Δεν υιοθετούμε το ομοφοβικό μίσος

Ένας ομοφυλόφιλος ο οποίος μεγαλώνει το παιδί του λέγοντάς του πως όταν ενηλικιωθεί επιβάλλεται να γίνει γκέι, είναι το ίδιο επικίνδυνος με τον ετεροφυλόφιλο ο οποίος “διαπαιδαγωγεί” το παιδί του λέγοντας ή δείχνοντάς του, πως όταν μεγαλώσει πρέπει να δέρνει τη γυναίκα του.

Ο ομοφυλόφιλος γονιός και ο ετεροφυλόφιλος γονιός, μπορούν να γίνουν καλοί γονείς, αν μαθαίνουν στο παιδί τους πως μεγαλώνοντας, πρέπει να σέβεται τον διπλανό του και να σέβεται τη διαφορετικότητα. Να ζει με ελεύθερη βούληση και να σέβεται τις επιλογές των διπλανών του σχετικά με το πώς επιλέγουν να αυτοπροσδιορίζονται.

Και σε κάθε περίπτωση αναρωτιέμαι. Τι είναι καλύτερο για ένα παιδί; Να μεγαλώνει βλέποντας δύο γονείς μονιασμένους, που αγαπιούνται μεταξύ τους και προσφέρουν αγάπη και στο ίδιο, ανεξαρτήτως φύλου, ή να μεγαλώνει βλέποντας δύο γονείς που τσακώνονται κάθε μέρα μεταξύ τους και το παραμελούν;

Η κουβέντα περί αναδοχής παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια, στην πραγματικότητα επαναφέρει το ζήτημα της υιοθεσίας παιδιών από ομόφυλους γονείς, ακριβώς επειδή στην ουσία, δεν παρέχει το δικαίωμα σε ένα ομόφυλο ζευγάρι να αποκτήσει παιδί “κανονικά”. Την ίδια ώρα, γίνεται αφορμή για να έρθουν στην επιφάνεια και πάλι οι ομοφοβικές ιαχές από τους πλέον συντηρητικούς κύκλους της κοινωνίας μας.

Ένα πρώτο βήμα

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή για να τα βάλουμε σε μια σειρά. Το νομοσχέδιο της κ. Φωτίου είναι ένα πρώτο βήμα, είναι μια καλή πρόθεση που από μόνη της όμως, δεν αρκεί για να διευθετήσει ένα ζήτημα που σε άλλα κράτη του δυτικού κόσμου, έχει διευθετηθεί προ πολλού. Εν μέσω αντιδράσεων εκ των έσω, το νομοσχέδιο πέφτει πάνω σε αναχρονιστικές αντιλήψεις διακομματικής φύσης, αλλά και πάνω στην ελλειπή προετοιμασία του εδάφους από πλευράς κυβέρνησης για ένα ζήτημα που “καίει”.

Το νομοσχέδιο που κατατέθηκε στη Βουλή υπό τη Θεανώ Φωτίου, και άνοιξε τον ασκό του Αιόλου μιας και έφερε στο φως τις εσωκομματικές αντιδράσεις στο κυβερνών κόμμα, αναγνωρίζει μονάχα το δικαίωμα αναδοχής και στα ομόφυλα ζευγάρια, τα οποία έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης.

Συγκεκριμένα, στο άρθρο 8 του σχεδίου νόμου, αναφέρεται ότι “κατάλληλοι για να γίνουν ανάδοχοι είναι μεταξύ άλλων και άτομα που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης”. Με αυτό το άρθρο επί της ουσίας δίνεται για πρώτη φορά η δυνατότητα σε ομόφυλα ζευγάρια να γίνουν ανάδοχοι γονείς.

Σημειώνεται ότι πολλοί, αμέσως μετά την κατάθεση του νομοσχεδίου, έκαναν λόγο για παράθυρο για υιοθεσίες από ομόφυλα ζευγάρια, την ώρα που, ως προς την υιοθεσία, θετοί γονείς μπορούν, σύμφωνα με τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα, να γίνουν μόνον έγγαμα ζευγάρια και όχι ζευγάρια που έχουν συνάψει σύμφωνο συμβίωσης, ομόφυλα ή ετερόφυλα. Για να γίνουν ανάδοχοι, οι γονείς θα πρέπει βέβαια να πληρούν σειρά προϋποθέσεων (καλή ψυχική, διανοητική και σωματική υγεία, καθαρό ποινικό μητρώο, κατάλληλη ηλικία κτλ). Η αναδοχή θα αποφασίζεται ακόμη, μετά από γνωμοδότηση κοινωνικού λειτουργού.

Οι αντιδράσεις της ΝΔ ήταν λίγο πολύ αναμενόμενες. Οι αντιδράσεις από πλευράς βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο, μόνο ως ανακόλουθες με την Πολιτική Απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να χαρακτηριστούν, όπως εύστοχα ανέφεραν βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και η Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στο σχετικό απόσπασμα της Πολιτικής Απόφασης του ΣΥΡΙΖΑ:

“Καταπολεμούμε τη ρατσιστική και ομοφοβική βία, όλες τις διακρίσεις λόγω εθνικής καταγωγής, θρησκείας, χρώματος, αναπηρίας, ηλικίας, σεξουαλικού προσανατολισμού ή ταυτότητας φύλου, που ενδημούν σε πολλούς τομείς του κοινωνικού βίου και εγγυόμαστε την αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου που νομιμοποιεί, άμεσα ή έμμεσα, τέτοιες διακρίσεις. Στο πλαίσιο αυτό στηρίζουμε απολύτως το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό σε σχέση με τη σεξουαλικότητα και την επιλογή φύλου, όπως και τη θέσμιση πολιτικού γάμου ομοφύλων με πλήρη και ίσα δικαιώματα, καθώς και την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου”.

Οι παραπάνω εσωκομματικές αντιδράσεις αναμένεται λοιπόν να καμφθούν, ακόμη και με παρέμβαση του ιδίου του πρωθυπουργού, ωστόσο όπως ήδη αναφέραμε, πρέπει να γίνουν πολλά ακόμη για να φτάσουμε στο σημείο να μιλάμε για πραγματικά ίσα δικαιώματα, μιας και ακόμη και αυτό το νομοσχέδιο δίνει το δικαίωμα στα ομόφυλα ζευγάρια να γίνουν προσωρινοί “γονείς” και όχι μονίμου βάσης. Φυσικά, και για να γίνει υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, θα πρέπει να αλλάξει ο Αστικός Κώδικας έτσι ώστε να μπορούν να συνάψουν γάμο πέρα από σύμφωνο συμβίωσης.

Και για να δούμε λίγο και τι γίνεται έξω από τα μικρά μας σύνορα, σήμερα στη γειτονική Ιταλία πάνω από 100 χιλιάδες παιδιά ανατρέφονται από ζεύγη ομοφύλων. Στη Γαλλία ο αριθμός ξεπερνά τις 200 χιλιάδες, ενώ στις ΗΠΑ υπολογίζεται ότι μεγαλώνουν σε ομογονεϊκές οικογένειες περίπου 14 εκατομμύρια παιδιά.

Η υιοθεσία ενός ή περισσότερων παιδιών από ζευγάρια που ανήκουν στο ίδιο φύλο είναι απολύτως νόμιμη στη Μεγάλη Βρετανία, την Ισπανία, την Ελβετία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, την Ισλανδία, τη Σουηδία, το Ισραήλ, τον Καναδά, την Αυστραλία, και σε ορισμένες Πολιτείες των ΗΠΑ.

Ειδικότερα, στη Νορβηγία, τη Δανία και τη Φινλανδία επιτρέπεται και η λεγόμενη “stepchild-adoption”, δηλαδή η υιοθεσία από το ένα μέλος του ζευγαριού των φυσικών ή θετών τέκνων του άλλου μέλους.

Τέλος, η επιστημονική έρευνα γύρω από την ομογονεϊκότητα (gay parenting) μετρά αισίως τέσσερις δεκαετίες και έχει καταρρίψει πολλές από τις προκαταλήψεις και τις αγκυλώσεις, κυρίως όσον αφορά την ανατροφή και την ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών που μεγαλώνουν σε αυτές τις οικογένειες (ειδικότερα σε ό,τι αφορά θέματα σεξουαλικής ταυτότητας και κοινωνικών σχέσεων με τους συνομηλίκους τους). Η συστηματική επιστημονική έρευνα για τα παιδιά των ομόφυλων γονέων ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Διεθνούς εμβέλειας, αναγνωρισμένοι, οργανισμοί όπως ο Αμερικανικός Ψυχιατρικός Σύλλογος (1997, 2002), ο Αμερικανικός Ψυχολογικός Σύλλογος (2004), η Αμερικανική Παιδιατρική Εταιρεία (2002) καθώς και άλλοι φορείς υποστηρίζουν την ομογονεϊκότητα.

Σε άρθρο του στους “Los Angeles Times”, o Bradley Spears, επικεφαλής του Williams Project on Sexual Orientation Law and Public Policy της Νομικής Σχολής του UCLA, υπογράμμιζε ότι από τις πλέον πρόσφατες έρευνες δεν έχει προκύψει κανένα ουσιαστικό στοιχείο που να υποδηλώνει διαφορές ανάμεσα στα παιδιά που ανατρέφονται από ομοφυλόφιλους γονείς και στα παιδιά των ετεροφυλόφιλων.

Η Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία (ΑΨΕ) ήδη από το 2004 έχει ανακοινώσει στη βάση πολυάριθμων μελετών ότι δεν υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία που να υποστηρίζουν ότι η γονεϊκή αποτελεσματικότητα εξαρτάται από τον σεξουαλικό προσανατολισμό των γονέων.

Και επειδή οι έρευνες είναι εκατοντάδες, δεν έχει νόημα να τις αναφέρουμε όλες εδώ. Αυτό που έχει νόημα να επαναλάβουμε είναι πως τα παιδιά χρειάζονται ανιδιοτελή αγάπη και φροντίδα τέτοια που θα τους διασφαλίζει τις συνθήκες για να μπορέσουν να διαλέξουν τα ίδια και μόνο τα ίδια, το δικό τους μέλλον.

Οι υστερίες, οι σκοταδισμοί και οι ομοφοβικές επιθέσεις, να μείνουν έξω από τα δωμάτιά τους.