη συνέχεια να προσθέσει στη συμμαχία των προθύμων τα απομεινάρια τους. Προφανώς η συμφωνία των Πρεσπών αποτελεί το στρατήγημα του Αλέξη Τσίπρα για την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Σε… απλά ελληνικά είναι γι αυτόν το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Φέρνει μια συμφωνία που έχει ως άλλοθι την επίλυση μιας πολυετούς εκκρεμότητας, αλλά που στην ουσία εξυπηρετεί τα συμφέροντα τρίτων, ενώ δια μέσου αυτής της συμφωνίας επιχειρεί να καταστεί κυρίαρχος στο χώρο της κεντροαριστεράς.

Εν ολίγοις η επαναφορά του… ΠΑΣΟΚ περνάει από τις Πρέσπες δια χειρός Αλέξη Τσίπρα. Αυτό άλλωστε ήθελαν οι «οίκοι» μόδας του εξωτερικού και τα «ορφανά» του ελληνικού σοσιαλισμού προκειμένου να εμποδίσουν την αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας. Δυστυχώς γι αυτούς δεν υπολόγισαν το εθνικό συναίσθημα.